லாமு தீவில், இந்திய பெருங்கடலின் கரையோரம் சிமோன் கோமுவின் பிரம்மாண்டமான வீடு அமைந்திருந்தது. பழைய அரபுப் பாணியிலான வீட்டின் வெள்ளைச் சுவர்களும், செதுக்கப்பட்ட மர ஜன்னல்களும், பச்சை நிறக் கதவுகளும் சூரிய ஒளியில் ஜொலித்தன. மூன்று நூற்றாண்டுகளுக்கும் மேலான வரலாறு கொண்ட லாமுவின் குறுகலான தெருக்களில் கழுதைகள் மட்டுமே பயணிகளைச் சுமந்து சென்றன. மோட்டார் வாகனங்கள் அனுமதிக்கப்படாத இந்த பழங்கால நகரத்தில், சிமோனின் வீடு கடலை நோக்கியபடி பனை மரங்களால் சூழப்பட்டிருந்தது.

ஆக்சிஜன் கலனை தொட்டதும் முதலில் நடந்தது போல அதே உணர்வுகள் வேறு வார்த்தைகளில் கேள்விகளாக எழுந்தன, கலனை விட்டுவிட்டு கீழே வந்தேன், வீட்டுக்குள் போக முடியாமல் அங்கேயே தயங்கி நின்று மாடிக்கு ஏறினேன். கலனை பார்த்ததுமே முட்டாளை போல உணர்வேன்.மாடியிலிருந்து கீழே இறங்கியவுடன் இழிவாக உணர்ந்து மறுபடியும் மேலே மாடிக்கு வேகமாக ஏறுவேன், மேல்படியிலிருந்து மாடிக்கு கால் வைத்ததுமே அப்படியே திரும்பி கீழிறக்கினேன், கீழே கடைசிப்படியை மிதித்ததுமே திரும்பி மேலேறத் துவங்கினேன். அதே எண்ணச்சுழல் ஆனால் வேறு வேறு வார்த்தைகள். அப்புறம் அதே வார்த்தைகள் அதே சுழல், பெரிய வட்டமாக ஆரம்பித்த அந்தச்சுழல் நேரம் போகப்போக சிறிதாகியிருக்கவேண்டும்

கையில் வைத்திருந்த ரெக்ஸின் பையின் ஜிப்பை திறந்தபடி “அப்ப நீங்க என்னை வேத்து மனுஷனாத்தான் பாக்கறீங்களா? என்கிட்டே பணம் வாங்கிக்க மாட்டேன்னு சொல்லறீங்க, எங்கியோ காட்டுல உழவுமாடு மாதிரி வேலை செய்துக்கிட்டிருந்தவனுக்கு நீங்க தான் கூடவே தங்கவைச்சு ஒரு வாழ்க்கை அமைச்சு கொடுத்தீங்க, அந்தக் கடனை நான் எப்படி தீர்க்கறது?

ஒவ்வொரு வீட்டிலும் ஒவ்வொரு தினுசில் கொலு வைக்கப்படும். சில பொம்மைகள் எல்லா வீடுகளிலும் இடம்பெறும் என்றாலும், ஏதோவொரு விதத்தில் அவைகள் வேறுபடும். மாக்கல், மரச்சொப்பு, பீங்கான், ரோஸ்வுட் என்று விதம்விதமான சொப்புகள் கணேசன் வீட்டில் இடம்பெறும். ராகவையங்கார் வீட்டின் பெரியகூடம் அவர்களது பொம்மைகளுக்குக் காணாது என்றால் லலிதாம்பா மாமி வீட்டின் கொலு சிறியதாக இருந்தாலும், காரமான சுண்டல் பெருங்கூட்டத்தை ஈர்க்கும்