காகிதத்தின் கதை அறிவியலாற்றுப்படை – 24   முனைவர் என்.மாதவன் முதலில் ஒரு சம்பவம். சர்க்கரை அரிதான பொருளாக இருந்த காலம் அது. உணவகம் ஒன்றில் இலவசமாக சட்னியுடன் சர்க்கரையையும் கொடுத்து வாடிக்கையாளர்களை கவரத் தொடங்கினர். அதாவது நெய் ரோஸ்ட் சாப்பிடுவோர்க்கு…

The post அறிவியலாற்றுப்படை 24: காகிதத்தின் கதை – முனைவர் என்.மாதவன் appeared first on Book Day.

பற்களோ பலவிதம், ஒவ்வொன்றும் ஒரு விதம் பற்கள் பற்றிய சில அதிசய உண்மைகள் 1. பற்கள் எலும்புகள் அல்ல மனித உடலில் உள்ள கடினமான பொருள் பற்கள்தான். எலும்புகள் உடலில் கடினமான பொருள் என்று பலர் கருதுகின்றனர். அது அப்படி இல்லை.…

The post பற்களோ பலவிதம், ஒவ்வொன்றும் ஒரு விதம் – பற்கள் பற்றிய சில அதிசய உண்மைகள் appeared first on Book Day.

Let me say this first. I am aware of the boundless regard Aravindan has for me. This is true of many other persons who joined him malign me. Thus, there is nothing personal in these debates. Of course, there are a few other buffoons and nitwits who have used his post to take potshots at me. I hold them in utter contempt. Now, about my Brahmin birth. Aravindan has separately written to me and said that his intent was not to hurt me. I believe him and hence I would let that matter rest. I know this will be extremely disappointing to Periyarist Nazis and other Brahmin-hating – and Aravindan-hating – nuts, but I can’t help it. However, if Aravindan wants to continue the discussion on these lines and give a few minutes of amusement to these weirdoes, I am ready for it.  

I have been a lifelong fighter on the side of Secularism – especially the Nehruvian brand of secularism. Most of the persons, including Aravindan, were not even born when I started my journey. It is therefore natural for me to get irritated when some of these persons who have newly found secularism try to teach me how to couch my secularism in an acceptable language. If this irritation is mistaken for arrogance, as has been done by some dimwits, I can’t help it. One Ambedkar-worshipping worthy has made a snide remark that a lifelong reading of Gandhi doesn’t make one Gandhian. I have never claimed myself to be a Gandhian. I am a lifelong student of Marx, Gandhi, and Nehru. That is all. In any case, I would remind this worthy of what Ambedkar had to say about Muslims in his famous book on Pakistan. What he wrote doesn’t diminish his secular credentials.

What did I exactly write that made these self-appointed guardians of secularism to bristle and pounce on me? It is just one word, – Hindu. This was what I wrote: My heart goes out to the Hindu families who have lost their dear ones. If I had not added the word ‘Hindu,’ all hell would not have broken loose. The guardians’ contention was that I had dirtied secularism beyond dry-cleaning by adding the word ‘Hindu.’ I was going through what I wrote on the 22nd of April, and these words that I wrote struck me: “Defend Democracy! Defend Secularism! Defend our Supreme Court.” I was also taking on the Hindutva fanatics. I didn’t watch the television that day and got to know of the attack in Pahalgam pretty late at night on that day or the next morning. If I remember rightly, it was DNA’s headlines that caught my attention. It screamed “Hindus Killed in Pahalgam Terror Attack.” I was not then aware that a Muslim was also killed in that attack, and my reaction was spontaneous. I never imagined that it would be nitpicked by self appointed guardians of secularism who had not had a single word of sympathy, until then, for the victims. Their convoluted reasoning was that my mentioning the word ‘Hindu’ would bring the entire Muslim community to disrepute. Now, there have been many attacks by terrorists in the past. This attack is different for a single reason. The terrorists sought out and identified Hindus and trained their guns on them. Yes, terrorism doesn’t have a religion. Yes, terrorists don’t represent Islam. But the victims were butchered because the terrorists identified them to be Hindus. A Nepali was killed. They also killed a Muslim who tried to help the tourists. It is the height of dishonesty to claim that they were killed because they were Indians. Even left-leaning media doesn’t claim that. For instance, in an interview for Frontline, Nirupama Subramaniam clearly says that the terrorists pulled out the tourists after ascertaining their religious identity and shot them execution-style.

Now to Gandhi.

Gandhi’s reaction to mutual butchery in the years 1946 and 1947 was, without doubt, one of anguish. But he never tried to hide the religious identity of the perpetrators. This is what he said in Noakhali in November 1946:

I have heard nothing but condemnation of these acts from Shaheed Suhrawardy [the Chief Minister of Bengal] downwards since I have come here. Words of condemnation may tickle your ears, but they are no consolation to the unfortunate women whose houses have been laid desolate or who have been abducted, forcibly converted, and forcibly married. What a shame for Hindus, what a disgrace for Islam!

This is what he said at his prayer meeting on September 12, 1947:

Let us know our own dharma. In the light of our dharma, I would tell the people that our greatest duty is to see that the Hindus do not act in frenzy, nor the Sikhs indulge in acts of madness… I appeal to the Muslims that they should open-heartedly declare that they belong to India and are loyal to the Union. If they are true to God and wish to live in the Indian Union, they just cannot be enemies of the Hindus. And I want the Muslims here to tell the Muslims in Pakistan who have become the enemies of the Hindus, not to go mad: ‘If you are going to indulge in such madness, we cannot co-operate with you. We will remain faithful to the Union, and salute the tricolour.’

Will these faux guardians accuse Gandhi of suspecting the loyalty of Indian Muslims?

There were instances in the 1920s when Muslims sought out Hindus and butchered them. The Moplah Rebellion of 1921 in Malabar, Kerala, began as an anti-British and anti-landlord uprising by Mappila (Moplah) Muslims but escalated into communal violence targeting Hindus, resulting in significant loss of life and property. Estimates vary, but official figures suggest around 2,339 rebels and sympathizers were killed, with unofficial claims of up to 10,000 deaths, alongside hundreds of Hindus killed, forcibly converted, or displaced. Mahatma Gandhi’s response to the Moplah violence was complex, reflecting his commitment to Hindu-Muslim unity, his support for the Khilafat movement, and his non-violent principles. He appealed to the Hindus to forgive the Mappilas for what they did in ‘ignorance’.

But Gandhi’s reaction to the Kohat massacre of Hindus and Sikhs in September 1924 was different. In fact, Gandhi said this even before the Kohat massacre:

Though the majority of the Mussalmans of India and the Hindus belong to the same stock, the religious environment has made them different… Though, in my opinion, non-violence has a predominant place in the Koran, the thirteen hundred years of imperialistic expansion has made the Mussalmans fighters as a body. They are therefore aggressive. Bullying is the natural excrescence of an aggressive spirit. The Hindu has an age-old civilisation. He is essentially non-violent. (Young India, June 19, 1924)

On the Kohat butchery, he was forthright in condemning the Muslims:

On the 10th, the Muslim fury knew no bounds. Destruction of life and property, in which the Constabulary freely partook, which was witnessed by the officials and which they could have prevented, was general. (Young India, September 25, 1924) Some of the Khilafat volunteers, who were expected to protect the Hindus, neglected their duty, and not only joined in the loot but also took part in the previous incitement. (Young India, September 25, 1924)

On September 18, 1924, Gandhi started a 21-day fast at Mohammad Ali’s residence. This is what he said:

The recent events in Kohat have overwhelmed me with grief… Hindu-Muslim unity has received a rude shock. I have no desire to live if I cannot see Hindus and Mussalmans living as brothers. I undertake this fast as a penance for my failure and as a prayer to God to purify the hearts of both communities.

This is what he said on February 26, 1925, in a letter written to Motilal Nehru:

I have discovered a wide gulf between Shaukat Ali and myself… He believes the riots were provoked by a Hindu poem derogatory to Islam, while I am convinced the conversions of Hindus and the general atmosphere of intolerance were the chief causes. It was as if I found a snake under my quilt.

