அத்தியாயம் 35

சேவல் கூவும் சத்தம் கேட்டும் தன்னவளை விட்டு விலக மனமில்லாமல் அணைத்துக்கொண்டே படுத்திருந்தான். இருவரின் கண்களும் தூக்கத்திற்கு கெஞ்சியது சில நொடிகள் முன்னே கூடல் முடிந்து அவன் மார்பில் படுத்திருந்தவள் உறக்கத்தை தழுவியிருந்தாள்.

நதியாவை விட்டு பிரிய மனமில்லாமல் அவளின் தூக்கம் கலையாமல் தலையணையில் படுக்க வைத்துவிட்டு கீழே கிடந்த துண்டை எடுத்து இடுப்பில் கட்டிக்கொண்டு குளிக்கச் சென்றான். அவனது முதுகில் தண்ணீர் படவும் அவள் நகம் பட்ட இடமெல்லாம் எரிந்தது.

“இராட்சசி எப்படி கீறி விட்டிருக்கா பாரு” என்று காதல் மனைவியை வசைப்பாடிக்கொண்டு குளித்து வெளியே வந்த போது நதியா மீன்குஞ்சு போல இதழ் பிளந்து உறங்குவதை கண்டு மென்நகை புரிந்தவன் வேஷ்டியை கட்டிக்கொண்டு கதவு திறந்து வெளியே போனவன் அதிர்ச்சியில் கண்ணை விரித்தான்.

ராயன் காரில் சாய்ந்து நின்றான். மாட்டுப் பண்ணையிலிருந்து ஆட்களை அழைத்து வந்திருப்பான் போலும் பால்கறந்து முடித்து கேனில் நிரப்பி வைத்திருந்தனர். கோவிந்தன் கணக்கு நோட்டில் பால் அளவுகளை எழுதிக்கொண்டிருந்தான்.

“என்ன அதுக்குள்ள எழுந்துட்ட ஃபர்ஸ்ட் நைட் கொண்டாடிட்டு டயர்ட்ல தூங்கியிருப்பனு நினைச்சு உனக்கு உதவி பண்ண வந்தேன்டா” என்று கொட்டாவி விட்டு தலைக்கு மேல் கையை தூக்கினான் ராயன்.

“என் மேல உனக்கு இத்தனை பாசமாடா மச்சான்” என்று ஓடிவந்து அணைத்துக்கொண்டான் பாலாஜி.

“என்னடா பண்ணறது தங்கச்சியை உனக்கு கல்யாணம் பண்ணி கொடுத்திருக்கேன் தங்கச்சி சந்தோசமா இருக்கணும்ல அதுக்காகத்தான்” என்றான் உதட்டு மடிப்பு சிரிப்புடன்.

“டேய் நீ இருக்கியே” என்று அவன் தோளில் போலியாக அடித்தான் பாலாஜி. பால்காரர்கள் வரவும் அவர்களுக்கு பாலை சப்ளை செய்து விட்டு ராயன் பக்கம் வந்தவன் “வாடா டீ குடிச்சிட்டு போகலாம்” என ராயனின் கையை பிடித்தான்.

“உன் கையால டீ குடிச்சு ரொம்ப நாள் ஆச்சு வரேன்டா” என்று நண்பனுடன் வீட்டுக்குள் நுழைந்தான்.

குளித்து விட்டு வெளியே வந்த நதியாவோ ராயனை கண்டதும் “அண்ணா எப்போ வந்தீங்க?” என்று ராயனின் கையை பிடித்துக்கொண்டாள்.

“இந்த பக்கம் ஒரு வேலையா வந்தேன்மா நம்ம மாரியம்மன் கோவில் திருவிழாவுக்கு அழைப்பு சொல்லிட்டு போயிடலாம்னு வந்தேன்டா இரண்டு பேரும் நேரமே வந்துடணும் இந்த முறை மாவிளக்கு மட்டும்தான் குழந்தை பிறந்ததும் கிடா வெட்டிக்கலாம்” என்றவனிடம்

“நான் நம்ம வீட்டுக்கு வந்தா அம்மா முகத்தை தூக்கி வச்சிப்பாங்க அண்ணா நான் கோவிலுக்கு மட்டும் வரேன்”

“நீ இந்த முறை வரும்போது அம்மா உங்களை வரவேற்பாங்க பாரேன்” என்று தங்கையை சமாதானம் செய்ய பார்த்தான்.

“அது நடக்காது அண்ணா இருங்க காபி போட்டு கொண்டு வரேன்” என்று சமையல்கட்டுக்குள் சென்றுவிட்டாள்.

காபியுடன் வந்த நதியாவை கண்ணெடுக்காமல் பார்த்தான் ராயன்.

“என்ன அண்ணா அப்படி பார்க்குறீங்க என்னடா இவ சமையல்கட்டு பக்கம் கூட போனதில்லை எப்படி காபி போடுறானா எல்லாம் உங்க மாப்பிள்ளை சொல்லிக்கொடுத்தாரு அண்ணா” என்றாள் பாலாஜியை ஓரக்கண்ணால் பார்த்தபடியே.

காபியை வாங்கி குடித்த ராயனோ “காபி சூப்பர் பாப்பா” என்றவனோ “டேய் மச்சான் நீ போடுற காபியை விட என் தங்கச்சி பிரமாதமா காபி போட்டிருக்கா” என்று கண்ணைச்சிமிட்டி சிரித்தான்.

அவனோ “உன் தங்கச்சிக்கு காபி போட சொல்லிக்கொடுக்கறதுக்குள்ள நான் பட்ட கஷ்டம் எனக்குத்தானே தெரியும்” என்றான் சலிப்பாக.

“அண்ணா சாப்பிட்டுத்தான் போகணும்” என்றாள் பிடிவாதமாக.

“இல்லம்மா முல்லையை ஹாஸ்பிட்டல் செக்கப் அழைச்சிட்டு போகணும் நான் கிளம்புறேன் மாப்பிள்ளை திருவிழாவுக்கு நேரமே வந்துடு” என்று பாலாஜியின் தோளை தட்டிவிட்டு “பாப்பா போய்ட்டு வரேன்” என்று கிளம்பிவிட்டான்.

தீபாவிற்கு வாமிட் அதிகம் இல்லை. அமுதாவிற்கு காய்கறிகள் நறுக்கிக்கொடுத்துவிடுவாள். பணக்காரி என்று திமிர்தனம் அவளை விட்டு காணாமல் போயிருந்தது. தோட்ட வேலைக்காரர்களிடம் சுள்லென்று விழுவதில்லை. கண்ணன் தன் மனைவியா இவள் என்று ஆச்சரியப்படும் அளவிற்கு மாறிவிட்டாள் தீபா.

கோமளமோ பிறக்க போகும் பேரன் சிவப்பாக பிறக்கவேண்டுமென இரவில் தீபாவுக்கு பாலில் குங்குமப் பூவை கலந்து கொடுத்தார்.

“என்னம்மா உங்க மருமகளுக்கு மட்டும் ஸ்பெஷலா பாலுல குங்குமப் பூ போட்டு கொடுக்குறீங்க எனக்கு இல்லையா?” என்றவனிடம்

“பையன் உன்னை போல கருப்பா பொறந்துட்டா அதான் குங்குமப்பூ கலந்து கொடுக்குறேன் என் பேரன் சிவப்பா பிறக்கட்டும்னு” என பெரும்மூச்சு விட்டார்.

“ஏன்மா பொண்ணு பொறந்தா ஏத்துக்க மாட்டீங்களா! எனக்கு பொண்ணு மேலதான் பிரியம்” என்றவனை

“வாயை பினாயில் போட்டு கழுவுடா அறிவுக்கெட்டவனே! உனக்கு பையன் பிறப்பான் ராயனுக்கு பொண்ணு பிறக்கும் நான் சொல்றது சத்தியவாக்கு மகனே” என்றார் அழுத்தமாக வார்த்தைகளுடன்.

தையல்நாயகியும் அழகம்மையும் சிரித்துக்கொண்டனர்.

“என்னங்கடி ரெண்டு பேரும் சிரிக்குறீங்க நான் சொல்றதுதான் நடக்கும்” என்றார் தெனாவெட்டாக.

அழகம்மையோ “புள்ளைபேரும் மழைபேரும் மகாதேவனுக்கு கூட தெரியாதாம் அண்ணி” என்றார் ராகமாக.

“பார்க்கலாம்டி” என்று முந்தானையை உதறிவிட்டுச் சென்றார்.

தென்னரசுவோ ஆர்கானிக் தோட்டத்தை பெரிதளவில் உருவாக்கி விட்டான். காய்கறிகள் வெளியூர்களுக்கு சப்ளை பண்ண திட்டம் போட்டிருந்தான். ஆர்டர்களும் குவிந்து விட்டது. பிஸினஸ்மேன் ஆகிவிட்டான் தென்னரசு.

பூங்கொடி மறுபடியும் கர்ப்பம் தரித்து விட்டாள்.

நீலகண்டனும் அழகம்மையும் மகளை பார்த்துவிட்டு “நீ வேணா நம்ம வீட்டுல வந்து இரேன்டி” என்றார் அழகம்மை.

“அத்தை இருக்காங்க பார்த்துப்பாங்க. அரசிக்கிட்டயும் தியா நல்லா ஒட்டிக்கிட்டாமா எனக்கு எந்த பிரச்சனையும் இல்ல நான் சந்தோசமாக இருக்கேன்” என்றாள் மலர்ந்த முகத்துடன்.

முல்லைக்கு ஒன்பதாம் மாதம் தொடங்கியது.

முல்லையால் வயிற்றை தூக்கிக் கொண்டு நடக்கவே முடியவில்லை.

“கோமளம் அண்ணி சொன்னது போலவே பொண்ணாத்தான் இருக்கும் போலங்க” என்றார் அழகம்மை நீலகண்டனிடம்.

“என்ன குழந்தையா இருந்தா என்னடி நல்ல விதமா தாயும் பிள்ளையும் வந்தா போதும்” என்று அங்கலாய்த்தார் நீலகண்டன்.

“நீங்க சொல்றது சரிதான்ங்க” என பெரும்மூச்சு விட்டார் அழகம்மை.

“அழகு பூங்கொடி ஏழுமாசத்துலதான் நம்ம வீட்டுக்கு வந்தா ஆனா முல்லை கரு உண்டானது முதல் இப்ப வரை உன்கூடவே வச்சு பார்த்துக்கிற உன் மனசு தங்கம்டி நீ பொண்டாட்டியா கிடைக்க நான் தவன் பண்ணியிருக்கணும்டி” என்று அழகம்மையின் கையை பிடித்துக்கொண்டார் நீலகண்டன்.

“எனக்கு எல்லாம் தெரியும்ங்க” என்றதும் ஒரு நிமிசம் ஆடிப்போனார் நீலகண்டன்.

“என்ன அப்படி பார்க்குறீங்க நம்ம அமுதாவோட வீட்டுக்காரன் குழந்தை உருவானதும் வியாபாரத்துக்கு போனவரு திரும்பி வரவேயில்லையாம்ங்க அவனெல்லாம் மனுசனாங்க அமுதாவை பார்க்கும்போது பாவமாய் இருக்கு… நம்ம முல்லைக்கு அப்பா இல்லைங்கற வருத்தம் வரவே கூடாது அதான் நம்ம வீட்டுக்கு அழைச்சிட்டு வந்துட்டேன் உங்களையும் அப்பானு கூப்பிட அனுமதி கொடுத்தேன்” என்றார் நெகிழ்ச்சியாக.

“ஆமாடி அமுதாவை பாதியில விட்டுப்போனவன் மனுசன் கிடையாது” என்றவருக்கு மனதில் பாரம் ஏறியது.

“அப்பா இடுப்பு வலிக்குது மச்சானை வரச்சொல்லுங்க” என்று வயிற்றை பிடித்துக்கொண்டு நடக்க முடியாமல் வந்தாள் முல்லை.

