காலம் கேட்ட கதைகள்

உதயசங்கர்

( காலம் சென்ற எழுத்தாளர்.ஜமிலுதீனின் புதுச்சட்டை சிறுகதை நூலுக்கு எழுதிய முன்னுரை )

வாழ்க்கையின் எந்தப்பருவத்தில் எப்படிப்பட்ட உறவுகள் வந்து சேரும் என்று யாருக்கு தெரியும்? சுழன்று விரியும் புதிர்ப்பாதையில் எப்போதும் புதிதாக சிலர் இணந்து கொள்வதும், சிலர் பிரிந்து செல்வதும் நடந்து கொண்டேயிருக்கிறது. பல சூழ்நிலைக்காரணங்களால் என்னால் உறவுகளை சரிவரப் பராமரிக்க முடிந்ததேயில்லை. கையாலாகாத நிலையில் மிகுந்த கவலைப்படுவேன். அதற்கான முழுப்பொறுப்பும் என்னை மட்டுமே சாரும். அப்படி உறவுகளைத் தொடர முடியாத என்னுடனும் சில நண்பர்கள் தொடர்ந்து நட்பைப் பேணி வருகிறார்கள் என்றால் அவர்கள் எவ்வளவு பொறுமைசாலிகளாவும், பெருந்தன்மை மிக்கவர்களாகவும், பேரன்பு மிக்கவர்களாகவும் இருக்க வேண்டும்! அப்படிப்பட்ட நண்பர்களில் முக்கியமானவர் எழுபத்தியைந்து வருட இளைஞர் திரு.ப.ஜமீலுதீன்.

 எப்பொதாவது சில புதிய நண்பர்கள் தாங்கள் எழுதிய கதைகளைக் கொண்டு வந்து வாசிக்கக் கொடுப்பார்கள். நானும் வாசித்து விட்டு என்னுடைய பாராட்டுகளையும், அபிப்பிராயங்களையும் சில விமரிசனங்களையும் சொல்லுவேன். புதிய எழுத்தாளர்களைப் பார்த்தால் எனக்கு உற்சாகம் பொங்கிவிடும். அவர்களுடைய கதைகளை வாசிக்கும்போது ஆச்சரியமாக இருக்கும். எப்படி புதிது புதிதாக கதைக்களனில் எழுதுகிறார்கள்? அப்படி ஒரு நாள் மதுரையிலிருந்து அலைபேசியில் திரு.ப.ஜமிலுதீன் பேசினார். செம்மலரில் வெளிவந்துள்ள அவருடைய கதையை வாசித்து விட்டு அபிப்பிராயம் சொல்லும்படி கேட்டார். அவர் தன்னை அறிமுகப்படுத்தியதிலிருந்து அவர் தகவல் அறியும் உரிமைச்சட்டத்தைப் பயன்படுத்துவதில் நிபுணர் என்ற விவரத்தையும் அறிந்து கொண்டேன். கோவில்பட்டி எழுத்தாளர் பூமணி பணி செய்து ஓய்வுபெற்ற கூட்டுறவுத்துறையில் வேலை பார்த்து ஓய்வுபெற்றவர் என்பதையும் பேச்சுக்கிடையில் அவர் சொன்னார். எல்லாவற்றிலும் மிகப்பெரிய ஆச்சரியம் அவர் இதுவரை சிறுகதை எதுவும் எழுதியதில்லை. இப்போது சமீபகாலமாகத்தான் எழுதத் தொடங்கியிருப்பதாகவும் சொன்னது தான். முதலில் சற்று அசட்டையாகத்தான் அவருடைய கதைகளைப் படிக்க ஆரம்பித்தேன். ஆனால் வாசிக்க வாசிக்க அவருடைய ஆளுமை எனக்குள் மெல்ல மெல்ல வளர்ந்தது.

பல கதைகளை எழுத்துப்பிரதியாகவே எனக்கு அனுப்பி வைத்து எனது கருத்துக்களையும், இந்தக் கதையை எந்தப்பத்திரிகைக்கு அனுப்பலாம் என்ற விவரங்களையும் கேட்பார். என்னுடைய ஆலோசனைகளை அப்படியே செயல்படுத்தவும் செய்வார். அதில் புதுச்சட்டை என்ற கதை உயிரெழுத்து பத்திரிகையில் பிரசுரமானது மிக முக்கியமான நிகழ்வு. அதோடு அந்தக்கதை அந்த மாதம் பத்திரிகைகளில் வெளிவந்த சிறுகதைகளில் சிறந்ததாகவும் விருட்சம் பத்திரிகையாசிரியர் அழகியசிங்கரால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டது. அந்தக்கதை மலையாளத்தில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டு உள்ளெழுத்து என்ற பத்திரிகையில் பிரசுரமானது. ஆங்கிலத்திலும் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளது.