How would Gandhi have reacted to the butchery of Pahalgam? He would have visited the place. He would have tried to heal the wounds. He would have undertaken a fast to emphasize Hindu-Muslim unity. But he would not have shown cowardice in hiding the fact that those who were butchered were overwhelmingly Hindus and that they were butchered solely because of their Hindu identity. Gandhi was never a coward.

                                                                                                                                                                          Ar

Let us assume that God did not choose to send Gandhi to India and sour the Hindutva dream. Let us assume that a strong Hindu leader took charge and rekindled the dormant spirit of the Kshatriyas.

What would have happened?

Democracy was not an option, because, as per the immutable definition of the Hindutva guys, Muslims were too uncivilized and barbaric to adopt a pristine idea like democracy. The Hindutva leaders of that era, too, were not too fond of democracy, but that is a different point. The Muslims would not chosen to live under an overtly dominant Hindu government. Consequently, there would, in all probability, have been a civil war, mostly fought in Punjab, UP, Bihar, Bengal, Central Provinces, NWFP, Sind, and in parts of Bombay and Assam.

The Muslims in India then comprised 25% of the population, and the civil war would have been horrendously murderous.

India then had 11 provinces. They were Bengal, Bombay, Madras, United Provinces, Punjab, Bihar, Assam, Central Provinces and Berar, Orissa, NWFP, and Sind.

Let us assume that the Hindutva leadership had managed to either evict or subdue the Muslims where they were minorities. The Muslim-majority provinces would, in any case, not have been subdued. Punjab, Bengal, NWFP, and Sind would have either chosen to remain separate, or a partition of Bengal and Punjab would have happened, as it really did in 1947.

Let us not forget the princely states.

The major princely states in India then were Hyderabad, Mysore, Jammu and Kashmir, Gwalior, Indore, Travancore, Bhopal, Jaipur, Jodhpur, Baroda, Patiala, and Udaipur. None of these states would have joined the rump India, as it would not have given them any advantage. In fact, Travancore, Baroda, and Mysore were very efficiently run, and they would not have liked to join the mess. Hyderabad would certainly have remained separate. So would have Kashmir. Dravida Nadu would not have emerged, but a separate Tamil Nadu would have materialized.

There would not have been any Akhand Bharat. There would certainly have been a dozen or more Hindu and Muslim states constantly warring with each other.

Let me say this loudly and clearly.

The cementing forces of 20th-century British India were the Indian National Congress and Mahatma Gandhi. The Congress appealed to a broad spectrum of the Indian upper and middle classes, while Gandhi brought the Congress’s message to the masses. He constantly spoke to them about not only Hindu-Muslim unity but also unity among Hindus. He was unique in that he urged the Hindu upper castes to embrace basic human values—a stance that was, of course, anathema to some Hindus.

The Hindutva proponents certainly didn’t deserve him, but India most certainly did.

Hindutva fanatics like Mr. Sai Deepak never tire of repeating that Gandhi blunted the ‘Kshatriya’ spirit of the Hindus. His logic seems to be that if Gandhi had not been around, India would have won its independence through revolution. He also regrets the fact that India – that is, the Hindus – did not spill enough blood.

What does history say?

In the 19th century, the biggest uprising against the British took place in 1857. Mr. Sai Deepak dismisses it as a failed attempt to restore Muslim rule. But who fought side by side with the British to defeat Bahadur Shah and the sepoys? The Rajputs! Notably, prominent Rajput states like Jaipur, Udaipur, Jodhpur, and Bikaner provided assistance to the British in the form of troops, supplies, and logistical support during the war. The Maratha states like the Scindias of Gwalior and the Holkars of Indore also largely remained loyal to the British, as they had been beneficiaries of British support and preferred to maintain their privileges.

I am not even talking about the Sikhs, who had fought a fierce war against the British just eight years earlier, but still chose to side with them in 1857.

What were the other revolutionary movements against the British in the 19th century?
The Southern Rebellion in the early years of the century, the Santhal Rebellion, the Kuka Rebellion, Uyyalawada Narasimha Reddy’s rebellion, and the Bhumiji Revolt were all minor affairs that didn’t even scratch the surface of imperialism.

In the 20th century, the Jugantar and Anushilan Samiti engaged in bombings, assassinations, and armed robberies, particularly after the 1905 partition of Bengal. In the south, Vanchinathan assassinated Ashe. Then there was the Ghaddar Movement.

All these activities took place before Gandhi’s emergence as a central figure. The revolutionary activities that occurred after Gandhi took the lead were spearheaded by the Hindustan Socialist Republican Association, led by Bhagat Singh, and the Chittagong Armoury Raid by Surya Sen. Neither of these had any connection to Hindutva politics, and both had a strong communist overtone.

This leaves the Indian National Army.

Hindutva fanatics conveniently forget that Subhas Chandra Bose was the first to call Gandhi the Father of the Nation, and his “Delhi Chalo” call was dedicated to him. Bose most certainly did not want to establish a Hindu Raj. Forty percent of his army comprised Muslims.

Now, how many soldiers fought in the Indian National Army in the Imphal and Kohima campaigns led by the Japanese imperial forces? Around 20,000. On the other hand, the Indian Army during the Second World War had 2.5 million soldiers. About 1.5 million of them were Hindus, a majority belonging to the so-called ‘Kshatriya’ (martial) races of the Hindus. More than 85000 soldiers shed blood for the British rather than freedom. At least 40000 of them must be Kshatriyas. Add to this about 75000 soldiers died in the First World War, the picture is complete.

This is the story of the revolutionary activities of India. It is pure canard to claim that Gandhi blunted them. In fact, the ‘Kshatriya’ classes blunted the revolution by joining the British.

Here’s a delicious irony.

Two Tamil Brahmins were closely associated with Savarkar during his India House days in London. One was V.V.S. Iyer. The other was an Iyengar, T.S.S. Rajan. Both became ardent Gandhians when Gandhi offered an alternative model! I am sure Sai Deepak has heard their names.

If one really wants to understand how a revolutionary movement evolves, one has to read the modern history of China.

When the Communists were massacred in Shanghai by Chiang Kai-shek’s forces in 1927, the Chinese Communist Party had around 60,000 members. More than 10,000 were killed. Mao Zedong abandoned the urban centers and retreated to rural strongholds. Initially, he had fewer than 1,000 followers. After years of solid work and the establishment of the Jiangxi Soviet, his Red Army grew to about 100,000 soldiers.

It was decimated by Chiang’s extermination campaigns, and at the end of the Long March, Mao had only around 10,000 followers left. In 1937, his Eighth Route Army was formed to counter Japanese aggression. It had about 30,000 troops. By 1945, when the Japanese were defeated, it had become a hardened force of 600,000 soldiers. This was the army that defeated the Kuomintang forces during the Chinese Civil War.

To cut a long story short, armed revolution succeeded in China because its people wanted it. A Gandhian revolution happened in India because Indians wanted it. The ‘Kshatriyas’ were largely with the British. And yes, the forefathers of the Hindutva fanatics were with them too.

 

Role of Children’s Literature in Asserting Identity: A Study of Dravidian Culture and Identity in Udhayashankar’s Aadhanin Bommai

Nissi Karunya E. R.

Assistant Professor

Department of English

Lady Doak College

Madurai, 

 

This chapter aims to interpret the representation of Dravidian history in contemporary literature from the standpoints of culture and identity. Udhayashankar’s Aadhanin Bommai is the text chosen for analysis and this book, which can be categorised under Children’s literature will be focal point to speculate how the history of the Dravidian race has been presented and perceived, especially by children. This paper speculates how archeological heritage sites like Keeladi and Adichanallur not only establish the significance of the Dravidian race to the world, but also assert the continuum of tradition, language, cultural practices and identity down through centuries. This paper also critically explores the need to meaningfully sensitise children, youngsters and adults about the cultural heritage and identity that often goes slips through the cracks of an Aryanised Eurocentric presentation of history. Aadhanin Bommai will be scrutinised as a text that delves deep into Dravidian history and culture as a prototype of social equality, and its need to be reinterpreted and integrated to the value system of the contemporary era.

Full Paper:

The Indian subcontinent is known for its rich history and heritage that has set the tone for archeological expeditions and reinterpretation of history. This statement holds true in the contemporary era as India, especially South India’s dynamic culture and language poses challenging questions on the textuality of history and the historicity of texts – true to the dictum proposed by Louis Montrose “Professing the Renaissance: The Poetics and Politics of Culture”. Cultures around the world experienced Renaissance at different points in history that resulted in a flowering of literature, art, architecture and a reformation in religious ideals, ethics, belief-systems, culture and tradition.