“இன்னும் நாள் இருக்கு முல்லை இது பொய் வலி கசாயம் வச்சு தரேன் குடி வலி நின்னுடும்” என்று அவளின் கையை பிடித்து நீலகண்டன் பக்கத்தில் உட்கார வைத்து “புள்ளையை பார்த்துக்கோங்க” என்று ஜாடை காண்பித்துச் சென்றார்.

“அப்பா அமுதா அம்மாவை விட அழகு அம்மா என்னை ரெண்டு மடங்கு பார்த்துக்குறாங்கப்பா இவங்க கிட்ட உண்மையை மறைக்கிறோம்னு குற்ற உணர்வா இருக்கு” என்றாள் தந்தையின் தோளில் சாய்ந்துக் கொண்டு.

“சில உண்மைகளை இரகசியமா வச்சிருக்கறதுல தப்பில்லடா கொஞ்ச நாள் முன்னாடி உண்மை தெரிஞ்ச உனக்கே இவ்ளோ கஷ்டம்னா என்னைய நினைச்சி பாரு கண்ணு நானெல்லாம் பாவம் செய்த மனுசன் எனக்கெல்லாம் நரகம்தான் கிடைக்கும்டா” என்றவரின் குரலில் அத்தனை வலி இருந்தது.

“நீங்க வேணும்னு எதையும் பண்ணலையேப்பா விடுங்க” அழகம்மையின் தலை தெரிந்ததும் இருவரும் அமைதியாகி விட்டனர்.

“இந்த கசாயத்தை குடிமா” என்று முல்லையிடம் கசாயத்தை கொடுத்தார். கசாயத்தை குடித்ததும் கொஞ்ச நேரத்தில் அவளுக்கு வலி குறைந்திருந்து.

தையல்நாயகியோ இரவு ராயன் சாப்பிடும் நேரம் “ராயா திருவிழாவுக்கு நம்ம நதியா பாப்பாவுக்கு அழைப்பு சொல்லிட்டதானே?” என்றபடியே தோசையை தட்டில் வைத்தார்.

கோமளமோ “அவளுக்கு அழைப்பு சொல்லலைனு யார் அழுதாங்க அன்னிக்கு சும்மா அழுது கரைஞ்சு நகையை ஆட்டைய போட்டுட்டு போய்ட்டா இப்ப திருவிழாவுக்கு வந்தானா சும்மாவா போகப்போறா இல்ல நீங்கதான் அவளுக்கு சீர் கொடுக்காம அனுப்ப போறீங்களா!” என்றார் இழுவையாக.

“ஒத்த தங்கச்சியை வச்சிருக்கோம் அவளுக்கு நியாயமா சேர வேண்டியதை கொடுத்துடணும் இல்லனா அண்ணனுங்களுக்குத்தான் தோஷம் வருமாம் பெரியம்மா… நம்ம வீட்டு மருமகளுங்க ரெண்டு பேரும் மாசமா இருக்காங்க பிறக்க போற குழந்தைகளும் தோஷத்துல பிறக்கணுமா?” என சாப்பிட்டு முடித்து தட்டில் கை கழுவியவன் கோமளத்தின் பக்கம் வந்து உட்கார்ந்தான்.

“நான் இதை யோசிக்காம போயிட்டேன் ராயா அவளுக்கு கொடுக்க வேண்டிய பங்கை திருவிழா முடிஞ்சு போற அன்னிக்கு கொடுத்திறலாம் நம்ம பேரன்களுக்கு தோஷம் வரவேணாம்” என்றார் அச்சத்துடனே.

கோமளம் தன் மகன் வயிற்று பேரப்பிள்ளைக்குதான் மரியாதை கிடைக்கணும் பின் வரும் சந்ததியர் தன் பேரனை வழி தொடரணும்னு என்று சுயநலமாக ஆசைப்பட்டாரே தவிர மொத்த குடும்பத்துக்கு சாபம் வந்துவிடுமென்று அவர் யோசிக்கவில்லை.

“நீங்க சொன்னா அப்பீல் இல்லை பெரியம்மா நதியா பாப்பாவுக்கு என்ன என்ன கொடுக்கணும்னு நானே முடிவு எடுக்கட்டுமா இல்ல நீங்க முடிவு பண்ணி வச்சிருக்கீங்களா?” என்றான் கோமளத்தின் முகத்தை ஆழ்ந்து பார்த்தான்.

“நீ உன் தங்கச்சிக்கு என்ன கொடுக்கணும்னு முடிவு பண்ணி வச்சிருப்பியே என்கிட்ட சும்மா ஒப்புக்குத்தான் கேட்ப உன் மனசுக்கு என்ன படுதோ அதை பண்ணிடு” எழுந்து சாப்பிடச் சென்றார் கோமளம்.

ராயன் சாப்பிட்டு நீலகண்டன் வீட்டு கேட்டை திறந்து உள்ளே போக முல்லையோ வயிற்றை பிடித்துக்கொண்டு போர்ட்டிக்கோவில் நடந்துக் கொண்டிருந்தாள்.

“என்ன புள்ள வாக்கிங்கா?”

“ஆமா நார்மல் டெலிவரி ஆகணும்னா நடக்கணும்னு டாக்டர் சொன்னது மறந்துட்டீங்களா மச்சான்” என்று நடக்கும் போது பேசமுடியாமல் மூச்சு வாங்கினாள்.

“புள்ள நின்னு பேசு” அவளது கையை பிடித்து நாற்காலியில் உட்கார வைத்தான்.

“நான் நடக்கணும் விடுங்க மச்சான்” என்று சிணுங்கியவளின் கையை விட்டு “போடி” என்று முகத்தை உர்ரென்று வைத்தான்.

“அச்சோ மச்சானுக்கு ரொம்பதான் கோபம் வருது” என்று அவனது மீசையை பிடித்து இழுத்து யாரும் இருக்கிறார்களா என்று சுற்றி பார்த்துவிட்டு ராயனின் கன்னத்தில் முத்தம் கொடுத்தவள் “இதுக்குதானே என்னை உட்கார வச்சீங்க மச்சான்” அவனது தோளில் சாய்ந்தாள்.

அவள் எங்கே தடுமாறி விழுந்துவிடுவாளோ என்று அச்சத்தில் அவளை தன் கை வளைவில் நிறுத்தி வைத்து “உன் அறைக்குள் வந்தாவே அழகு அத்தை ராயா வெளிய வானு மிரட்டுறாங்க என் பொண்டாட்டிக்கிட்ட ஒரு முத்தம் கூட வாங்க முடியலை” என்றான் வருத்தமாக.

“நமக்குள்ள ஏதாவது கசமுசா நடந்து எனக்கு ஆபத்து வந்துடும்னு பயப்படுறாங்க அழகு அம்மா” என்றாள் முல்லை நமட்டுச் சிரிப்புடன்.

“ஏன் டி எனக்கு என் பொண்டாட்டி மேல அக்கறை இல்லையா பார்த்து நடந்துக்க மாட்டேனா மாமியார்னாவே கொடுமைக்காரவங்களா இருக்காங்க நம்ம அறையில உன்கூட வந்து படுத்துக்குறாங்க நான் சோபாவுல படுத்துக்குறேன் என் மேல நம்பிக்கை இல்லையாடி” என்று பொருமினான் ராயன்.

“ஆமாடா நான் கொடுமைக்காரி தான்” என்று இடுப்பில் கையை வைத்து நின்றார் ராயன் முன்னே.

“அ.அத்தை நா.நான் சும்மா விளையாடினேன்” என்று மழுப்பினான்.

“சரி சரி மாசமா இருக்கற புள்ள ரொம்ப நேரம் முழிச்சிருக்க கூடாது போய் நீ படு முல்லை” என்றார் அதிகாரமாக.

“என் பொண்டாட்டியை என்னை விட்டு துரத்துறதுலயே குறியா இருக்காங்கப்பா” என்று சடைத்துக் கொண்டான்.

முல்லையோ “நான் தூங்கப்போறேன் மச்சான்” என்று அறைக்குள் சென்றாள்.

ராயனும் முல்லையின் பின்னே செல்ல “டேய் டேய் நில்லுடா நானும் வரேன்” என்று மருமகனின் பின்னால் சென்றார் அழகு.

“மாமா எல்லாம் என்னை மாப்பிள்ளைனு மரியாதை கொடுத்து பேசுறாங்க நீ என்னடானா மருமகனை வாடா போடா ராயானு பேசுற அத்தை” என்று அழகம்மையை முறைத்தான்.

“நான் தூக்கி வளர்த்த பையன் நீ! உன்னை வாங்க போங்கனு கூப்பிடணுமா நான் முல்லை அறைக்குள்ள போகாம நீ போகக்கூடாது சோபாவுல உங்க மாமா கூட உட்கார்ந்து டிவி பாரு நான் அடுப்படியை சுத்தம் பண்ணிட்டு வந்துடறேன்” என்று ராயனுக்கு கட்டளை போட்டுச் சென்றார்.

நீலகண்டனோ “மாப்பிள்ளை நீங்க உள்ள போங்க உங்க அத்தை வந்து கேட்டா உனக்கு தூக்கம் வருதுனு போய்ட்டனு சொல்லிடறேன்” என்று கண்ணைச் சிமிட்டினார்.

“தேங்க்ஸ் மாமா” என்று அடுத்த நொடி முல்லையின் அறைக்குள் இருந்தான்.

“அச்சோ மச்சான் அழகு அம்மா வரதுக்குள்ள நீங்க ஏன் வந்தீங்க திட்டப்போறாங்க முதல் நாள் உங்களை தெரியாம உள்ளே விட்டு எனக்கு அடுத்தநாள் இடுப்பு வலி வந்துடுச்சுல அதான் உங்களை உள்ள விட பயப்படுறாங்க ஆனா எனக்கு உங்க மேல சாய்ஞ்சு படுத்துக்கணும்னு இருக்கு” என்றாள் முகத்தை அப்பாவி பெண் போல வைத்து.

“அவ்ளோதானே புள்ள என் நெஞ்சுல தான் நீ தூங்கப்போற ஒரு நிமிசம் இரு வரேன்” என்று ஹாலுக்குச் சென்றவன் “மாமா அத்தையை உள்ளே வரவிடாம பார்த்துக்கோங்க என் பொண்டாட்டி கூட தனியா இருக்கணும் எனக்கு உதவி பண்ணுவீங்களா?”

“நீ போ மாப்பிள்ளை உங்கத்தை கிடக்குறா ஆனா பார்த்து இருக்கணும் முல்லைக்கு நிறைமாசம் கவனம்பா” என்று அழுத்தி கூறவும்

“என் மேல நம்பிக்கை இல்லையா மாமா?”

“உன் மேல நம்பிக்கை இல்லாமலா போயா உங்கத்தை வர்றதுக்குள்ள” என்றார் சமையல்கட்டை பார்த்துக்கொண்டே.

ராயனோ முல்லையின் அறைக்குள் வந்து கதவை அடைத்து ஒரு எட்டில் கட்டிலில் ஏறி அமர்ந்து முல்லையை தன் நெஞ்சில் சாய்த்துக்கொண்டான்.

முல்லையோ நெஞ்சில் சாய்ந்ததும் “மச்சான் பிரசவத்துல வலிக்குமாமே எனக்கு பயமா இருக்கு” என்றாள் அவனது நெஞ்சில் சுருள் முடியை விரலால் சுருட்டிக்கொண்டே.

“வலியில்லாம புள்ள பிறக்காதுடி அந்த நேரம் என்னை நினைச்சுக்கோ உனக்கு வலியே வராது புள்ள” என்றான் அவளது நெற்றியில் முத்தம் கொடுத்து.

“மச்சான் பிரசவ அறைக்குள்ள நீங்க வந்துடுங்களேன் நீங்க பக்கம் இருந்தா எனக்கு வலி இருக்காதுல” என்றவளின் முகத்தில் பயத்தின் சாயல் தெரிந்தது.

“கண்டிப்பா நான் உன்கூட இருக்கேன் புள்ள தூங்கு” என்று மனைவியின் தலையை வருடிக்கொடுக்க உறங்கிவிட்டாள் முல்லை.