திரு.ப.ஜமீலுதீன் அவர்களுடைய பெரும்பாலான கதைகளில் விளிம்பு நிலை இஸ்லாமிய மக்களே கதாபாத்திரங்களாக வருகிறார்கள். சாணை பிடிப்பவர், மெக்கானிக், பேப்பர் போடுகிற பையன், பிளாட்பாரத்தில் குடியிருப்பவர்கள் ஒரே ஒரு உடையுடன் இருப்பவர்கள், பிச்சைக்காரர்கள், என்று சாமானிய மக்களை கதைகளில் சித்திரிக்கிறார். அத்தனை கதைகளிலும் சிறுவர்கள் அல்லது இளைஞர்கள் கடுமையான உழைப்பாளிகளாக, முயற்சியுடையவர்களாக, பிறருக்கு உதவி செய்பவர்களாக, இரக்கமுடையவர்களாக, மார்க்கவழி பிறழாதவர்களாக இருக்கிறார்கள். பல கதைகளில் இஸ்லாமிய இந்து மக்களின் உணர்வுகளின் ஊடாடல் நிகழ்கிறது. இன்றைய காலகட்டத்தின் அவசியமான மதநல்லிணக்கத்தினைச் சித்தரிக்கிற கதைகளும் இருக்கின்றன. அதிகாரவர்க்கத்தினை விமரிசிக்கிற கதைகளும், அரசியல்வாதிகளின் போலித்தனத்தைத் தோலுரித்துக் காட்டுகிற கதைகளும் இருக்கின்றன. சாதிவெறியர்களின் முகமூடியைக் கிழித்தெறிகிற கதைகளும் இருக்கின்றன. 

திரு.ப.ஜமீலுதீனோடு நடத்திய பல உரையாடல்களின் வழியாக நான் தெரிந்து கொண்டது என்னவென்றால் திரு.ப.ஜமீலுதீன் தான் எழுதுவது என்னவென்று தெரிந்து, திட்டமிட்டு எழுதுபவர். தான் எழுதிய அத்தனை கதைகளுக்கும் உரிய நியாயத்தை அவர் வைத்திருக்கிறார். இது மிகவும் அபூர்வம். எனவே சிறுகதை இலக்கணம் சற்றும் பிசகாத கதைகளை அவர் எழுதியிருக்கிறார் என்றும் சொல்லலாம்.

இன்னுமொரு முக்கியமான பண்பாக திரு.ப.ஜமீலுதீனுடைய கதையில் வருகிறசிறுவர் சிறுமிகள், அவர்களுடைய மனநிலை, உளவியல், ஆய்வு செய்யப்படவேண்டிய ஒன்று. சமீபகாலத்தில் சிறுவர்களை இத்தனை கதைகளில் சித்தரித்த எழுத்தாளர் இவர் ஒருவராகத் தான் இருக்கமுடியும்.

 எழுத்தின் மீதான தீராத பற்றின் காரணமாக இவ்வளவு சீக்கிரத்தில் ஒரு முக்கியமான சிறுகதைத்தொகுப்பைக் கொண்டுவந்திருக்கிறார் திரு.ப.ஜமீலுதீன். அவர் ஒரு அநுபவச்சுரங்கம். அந்தச் சுரங்கத்தின் ஒரு துளியே இந்தச் சிறுகதைத்தொகுப்பு. இன்னும் இருக்கிறது கடலளவு. இன்னும் எழுதுவார்.. எழுதிக்கொண்டேயிருப்பார்….