The Renaissance in England had a great impact on English literature and the impact of this great cultural movement still continues to reverberate through the timeless plays of Shakespeare, witty poetry of Chaucer, the pious creativity of John Milton to the works of the present era namely Hilary Mantel’s Wolf Hall (2009), Sarah Dunant’s The Birth of Venus Umberto and Eco’s The Name of the Rose (1980) and (2003). This case testifies the impact of culture and language in asserting the identity of a nation that went on to colonise most nations of the world and tried to redefine the identity of the colonised nations from a Eurocentric perspective.

During the postcolonial era, the former colonies of Britian have taken considerable steps to redefine their cultural identity and India witnessed a renewed interest in Indian philosophy, history, knowledge systems and cultural traditions that garnered the attention of the rest of the world. This renaissance of Indian culture sparked undue controversy as it promoted an imperialistic regime of ideas and policies fueled by Aryan supremacy. 

The conflict between the Aryan and the Dravidian races forms the core of political and social upheavals that impact the socio-cultural, economic and ecological reality. Notable research on Dravidian identity, especially Tamil as one of the earliest thriving languages and culture include Robert Caldwell’s A Comparative Grammar of Dravidian or South – Indian family of Languages, Badriraju Krishnamurti’s The Dravidian Languages and the works of EVR Periar and M. Karunanidhi. Much of this literature has been addressed to adults and advanced learners. Realising this gap in presenting cultural facts through literature to children, writers like Ushayashankar and Perumal Murugan and Kannikoil Raja have written poignant novellas, short stories and poems to instill in young minds a balanced perception about their identity.

Assertion of Dravidian or Tamil identity in South Indian children and youngsters by these writers are presented as stories that evoke fantasy and reflective thinking, subverting an attitude of ethnolinguistic superiority and fundamentalism. It can be speculated that Udhayashankar’s Aadhanin Bommai caters to the questions about one’s identity and roots. This novella, written in Tamil was published in 2021 and won the Bal Sahitya Puraskar award for the year 2023. Apart from tracing evolution of culture, tradition and language, Udhayashankar is adept in expreesing his keen observations on nature, writing stories that embody ecological ethics and offer a deep sense of love, respect and concern to the culture and nature one is situated in. His works can be brought to the attention of a wider audience through translation in various languages and transmedia storytelling.

Retelling Stories, Framing Culture: Traditional Stories and Metanarratives in Children’s Literature by John Stephens and Robyn McCallum is a seminal text that does substantial comparative study of Children’s literature across different historical periods, languages, cultures and mass media. Aadhanin Bommai will be speculated through the analytical framework of Retelling Stories, Framing Culture that delves on the concepts of metanarrative, metaethic, retellings and register.

Aadhanin Bommai is a captivating tale of Captain Balu, his cousin Madhumitha, the historic Aadhan, his doll and the timeframe of this novella that spans up to 3000 years. This book is dedicated to Amarnath Ramakrishnan, the archeologist who brought to light the glory of Keeladi to the world. Captain Balu, the teen hero of Udhayashankar’s popular novels hails from Kovilpatti. He is sent to his Uncle Kandasamy’s home at Keeladi for summer vacation.

Missing his own city, his friends and his prospective summer cricket matches, Balu finds no way to enjoy this quaint old city and he quite surprised how his cousin Madhu spends her time reading books, watching educational channels on TV and writing poems under the pen name Kakkaipadiniyaar. Listless Balu decides to leave Keeladi soon but his stay surprisingly gets prolonged by an adventurous, mysterious encounter with Aadhan, a dark, handsome, illustrious young boy from pre-historic Keeladi.

This time travel through 3000 years arouses curiosity in Balu about the Indus valley civilization across River Vaigai, the flourishing of Dravidians during the yester years and the great tragedy that befell this advanced civilization that paved way for social evils like caste discrimination, gender inequality and social oppression in many forms. This story takes a brisk walk down the ages, answering many pivotal questions with a historical background fueled by Romila Thapar’s theory of Aryan Race, R. Balakrishnan’s musings on Dravidian foundations in Indus Valley Civilization, Nivedhitha Louis’ historical notes on Adhichanallur and Keeladi and the published findings of the Department of Archeology, Government of Tamil Nadu.

This book beautifully brings to fore the cultural heritage of Tamil Nadu. Lakshmi Athai, the wife of Kandasamy mama serves him Adai, Kozhukkattai, Modhagam, Pooranakozhukkattai, Sundal and Veda Kozhi Kulambu. The biodiversity of prehistoric Keeladi finds expression here – Poonal Kuruvi, Mynah , Crows, Kona Maram. Most importantly this book brings out the historical truth of how the Keeladi Civilization gave the autonomy of choosing one’s profession, gave space for men and women to be educated and contribute to the growth of the family and society and was oblivious to Caste system. Kurinji, Mullai, Marudham, Neidhal and Palai – a classification based on the landscape was the only stratification that existed and people enjoyed a plethora of occupations.

This book subverts the metanarratives of Manusmriti and Manudharma that introduces India as a society that has its foundations on Caste discrimination. Reaffirmation of a child’s identity by exposure to literature like Aadhanin Bommai can impact self-perception and aid in the development of creativity sans fear. The book lives out the ethic of gender equality its presentation of characters like Madhumitha, Vennilai, Adhan’s mother Pallipaadathu Kodhai, and Lakshmi Athai. This book is a fresh waft of air – divergent from a replication of the metanarratival structure. The values are ethics presented here challenge canonical metaethics that are Aryan elitist, misogynistic and imperialistic. Young minds should be nurtured with narratives like Aadhanin Bommai to build a nation that marches with stride on the upward trajectory of progress and prosperity, with posterity.

Works Cited:

Works Cited

Ilamurugu, Durai. Archeological Sites in Tamilnadu: Keeladi and Others. 2019.

Keeladi: An Urban Settlement of Sangam Age on the Banks of River Vaigai. 2019.

Malhotra, Rajiv, and Aravintan̲ Nīlakantan̲. Breaking India: Western Interventions in Dravidian and Dalit Faultlines. Bright Sparks, 2011.

Stephens, John and Robyn McCallum. Retelling Stories, Framing Culture: Traditional Stories and Metanarratives in Children’s Literature. Garland Publishing, 1998.

Udhayashankar. Aadhanin Bommai. Vaanam, 2021.

 

Storytrails. The Temple of Treasures and Other Incredible Tales of Indian Monuments. Hachette UK, 2022.

 

 

 

 

 

 

 

[நன்றி: நீலி இணைய இதழ்] பகுதி – 1 தூரங்கள் 1 தமிழகத்தின் கலை வரலாறை நன்கு அறிந்தவர்களில் கூட அநேகம் பேர் அறியாத சம்பவம் இது. 1933-ஆம் ஆண்டில் சென்னையில் அப்போது தொடங்கி சில வருடங்களே ஆகியிருந்த மியூசிக் அகாடெமி என்ற சங்கீத வித்வத் சபையில் பலத்த எதிர்ப்பை மீறி ஒரு நடன நிகழ்ச்சி … Continue reading →

 

Edison and his phonograph

In the 1870s three revolutionary technologies shook the world and changed it forever :

1876 : telephone

1877 : phonograph

1879: electric light bulb

All were basically leap-frog innovations, but based on existing science and technology.

The contrasting impact of the three were fascinating.

Phonographs which earned Edison the moniker Wizard of Menlo Park, completely stalled, because amplifiers were bad, duplication was not possible, etc. That problem was solved 20 years later by invention of the triode (ironically inspired by Edison’s electric bulb).

Telephones revolutioninzed business, government, industry, banking and military, but took nearly forty years to become consumer goods.

The electric light was utterly transformational across every facet of society. Until Edison’s light bulb, electricity was also mainly industrial or business oriented. Heavy magnets at harbours and factories, and the telegraph were the only public benefits of electricity until then.

Edisons light bulb changed all this. It brought electricity into every urban home and office within 20 years in most of the West.

It became a platform for a whole horde of technologies as transformational as the steam engine earlier, and transparent glass even earlier.