அழகம்மையோ சமையல்கட்டை சுத்தம் செய்து விட்டு பூங்கொடிக்கு போன் போட்டார்.

“என்னம்மா இந்த நேரம் போன் போட்டிருக்க என் ஞாபகம் எல்லாம் இருக்கா?” என்று கிண்டலாக பேசினாள் பூங்கொடி.

“என்னடி இப்படி கேட்டுபுட்ட மாசமா இருக்காளே புள்ள எப்படி இருக்கானு ஒரு ரெண்டு வார்த்தை ஆசையா பேசலாம்னு போன் போட்டேன் பொசுக்குனு உன் ஞாபகம் எப்படி வந்துச்சுனு கேட்ப இதுதான் பெத்த மனசு பித்து பிள்ளை மனசு கல்லுனு சொல்லுவாங்க” என்றார் புலம்பலாக.

“ம்மா நான் சும்மா ஏதோ சொன்னேன்மா உன்கிட்ட வம்பிழுக்கலாம்னு என்னை கவனிக்க குமுதா அத்தை அரசி உங்க மருமகன் எல்லாரும் இருக்காங்க எனக்கு என்ன கவலை நான் ராணி போல இருக்கேன்” என்றாள் சந்தோசமாக.

“நீ பேசறதை வச்சே நான் கண்டுபிடிச்சிட்டேன்டி நேரம் நேரத்துக்கு சாப்பிடு குமுதா அம்மா இருக்காங்கனு தியாவை அவங்க கிட்ட கொடுத்துட்டு தூங்காதே அப்படியே வீட்டுக்குள்ள சின்ன சின்ன வேலையெல்லாம் பார்த்துக்கிட்டே இருடி” என்றார் மகள் மேல் உள்ள அக்கறையில்.

“சரிமா நான் பார்த்துக்குறேன் முல்லையை கவனிச்சிக்கோங்க” என்று போனை வைக்கபோனவளை “ஒரு நிமிசம் இருடி நான் இன்னும் பேசி முடிக்கலை” என்றவரோ “திருவிழாவுக்கு நேரமே வந்துடு நேர்ல வந்து அழைப்பு சொல்லலைனு நினைக்காதே” என்றவுடன்

“அட அப்பா நேத்து மதியம் வீட்டுக்கு திருவிழாவுக்கு நேரமே வந்துடணும்னு அழைப்பு சொல்லிட்டு போனாரு. ராயன் மாமா போன் போட்டு கண்டிப்பா திருவிழாவுக்கு குடும்பத்தோட வரணும்னு சொல்லியிருக்காருமா நான் திருவிழாவுக்கு வராம இருப்பேனா?”

“வாடி வாடி எல்லாம் குடும்பமா சந்தோசமா இந்த திருவிழாவை கொண்டாடுவோம்” என்று மனநிறைவுடன் போனை வைத்தார் அழகு.

ஹாலுக்குச் சென்ற அழகுவோ முல்லை அறைக்கதவு மூடியிருப்பதை கண்டு “இவன் வேலையை காட்டிட்டான் பாரு… டேய் ராயா கதவை திற” என்று சத்தம் போட்டு கதவின் பக்கம் போனவரின் கையை பிடித்துக்கொண்ட நீலகண்டனோ “புருசன் பொண்டாட்டி அறைக்கதவை தட்டுறியே உனக்கு இங்கிதம் இருக்காடி” என்று சண்டைக்கு வந்தார் நீலகண்டன்.

“அட நீங்க வேற முதல் நாள் முல்லை அறைக்குள் ராயன் போய்ட்டு வந்ததுனால அடுத்தநாள் முல்லைக்கு இடுப்பு வலி வந்துடுச்சு இவன் முரட்டு ஆளு அந்த பொண்ணு தாங்கணும்ல உங்களை யாரு அவனை உள்ளே விடச்சொன்னது” என்று நீலகண்டனை முறைத்தார் அழகு.

“அட விடுமா ராயன் பார்த்துப்பான் வா நாம தூங்கலாம்” என்று மனைவியின் கையை பிடித்துக்கொண்டு அறைக்குச் சென்றுவிட்டார்.

பாலாஜியோ வேக வேமாக மாடுகளுக்கு தீவனம் காட்டி முடித்து வீட்டுக்குள் சென்றான். நதியாவோ குளித்து விட்டு நைட்டியில் பவுடர் அடித்துக்கொண்டிருந்தவளை கண்டவனோ “நைட்டுக்கு ரெடியாகிட்ட போல சும்மா கும்முனு இருக்கடி உருண்டை” என்று அவளது கழுத்தில் முகம் புதைத்தான்.

“உருண்டைனு கூப்பிடாதீங்க மாமா” என்றாள் அவனை முறைத்து.

“அப்படித்தான் கூப்பிடுவேன் உருண்டை” என்று அவளது நைட்டியின் பட்டன்களை விடுவித்தான்.

“அச்சோ இப்ப கொஞ்ச நேரம் பேசலாம்”

“என்னத்த பேசறது வாயும் கையும்தான் பேசணும் வாடி” என்று நதியாவை தூக்கி கட்டிலில் போட்டு லைட்டை அணைத்தவன் நதியாவையும் அணைத்தான் பாலாஜி.

“கொஞ்சம் கூட பொறுமை இல்லையா மாமா நேத்து நைட் கடிச்சு வச்சி சிவந்து போச்சு” என்று காயப்பட்ட இடத்தை காண்பித்தாள்.

“நீயும்தான் கடிச்சிருக்க இங்க பாருடி காலையில உன் அண்ணன் என் கழுத்தை உத்து உத்து பார்க்குறான் எனக்கு வெட்கம் வந்து சட்டை காலரை இழுத்து விட்டுக்கிட்டேன்” என்றவனோ அவளை பேச விடாது இதழில் மூழ்கினான்.

கொஞ்ச நேரத்தில் நைட்டியும் அவனது லுங்கியும் ஒரு ஓரமாய் கிடந்தது. அவனது இதழ்களும் கைகளும் அவளது மேனியில் நாட்டியம் ஆடிக்கொண்டே இருந்தது. “இன்னிக்கு இப்படி” என்று அவளது காதில் ஏதோ இரகசியம் பேச “அய்யே சீ போடா நான் மாட்டேன்” என்றவளை “ஏய் ஏய் நதி ப்ளீஸ்டி” என்று அவன் கேட்டதை வாங்கிக்கொண்டே விட்டான். பெண்மையை மலர வைத்தான்.

அத்தியாயம் 34

தாய்மையின் பூரிப்பில் புது தாமரைப்பூவாய் மலர்ந்த முல்லையை பட்டு வேஷ்டி சட்டையில் கையை கட்டி நின்று இரசித்துக்கொண்டிருந்தான் வல்லவராயன். 

“மாப்பிள்ளை எல்லாரும் நலங்கு வச்சாச்சு நீங்க வந்து நலங்கு வைங்க” என்றார் நீலகண்டன்.

அவனோ முல்லையின் பக்கம் நின்ற நதியாவின் கையை பிடித்து வந்தவன் “முல்லை நதியாவுக்கு வளையல் போட்டு விடு” என்றவுடன் அங்கிருந்த பெண்கள் கூட்டம் “அட நமக்கு  கூட இந்த யோசனை தோணலையே” என்று பேசி சிரித்தனர்.

முல்லை நதியாவுக்கு வளையலை போட்டு “அடுத்த வருஷம் உனக்கும் வளைகாப்பு நடக்கும்டி” என கன்னக்குழி தெரிய சிரித்தாள். 

நதியாவுக்கோ கை நிறைய வளையல் போட்டதும் தானும் கூடிய விரைவில் தாய்மை அடைய போகிறோம் என்ற சந்தோசம் பூரிப்பில் கையை தூக்கி வளையல் ஓசையை இரசித்தவள் தன்னவன் எங்கே நிற்கிறான் என்று கூட்டத்தை சுற்றிப்பார்த்தாள். 

பாலாஜி ராயன் பக்கம்தான் நின்றிருந்தான்..  பாலாஜி மட்டும் தனியே நிற்க அவனுடன் சென்று பக்கத்தில் நின்றவள் “என் கைக்கு கண்ணாடி வளையல் நல்லாயிருக்கா மாமா?” என்றாள் கண்களை உருட்டி.

“உன் அண்ணன் வாங்கி கொடுத்த வளையல் நல்லாயிருக்காமலா இருக்கும் நல்லாயிருக்கு ஆனா இன்னிக்கு நைட் இந்த வளையல் எல்லாம் உடைஞ்சிடுமே” என்றான் கூட்டத்தை சுற்றிப்பார்த்தபடியே கன்னத்தின் உள்ளே நாக்கை சுழட்டியபடி.

நதியா முதலில் கணவன் கூறியது புரியாமல் விழித்தவள் அவன் சிரிப்பில் கள்ளம் இருக்க அடுத்த நொடி அவன் சிரிப்பிற்கான காரணம் புரிந்து அவனை செல்லமாய் முறைத்தவளின்  கன்னம் செங்காந்தள் மலராக மலர்ந்தது.

கோமளமோ இருவரின் செயலை கண்டு “இத்தனை சொந்த பந்தங்கள் கூடி இருக்கற  இடத்துல நின்னுக்கிட்டு ரெண்டும் சேர்ந்து அலப்பறை பண்ணுதுங்க எல்லாம் கலி காலம்” என்று மகளை முறைத்துக்கொண்டு அங்கிருந்து நகர்ந்து விட்டார். மகள் மருமகனிடம் சந்தோசமாக இருக்கிறாளென்று ஆனந்தப்படாமல் பொங்கிவிட்டுச் சென்றார். இன்னும் பாலாஜியை அவரால் மருமகனாக ஏற்றுக்கொள்ளமுடியவில்லை.

பாக்கெட்டில் வைத்திருந்த முத்து பதித்த வளையலை முல்லைக்கு போட்டு விட்டு அவளது கன்னத்தில் சந்தனத்தை தடவிவிட்டு யாரும் அறியாமல் இதழ் குவித்து முத்தமிட்டான் ராயன்.

“ம்ம் எல்லாரும் இருங்காங்க மச்சான்” என்று அவளது செர்ரி பழ உதடுகள் அசையவும் அவளது இதழ்களை கவ்விக்கொள்ள ஆசைப்பட்ட மனதை அடக்கிக்கொண்டு எழுந்து நின்றான்.

ராயனுக்கும் முல்லைக்கும் வளைகாப்பு சாப்பாடு முதலில் பரிமாறிவிட்டு சொந்தங்களுக்கு சாப்பாடு பரிமாறினார்கள்.

தென்னரசுவும் பாலாஜியும் பந்தியை கவனித்தனர். சாம்பார் ஊற்றிக்கொண்டு வந்த பாலாஜியோ கோமளம் அமர்ந்து சாப்பிடுவதை கண்டு பக்கத்து இல்லைக்கு சாப்பாடு வைத்துக்கொண்டிருந்த தென்னரசுவின் தோளில் இடித்ததும் “சொல்லுடா” என்று திரும்பினான் தென்னரசு. 

“என் மாமியார் என்னை பார்த்ததும் எழுந்து போய்டுவாங்க நீ குழம்பு ஊத்துடா” என்று தென்னரசுவிடமிருந்து சாப்பாடு பாத்திரத்தை வாங்கிக்கொண்டான் பாலாஜி.

“சீக்கிரம் குழந்தை பெத்து பெரியம்மா முகத்துல உச்சா போக வைடா அதுக்கப்புறம் பாரு மாப்பிள்ளை மாப்பிள்ளைனு உன்னை தலையில தூக்கி வச்சு கொண்டாடுவாங்க” என்றான் கிண்டலுடன்.