காலம் தனக்கான படைப்பாளிகளை தானே உருவாக்கிக் கொள்கிறது. காலம் தனக்கான குரலை தானே உரத்துப்பேசுகிறது. காலம் தனக்கான பாடலைத் தானே பாடிக்கொள்கிறது. மதவெறி தூண்டிவிட்ப்பட்டு அதில் சாமனியர்களைப் பலியிட்டு குளிர்காயந்து கொண்டிருக்கும் அரசியல்வாதிகள் உலவுகிற நடுநிசி நேரத்தில் மதநல்லிணக்கத்தை உரக்கப்பேசிக்கொண்டு களம் இறங்கியிருக்கிறார் திரு.ப.ஜமீலுதீன்! அவருடைய இந்தக்கதைகள் பெரிதும் பேசப்படும் என்ற நம்பிக்கை இருக்கிறது.

 

 

சிவப்பு நிறச் செருப்பு

உதயசங்கர்

ஒரு ஒற்றைச் செருப்பு. இடது கால் செருப்பு. குப்பைத்தொட்டியில் கிடந்தது. யார் போட்டார்கள் என்று தெரியவில்லை. அதன் வாரும் அறுந்திருந்தது. ரொம்பப் பழைய செருப்பு. குப்பை பொறுக்கும் ஜெயக்கொடி அதைப் பார்த்தாள். மங்கலான சிவப்பு நிறத்தில் ஒரு பக்கமாய் தேய்ந்திருந்தது.

ஜெயக்கொடி அதைக் கையில் எடுத்தாள். இன்னொரு செருப்பு கிடக்கிறதா என்று தேடிப்பார்த்தாள். இல்லை. அந்தச் செருப்பு யாருக்கும் பயன்படாது. அவள் கால்களில் செருப்பு இல்லை. செருப்பில்லாமல்  பகல் முழுவதும் அலைந்து குப்பை பொறுக்குவாள். அப்போது தான் ஐம்பதோ அறுபதோ கிடைக்கும்.

போனவருடம் பள்ளிக்கூடத்துக்குப் போனாள். ஆனால் அப்பா இறந்தபிறகு அம்மாவுடன் குப்பை பொறுக்க வந்து விட்டாள். நிறம் மங்கிப்போன அந்தச் செருப்பைக் கையில் எடுத்துப் பார்த்தாள். தைத்துப் போடலாமா?

ஆனால் இன்னொரு செருப்பு இல்லையே!

சும்மா காலில் போட்டுப் பார்க்கலாம் என்று நினைத்தாள்.  இடது காலில் செருப்பைப் போட்டாள். என்ன மாயம்!

 வலது காலிலும் செருப்பு தோன்றியது. இரண்டு செருப்புகளும் புத்தம் புதிதாக இருந்தன. ஜெயக்கொடியால் நம்ப முடியவில்லை.  செருப்பைக்கழட்டினாள். மறுபடியும் பிய்ந்த ஒற்றைச் செருப்பாக மாறிவிட்டது. திரும்பப் போட்டாள்.

இரண்டு சிவப்பு நிற புத்தம் புதிய செருப்புகள் அவளுடைய கால்களில் ஒளிவீசின.

அம்மாவிடம் காட்டினால் எப்படி இருக்கும்? என்ரு ஜெயக்கொடி நினைத்தாள். அடுத்த கணம் ஜெயக்கொடி பறந்து கொண்டிருந்தாள். அம்மா இருந்த இடத்துக்குப் போய் இறங்கினாள்.

அம்மாவுக்கு ஆச்சரியம். அம்மாவிடம் நடந்ததைச் சொன்னாள்.

“ செருப்பு கிடைத்து என்ன பயன்? நீயும் தம்பியும் பள்ளிக்கூடம் போய் படிக்க வேண்டும்.. கல்வி தான் நம்மைக் காப்பாற்றும்.. இந்த மாயாஜாலம் எல்லாம் எதுக்கு? “ என்றாள் அம்மா.

அடுத்த நிமிடமே அரசுப்பள்ளிக்கூடத்தில் குழந்தைகளுடன் உட்கார்ந்திருந்தாள். இப்போது புது யூனிபார்ம் போட்டிருந்தாள். அவளுடைய கால்களில் இருந்த சிவப்பு நிறச்சசெருப்பு யார் கண்ணுக்கும் தெரியவில்லை.

ஜெயக்கொடியின் தம்பியும் பள்ளிக்கூடத்தில் உட்கார்ந்திருந்தான். அவர்கள் வீட்டுக்குப் போகும்போது குடிசை வீடு நல்ல காங்கிரீட் வீடாக மாறியிருந்தது. வீட்டில் டி.வி. பிரிட்ஜ், வாஷிங் மிஷின், என்று எல்லாப்பொருட்களும் இருந்தன.