Electricity’s impact was rivalled only by the arrival of petrol/diesel engine cars, also invented in the 1870s but which had no or very low impact for nearly 25 years.

Electric cars, trains, buses all came into use, around this era, but were of poor quality and not very widespread. They were all overtaken by petrol based vehicles by 1920 or so and electric vehicles did not challenge petrol/diesel vehicles until Elon Musk’s Tesla transformed the industry in the 2010s. Henry Ford actually worked in Edison’s electric companies, rising quickly to Chief Engineer, before quitting to revolutionise petrol based cars and make them widespread.

Edison's telephone: Picture from Internet

The triode, born out of the diode, invented by Ambrose Fleming (more famous for Fleming’s left hand rule), was discovered to be an amplifier of current, which became very useful for radios, invented shortly afterwards. Then the triode amplifier became useful to amplify the sound in phonographs. Edison’s original tin drum phonograph did not take off, but Zenophile Gramme invented the flat disk version, now popularly called gramophones. By 1910 mass manufacturing of gramophones combined with amplification to make the sound output of gramophone, made them explode in popuarity – nearly two decades after Edison and Gramme’s inventions. I suspect Edison himself had switched over to focusing his efforts on the light bulb – and after it the development of the entire electrical system, primarily because the phonograph evoked more wonder than sales.

The telephone itself, was also improved by Edison, especially by addition of  a battery, providing a stable current rather than using a windup mechanism to power the transmission of electricity across telephone lines. Alexander Graham Bell’s company AT&T, bought Edison’s phones to sell to their customers – became more the telephone exchange rather than equipment manufacturer.

Ironically phonographs/gramophones succeded in the one field Edison did not imagine at all – recorded music. Again ironically, Edison worked on the cinematograph and movie making, but again failed to understand what entertainment would be popular. The movie making world ran away from New York, where Edison was based, to California – too far even by train – to escape Edison’s attempts to monopolize the field.

It is fascinating how the three inventions panned out. Rarely is their comparative history narrated together.

But the phonograph, lightbulb, electrification, (and also triode, radio, airplane etc.) were inventions that did not come from the learned halls of brilliant academics with doctorates in philosophy or from the wise poets and artists who bore on their shoulders the learning of a hundred previous generations, but basically the most uneducated/ self-educated, hyper motivated, relentless, incredibly ingenious people like Edison, Ford, Benz, Daimler, Westinghouse, Lee de forest, Fessenden, etc.

Thorstein Veblen, the economist, predicted in 1899 that engineers would run the world , because they were the only people who understood how everything worked.

He was wrong, IMHO. Most engineers don't understand people or money.

Inventors and Discoverers

மோசஸ், எகிப்தில் இருந்து, இஸ்ரவேலர்களை மீட்டு கானானை நோக்கி அழைத்து செல்வார். எகிப்தின் பார்வோன் மன்னன், அவர்களை விட கூடாது என்று துரத்தி வரும் போது, செங்கடல் பிளந்து மோசஸ் மற்றும் இஸ்ரவேலர்கள் இக்கரையில் இருந்து அக்கரைக்கு சென்று விடுவார்கள் பார்வோன் மன்னன் அவனது படை கடலை கடக்கும் போது பிளந்திருந்த கடல் மூடி அவர்கள் மூழ்கி இறந்து விடுவார்கள்.

யாத்திராகமம் 14:16 – நீ உன் கோலை ஓங்கி, உன் கையைச் சமுத்திரத்தின்மேல் நீட்டி, சமுத்திரத்தைப் பிளந்துவிடு; அப்பொழுது இஸ்ரவேல் புத்திரர் சமுத்திரத்தின் நடுவாக வெட்டாந்தரையிலே நடந்துபோவார்கள்.

21 – மோசே தன் கையைச் சமுத்திரத்தின்மேல் நீட்டினான்; அப்பொழுது கர்த்தர் இராமுழுதும் பலத்த கீழ்காற்றினால் சமுத்திரம் ஒதுங்கும்படி செய்து, அதை வறண்டுபோகப்பண்ணினார்; ஜலம் பிளந்து பிரிந்துபோயிற்று.

22 – இஸ்ரவேல் புத்திரர் சமுத்திரத்தின் நடுவாக வெட்டாந்தரையிலே நடந்துபோனார்கள்; அவர்கள் வலதுபுறத்திலும் அவர்கள் இடதுபுறத்திலும் ஜலம் அவர்களுக்கு மதிலாக நின்றது.

26 – கர்த்தர் மோசேயை நோக்கி: ஜலம் எகிப்தியர்மேலும் அவர்களுடைய இரதங்கள்மேலும் அவர்களுடைய குதிரைவீரர் மேலும் திரும்பும்படிக்கு, உன் கையைச் சமுத்திரத்தின்மேல் நீட்டு என்றார்.

28 – ஜலம் திரும்பிவந்து, இரதங்களையும் குதிரைவீரரையும் அவர்கள் பின்னாக சமுத்திரத்தில் பிரவேசித்திருந்த பார்வோனுடைய இராணுவம் அனைத்தையும் மூடிக்கொண்டது; அவர்களில் ஒருவனாகிலும் தப்பவில்லை.

கடவுள் எப்படி மோசே மூலம் அற்புதத்தை நிகழ்த்தி இஸ்ரவேலர்களை பார்வோன் மன்னனிடமிருந்து காப்பாற்றினார் (ஆனால், கடவுள் தான் பார்வோன் மன்னன் மனதை மாற்றி அவர்களை பின்தொடர செய்வார். பிள்ளையும் கிள்ளிவிட்டு தொட்டிலையும் ஆட்டும் கதை) என்பதை விளக்கும் கதை இது.

அதெப்படிங்க கடல் இரண்டாக பிளக்கும் என்று இந்த கதையை நம்பாமல் போகலாம். அல்லது என்னே  கடவுளின் அற்புதம் என்று ஆச்சரியத்தில் வியக்கலாம்.

ஆனால் இப்படி நடக்க சாத்தியக்கூறு இருக்கிறதா? கடல் இரண்டாக பிளக்குமா? இதை ஆராய்ந்தவர்கள் என்ன சொல்கிறார்கள்?

பைபிளில் இயேசு பிறந்தது முதலாம் நூற்றாண்டு என்று இருக்கிறது அதை அடிப்படையாக வைத்து பின்னோக்கி சென்று பைபிளில் இருக்கும் தகவல்களை வைத்து எந்தெந்த சம்பவங்கள் எந்தெந்த காலத்தில் நடந்திருக்கும் என்று கணிக்கப்படுகிறது. அப்படி பார்க்கையில் செங்கடல் இரண்டாக பிளந்த சம்பவம் நடந்த காலம் 1250 BCE அப்போது எகிப்தின் ராஜாவாக இருந்தவர் Ramses II.

1250 BCE, Ramses II எகிப்தின் ராஜாவாக இருந்த காலத்தில் செங்கடல் இரண்டாக பிளந்த சம்பவம் நடந்திருக்கிறதா? அறிவியல், புவியியல், தொல்பொருளியல், வரலாறு, என்ன சொல்கிறது?

இஸ்ரவேலர்கள் 430 வருடங்கள் எகிப்தில் இருந்ததாக சொல்கிறது. ஆனால் 430 வருடங்கள் எகிப்தில் இஸ்ரவேலர்கள் இருந்ததாக பைபிளை தவிர வேறு எந்த எழுத்து பூர்வ ஆதாரமும் இல்லை. இத்தனைக்கும் எகிப்தியர்கள் எல்லாவற்றையும் விவரமாக பதிவு செய்வதை வழக்கமாக கொண்டவர்கள்.

Merneptah Stele என்னும் ஒரு பழைய எகிப்திய பலகையில் (13th century BCE) இஸ்ரேல் என்னும் சொல் ஒரே ஒரு முறை இடம் பிடித்திருக்கிறது. Merneptah Stele, ராஜா Merneptah யாரை எல்லாம் போரிட்டு வென்றார் என்பதை அறிவிக்கும் ஒரு கற்பலகை ஆகும். இதில் Merneptah இஸ்ரேல் மக்களை வென்றார் என்ற குறிப்பு இருக்கிறது. இந்த Merneptah, Ramses II ன் மகன். இந்த ஒரே ஒரு கற்பலகை மட்டுமே இஸ்ரேலியர்களை பற்றிய  ஒரே ஒரு external reference.