“அட போடா உங்க பெரியம்மாவுக்கு இந்த ஜென்மத்துல முதல் எதிரி நானாத்தான் இருக்கும் அங்க பாரு என்னை பார்த்து எப்படி முறைக்குறாங்க என்ன என்னை ஒன்னுமில்லாதவன்னு சொல்லும் போது கஷ்டமாத்தான் இருக்கு! பட் எனக்கு அவங்க ஒதுக்கத்தால முன்னேறணும்னு ஒரு உத்வேகம் வருது. என்னை மோட்டிவேட் பண்ணுறாங்க ஒருவகையில சந்தோசம்தான் என் நண்பன் ராயனுக்காக என்னை யார் என்ன பேசினாலும் நான் சகிச்சுக்கிட்டு இருப்பேன்டா” என்றான் கண்ணைச்சிமிட்டி.

“நீ நல்லவன்டா உன்னை பெரியம்மா ஏத்துப்பாங்க காலம் வரும்டா பந்தியை கவனிப்போம்” என்று வேலையை பார்த்தனர் இருவரும்.

வளைகாப்பில் ஒரே இடத்தில உட்கார்ந்ததில் முல்லை சோர்ந்து போய் விட்டாள். வளைகாப்பு முடித்ததும் “ரெஸ்ட் எடுமா” என்று அழகம்மை அவளை அறைக்கு அனுப்பி வைத்தார்.

சொந்தங்களை வழியனுப்பி வைத்து விட்டு அறைக்குள் நுழைந்தான் ராயன். நகைகளை கழட்டிக்கொண்டிருந்தவளின் கையை பிடித்து “நீ ஸ்டெய்ன் பண்ணிக்காதே புள்ள நான் உதவி பண்ணுறேன்” என்று அவளது கழுத்தில் போட்டிருந்த நகைகளை அகற்றி விட்டு “சேலையை மாற்றிவிட உதவட்டுமா?” என்று அவளது காதில் மீசையை உரசினான்.

“மச்சான் நம்ம வீடு முழுக்க சொந்தம்  நிறைஞ்சு இருக்காங்க என்ன பண்ணுறீங்க நதியாவும் பாலாஜி அண்ணாவும் கிளம்பணும்னு சொல்லிட்டிருந்தாங்க அவங்கள வழி அனுப்பி வச்சிட்டு வந்து வைச்சுக்கலாம் நம்ம ரொமான்ஸை” என்றாலும் அவனது தாடையை பிடித்து கன்னத்தில் அழுந்த முத்தமிட்டாள்.

“இந்த முத்தம் உன் மச்சானுக்கு பத்தாதுடி” என்று அவளது கன்னத்தோடு கன்னம் இழைந்தவன் அவளது இதழில் அவளுக்கு வலிக்காவண்ணம் முத்தாடினான்.

ராயன் போன் சிணுங்கவும் “கொஞ்சம் நேரம் முத்தம் கொடுக்க விடமாட்டானுங்களே கரடி போல வந்துடுவாங்க” என்ற சலிப்புடன் மனைவியின் இதழை விட்டு பிரிந்தவன் “ரொம்ப பண்ணுறாங்கடி” என்று பெரும்மூச்சுவிட்டு “சொல்லு மாப்பிள்ளை” என்றான் கோபத்தை விட்டு.

“நா.நாங்க கிளம்புறோம்டா” என்ற பாலாஜியை

“இப்ப என்ன அவசரம் கிளம்புறேனு பறக்குற… பால்கறக்க நம்ம பண்ணையிலிருந்து ரெண்டு ஆளை அனுப்பி வச்சிருக்கேன் நைட் கிளம்பலாம்” என்று பேசிக்கொண்டே கதவு திறந்து வந்தான்.

நதியா தையல்நாயகி கொடுத்த பலகாரப் பையை கையில் வைத்து ரெடியாக நின்றாள்.

“பாப்பா நைட் இருந்துட்டு காலையில கிளம்பலாம்” என்று அவளது கையிலிருந்து பையை வாங்கினான் ராயன்.

“அண்ணா நாங்க கிளம்பறோம் என்வீட்டுக்காரருக்கு மரியாதை இல்லாத இடத்துல என்னால ஒரு நிமிசம் இருக்க முடியாது” என்றாள் அடக்கப்பட்ட கோபத்துடன்.

“உன் மேல இருக்க கோபம் போகணும்னா நீ அடிக்கடி வந்து போக இருக்கணும் பெரியம்மா  மனசு மாறிடுவாங்க… சும்மா கத்துவாங்களே தவிர மனசுல எதையும் வச்சிக்கமாட்டாங்கடா ஒருநாளைக்கு அண்ணா கூட இருக்க மாட்டியா” என்றான் பாசக்குரலில் தங்கையின் தலையை வருடிக்கொண்டே.

“ம்க்கும் போறவங்களை ஏன் இழுத்து பிடிச்சு வைப்பானேன் போகட்டும் விடு ராயா” என்றார் அடக்கமாட்டாமல் கோமளம்.

“இதுக்கு மேல இங்க இருக்கணுமா அண்ணா நாங்க ஒண்ணும் இல்லாதவங்க கிடையாது நீங்களெல்லாம் மூக்கு மேல விரல் வச்சு பார்க்கும்படி நாங்களும் உயரத்துக்கு வருவோம்… உங்களை விட பெரிய பால்பண்ணையா வைப்போம்… இப்போ நாக்கு மேல பல்லை போட்டு எங்களை கேலி பேசறவங்களெல்லாம் அப்போ எங்க முகத்தை கொண்டு வச்சிப்பாங்கனு பார்க்குறேன்” என்று பொரிந்து தள்ளி விட தன்னை விட்டுக்கொடுக்காத மனைவியை வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்திருந்த பாலாஜியின் கையை பிடித்து “வாங்க போகலாம்” என்று நாயகி கொடுத்த பலகாரப்பையையும் வாங்காமல் வைத்து விட்டுச் சென்றாள் கோபத்துடன்.

“ஏன் அக்கா இப்படி பேசுனீங்க வீட்டு புள்ளை மனம் நோக அனுப்பக்கூடாது” என்று ராயன் கையில் இருந்த பலகாரப் பையை வாங்கிக் கொண்டு ஓடினார் தையல்நாயகி. அழகம்மையும் கோமளத்தை முறைத்து விட்டு நாயகி பின்னே சென்றார்.

ராயனோ “இப்போ திருப்தியா பெரியம்மா நம்ம வீட்டுப் பொண்ணை நாமளே மதிக்கலைனா எப்படி!” என்று கடுப்பாக பேசியவன் வாசலுக்குச் சென்றான்.

பாலாஜி காரில் ஏறிவிட்டான் கார் கதவை வேகமாக திறந்தவளின் கையை பிடித்து நிறுத்தி விட்டான்.

தையல்நாயகியோ “பாப்பா உனக்கு பிடிக்குமேனு அதிரசமும், ரவாலட்டும், இனிப்பு சீடையும் செஞ்சு வைச்சிருக்கேன். உன் கோபத்தை தள்ளி வைச்சுட்டு சித்தி செய்த பலகாரங்களை வாங்காம போனா என் மனசு தாங்காது தங்கம்” என்று மகளிடம் கெஞ்சிக்கொண்டிருந்தார் நாயகி.

அழகம்மையோ “அண்ணி இவ்ளோ தூரம் சொல்லும்போது நீ பலகாரப் பையை வாங்காம இருக்க நதியா… இதுதான் எங்களுக்கு நீ கொடுக்கற மரியாதையா?” என்று சிடுசிடுக்கவும் 

“என்னை மன்னிச்சிடுங்க அத்தை இந்த வீட்டு ராஜமாதா எங்களை மதிக்காம பேசுறாங்க.   எப்படி இந்த பலகாரத்தை கொண்டு போறது.  ஏதோ எங்ககிட்ட ஸ்வீட் வாங்க காசு இல்லாத மாதிரி இருக்கு இந்த பலகாரத்தை எடுத்துட்டு போறது போல இருக்கு அத்தை” என்று மூச்சு வாங்க பேசினாள் நதியா.

ராயனோ “நல்லா பேசக் கத்துக்கிட்ட பாப்பா இப்போ பையை வாங்க போறியா இல்லையா?” என்று அதட்டல் போட்டதும் பாலாஜியை  பார்த்தாள் நதியா.

“வாங்கிட்டு வா” என உதடசைத்தான் பாலாஜி.

“ஓ மெயின் ஸ்விட்ச் அங்க இருக்கா..? உங்க வீட்டு விசேஷம் வரும்ல அப்போ நானும் இதே போல நடந்துக்குறேன்” என்றான் சிரிப்பை அடக்கிக்கொண்டு.

“அச்சோ அண்ணா நான் சும்மா ஏதோ பேசிட்டேன் எனக்கு உன்னை விட்டா யாரு ண்ணா சொந்தம்னு இருக்காங்க அம்மா பேசினதும் கோபம் வந்துருச்சு” என்று ராயன் நெஞ்சில் சாய்ந்து விசும்பினாள்.

“அத்தையோட இயல்பு குணம் உனக்கு தெரியும்தானே நதியா எங்க வீட்டு இளவரசி இப்படியே அழுதுக்கிட்டே இருந்தா எப்படி” என்று கட்டைப்பையில் பழங்களை கொண்டு வந்து பாலாஜியின் காரில் வைத்தாள் தீபா.

“நான் பலகாரமே வேணாம்னு சொல்றேன் நீங்க என்ன அண்ணி இத்தனை பழங்களை கொண்டு வந்து வைக்குறீங்க?” என்று முகத்தை தூக்கினாள்.

“ரொம்ப பண்ணாதடி நாங்க பாசமா கொடுக்கறதை ஒழுங்கா வாங்கிட்டு போ” என்று செல்ல கோபத்துடன் வயிற்றை பிடித்துக்கொண்டு நடந்து வந்தாள் முல்லை. 

முல்லையை பார்த்ததும் கோபம் குறைந்து நதியாவின் முகத்தில் லேசாக சிரிப்பு வந்தது.

கண்ணனோ கையில் நகைப்பெட்டியுடன் வந்தவன் “பாப்பா உனக்கு அண்ணாவோட கிஃபிட்” நகைப் பெட்டியிலிருந்து செயினை தங்கையின் கழுத்தில் போட்டு விட போக “நான் சாப்பிடற பொருளையே வேணாம்னு சொல்லுறேன் நீங்க தங்கத்துல செயினை போட்டு விடுறீங்க அண்ணா… எனக்கு உங்க அன்பு ஒண்ணே போதும். நம்ம குடும்பத்துக்கு தலைகுனிவை ஏற்படுத்தின எனக்கு இன்னும் பாசத்தை குறையாம அள்ளிக்கொடுக்குறீங்க… எந்த ஜென்மத்துல புண்ணியம் பண்ணினேனோ தெரியல” என்றாள் கண்ணனின் கையை பிடித்துக்கொண்டு கண்கள் கலங்கினாள் நதியா.

“அழுது சீன் போட்டு நகையை ஆட்டைய போட்டுட்டு போறா பாரு” என்று ஹாலுக்குள் அமர்ந்துக் கொண்டு பொருமினார் கோமளம்.

“மாப்பிள்ளை காரை விட்டு இறங்கி வாங்க” என்றார் தெய்வநாயகம்.

காரை விட்டு இறங்கி வந்த பாலாஜியோ தெய்வநாயகம் பக்கத்தில் சென்றவன் “அப்பா என்னை மாப்பிள்ளைனு மரியாதை கொடுத்து பேசாதீங்க… வழக்கம் போல பேரு சொல்லியே கூப்பிடுங்க” என்றான் சங்கோஜத்துடன்.

“ராயன் நண்பனா இருக்கும்போது பேரு சொல்லி கூப்பிடலாம் தப்பில்ல…  இப்போ எங்க வீட்டு மருமகனை வா போனு கூப்பிட முடியாதுப்பா” என்று சிரித்தவரோ ராயனை பார்த்தார்.

அவனோ பாக்கெட்டில் வைத்திருந்த டாலர் செயினை எடுத்து “வாசல்ல வைச்சு கொடுக்குறேனு தப்பா எடுத்துக்காதீங்க மாப்பிள்ளை என் தங்கச்சி வீட்டுக்குள்ள நிற்கமாட்டேன்குறா வாசலில் வச்சு உங்களுக்கு சீர் பண்ணுறோம்” என்று ராயனின் குரல் வருத்தப்பட்டு வந்தது.