ஜெயக்கொடிக்கும் அவளுடைய தம்பிக்கும் தனித்தனியே எழுத்து மேஜை மேஜை விளக்கு, ஒரு சிறிய நூலகம் என்று எல்லாம் இருந்தது.

ஜெயக்கொடிக்கு மகிழ்ச்சி.

காலையில் எழுந்து வெளியில் வந்தாள். அவளுடனே குப்பை பொறுக்கிய தேவமலர் கிழிந்த உடையுடன் குப்பை பொறுக்கப் போய்க் கொண்டிருந்தாள்.  முத்து மாமா ஓட்டை சைக்கிளில் பழைய பாத்திர மூட்டைகளைக் கட்டிக் கொண்டிருந்தார். அவருடைய பையன் செல்வம் மிட்டாய் கேட்டு அழுது கொண்டிருந்தான்.

இதை எல்லாம் பார்த்த ஜெயக்கொடிக்கு வருத்தமாக இருந்தது. அவள் சிவப்பு நிறச் செருப்பிடம் கேட்டாள்,

“ எல்லாவற்றையும் மாற்ற முடியாதா? “

“ இல்லை.. ஜெயக்கொடி.. இந்தச் செருப்பு யார் காலில் பொருந்துகிறதோ அவர்களிடம் மட்டும் தான் மாயாஜாலம் செய்யும்..” என்று பேசியது சிவப்பு நிறச்செருப்பு.

ஒரு கணம் யோசித்தாள் ஜெயக்கொடி.

”  எல்லாரும் எல்லாமும் பெற வேண்டும்.. அதற்கு உன்னால் மாயாஜாலம் செய்ய முடியுமா? “

 என்று கேட்டாள் சிவப்பு நிறச் செருப்பு ,

..“ சிந்திக்க வேண்டும்.. எல்லாரும் சிந்திக்க வேண்டும்.. ஏற்றதாழ்வுகள் எப்படி வந்தன என்று சிந்திக்க வேண்டும்..அதற்குக் கல்வி கற்க வேண்டும் ” என்று சொன்னது.

ஜெயக்கொடி தன்னுடைய காலில் இருந்து சிவப்பு நிறச் செருப்பைக் கழட்டினாள். மறுபடியும் பிய்ந்த செருப்பாக மாறியது. அவளும் பழைய ஜெயக்கொடியாக மாறினாள்.

ஆனால் இப்போது அவளுடைய மனதில் ஒரு உறுதி தோன்றியது. எப்படியாவது பள்ளிக்கூடம் போக வேண்டும். படிக்க வேண்டும். எல்லாவற்றையும் மாற்ற வேண்டும் என்று நினைத்தாள்.

 ஜெயக்கொடியை வாழ்த்தி மறைந்தது சிவப்பு நிறச்செருப்பு.

நன்றி - கூட்டெழுத்து

 

 

ஒரே ஒரு பட்டாணி சொன்ன கதை

உதயசங்கர்

குண்டுமணிப் பாட்டிக்கு யாரும் இல்லை. தனியாகக் குடிசையில் இருந்தார். குடிசைக்குப் பின்னால் ஒரு பட்டாணிச்செடி வளர்த்தாள். அந்தப் பட்டாணிச்செடி ஒரே ஒரு பூ பூத்தது. அந்த ஒரே ஒரு பூ ஒரே ஒரு காய் காய்த்தது. குண்டுமணிப்பாட்டி அந்த ஒரே ஒரு காயைப் பறித்து உரித்தாள். அதில் ஒரே ஒரு பட்டாணி இருந்தது.

குண்டுமணிப்பாட்டி அந்த ஒரே ஒரு பட்டாணியை ஒரு மண்சட்டியில் போட்டு மூடி வைத்தாள். மறுநாள் அந்த ஒரே ஒரு பட்டாணியைச் சமைத்துச் சாப்பிடலாம் என்று நினைத்தாள்.