இதை தவிர்த்து இஸ்ரேல் மக்களுக்கு தொடர்புடைய இன்னொரு சொல்லும் இன்னொரு எகிப்திய கற்பலகையில் (1550-1070 BCE) காணப்படுகிறது அது Shasu of Yahweh. Shasu of Yahweh என்ற இன மக்களை பற்றிய விலாவரியாக குறிப்புகள் இல்லை என்றாலும்  Shasu of Yahweh என்ற செமிட்டிக் மக்கள் கானானை சுற்றி இருந்தார்கள் என்ற குறிப்பு எகிப்திய கற்பலகையில் இருக்கிறது.

இதில் நம் கவனத்தை இழுப்பது Yahweh என்ற சொல் தான். Yahweh இஸ்ரவேல் மக்களின் கடவுள். யார் இந்த Yahweh/Jehovah? கானான் நிலம் அதை சுற்றி இருக்கும் நிலத்தில் வசிக்கும் மக்கள் செமிட்டிக் மக்கள் என்றழைக்கப்பட்டார்கள். இவர்கள் எகிப்தியர்கள் கிரேக்கர்கள் போல பல தெய்வங்களை வழிபட்டார்கள். எப்படி Zeus, Odin, இந்திரன் போன்றவர்கள் தேவர்களின் கடவுளாக அல்லது தலைமை கடவுளாக இருந்தார்களோ அப்படி இவர்களின் தலைமை கடவுள் El (father of the gods) இந்த El க்கு 70 பிள்ளைகள் எல்லாரும் கடவுள்களே. மழைக்கு ஒரு கடவுள், வெயிலுக்கு ஒரு கடவுள் இப்படி. அந்த வகையில் புயல் மற்றும் மலையின் கடவுள் Yahweh/Jehovah/YHWH. இவரது மனைவி Asherah. so செமிட்டிக் மக்கள் பல கடவுள்களை வணங்கி வந்தார்கள் அவர்களில் ஒரு சிறிய குழு Yahweh வை வழிபட்டு வந்தது. இந்துக்கள் பல கடவுள்களை வணங்கி வந்தாலும் சிலர் மாரியம்மனை முதலாவதாக வழிபடுவார்கள் இல்லையா அது போல. அந்த குழு ” Shasu “. செமிட்டிக் மக்களில் ஒரு குழு.

இஸ்ரேல் மக்களும் Yahweh வை தான் வழிபடுவதால் இந்த  Shasu of Yahweh இஸ்ரேல் மக்களை குறிப்பதாக இருக்கலாம் என்று கருதுகிறார்கள். இந்த  Shasu மக்களின் குடியிருப்புகள் எகிப்தில் கண்டு எடுக்கப்பட்டிருக்கின்றன. இவர்களின் வீட்டின் அமைப்பும் கானான் நிலத்தில் இருக்கும்  வீட்டின் அமைப்பும் ஒன்று போலவே இருக்கிறது. எனவே இவர்கள் எகிப்திலிருந்து கானானுக்கு சென்று இருக்க கூடும்.

பைபிளில் ராம்செஸ் என்னும் நகரத்தில் இருந்து இஸ்ரவேலர்கள் புறப்பட்டு சென்றதாக இருக்கிறது. அந்த ராம்செஸ் நகரம் தற்போதைய Qantir என்று தொல்பொருள் ஆய்வாளர்கள் கருதுகிறார்கள்.இப்போ ராம்செஸ்  ல இருந்து கானானுக்கு நேரடி வழி east Mediterranean coast வழியாக செல்வது. ஆனால் பைபிளில் இஸ்ரேல் மக்கள் பாலைவனம் வழியாக சுற்றிக்கொண்டு செங்கடலை தாண்டி செல்வதாக இருக்கிறது.

செங்கடலில் குறுகிய அகலம் கொண்ட இடத்தில் அவர்கள் கடந்து சென்று இருப்பார்கள் என்று வைத்து கொள்வோம். அந்த குறுகிய அகலம் கொண்ட இடத்தில் ஆழம் 300 அடி, கடக்கவேண்டிய தூரம் 49 km. ஆயிரக்கணக்கான லட்சக்கணக்கான மக்கள் கடலை கடந்து சென்று இருக்கிறார்கள். அவ்வளவு மக்கள் கடந்து செல்ல வேண்டுமானால் குறைந்தது 1 km அகலத்திற்காவது கடல் பிரிய வேண்டும்.அப்படியானால் எவ்வளவு நீர் displace ஆகி இருக்கும்? லட்சக்கணக்கான மக்கள் 50 km தொலைவை ஒரே நாளில் எப்படி நடந்து கடந்து செல்ல முடியும்?    

சாத்தியமே இல்லாதது போல் தோன்றுகிறதல்லவா? இங்கே தான் ஆய்வாளர்கள் வேறு ஒரு theory யை முன் வைக்கிறார்கள். பைபிளில் எபிரேய மொழியில் மோசஸ் நீரை இரண்டாக பிளந்த இடம் Yam Suph என்று இருக்கிறது. இந்த Yam Suph (ים סוף) என்ற எபிரேய சொல்லை ஆங்கிலத்தில் நாம் Red Sea என்று மொழியாக்கம் செய்து அது செங்கடல் என்கிறோம். ஆனால் எபிரேய மொழியில் Yam என்றால் கடல், Suph என்றால் reeds தமிழில் நாணல் செடி. ஆக Yam Suph” (ים סוף) என்றால் “Sea of Reeds” அல்லது “Reed Sea” இதன் தவறான மொழிபெயர்ப்பு தான் Red Sea செங்கடல். Reed Sea என்றால் நாணல் செடிகள் நிரம்பிய சதுப்பு நிலம்.

எகிப்தில் Luxor என்னும் ஊரில் Karnak Temple இருக்கிறது. இது Amun கடவுளுக்காக கட்டப்பட்ட கோவில். இப்போது சிதிலமடைந்து சில சுவர்கள் மட்டும் எஞ்சியிருக்கும் இந்த கோவிலில் புரட்சி செய்த Shashu மக்களை மன்னன் Seti (Ramses II ன் அப்பா) எப்படி அடக்கினார் என்ற inscriptions இருக்கிறது. ஒரு வரைபடம் போல இருக்கும் இந்த கல்வெட்டில் நைல் நதி ஆற்றினருகே நாணல் செடி அதிகமுள்ள ஒரு சதுப்பு நிலத்தில்  Seti புரட்சி செய்த Shashu மக்களை அடக்கினார் என்பதாக செதுக்கப்பட்டிருக்கிறது.

பைபிளில் இஸ்ரேல் மக்கள் கடல் பிளப்பதற்கு முன்பு மிக்தோல் என்னுமிடத்தில் முகாமிட்டதாக இருக்கிறது. இந்த  மிக்தோல் தற்போதைய நைல் நதி ஆற்று படுக்கையை ஒட்டி அமைந்திருக்கிறது. 

யாத்திராகமம்14:2 – நீங்கள் திரும்பி மிக்தோலுக்கும் சமுத்திரத்துக்கும் நடுவே பாகால்செபோனுக்கு முன்பாக இருக்கிற ஈரோத் பள்ளத்தாக்கின் முன்னடியிலே பாளயமிறங்கவேண்டும் என்று இஸ்ரவேல் புத்திரருக்குச் சொல்லு; அதற்கு எதிராகச் சமுத்திரக்கரையிலே பாளயமிறங்குவீர்களாக.

ஆற்றுக்கு அந்தப்பக்கம் Manzaleh ஏரி இருக்கிறது. Manzaleh ஏரியை சுற்றிலும் நாணல் செடிகள் மிகுந்திருக்கின்றன.

இந்த Manzaleh ஏரி மிகப்பெரிய ஏரி பார்க்க கடல் போலவே தோற்றமளிக்கும் ஏரி. 

1882 ல் Sir Alexander Bruce Tulloch என்பவர் Manzaleh ஏரிக்கு அருகே அவரது ஆட்களுடன் முகாமிட்டு இருந்தார். அவர் அங்கு கண்ட விந்தையான காட்சியை பதிவு செய்து இருக்கிறார். இரவு மிகப்பெரிய புயல் காற்று வீசி இருக்கிறது. விடிந்தபின் முகாமை விட்டு வெளியே வந்து பார்த்த அவருக்கு அதிர்ச்சி காத்திருந்தது ஏரியில் ஒரு சொட்டு நீர் கூட இல்லை. 