“என்ன ராயா இப்படியெல்லாம் பேசற உன் பாசம் எனக்கு எப்போதும் போதும் நகையெல்லாம் வேணாம் அப்புறம் நகைக்கு ஆசைப்பட்டுத்தான் நான் உன் தங்கச்சியை கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டதா ஆகும்” என்றவனின் குரல் கரகரத்தது.

“இப்போ நாங்க ஆசையா எங்க வீட்டு மருமகனுக்கு சீர் பண்ண நினைக்குறோம் நீ மறுக்காம வாங்கணும் இது என்னோட அன்புகட்டளை” என்று சொல்லியதோடு அல்லாமல் பாலாஜியின் கழுத்தில் ஐந்து பவுன் பட்டை செயினை போட்டு விட்டான் ராயன்.

கண்ணனோ “மாப்பிள்ளை இது என்னோட சீர்” என்று பாலாஜியின் கையை பிடித்து கைகாப்பை போட்டு விட்டான் பாலாஜிக்கு கண்கள் கலங்கியது.

“யாரும் இல்லாத அனாதை பயலுக்கு பார்த்து பார்த்து சீர் பண்ணுறீங்க” என்றவனின் கண்களில் கண்ணீர் வழிந்து விட்டது. 

“அடேய் மாப்பிள்ளை என்ன அழுதுக்கிட்டு இனிமே நாம எல்லாம் சந்தோசமா இருக்கப்போறோம் இனிமே ஒவ்வொரு விசேஷமும் நீயும் தங்கச்சியும் இல்லாது எங்க வீடு நிறையாது ரொம்ப நேரம் ஆச்சு கிளம்புங்க” என்றவனோ சந்தோச முகத்துடன் பாலாஜியை அணைத்துக்கொண்டான்.

“ரொம்ப நன்றிடா நண்பா” என்று அவன் காதில் கிசுகிசுத்தான்.

“நீ என் தங்கச்சியை லவ் பண்ணவே இல்லைனு எனக்கு தெரியும்டா என் குடும்ப மானம் போகக்கூடாதுனு உன் மேல பழியை போட்டுக்கிட்டேல்ல உன்னை நண்பனா அடைய நான்தான் பாக்கியம் பண்ணி இருக்கணும்டா” என்று இருவரும் பேசிக்கொண்டேயிருந்தனர்.

“ராயா மாப்பிள்ளை கிளம்பட்டும் நேரமாச்சு” என்று தெய்வநாயகம் கூறவும்

“கிளம்புடா நான் சொன்னது ஞாபகம் இருக்கட்டும் அடுத்த வருசம் என்னை மாமன் ஆக்கணும் உங்க பிள்ளையை என் மடியில வச்சு காது குத்தணும்” என்றான் முகம் முழுக்க புன்னகையுடன்.

பாலாஜிக்கு வெட்கச் சிரிப்பு வந்துவிட்டது. சந்தோசமாக சிரித்தபடியே காரில் ஏறினான்.

தென்னரசுவோ “எனக்கு எந்த செயினும் இல்லையா அண்ணா” என்று வந்து நின்றான் ராயன் பக்கத்தில் தியாவை தூக்கிக்கொண்டு.

“உனக்குத்தான் என் அத்தை பொண்ணு பூங்கொடியை தங்கமாட்டம் தாரை வார்த்துக்கொடுத்திருக்கேன்லடா” என்றான் உதட்டுக்குள் சிரிப்பை மறைத்து வைத்துக்கொண்டு.

“ஆமா ஆமா சொக்கத்தங்கம் அண்ணா” என புன்னகைத்தவன் “நாங்களும் கிளம்பறோம்” என்று காரில் ஏறினான்.

குமுதாவும் அரசியும் காரில் ஏற பூங்கொடியின் கையில் பலகாரப் பையை கொடுத்தார் தையல்நாயகி. “உனக்கு பிடிச்ச லட்டும் குலோப்ஜாமூனும் வச்சிருக்கேன்மா” என்றார் சிரித்த முகத்துடனே.

தென்னரசு கார் கிளம்பியவுடன் பரமசிவமும் மங்களமும் “நாங்களும் கிளம்பறோம் ராயன் மாப்பிள்ளை” என்றதும்

கலகலப்பாக இருக்கும் பிரனேஷின்  முகம் களையிழந்து போயிருந்தது. அமைதியாக கையை கட்டி தலைகுனிந்து நின்றிருந்தான்.

“மாப்பிள்ளை ஊருக்குள்ள பல தவறை பண்ணிட்டு நல்லவன் வேஷம் போட்டு சுத்துறாங்க நீ தப்பே பண்ணாம தலைகுனிஞ்சு நிற்கக்கூடாது உன் கம்பெனியை அடுத்த லெவலுக்கு கொண்டு போ… வீடியோவை எல்லாம் டெலீட் பண்ண வச்சிட்டேன் பேசறவங்க பேசிக்கிட்டேதான் இருப்பாங்கப்பா… பிஸ்னஸ்ல கவனம் செலுத்து காலம் எல்லாத்தையும் மாற்றும்”  என்று பிரனேஷின் தோளில் தட்டிக்கொடுத்தான் ஆதரவாக.

“தேங்க்ஸ் மாமா” என்று ராயனை அணைத்துக்கொண்டான் பிரனேஷ்.

பரமசிவமும் ராயனின் கையை பிடித்து “ரொம்ப நன்றி மாப்பிள்ளை” என்று கண் கலங்கினார்.

“நீங்க பிரனேஷ்க்கு துணையா இருங்க மாமா” என்றான் இதழ் விரிப்புடன்.

காரில் ஏறிய பரமசிவமோ ‘உனக்கு துரோகம் நினைச்சேன் ராயா… படுக்குழியில விழப்போன என் குடும்பத்தை கரை ஏத்தி விட்டிருக்க நீதான் உயர்ந்த மனிதன்’ என்று மனதில் எண்ணியவர் ராயனை பார்த்து கையெடுத்து கும்பிட்டு தீபாவை பார்த்து கண்ணசைத்து காரை எடுத்தார். மங்களமோ வரேன் பார்த்துக்கோ என்று கையசைத்தார்.

கார் கிளம்பினதும் “முல்லை நம்ம வீட்டுக்கு போகலாமா?” என்றார் நீலகண்டன்.

“அது வந்துங்கப்பா” என்று முந்தானையை திருகிக்கொண்டு ராயனை பார்த்தாள் தயங்கியபடியே.

அவனோ “போய்ட்டு வா வளைகாப்பு முடிச்சா அப்பா வீட்டுக்கு போகணும் தானே என்னை பார்க்குற” என்றான் மந்தகாச புன்னகையுடன்.

‘என்னை போகவிடாம தடுப்பாருனு பார்த்தேன் போக சொல்லுறாரு’ என்று ராயன் பேசியதில் சிறு கோபம் கொண்டு “சரிங்கப்பா கிளம்பலாம் வாங்க” என்று நீலகண்டனின் கையை பிடித்துக்கொண்டாள்.

கண்ணனோ “அண்ணி வாசலை தாண்டினா அழகு அத்தை வீடு என்னமோ ஊரு தாண்டி போறது போல பேசுறீங்க” என்று கேலி செய்து சிரித்தான்.

அழகம்மையோ “டேய் கண்ணா என்னோட வீட்டை பக்கத்துல வச்சிக்கிட்டு நான் ஒரு நாள் கூட முழுசா இருந்தது இல்லை இனி மூணுமாசம் என்னோட வீட்டுல என் பொண்ணுகூட சேர்ந்து இருக்கப்போறேன்டா நீ அதை கெடுக்காதே” என்று ஆனந்த புன்னகையுடன் முல்லையின் கையை பிடித்து அழைத்துச் சென்றார்.

முல்லையோ பல மைல் தூரம் கணவனை விட்டுச் செல்பவள் போல விசனத்துடன் ராயனை திரும்பி திரும்பி பார்த்துக்கொண்டே சென்றாள்.

இந்த பெரிய வீட்டில் மகளுக்கு கிடைத்த அங்கீகாரத்தில் அமுதாவின் கண்கள் பனித்து போனது. 

இரவு முல்லை சாப்பிட்டு முடித்து அழகம்மையின் மடியில் படித்திருந்தவள் “அம்மா மச்சான் இங்க வருவாரு தானே?” என்று கேட்டவளிடம் “அம்மா வீட்டுக்கு வந்துட்டா மருமகன் வரமாட்டாங்கடா உன்னையும் ராயனையும் சேர விடக்கூடாது அதான் இந்த ஏற்பாடு” என்றார் நமட்டுச் சிரிப்புடன் முல்லையின் கன்னத்தை கிள்ளி.

“மச்சானை பார்க்கணும் போல இருக்கு!” என எழுந்து உட்கார்ந்து விட்டாள் முல்லை.

“இந்த வீட்டுக்கு வந்ததுலயிருந்து மச்சான் மச்சான்னு நூறு முறை சொல்லியிருப்ப முல்லை பேசாம தூங்கு” என்று அவளது தலையை வருடிக்கொடுத்தார் அழகம்மை.

‘யோவ் மச்சான் நான் உன் நினைப்பாவே இருக்கேன் நீ என்ன பண்ணுற என்னை பார்க்க வரமாட்டியா?’ என்று சோக முகத்துடன் ராயனை கடிந்துக் கொண்டிருந்தாள்.

நேற்று இரவு தன் நெஞ்சில் சாய்ந்து படுத்திருந்தவள் இன்று பக்கம் இல்லையென்றதும் ராயனுக்கு உறக்கம் வரவில்லை. இப்பவே போயிரலாம் என்னால என் பொண்டாட்டியை பார்க்காம இருக்க முடியாது என்று எழுந்தவனோ விறு விறுவென அழகம்மையின் வீட்டின் கதவை தட்டினான்.

முல்லை உறங்கியதும் அழகம்மையும் நீலகண்டனும் சாப்பிட்டு ஹாலில் பேசிக்கொண்டிருந்தனர். கதவு தட்டும் ஓசையில் “உன் மருமகன் வந்துட்டான் பொண்டாட்டிய விட்டு ஒரு நிமிசம் கூட இருக்க முடியல போல” என்று ராயனை கேலி செய்து புன்னகைத்தார்.

அழகம்மையோ “நீங்க என்னோடவே இருந்துட்டீங்க அதான் பிரிவோட அருமை தெரியலை” என்று கணவனை முறைத்துவிட்டு கதவை திறந்ததும் 

“அத்தை முல்லை தூங்கிட்டாளா மாத்திரை போட்டாளானு தெரியல பார்த்துட்டு போலாம்னு வந்தேன்” என்றான் தயக்கத்துடனே.

“மாத்திரை எல்லாம் போட்டாச்சு மருமகனே நீ கிளம்பு” என்றார் சிரிப்பை அடக்கிக்கொண்டு.

“வந்தது வந்துட்டேன் முல்லையை பார்த்துட்டு போயிடறேன்” 

“அடியே புள்ளை பொண்டாட்டியை பார்க்க வந்திருக்கான் உள்ளே அனுப்பறதை விட்டு சும்மா வம்பு இழுத்துக்கிட்டு இருக்கா நீங்க வாங்க மாப்பிள்ளை” என்று அறைக்கதவிற்கு பக்கம் சென்று ராயனை வரவேற்றார் நீலகண்டன்.

அடுத்த நொடி வீட்டுக்குள் ராயன் வந்ததுதான் தெரியும் முல்லை இருந்த அறைக்குள் சென்றுவிட்டான்.

“மருமகன் எல்லாத்துலயும் ஸ்பீடுதான்” என்றார் நமட்டுச் சிரிப்புடன் நீலகண்டன்.

முல்லைக்கு தூக்கம் வரவில்லை பேசாம மச்சான் கிட்ட போயிடலாம் என்று எழுந்து உட்கார்ந்தாள் ராயனை கண்டதும் “மச்சான் வந்துட்டீங்களா?” என்று சந்தோசமாக கேட்டவள் கட்டிலை விட்டு இறங்க சிரமப்பட “ஏய் புள்ள இரு நான் வரேன் அவசரப்படாதே”  என்று ஒரே எட்டில் நடந்து வந்தவன் அவள் பக்கம் அமர்ந்து அவளை நெஞ்சோடு அணைத்துக்கொண்டான் ராயன்.