இரவானதும் அந்த ஒரே ஒரு பட்டாணி தூக்கத்திலிருந்து முழித்தது. எப்போதும் பகலில் தூங்கி இரவில் முழித்து பட்டாணி தேசத்துக்குப் போய் ஆடி ஒடி விளையாடி விட்டு காலையில் திரும்பி வந்து செடியில் தூங்கும். இப்போது முழித்துப் பார்த்தால் ஒரே இருட்டாக இருந்தது. கொஞ்ச நேரத்தில் அந்தப் பட்டாணிக்குத் தெரிந்து விட்டது. குண்டுமணிப்பாட்டி பறித்து உரித்து வைத்து விட்டாள்.

பட்டாணி தேசத்துக்குப் போக வேண்டும். என்ன செய்ய? அந்த ஒரே ஒரு பட்டாணி,

“ குண்டுமணிப்பாட்டி குண்டுமணிப்பாட்டி.. ”

என்று கூப்பிட்டது. உறங்கிக் கொண்டிருந்த குண்டுமணிப்பாட்டிக்கு யாரோ குசுகுசு என்று பேசுகிற சத்தம் கேட்டது.

களவாணிப்பயல் வந்துட்டானோ? அவர்,

“ யாரு? “ என்று குரல் கொடுத்தார். இப்போது பேச்சுச் சத்தம் கேட்கவில்லை. குண்டுமணிப்பாட்டி எழுந்து விளக்கைப் போட்டார். உள்ளே வெளியே தேடினார். யாரும் இல்லை. மறுபடியும் அந்தச் சத்தம் கேட்டது,

“ குண்டுமணிப்பாட்டி குண்டுமணிப்பாட்டி..”

அப்போது தான் குண்டுமணிப்பாட்டி ஒரே ஒரு பட்டாணியை மூடி வைத்திருந்த கிண்ணத்துக்குள்ளிருந்து சத்தம் வருவதைக் கேட்டாள். மெல்லப் பயந்து கொண்டே, ஒரே ஒரு பட்டாணியை மூடி வத்திருந்த மூடியை எடுத்தாள். அது தான் சரியான நேரம் என்று அந்தப் பட்டாணி துள்ளிக்குதித்தது. உருண்டு ஓடி மண்பானைக்குக் கீழே ஒளிந்து கொண்டது.

அது குண்டுமணிப் பாட்டிக்குத் தெரியாது. கிண்ணத்தில் ஒரே ஒரு பட்டாணி இல்லை. அவர் யோசித்தார். அங்கே தான் வைத்தோமா? என்று சந்தேகம் வந்து விட்டது. கீழே தரையில் அங்கும் இங்கும் தேடிப்பார்த்தார். கிடைக்கவில்லை.

சரி நாளைக்கும் குழந்தைகள் பட்டினி தான் என்று நினைத்துக் கொண்டே படுத்து விட்டார். அவர் தினமும் அந்த ஊரில் இருக்கும் ஏழைக்குழந்தைகளுக்கு உணவு கொடுப்பார். அவரிடம் என்ன இருக்கிறதோ அதைப் பகிர்ந்து கொடுப்பார். அவர் பேசியதைக் கேட்ட ஒரே ஒரு பட்டாணிக்கு வருத்தமாகி விட்டது. அடடா! குழந்தைகளைப் பட்டினி போடலாமா? என்று நினைத்தது.

தரையில் ஒரு குதி குதித்தது. உடனே அந்தக் குடிசையில் சமையலுக்கான காய்கறிகள் நிறைந்து விட்டன.

கத்தரிக்காய், வெண்டைக்காய், புடலைங்காய், பீர்க்கங்காய், பாகற்காய், சுண்டைக்காய், கொத்தவரங்காய், அவரைக்காய், முள்ளங்கி, கேரட், என்று காய்கள் எல்லாம் அணிவகுத்து நடந்து வந்தன. குண்டுமணிப்பாட்டி வைத்திருந்த சுளகில் போய் நல்ல பிள்ளைகளாய் உட்கார்ந்து கொண்டன.

ஒரே ஒரு பட்டாணி மெல்ல உருண்டு, பட்டாணி தேசத்துக்குப் போய் விட்டது. ஆடிப்பாடிக் கொண்டாட்டம் முடிந்து காலையில் குண்டுமணிப்பாட்டி வீட்டுக்கு வந்து அதே பானைக்குக் கீழே ஒளிந்து கொண்டது.

காலையில் கண்விழித்துப் பார்த்த குண்டுமணிப்பாட்டிக்கு ஆச்சரியம்.