ஆழம் குறைவான நீர் நிலைகள் மேல் அதிவேக காற்று வீசும் போது அந்த காற்று நீரை வேறு இடத்திற்கு கொண்டு செல்கிறது. இதற்கு wind-induced water displacement என்று பெயர். இன்னொன்று இருக்கிறது Wind setdown. இதில் அதிவேக காற்று தொடர்ந்து வீசும் போது நீர் விலகி சென்று விடும் கடற்கரைகளில் இதை நாம் பார்க்க முடியும். காற்று ஓய்ந்த பின் நீர் இயல்பு நிலைக்கு திரும்ப வரும். ஆக கடல் நீர் அல்லது ஏரி நீர் இரண்டாக பிளப்பதோ, பின் வாங்கி செல்வதோ, வற்றி உடனே நீர் மீண்டும் வருவதோ அற்புதம் அல்ல அது ஒரு இயற்கை நிகழ்வே.

தற்போது மிக்தோலை சுற்றி ஏரி எதுவும் இல்லை வெறும் நிலம் தான் இருக்கிறது. ஆனால் 3000 வருடங்களுக்கு முன்பு அங்கு ஒரு ஏரி இருந்திருக்கிறது என்பதை Satellite imagery மூலம் கண்டுபிடித்து இருக்கிறார்கள். ஆனால் ஏரி எப்படி கடலானது? Kinneret ஏரியையும் பைபிளில் Galilee கடல் என்றே குறிப்பிடுவார்கள். Kinneret ஏரி மிகப்பெரிய ஏரி. மிகப்பெரிய ஏரிகளை கடல் என்று பைபிள் குறிப்பது பெரிய விஷயம் இல்லை.

சரி, ஏரியில் நீர் உள்வாங்கி விட்டது அதை சில  Shasu மக்கள் கடந்து சென்று இருக்கிறார்கள். மிகைப்படுத்தி சொல்லுதல் எல்லாவகை புராணங்களிலும் இயல்பானது என்பதால் ஏரி கடலானது, 100 Shasu மக்கள் லட்சக்கணக்கான மக்கள் ஆனார்கள். ஆனால் எகிப்தியர்கள் கடலில் மூழ்கி இறந்து போனார்கள் என்ற கதை எப்படி வந்திருக்கக்கூடும்? 

வாய் வழியாக பல நூறு வருடங்கள் கடத்தப்பட்ட கதை பல கிளைக்கதைகளையும் சேர்த்து கொண்டு வரும். அப்படி சேர்க்கப்பட்ட கதை தான் எகிப்தியர்கள் கடலில் மூழ்கி இறந்து கதை. 

Luxor க்கு அருகில் (Shasu மக்களின் குடியிருப்புகள் இருந்ததாக சொல்லப்படும் இடம்) Valley of the Kings இருக்கிறது. இறந்த மன்னர்களை புதைக்கும் இடம். இங்கு Thutmose II மன்னனின் tomb இருக்கிறது. 1550 BCE யில் இந்த tomb அமைக்கப்பட்டது. மோசஸ் செங்கடலை பிளந்த காலத்திற்கு முன்.

இந்த tomb ல் பல கதைகள் சுவரோவியமாக வரையப்பட்டு இருக்கின்றன. அதில் எகிப்திய வீரர்கள் நீரில் மூழ்கி இறந்து போவது போல ஒரு ஓவியமும் இருக்கிறது.

exodus நடப்பதற்கு 300 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு Island of Santorini யில் Thera என்றொரு எரிமலை இருந்திருக்கிறது. 1550 BCE யில் இந்த எரிமலை வெடித்து சிதறி இருக்கிறது. இது அடுத்தடுத்து பல சுனாமிகளை உண்டாகி இருக்கிறது.

இந்த சுனாமிகள் எகிப்தின் கடலோர பகுதிகளை தாக்கி ஊருக்குள்ளும் புகுந்திருக்கும். இதில் பலர் மாண்டு போயிருந்திருக்க கூடும். இந்த நிகழ்வு மாபெரும் நிகழ்வு. அன்றைய காலத்தில் சுனாமி பற்றிய அறிவோ, Santorini என்ற தீவு எகிப்திலிருந்து 800 km தொலைவில் இருக்கிறதென்றோ அதில் எரிமலை வெடித்தததால் ஏற்பட்ட விளைவு இது என்றோ யாரும் அறிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை.

மிக பெரிய அலை வந்து பலர் இறந்து போனார்கள் என்பது அன்றைய மக்களுக்கு மிகப்பெரிய அதிசயம் பல 1000 ஆண்டுகள் நினைவில் இருக்கும் அற்புதம். இது Thutmose II மன்னனின் tomb லும் ஓவியமாக இடம்பெற்று இருக்கிறது. இந்த கதை தலைமுறை தலைமுறையாக கடத்தப்பட்டு இருக்கும். Shasu மக்களும் இந்த கதையால் உந்தப்பட்டு அவர்கள் தப்பிச்சென்ற கதையுடன் இதை இணைந்திருக்க கூடும்.

Source: Buried Secrets of the Bible with Albert Lin; National Geographic Documentary.

இந்த 6 முனை கொண்ட நட்சத்திரம் உலகின் மிக பழமையான symbol எல்லா மதங்களிலும் உண்டு. 6 முனை நட்சத்திரம் அதை சுற்றி வட்டம் என்பது பிரபலமான சின்னம். இதற்கு மாந்த்ரீக சக்தி உண்டு என்று உலகமெங்கும் நம்புகிறார்கள். இந்து மதத்திலும் யந்திரங்களில் இவை முக்கிய இடம் பெறுகின்றன.

hexagram என்றழைக்கப்படும் இந்த symbol தீய சக்திகளிடமிருந்து நம்மை காக்கும் என்று நம்பப்படுகிறது. இதிலிருந்து வந்ததுதான் “hex” (சூனியம் வைப்பது என்று தோராயமாக பொருள் எடுத்துக்கொள்ளலாம்).

இது போக ஆண் பெண், நீர் நெருப்பு, போன்ற opposite விஷயங்களின் balance ஐ குறிக்கவும் இந்த symbol பயன்படுகிறது. முருகனின் சரவணபவ நட்சத்திரம் சட்கோணம் என்றழைக்கப்படுகிறது. சிவன் (ஆண், மேல் நோக்கிய முக்கோணம்) சக்தியின் (பெண், கீழ் நோக்கிய முக்கோணம்) இணைப்பு முருகன்.

இந்த சட்கோணம் வரைந்து நாம் விரும்பும் தெய்வத்தின் பெயர் அல்லது அதற்கு உரித்தான மந்திரம் போன்றவற்றை இந்த சட்கோணத்தில் எழுதி வழிபட நினைத்தது நிறைவேறும் என ஒரு நம்பிக்கை இந்து மதத்தில் உண்டு இதை சித்தர்கள் எதிர்கின்றனர். மாந்த்ரீகம் தாந்த்ரீகம் போன்றவை கூடாது என்கின்றனர்.

சட்கோணத்தை சுற்றி வட்டம் வரைந்தால் அது விஷ்ணுவின் சக்கரமான சுதர்சன சக்கரத்தை குறிக்கிறது.

“Star of David” இது யூதர்களுடன் தொடர்புடைய symbol. யூதர்கள் இதை Shield of David என்று அழைப்பார்கள். இஸ்ரேல் நாட்டு தேசிய கொடியிலும் இந்த symbol காணப்படும்.

ஆரம்பத்தில் யூதர்கள் menorah எனப்படும் 7 மெழுகுவர்த்திகள் கொண்ட symbol தான் பயன்படுத்தி வந்தனர். இன்றும் இஸ்ரேலின் official emblem ஆக இருக்கிறது. 19ஆம் நூற்றாண்டு வாக்கில் கிறிஸ்தவர்கள் சிலுவை அடையாளத்தை பிரபலமாக பயன்படுத்தி வந்தனர்.