“மச்சான் நீங்க இல்லாம எனக்கு தூக்கமே வரலை” என்றாள் சோகம் வழிந்த குரலில்.

“எனக்கும்தான் புள்ள” என்று அவளை மெதுவாய் அணைத்து நெற்றியில் முத்தமிட்டதும்

“ஆஆ உதைக்குறான் உங்க பையன்” என்று சிணுங்கினாள் முல்லை.

“அப்படியா” என்று முல்லையின் வயிற்றில் கையை வைத்தான் குழந்தை அசைந்தது. 

“உங்க குரல் கேட்டதும் வயித்துக்குள்ள சும்மா துள்ளி குதித்து வருவான்” என்றாள் கண்ணைச்சுழட்டி

“என் மகன் என்னை போல ஸ்பீடா இருப்பான்டி” என்று மீசையை முறுக்கினான் ராயன்.

“அச்சோ அழகு மச்சான் இந்த மீசை உங்களுக்கு அழகு” என்று மீசையை பிடித்து இழுத்தாள்.

“வலிக்குது புள்ள” என்று போலியாக நடித்தான் ராயன். இருவரும் கொஞ்சிக்குலாவினர் காதல் கிளிகளாக.

பாலாஜி காரில் போகும் போது “ஏன் டி இத்தனை கோபம் மூக்குக்கு மேல வருது?” என்றான் ரோட்டில் கவனம் வைத்து நதியாவின் முகம் பார்க்காமல்.  

“பின்ன உங்களை குறைச்சு பேசினா என்னால பார்த்துட்டு இருக்க முடியாது குத்து கல்லாட்டம் பொண்டாட்டி இருக்கேன் உங்களை சும்மா அனாதை பயல் ஒன்னும் இல்லாதவன்னு குத்தி குத்தி காட்டி பேசினா சாமியாடாம இருப்பேனா எங்கம்மா இனி வாயை திறக்கட்டும் அப்புறம் இருக்கு சங்கதி” என்று காருக்குள்ளும் சாமி ஆடினாள் நதியா.

தனக்காக ராயன் மட்டும்தான் இருக்கிறான் என்றிருந்தவனுக்கு நதியாவின் காதல் முதலில் பாகற்காயாய் கசந்தாலும் அவளின் வெள்ளை உள்ளம் கொண்ட காதலை கண்டு மனம் மாறி அவளை மனைவியாக ஏற்றுக்கொள்ள மனம் இறங்கிவிட்டான் பாலாஜி.

காரிலிருந்து இறங்கியதும் பாலாஜியின் பார்வை மாறியிருந்தது. கோபக் கண்களுடன் தன்னை பார்ப்பான் இன்று அவனது கண்கள் காதல் கதை பேசியது. நதியாவுக்கோ வெட்கம் பிடுங்கித் தின்றது.

பக்கத்து வீட்டு பாட்டி கார் சத்தம் கேட்டு வந்தவர் “வளைகாப்பு விருந்து முடிஞ்சுதா புள்ள முகத்துல இருக்க சந்தோசத்தை பார்த்தா எல்லாம் ராசி ஆகிட்டீங்க போல” என்று பால் பாத்திரத்தை திண்ணையில் வைத்தார். 

“அம்மாவை தவிர எல்லாரும் ராசிதான் பாட்டி” என்றவளோ வீட்டுத்திண்ணையில் பலகாரப் பையை வைத்தவள் அதிலிருந்த கொஞ்சம் பலகாரங்களை எடுத்து “இந்தாங்க பாட்டி தாத்தாவும் நீங்களும் சாப்பிடுங்க” என்று கொடுத்தாள் மலர்ந்த முகத்துடன்.

“வயசான காலத்துல இதெல்லாம் சாப்பிட்டா ஜீரணம் ஆகாது கண்ணு இருந்தாலும் பாசமா கொடுக்குற கோவிந்தவனுக்கு இனிப்புனா ரொம்ப பிடிக்கும்” என்று அவள் கொடுத்த பலகாரத்தை வாங்கிக்கொண்டு “நாளைக்கு காலையில உனக்கு பிடிச்ச சுண்டல் குழம்பு வைக்குறேன் நீ காலையில குழம்பு வைக்க வேணாம்… விருந்து அலுப்பு இருக்கும் வாசலும் நானே தெளிச்சு பெருக்கிடறேன்” என்றார் பொக்கை வாய் சிரிப்புடன்.

“நானே எழுந்து வாசல் தெளிச்சு பெருக்குறேன் நீங்க சிரமப்படவேணாம்” என்றவளிடம் சிரித்து விட்டுச்சென்றார் பாட்டி.

“எதுக்கு பாட்டி என்னை பார்த்து சிரிக்குறாங்க” என்று குழம்பிக்கொண்டு வீட்டுக்குள் சென்றாள் நதியா.

பாலாஜியின் கண்கள் பலாப்பழத்தை மொய்க்கும் ஈ போல நதியாவை பார்த்துக்கொண்டிருந்ததை கண்டு தான் சிரித்துச் சென்றார் பாட்டி.

அறைக்குள் சென்றவள் தாய் வீட்டிலிருந்து எடுத்து வந்த பொருட்களை சமையல்கட்டில் அடுக்கி வைத்து பாட்டி கொண்டு வந்த பாலை காய்ச்சி விட்டு அலுப்பாக இருக்கவும் பெட்ரூமிற்குள் வந்தாள். 

பாலாஜி குளித்து விட்டு இடுப்பில் துண்டோடு வெளியே வந்தவன் நதியாவின் முகத்தருகே வந்து தலையை சிலுப்பி விட்டு தலையை துண்டால் துவட்டினான்.

“மாமா என்ன இது” என்றவளை மோகமாய் பார்த்தான். 

“என்ன இது ரொமான்டிக் லுக் இந்த லுக் சரியில்லையே!” என்று இடுப்பில் கையை வைத்து முறைத்தாள்.

“ம்ம் உன் அண்ணனுக்கு அடுத்த வருசம் மருமக வேணுமாம் அப்போ ரொமான்டி லுக் விடணும்ல டெய்லி உன்கூட சண்டை போட்டு இருக்கேன் போரே அடிச்சு போச்சு… இனிமே அப்படியில்ல ஒரே லவ்ஸ்தான் நீ காட்டின லவ்வை நான் உனக்கு காட்டப்போறேன்டி என்னோட லவ்வை நீ பார்த்தது இல்லையே!” என்று உதடு கடித்தான்.

அச்சோ நான் காண்பது கனவா இல்லை நனவா என்று அவள் கையை கிள்ளிப்பார்த்தாள்.

சட்டென்று நதியாவின் கன்னத்தில் முத்தம் கொடுத்தான் பாலாஜி.

பெண்ணவளின் கண்கள் சாசர் போல விரிந்தது.

“முட்டை கண்ணை விரிக்காதடி குளிச்சிட்டு வா மாமன் வெயிட்டிங்” என்று அவளை இறுக்கினான்.

“அண்ணா சொன்னதுக்காக என்கூட” என்றவளை முறைத்தான்.

“இங்கபாரு டி நதி உன் மேல லவ் ஆரம்பத்துல இல்ல. ஆனா என் பின்னாலயே பொமேரியன் நாய்க்குட்டி போல லவ் பண்ணுறேன் லவ் பண்ணுறேன்னு சுத்திக்கிட்டே இருந்த ஒரு கட்டத்துல உன் மேல காதல் வந்துச்சுத்தான் ஆனா என் நட்பு முன்னால காதல் காணாம போயிடுச்சு உன்னை பார்ப்பதை தவிர்த்தேன்டி! உன்கிட்ட எரிஞ்சு விழுந்தேன். ஏன் அடிக்கவும் கூட செய்தேன்… அதிகப்படியா   அவமானமும் படுத்தினேன். ஆனா உன் காதல் உண்மையாக இருக்க நீ ஜெயிச்சிட்ட உன் மேல இன்னமும் கோபத்தோடத்தான் இருக்கேன்டி. மண்டபத்துல முட்டாள் போல என் முன்னால சேலையை கழட்டி போட்டு நிற்குற வேற யாராவது இருந்தா எதாவது செய்துட்டு ஓடி போயிருந்தா என்னடி பண்ணுவ நீ அறிவுக் கெட்டவளே” என்று அவளை இப்போதும் திட்டினான் பாலாஜி.

“நீ ராயா அண்ணாவோட ப்ரண்ட் பாலாஜி. அண்ணா துரோகம் பண்ணுறவங்களை பக்கத்துல கூட சேர்க்க மாட்டாரு உன் மேல எனக்கு நம்பிக்கை நீ என்னை கைவிடமாட்டனு கடைசி வரை போராடி உன்னை கல்யாணம் பண்ணியிருக்கேன். நான் என் காதலை அடைஞ்ச விதம் வேணா முறை இல்லாம இருக்கலாம் உன் மேல வச்சிருக்க காதல் தாய்ப் பாலை விட சுத்தம்… அதுல  பொய் கிடையாதுடா” என்று பாலாஜியை தாவி அணைத்துக்கொண்டு அவன் முழுக்க முத்தம் கொடுத்தாள் நதியா.

அவள் கன்னத்தை பற்றி “என் நண்பனை யாரும் அனாதைனு சொல்லக்கூடாது நான் இருக்கேன்னு ராயன்தான் சொல்லுவான் அவனுக்கு பிறகு எனக்கு என் பொண்டாட்டி இருக்கா இனிமே நான் அனாதை கிடையாதுடி” என்றான் நெகிழ்ச்சியானவனின் கண்கள் கலங்கவும்

“மாமா நான் இருக்கேன்டா உனக்கு” என்று அவள் இதழ்கள் நடுங்கியது.

நடுங்கிய இதழ்களை கவ்விக்கொண்டான் ஆணவன்.

அவளை கையில் ஏந்திக்கொண்டு கட்டிலுக்குச் சென்றவன் “எனக்கு இருக்க ஆசையில் இப்பவே எல்லாம் பண்ணனும்னு தோணுது கொஞ்சம் காதலிச்சுட்டு முழுசா எடுத்துக்குறேன் இப்ப கொஞ்சமா மினி மில்ஸ் சாப்பிடுறேன் “என்று அவளது இதழைக் கவ்வினான்.

இதழ் முத்தம் மட்டும் போதவில்லை அவனுக்கு. கழுத்தில் மீசையை உரசியவன் “முழு மீல்ஸ் கிடைக்குமா என்னால முடியல பப்ளிமாஸ்” என்றவனின் கைகள் அவளது மாராப்பு சேலையை விலக்கியது.

“நான் உனக்கு சொந்தம்டா இப்பவே எடுத்துக்கோ என்கிட்ட கேட்கணுமா” என்று அவனை அணைத்துக்கொண்டாள்.

அவளது கண்களை பார்த்தவன் “ஐ லவ் யு டி” என்றவன் அவளது இதழ்களை முற்றுகையிட்டவன் “இனிப்பு ரொம்ப சாப்பிட்டியா ஒரே தித்திப்பா இருக்கு” என்று அவளது சோளிகளுக்கு விடுப்பு கொடுத்ததும் அவளுக்கு வெட்கம் வந்து சட்டென்று முதுகுகாட்டி படுத்துக்கொண்டாள். 

“ஏய் என்னடி வெட்கம்” என்று அவளை பின்னிருந்து அணைத்தான். அவனது கைகள் அவளது மென் அங்கங்களில் பட்டு விட அவள் தேகம் சிலிர்த்து அடங்கியது. 

“திரும்புடி” என்றான் மோகமாய்.

அவளோ “மாட்டேன் வெட்கமா இருக்கு மாட்டேன்” என்று சிணுங்கினாள்.