“ யார் இவ்வளவு காய்கறிகளையும் கொண்டு வந்தது? “ என்று யோசித்தார். ஏதோ ஒரு அதிசயம் நடக்குது. பரவாயில்லை. எப்படியாவது குழந்தைகள் நன்றாகச் சாப்பிட்டால் போதும். சத்தமாக,

 “ வெறும் காய் மட்டும் இருந்தால் போதுமா? தானியங்கள் இருந்தால் தானே பொங்கிச் சாப்பிட முடியும்? “

என்று சொல்லி விட்டு உறங்கி விட்டார். அதைக் கேட்ட ஒரே ஒரு பட்டாணி தரையில் மூன்று முறை குதித்தது. உடனே நெல், கேப்பை, கம்பு, குருதவாலி, சாமை, திணை, வரகு, துவரம் பருப்பு, கடலைப்பருப்பு, பாசிப்பருப்பு, கடுகு, சீரகம், உளுந்தம்பருப்பு, எல்லாம் வரிசை வரிசையாக வந்து குண்டுமணிப்பாட்டியின் குடிசையில் நிறைந்தன.

காலையில் எழுந்த பாட்டிக்கு அதிசயமாக இருந்தது. அன்று அவர் ஊரில் ஏழைக்குழந்தைகள் அறுசுவை சாப்பாடு சாப்பிட்டார்கள். சாப்பாட்டுக்குச் சிரமப்பட்ட அத்தனை பேரையும் அழைத்து சாப்பாடு போட்டார். அதுமட்டுமல்ல, தானியங்களையும் அள்ளி அள்ளிக் கொடுத்தார்.

அதன் பிறகு அவர் எப்போது என்ன வேண்டும் என்றாலும் வாய்விட்டுச் சொன்னால் போதும்.  அது நடந்து விடும். ஏனெனில் ஒரே ஒரு பட்டாணி அந்தப் பானைக்குக் கீழேயே தங்கி விட்டது.

ஆனால் ஒன்று. குண்டுமணிப்பாட்டி அவருக்காக எதையுமே கேட்டதில்லை. அதனால் தான் இத்தனை ஆண்டு காலமானாலும் பட்டாணி அங்கேயே இருக்கிறது. கொஞ்ச நாளில் குண்டுமணிப்பாட்டிக்கும் இதெல்லாம் அந்த ஒரே ஒரு பட்டாணியின் வேலை தான் என்று தெரிந்து விட்டது..

ஒரே ஒரு பட்டாணி இந்தக் கதையைத் தான் பட்டாணி தேசத்தில் சொல்லிக் கொண்டிருந்த போது கேட்டேன். அதைத் தான் உங்களுக்குச்  சொன்னேன் குழந்தைகளா!

நான் எப்படிக் கேட்டேன் என்று நினைக்கிறீர்களா?

நானும் ஒரு பட்டாணி. ஹா ஹா ஹா ஹா

நன்றி - வண்ணக்கதிர்

 

மூன்று குறுங்கதைகள்  – உதயசங்கர் 1. பழையன புகுதலும் புதியன கழிதலும் ஒரு மின்னல் அடித்தது. இதுவரை அப்படியொரு மின்னலை ஊரார் யாரும் பார்த்ததில்லை. அந்த மின்னல் அத்தனை பெரிதாக, அத்தனை வலிமையாக, அத்தனை வெளிச்சமாக இருந்தது. எவ்வளவு வெளிச்சமாக இருந்ததென்றால்…

The post மூன்று குறுங்கதைகள் – உதயசங்கர் appeared first on Book Day.

சிறுகதை : எலியும் கல்யாணிப்பசுவும் மலையாளத்தில் – அஷீதா தமிழில் – உதயசங்கர் ஒரு நாள் நடுப்பகலில் கல்யாணிப்பசு ஆலமரத்தடியில் அமர்ந்து ஓய்வாக அசைபோட்டுக் கொண்டிருந்தது தூரத்தில் ஒரு எலிக்குட்டி கல்யாணிப்பசுவைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது. பார்க்கப் பார்க்க எலிக்குட்டிக்குப் பயங்கரப்பொறாமை வந்தது.…

The post சிறுகதை : எலியும் கல்யாணிப்பசுவும் | மலையாளத்தில் – அஷீதா | தமிழில்- உதயசங்கர் appeared first on Book Day.