அப்போது ஐரோப்பியாவில் வாழும் யூதர்கள் கிறிஸ்துவ பொருட்களிடமிருந்து (புனித புத்தகம், கொடி etc. ) தங்களது பொருட்களை வேறுபடுத்தி காட்ட இந்த 6 முனை கொண்ட நட்சத்திரத்தை அடையாளமாக பயன்படுத்த ஆரம்பித்தனர். menorah தூரத்தில் இருந்து பார்த்தால் சிலுவை போலவே இருக்கும். எனவே வித்தியாசம் நன்கு தெரிய சிலுவைக்கு மாற்றாக இந்த நட்சத்திரம் பயன்பாட்டிற்கு வந்தது. அதன்பின்னர் இதற்கு பல அர்த்தங்கள் வழங்கப்பட்டது. இந்த அடையாளம் தாவீது (David) ராஜாவின் (யூத ராஜா) படை சின்னமாக பயன்பட்டது என்றனர்.

Kabbala என்னும் யூதர்களில் ஒரு பிரிவினர் இந்த symbol க்கு magical குணங்கள் இருக்கிறது என்றார்கள். நாஜிக்கள் யூதர்களை கடுப்பேத்துவதற்காக மஞ்சள் நிற நட்சத்திரம் அணிய வற்புறுத்தினார்கள். இன்று மஞ்சள் நிற 6 முனை நட்சத்திரம் heroism தியாகத்தின் சின்னமாக யூதர்களால் பார்க்கப்படுகிறது.

ஆடைகளுக்கு சாயம்போடும் முறை எப்போது வந்தது?

10,200 BCE இல் இருந்து மனிதன் வண்ணங்களை பயன்படுத்தி வருகிறான். குகை ஓவியங்களில் சிகப்பு, மஞ்சள்,கருப்பு போன்ற நிறங்களை நாம் இன்றும் பார்க்கிறோம். மனிதன் முதலில் பயன்படுத்திய சாயம் இவை மூன்றும்.

ஆடை அணிய தொடங்கிய ஆரம்ப காலங்களில் மனிதன் சாயம் போட்ட வண்ண ஆடைகளை உடுத்தியதில்லை. வெள்ளை அல்லது பழுப்பேறிய நிறங்கள்தான். துணிகளுக்கு நிறமேற்றும் பழக்கம் ஆரம்பித்த பிறகு வசதி படைத்த மக்கள் மட்டுமே வண்ண ஆடைகளை அணிய ஆரம்பித்தனர். ராஜாக்கள், நிலப்பிரபுக்கள் போன்றவர்கள்.

ஆரம்ப காலங்களில் துணிகளுக்கு போடும் சாயங்கள் காய்கறிகள், பூச்சிகள், மரப்பட்டைகளில் இருந்து எடுக்கப்பட்டன. எளிதில் கிடைக்கும் நிறங்கள் மஞ்சள் (மஞ்சள், குங்குமப்பூ, பூஞ்சைப்பாசி) கருநீலம், சிகப்பு, கருப்பு போன்றவை. நத்தைகளில் இருந்து Tyrian purple என்னும் நிறம் எடுக்கப்பட்டது இவை விலை அதிகம். தாதுக்களில் இருந்தும் சாயம் எடுக்கப்பட்டது lazurite இல் இருந்து ஊதா, limonite இல் இருந்து மஞ்சள், hematite இல் இருந்து சிகப்பு.

இந்த Tyrian purple மிகவும் விலை மதிப்பான சாயம் என்பதால் இதை அரச குடும்பங்கள் மட்டுமேஅணிந்தனர். அவர்களை தவிர வேறு யாரும் அணிவது தடை செய்யப்பட்டு இருந்தது. இன்றும் இந்த நிறம் “color of royalty” என்றழைக்கப்படுகிறது.

இருக்கும் இடத்திற்கேற்ப கிடைக்கும் நிறங்களுக்கு ஏற்ப அன்றைய காலத்தில் மக்கள் துணிகளை சாயமேற்றி அணிந்து வந்தனர்.மொத்தத்தில் அன்றைய காலத்தில் பொதுவாக இருந்த நிறங்கள் வெள்ளை, சிவப்பு, மஞ்சள், கருப்பு.

வேதங்களில் பிராமணர்களுக்கு வெள்ளை நிறமும், சத்திரியர்களுக்கு சிவப்பும், வைசியர்களுக்கு மஞ்சளும், சூத்திரர்களுக்கு கருப்பும் என்று எழுதப்பட்டுஇருக்கிறது. Muir, Original Sanskrit Texts, Vol. 1, p. 140, fn. 248; Mackenzie, ‘Colour Symbolism’, pp. 144–45. Kathaka Brahmana (XI. 6)

இதில் சிவப்பு இருப்பதில் costly. அது ராஜ குடும்பங்களுக்கு, மஞ்சள் அடுத்தது வணிகர்களுக்கு. சாயம் ஏற்றப்படாத தூய்மையான வெள்ளை அடிக்கடி துவைத்து சுத்தமாக வைக்கப்படவேண்டிய வெள்ளை பிராமணர்களுக்கு, கருப்பு அழுக்குநிறம், சாம்பல் கரியேறிய நிறம் சூத்திரர்களுக்கு. ஆக அடிப்படையில் சாயம் கிடைக்கும் அளவை பொறுத்து அதன் மதிப்பும், அதை விலைகுடுத்து வாங்க முடிந்தவர்கள் அந்த நிறத்தையும் அணிந்து கொண்டனர். நிறத்திற்கு என்று எந்த தனி மதிப்பும் புனிதமும் இல்லை.

காவி நிறம் (Saffron) குங்குமப்பூவில் இருந்து எடுக்கப்பட்டது. இந்த குங்குமப்பூ மருந்தாக, உணவில் சுவையூட்டியாக, வாசனை திரவியங்களில், மற்றும் சாயமாக பல விதங்களில் உபயோகப்படுத்தப்பட்டு வந்தது. கானான் மக்கள் Assyrian ராஜாவிற்கு குங்குமப்பூவை பரிசாக கொடுத்ததாக குறிப்புகள் இருக்கின்றன.Rome மக்கள் திருமண நேர ஆடையாக காவி வண்ண துணியை அணிந்து வந்து இருக்கிறார்கள். எகிப்தில் mummify செய்வதற்கு காவி வண்ண துணியை பயன்படுத்தி இருக்கிறார்கள்.(வாசனையாகவும் இருக்கும், மருத்துவ குணமும் இருக்கு போன்ற காரணங்களால்.)

இந்தியாவில் காவி பயன்பாடு இல்லை. புத்த பிட்சுக்கள் மட்டுமே காவி துண்டு அணிந்து வந்தனர். அதுவும் சாயம் போட்டதால் வந்த காவி அல்ல. சிகப்பு மண்ணில் புழங்கியதால் வந்த பழுப்பேறிய நிறம்.

இந்தியாவிற்கு குங்குமப்பூவையும், மஞ்சளையும் அறிமுகப்படுத்தியது அரபியர்கள் மற்றும் Portuguese. 1500 களுக்கு பிறகுதான் இந்தியாவில் காவி நிறம் வருகிறது. அதுவரை எந்த இந்து சாமியாரும் காவி ஆடை அணிந்ததில்லை. (probably திருவள்ளுவர் காவி ஆடைகளையே பார்த்து இருந்திருக்க மாட்டார்.)

இந்தியாவிற்கு அண்டை நாடான (அன்றைய காலத்தில்) பெர்சியாவில் காவி (al-kurkum) வண்ணம் (முகலாயர்களிடம்) பிரபலமாக இருந்தது. காஷ்மீரில் குங்குமப்பூ பயன்பாடு பெர்ஷியாவில் இருந்தும் பின்னர் France, China போன்ற நாடுகளில் இருந்தும் வந்தது.

அப்படியே வந்தாலும் உடனே அது சாயமாக பயன்படுத்தப்படவில்லை. வெளியில் இருந்து வரவழைக்கப்பட்ட வேண்டி இருந்ததாலும், அப்போது அதிகமாக புழக்கத்தில் இல்லாத காரணத்தாலும், சாயத்தை தவிர மருத்துவம், உணவு, வாசனைக்கு அதன் தேவை அதிகமாகஇருந்ததாலும் குங்குமப்பூ சாயமாக பயன்படவில்லை.