“இப்போ திரும்பலைனா மாமா எழுந்து போயிடுவேன் போகவா?” என்று அவன் பேசி முடிக்கவில்லை அவன் புறம் திரும்பி படுத்து கண்களை மூடிக்கொண்டாள்.

அவளது இமைக்குடைகளுக்கு முத்தம் கொடுத்தான் மெதுவாய் கண்ணை விரித்தாள்.

“பேசுடி வாய் ஓயாம பேசுவ” என்றான்.

“இந்த நேரத்துல யாராவது பேசுவாங்களா?” என்றாள் உதடு கடித்து.

“விவரம்தான்டி நீ” என்றவனின் கரங்கள் அவளது தேகத்தை வீணையாய் மீட்டியது. இதோ அவளது மேடு பள்ளங்களில் உதடுகள் கொண்டு விளையாடினான். ஆணவனின் ஒவ்வொரு தொடுதலிலும் மெய் சிலிர்த்தாள் மங்கை. இருவரும் ஒரே போர்வைக்குள் வியர்வையால் குளித்தனர். அவனது இதழ்கள் அவளது மேனியில் நத்தையாய் ஊர்ந்தது. அவளது அழகுகளை கண்டு எச்சில் விழுங்கினான் காளையவன். அவளோ “மாமா” என்று மோகமாய் பிதற்றியதும் அவள் மார்புக்குழிக்குள் முகம் புதைத்தான். அவனது அணைப்பினில் பாகாய் உருகினாள் மங்கையவள். அவனது வேகம் கண்டு அச்சப்பட்டு அவளுக்கு கண்ணீர் கண்களில் உருண்டோடியது.

“ரிலாக்ஸ்டி” என்று அவளது இதழில் முத்தமிட்டு அவளை ஆசுவாசப்படுத்தி பெண்ணவளை களவாடினான். விடியும் வரை அவ

அத்தியாயம் 33

பூங்கொடி கல்யாணம் ஆன புதிதில் தென்னரசுவிடம் “இந்த வீட்ல மாமியார் இருந்துருக்கணும் அவங்களும் இல்ல… அட உங்களுக்கு ஒரு தங்கச்சி இருந்திருந்தா அவ கூட பேசிட்டு இருந்திருக்கலாம்… நீங்க வெளியே போன பிறகு நான் இந்த டிவியையும் போனையும் எவ்ளோ நேரம் பார்க்குறது” என்று சலித்துக்கொள்வாள்.

குமுதாவோ பூங்கொடி தங்களை ஏற்றுக்கொள்வாளோ என்று தயங்கிக்கொண்டே பூங்கொடியிடம் பேசினார்.

ஆனால் பூங்கொடி குமுதாவையும் அரசியையும் அவர்களது உறவுமுறையை பற்றி கேட்கவில்லை “அத்தை தியாவை பார்த்துக்கோங்க நான் சமைச்சிடறேன்” என்று சமையல் வேலையை பார்க்க ஆரம்பித்தாள்.

அடுத்த நாள் “அண்ணி நீங்க மேக்ஸ்ல புலினு அண்ணா சொன்னாரு எனக்கு இந்த சம்க்கு ஆன்சர் வரலை கொஞ்சு சொல்லிக்கொடுங்க” என்று வந்து நின்ற அரசியிடம் அவளுக்கு புரியும்படி சம்மை போட்டுக்காட்டினாள் 
பூங்கொடி. 

தென்னரசுவோ ஆர்கானிக் காய்கறிகள் விளைவிப்பதில் இறங்கியிருந்தான். தோப்பு வீட்டை விட்டு வெளியே வரவில்லை ராஜமாணிக்கம். ஆனால் அவரிடம் பழி உணர்வு உயர்ந்துக் கொண்டே சென்றது. ராயன் குடும்பத்தை நிம்மதியிழக்கச் செய்வது எப்படி என்று இரவெல்லாம் தூங்காமல் திட்டம் போட்டுக்கொண்டிருந்தார்.

நதியாவுக்கு காய்ச்சல் குறைந்திருந்தது நாயகியோ இட்லியும் காரமில்லா சாம்பாரும் வைத்து மகளுக்கு ஊட்டி விட மாடுகளுக்கு தீவனம் காட்டி வந்த பாலாஜியோ “எனக்கும் பசிக்குதுமா” என்று வந்து நதியாவின் பக்கம் உட்கார்ந்தான். 

நதியாவை திருமணம் செய்த பிறகுதானே நாயகிக்கு மருமகன் ஆனால் பாலாஜி ராயனின் நண்பனாக இருக்கும்போது நாயகியை அம்மா என்றுதானே கூப்பிடுவான். இப்போதும் நாயகி மருமகனாக பார்க்கவில்லை. 

“இருப்பா நதி பாப்பாவுக்கு ஊட்டி முடிச்சிட்டேன் உனக்கு வேற தட்டுல போட்டு எடுத்துட்டு வரேன்” என்று எழும்பியவரை “அம்மா எனக்கு கையில வைங்க நான் சாப்பிடறேன்” என்று கையை நீட்டினான் தாய்பாசத்திற்காக ஏங்கியவன் பாலாஜி.

அவரோ “நீ எனக்கு மகனும் கூடப்பா” என்றவரோ பாலாஜிக்கு கையில் இட்லியை வைத்தார். பாலாஜிக்கோ கண்ணீர் வந்துவிட்டது.

“காரமா இருக்காப்பா காரம் குறைவாத்தானே வச்சேன்” என்று நாயகி பதறினார்.

“இல்லம்மா நான் உங்க கையால மட்டும்தான் அடிக்கடி சாப்பிட்டிருக்கேன் அப்போவெல்லாம் உங்களை அம்மாவா நினைச்சுதான் சாப்பிட்டேன் இப்போ அப்படி நினைக்க முடியாதே” என்றான் ஏக்கத்துடன்.

“நான் உன்னை மகனாகத்தான் பார்க்குறேன்பா” என்றார் புன்சிரிப்புடன்.

“அம்மா நீங்க சாப்பிட்டு நதியாவோட படுத்துக்கோங்க நான் ஹாலுல படுத்துக்குறேன்” என்றவனோ நதியாவை பார்த்தான்.

பாலாஜி தாய் பாசத்துக்கு ஏங்கியது அவள் மனதில் வலியை கொடுத்தது. இனிமே நான் உங்களுக்கு தாயா இருந்து பார்த்துப்பேன் பாலாஜி நான் உங்களை காயப்படுத்திட்டே இருந்திருக்கேன் நான் ஒரு முட்டாள் என்று தன்னையே திட்டிக்கொண்டிருந்தாள்.

வீட்டுக்கு வந்த அழகம்மையிடம் “என்ன காய்ச்சலாம் உன் மருமகளுக்கு நல்லாயிருக்காளா! இப்படித்தான் ஒன்னும் இல்லாதவனை கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டா அனாதை போல படுத்துக்கிடக்கணும்” என்றார் முகம் சுளித்து.

“அண்ணி நாமளா பார்த்து நதியாவுக்கு கல்யாணம் பண்ணி வச்சிருந்தா கூட அந்த பையன் மாதிரி நதியாவுக்கு உடம்பு சரியில்லைனா பார்த்திருப்பாரானு தெரியலை ஆனா பாலாஜி தம்பி நதியாவை கண்ணுக்குள்ள வச்சி கவனிக்குது” என்றார் சந்தோசமாக.

“ம்க்கும் நீதான் அவனை மெச்சிக்ணும்” என்று முகத்தை தோளில் இடித்துச் சென்றார்.

கோமளத்தின் அறைக்குள் வந்த தீபாவோ “அத்தை நம்ம பரம்பரை நகையெல்லாம் உங்க பொறுப்புலதானே இருக்கு என்கிட்ட காட்டுவீங்களா பார்க்கணும்னு ஆசையா இருக்கு” என்றாள் நகைகள் இருந்த மரபீரோவை நோட்டமிட்டபடியே.

கோமளமோ”இரு காட்டுறேன்” என்று கதவை சாத்தி விட்டு இடுப்பில் சொருகி வைத்திருந்த கொத்து சாவியை எடுத்து மரபீரோவை திறந்தார்.

கல்வைத்த நகைகள் தனி பாக்ஸிலும், கல் வைக்காத நகைகள் தனி பாக்ஸிலும், வைர நகைகள், முத்து என்று பாக்ஸ் பாக்ஸாக இருப்பதை கண்டு அதிசயமாக பார்த்தாள். அவளும் பணக்காரவீட்டுப்பெண்தானே ஆனால் இவ்ளோ நகைகள் இருப்பதை இப்போதுதான் பார்க்கிறாள்.

ஓவ்வொரு பாக்ஸாக எடுத்துக்காட்டவும் “அத்தை எனக்கு இந்த வைர அட்டிகை வேணும்… இந்த ஒட்டியாணம் வேணும் எனக்கு இந்த டிசைன் ரொம்ப நாளா தேடிக்கிட்ட இருந்தேன்” என்றவளோ வைர அட்டிகையை பார்த்ததோடு அல்லாமல் கழுத்தில் வேறு போட்டு “நல்லாயிருக்கா அத்தை?” என்று கண்கள் மின்னும் சிரிப்போடு சந்திரமுகி ஜோதிகா போல ஒரு நிமிடம் மாறினாள் தீபா.

“இந்த வைர அட்டிகை இந்த வீட்டு மூத்தவாரிசுக்கு கொடுக்கணும் தீபா அந்த நகையை வச்சிட்டு வேற வேணா எடுத்துக்கோ  என்னோட எல்லா நகையும் உனக்கு தான்” என்றார். நகை பணத்துக்கு ஆசைப்பட்டாலும் யார் யார்க்கு என்ன கொடுக்கணும் என்பதில் சரியாக இருந்தார் கோமளம். 

“அப்போ இந்த வைர அட்டிகை முல்லைக்குதானா எனக்கு இல்லையா அத்தை நானும் இந்த வீட்டு மருமகதானே எனக்கு ஆசையா இருக்கு” என்றவளுக்கு வைர அட்டிகையை விட்டு அவள் கண்கள் நகரவில்லை.

“வேணும்னா ராயன் கிட்ட கேளு கொடுத்தா வாங்கிக்கோ” என்று க்ளூ கொடுத்தார் கோமளம் மருமகளுக்கு.

“அப்படியா இப்போவே கேட்குறேன்” என்று அறையை திறந்துக் கொண்டு வெளியே சென்றாள்.

கோமளமோ “என் மருமக பிழைச்சுப்பா” என்று சந்தோஷப்பட்டார்.

ஹாலில் நீலகண்டன் தெய்வநாயகம் இருவரும் சாப்பிட்டு அமர்ந்திருந்தனர். ராயனும் முல்லையும் சாப்பிட்டு எழுந்து வந்தவர்கள் நீலகண்டன் பக்கம் முல்லையும் தெய்நாயகம் பக்கம் ராயனும் உட்கார்ந்துக் கொண்டனர்.

அழகம்மையோ “ராயா எங்க அம்மாவோட ஆசை தன் பேரன் பொண்டாட்டிக்குத்தான் அவங்க வைர அட்டிகையை கொடுக்கணும்னு முல்லை வளைகாப்பிற்கு நம்ம பரம்பரை வைர அட்டிகையை அவளுக்கு கொடுக்கணும்” என்றார் புன்னகையுடன்.

“சரிங்க அத்தை பெரியம்மாகிட்ட சொல்லுறேன்” என்றான் ராயன்.

வெளியே சென்றிருந்த கண்ணன் வீட்டுக்குள் வரவும் ராயன் முன்னே நின்ற தீபாவோ “மாமா நான் ஒன்னு கேட்பேன் இல்லைனு சொல்லக்கூடாது சொத்து தான் பிரிக்க மாட்டேன்னு சொல்லிட்டீங்க இப்போ நான் கேட்க போறதை மறுக்க கூடாது” என்றாள் பீடிகையோடு.

அழகம்மையோ மாமியாரை மிஞ்சிடுவாள் போலயே என்ன கேட்கப்போறாளோ தெரியலையே என்று அவளையே பார்த்திருந்தார் ஆயாசமாக.

“கேளுமா” என்றான் ராயன்.