குங்குமப்பூவை (Saffron, Crocus sativus) போன்றே இன்னொரு மலர் உண்டு அது Safflower (Carthamus tinctorius). குங்குமப்பூ காவிநிறத்தையும் safflower சிவப்பு நிறத்தையும் தரும். कुसुम (குசும்) என்று இந்தியில் அழைக்கப்படும் safflower சிவப்பு நிற சாயமாக பயன்பட்டு வந்தது. இதுல என்ன ஒரு பிரச்சனை என்றால் இந்த குசும் சிவப்பு, நிரந்தரமாக இருக்காது. கொஞ்ச நாளில் மெல்ல சாயமிழந்து மஞ்சளுக்கும் காவிக்கும் இடையில் ஒரு நிறமாக வந்து நிற்கும். ராஜ குடும்பத்தினர் சிவப்பு நிற உடையை அணிந்து வருவார்கள் இல்லையா? அவர்கள் அணிந்து சாயம் போனதும் இந்த காவி நிற ஆடை தானமாக வழங்கப்படும். இந்த குசும், அதாவது safflower க்கு அன்றைய காலத்து ஐரோப்பியர்கள் வழங்கிய பெயர் “bastard saffron”. அதாவது போலி காவி! இந்த போலி காவியை அரச குடும்பங்களில் தானமாக பெற்றவர்கள் அணிந்து வந்தார்கள்.

Bombay Presidency யில் இருந்த வசதி படைத்த மார்வாரிகள், முகலாயர்கள், மராத்தியர்கள், குங்குமப்பூ சாயம் ஏற்றிய ஒரிஜினல் காவி வண்ண ஆடை அணிந்து வந்தனர் இவை விலை அதிகம். வெளியில் இருந்து தருவிக்கப்பட்டது.

‘விஷ்ணு தர்ம சூத்திரம்’ என்னும் புத்தகத்தில், காவி உடை அணிந்தவர்கள் மோசமானவர்கள் தீயவர்கள் என்று இருக்கிறது. ‘விஷ்ணுஸ்மிரிதி’ யில் காவி நிறம் கெட்ட சகுனம் என்ற குறிப்பு இருக்கிறது (காரணம் விலைமதிப்பு மிக்க காவி உடை அணிந்து வந்தவர்கள் முகலாயர்கள்) (Kane, History of Dharmasastra, Vol. I (I), p. 121)

அப்புறம் கால போக்கில் காவி நிறம் விலை குறைந்து, குங்குமப்பூ பயன்பாடு பூஜைகளில் அதிகரித்து வந்ததும், காவியை விஷ்ணுவிற்கு உகந்த நிறம் என்று கதை கட்டப்பட்டது. விலை அதிகமாக இருந்த போது விஷ்ணுவிற்கு ஆகாத நிறம், விலை குறைந்ததும் விஷ்ணுவிற்கு பிடித்த நிறமாகி போனது.

காவி இந்த பக்கம் வந்ததும், 19ஆம் நூற்றாண்டு வாக்கில் இஸ்லாமிய பிரிவுகளில் (Sunni மற்றும் Hanafi) ஆண்கள் காவி நிறம் அணிவதற்கு தடை கொண்டு வரப்பட்டது.

1920 களில் காவி நிறம் இந்தியாவில் மிக பிரபலமானது. இந்துக்களுக்கு உகந்த நிறமாகவும், புனிதமான நிறமாகவும் மாறியது. 1915 இல் கும்பமேளாவில் பங்குபெற்றதை பற்றி காந்தி கூறுகையில் காவி நிறம் சந்நியாசிகளுக்கு மட்டுமல்ல அது உலக நன்மைக்காக பாடு படும் அனைவரும் தரிக்க வேண்டிய நிறம் என்றார்.

சுதந்திர இந்தியாவிற்கென்று ஒரு கொடி உருவாக்க முயன்றபோது, காந்தி, ஹிந்து முஸ்லீம் இரு மதங்களையும் குறிக்கும் வண்ணங்கள் இருக்க வேண்டுமென்று சிவப்பு நிற spinning wheel (ஹிந்து மதம்) இஸ்லாமியர்களுக்கு பச்சை நிறமும் இருக்க வேண்டுமென்று Pingali Venkayya விடம் சொல்லி இருக்கிறார். சீக்கியர்கள், அவர்களையும் குறிக்கும் வகையில் மஞ்சள் நிறம் வேண்டும். அப்படி இல்லையென்றால் ஒரு non communal கொடியை தேர்வு செய்யுமாறு வலிமையான எதிர்ப்பு குரல் வைத்தார்கள்.

நேரு, எந்த வண்ணமும் எந்த சமுதாயத்தையும் குறிப்பிட தேவையில்லை non communal கொடி இருக்கட்டும். அதில் சிவப்பும் பச்சையும் இருக்கட்டும் அது பார்க்க அழகா இருக்கும் என்றார். Suniti Kumar Chatterjee சிவப்பும் பச்சையும் பல நாடுகளின் கொடிகளில் இருக்கிறது சிவப்பிற்கு பதிலாக காவியை பயன்படுத்துவோம் அது வேறு நாட்டு கொடிகளில் இல்லை என்ற பரிந்துரையை முன்வைத்தார். காவி, ‘இந்து, சீக்கியர்கள், புத்த மதத்தினருக்கும்’ பொதுவான வண்ணமாக இருக்கும் என்று நினைத்தார்கள். இப்படி பல பேச்சுவார்த்தைகளுக்கு பின்னர் காவி ஏற்கப்பட்டது.

சாவர்க்கரை பொறுத்தவரை, மராத்திய சிவாஜி ஒரு ரோல் மாடல். அவர் எழுதிய Hindu-Pad-Padashahi (1925) புத்தகத்தில் சிவாஜியை பற்றி மிக புகழ்ந்து எழுதி இருப்பார். அதில் மராட்டியர்களின் பெருமைக்குரிய காவி நிறம் என்கிறார். (வசதி படைத்த மராட்டியர்கள் குங்குமப்பூ காவியை விரும்பி அணிந்து வந்ததை முன்பே பார்த்தோம்)

இந்தியாவிற்காக போராடிய சிவாஜியை, ஒரு இந்து மதத்தின் போராளியாக சாவர்க்கர் எடுத்துரைக்கிறார். அந்த சிவாஜி அணிந்திருந்த காவி நிறம், இந்துக்களின் நிறமாக சாவர்க்கருக்கு இருக்கிறது.

RSS க்கு காவி நிறம் முக்கியமானதாகிறது. காவி நிறம் RSS கொடியாகிறது. இந்திய கொடியிலும் RSS கொடியிலும் இடம் பெற்ற காவி நிறம், ஹிந்துக்களின் புனிதமான நிறம் என்று 1930 களுக்கு பிறகு பெயர் எடுக்கிறது.

ஆக, ஒரு துணி சாயம் (இன்றைக்கு இயற்கை சாயம் இல்லை Chemical Dye தான்) அதன் availability, விலை இதை வைத்து புனிதமாக மாறிய அற்புத வரலாறு இதுதான்.

ஜில்லா சரித்திரம் – சென்னப்பட்டணம் (Madras District History) சென்னப் பட்டணம்: வரலாற்றுப் பதிவுகள் – 8  – ராமச்சந்திர வைத்தியநாத் கலி 4740, சாலிவாஹனம் 1561, பசலி 1049, ஹிஜரி 1055, கொல்லம் 314, தமிழ் பிரமாதி வருஷம், ஆடி…

The post சென்னப் பட்டணம்: வரலாற்றுப் பதிவுகள் – 8 | ஜில்லா சரித்திரம் – சென்னப்பட்டணம் (Madras District History) appeared first on Book Day.

‘பகலோடு விண்மீன்கள்  பார்க்கின்ற கண்கள் வேண்டும்  கனவோடு கார்காலம் நனைக்கின்ற சுகம் வேண்டும்  செஸ்போர்டில் ராணி நானே  கிரீடம் அந்த வானம்  செல்போனில் ரிங்டோன் எல்லாம்  எந்தன் சிரிப்பில் ஆகும்’ பதின்ம வயதில் இப்படிப்பட்ட...

The post மேகத்தின் தாரைகளில் பாய்ந்தோடப் போகிறேன்! first appeared on Her Stories.