“அத்தைகிட்ட நம்ம பரம்பரை நகையை பார்க்கணும்னு ஆசையா கேட்டேன் அத்தை காட்டினாங்க அதுல எனக்கு வைர அட்டிகை பிடிச்சு இருந்துச்சு. ஆனா அத்தை எனக்கு அட்டிகையை தரமாட்டேன்னு சொல்லிட்டாங்க வைர அட்டிகை முல்லைக்கு கொடுக்கணும்னு சொன்னாங்க ஆனா எனக்கு வைர அட்டிகைத்தான் வேணும் மாமா” என ஒற்றைக்காலில் நின்றாள் தீபா.

‘அல்பம் இவ கிட்ட இல்லாத நகையா முல்லை அண்ணிக்கு கொடுக்கப்போற நகைனு தெரிஞ்சும் வந்து கேட்குறா இவ பின்னால அலைஞ்சு திரிஞ்சு லவ் பண்ணினேன் பாரு என்னை செருப்பால அடிக்கணும்’ எனறு நொந்துக் கொண்ட கண்ணனோ “ஏய் உனக்கு நான் வைர அட்டிகை வாங்கித்தரேன் அண்ணிக்கு போட வேண்டியதை கேட்காதே அல்பமா இருக்கு” என்று கண்ணன் தீபாவை முறைத்தான்.

“எனக்கு இந்த வீட்டு நகையை கேட்க உரிமை இருக்குதானே மாமா உங்க தம்பி என்கிட்டே கேட்காதேன்னு சண்டைக்கு வராரு” என்று ராயனிடம் பஞ்சாயத்துக்குச் சென்றாள்.

“அப்படியில்லமா” என்று ராயன் பேச ஆரம்பிக்கும் முன்பு முல்லையோ “மச்சான் வைர அட்டிகையை தீபாவுக்கே கொடுத்துடுங்க” என்றாள் பெருந்தன்மையாக முல்லை.

ராயனோ “வைர அட்டிகையை உனக்கு  போட்டுக்க தரச்சொல்லுறேன்” என்றான் சின்னச் சிரிப்புடன்.

“தேங்க்ஸ் மாமா” என்று துள்ளிக்குதித்து ஓடினாள்.

அழகம்மைக்கு மனதே இல்லை. “ஏன் ராயா முல்லைக்கு கொடுக்க வேண்டிய பரம்பரை நகையை தீபா கேட்டதும் கொடுக்க சொன்ன” என்றார் கோபத்தோடு.

“அத்தை பாட்டியோட வைர அட்டிகை அம்மாகிட்ட ஒன்னு இருக்கு அதை முல்லைக்கு கொடுத்திடலாம் விடுங்க நகையால பிரச்சனை வேணாம் அத்தை” என்றான் நடுநாயகமாக.

கண்ணனோ ராயன் முன் சங்கடப்பட்டு நின்றவன் “அண்ணா அவ சார்பா நான் மன்னிப்பு கேட்டுக்குறேன்” என்றான்.

“இருக்கட்டும்டா இதெல்லாம் சின்ன பிரச்சனை பெரிசு பண்ணக்கூடாது தூங்குற வழிய பாரு” என்றிருந்தான் ராயன்.

தீபாவோ “அப்பா நான் நகையை வச்சு பிரச்சனை பண்ணலாம்னு இருந்தேன் ஆனா ராயன் ஈசியா முடிச்சிட்டாரு இந்த வீட்டு சொத்தை பிரிக்க என்னால முடியாது போலவே” என்றாள் சோகமாக.

“முயற்சி பண்ணுமா உன்னால முடியும்” என்று மகளுக்கு ஸ்க்ரூ ஏத்தி விட்டார் நாளை நடக்க போகும் விபரீதம் தெரியாமல்.

“பார்க்குறேன் பா அவரு வராரு நான் போனை வைக்குறேன்” என்று கண்ணன் அறைக்குள் நுழைய போனில் ரீல்ஸ் பார்ப்பது போல காட்டிக்கொண்டாள்.

“ஏய் அல்பம் நகைக்கு பேயா அலையுற முல்லை அண்ணி பாரு நகை உனக்கு கொடுக்க சொல்லி பெருந்தன்மையா சொன்னாங்க அவங்களுக்கும் உனக்கும் ஏணி வச்சா கூட எட்டாதுடி உன்னையெல்லாம் லவ் பண்ணி கல்யாணம் பண்ணினேன் பாரு” என்று தலையில் அடித்துக்கொண்டு படுத்துவிட்டான்.

“போடா உனக்குத்தான் பிழைக்கத்தெரியல நான் இப்படியே ஒவ்வொரு நகையா கேட்டு வாங்கி வச்சிப்பேன் நாளைக்கு நமக்கு பிறக்க போற குழந்தைகளுக்கு சொத்து சேர்க்கணும்ல சொத்து இருக்குனு நகை வேணாம்னு சொல்ல முடியுமாடா” என்று ஆர்ப்பரித்தாள்.

கண்ணனோ குறட்டை விட்டான். 

வளைகாப்பிற்கு மூன்று நாட்கள்தான் இருந்தது. தன்வீட்டின் பக்கத்தில் சாமியானா போட்டு திருவிழா போல வளைகாப்பை நடத்த ஏற்பாடு செய்திருந்தான் ராயன்.

அடுத்த நாள் காலையில் தீபா சமையல்கட்டில் வேலைபார்த்ததுக்கொண்டிருந்தவள் அப்படியே மயங்கி விழுந்தாள். 

அமுதாவோ “அச்சோ தீபா என்னமா ஆச்சு?” என்று மயங்கிவிழுந்தவளை பிடித்து நாற்காலியில் சாய்த்து உட்கார வைத்து தண்ணீரை முகத்தில் தெளித்தார். 

அமுதாவின் சத்தம் கேட்டு அழகம்மையும் சமையல் கட்டுக்கு வந்துவிட்டார்.

தீபா கண்விழித்ததும் “என்னம்மா ஆச்சு?” என்று தீபாவின் கையை பிடித்து நாடி பார்த்து “தலைக்கு ஊத்தி எத்தனை நாள் ஆகுது இந்த மாசம் நீ தலைக்கு ஊத்தின போலயே எனக்கு தெரியலையேமா” என்றவரிடம் “ஆமா அத்தை நாள் தள்ளிப்போயிருக்கு” என்றாள் வெட்கப்பட்டுக்கொண்டே.

கோமளத்துக்கு தலைகால் புரியவில்லை. “தலைநாளு பேரனா பெத்துக்கொடுத்து முல்லைக்கு வயிறு பெரிசா இருக்கு அவளுக்கு பெண்பிள்ளைதான் பிறக்கும்” என்று யார் இருக்கிறார்கள் என்றெல்லாம் பார்க்கவில்லை மனதில் உள்ளதை பட்டென்று சொல்லி விட்டார்.

அழகம்மையோ “வயிறு பெருசா இருக்கறதை வச்சு என்ன குழந்தைனு சொல்ல முடியாதுல்ல அண்ணி”

“எனக்கு தெரியாதது உனக்கு தெரியப்போகுதாக்கும் தீபாவுக்கு பால் ஏதாவது குடிக்க கொடு” என்று அதிகாரம் தான் செய்தார்.

அழகம்மையோ இவங்க திருந்தவே மாட்டாங்கபோல என்று தலையை ஆட்டியவர் தீபாவுக்கு பாலை சூடு செய்து கொடுத்தவர் “குடிச்சிட்டு நீ ரெஸ்ட் எடுமா நாங்க வேலையை பார்த்துக்குறோம்” என்றிருந்தார் அழகு.

வீட்டில் அனைவருக்கும் தீபா கர்ப்பம் ஆனது தெரியவர சந்தோசப்பட்டனர். தீபா அறைக்குள் சென்றதும் வெட்கப்பட்டு தலை குனிந்தாள்.

கண்ணன் குளித்து வந்தவன் “என்னடி இப்போ வெட்கப்படுற எனக்கு மூட் இல்லை” என்று தலையை துவட்டிக்கொண்டு பால்கனிக்குச் சென்றான்.

“அட என்புருசன் அரை வேக்காடு” என்று தலையில் அடித்துக்கொண்டு பால்கனிக்குச் சென்ற கண்ணனின் கையை எடுத்து அவளது வயிற்றில் வைத்தாள்.

“பசிக்குதா போய் சாப்பிட வேண்டியதுதானே?” என்று கடுப்பேற்றினான் தீபாவை.

“அடேய் நான் ப்ரக்னன்ட்டா இருக்கேன்டா” என்றாள் கோபத்துடன்.

“நிஜமாவா தீபு” என்று மனைவியை அணைத்துக்கொண்டான் அப்பா ஆகும் சந்தோசத்தில்.

“நிஜம்தான் டா” என்று கண்ணைச் சிமிட்டியவள் “அப்பா அம்மாகிட்ட சொல்லுறேன் ஹேப்பி ஆவாங்க” என்றாள் சந்தோசத்தில்.

“சரிடி சொல்லு” என்று அவளின் கன்னத்தில் முத்தமிட்டு அணைப்பிலிருந்து விலக்கிவிட்டான்.

முதலில் மங்களத்திற்கு போன் போட்டாள் தீபா. ஒரே ரிங்கில் மகளின் போனை எடுத்துவிடுபவர் இன்று முழுவதும் ரிங்காகி கட் ஆகும்வரை எடுக்கவில்லை. அம்மாவுக்கு என்னாச்சு போன் எடுக்கலையே என்று அடுத்து பரமசிவத்துக்கு கூப்பிட்டாள் அவரும் போன் எடுக்கவில்லை. என்னாச்சு என்று அவளுக்கு சிறு பதட்டம் வந்தது.

“பிரேனஷ்க்கு பண்ணுவோம்” என்று முகத்தில் அரும்பிய வியர்வையை துடைத்து தம்பிக்கு அழைத்தாள். 

அவனும் போன் எடுக்கவில்லை. மீண்டும் மங்களத்திற்கு போன் போட அப்போதும் போன் எடுக்கவில்லை. கண்ணனோ பால்பண்ணைக்கு ரெடியாகி வந்தவன் “போன் பண்ணிட்டியா அம்மா அப்பா வரேன்னு சொன்னாங்களா?” என்று அவன் கேட்கவும்

“க.கண்ணா அப்பா, அம்மா, தம்பி மூணு பேருக்கும் ரொம்ப நேரமா போன் போடுறேன் யாரும் எடுக்கலை என்னனு தெரியலையே” என்றாள் பதட்டத்துடன்.

“ஏய் ஏதாவது வேலையா இருந்திருப்பாங்க இரு நான் கூப்பிடறேன்” என்று பிரனேஷ்க்கு போன் போட்டான் இம்முறையும் போன் எடுக்கவில்லை.

தீபாவோ “அச்சோ அம்மாவுக்கு ஏதும் உடம்பு சரியில்லாம போயிருக்குமோ அடிக்கடி மயக்கம் வருதுனு சொல்லுவாங்க கண்ணா நாம சென்னைக்கு கிளம்பலாம் வாங்க” என்று அவசரப்படுத்தினாள்.

“இந்த நேரத்துல நாம சென்னைக்கு போறது சரியில்லைடி இரு இன்னொரு முறை போன் பண்ணிப்பார்க்கலாம்” என்று தீபாவின் போனை வாங்கி மங்களத்தின் போனுக்கு போட்டான்.

ரெண்டு ரிங்கில் போன் எடுத்த மங்களமோ “தீ.தீபா நாம மோசம் போய்ட்டோம்டி உன் தம்பியோட ப்ரணட்ஸ் சில பேர் பிரேன்ஷ்க்கு ட்ரக் கொடுத்து ஒரு பொண்ணு கூட இருக்கும் படி போட்டோ எடுத்து என்ன என்னமோ நடந்துருச்சு ப்ரனேஷ் இப்போ ஹாஸ்பிட்டல இருக்கான். அப்பா அலைஞ்சுக்கிட்டு இருக்காருடி எனக்கு பயமா இருக்கு நீ கிளம்பி வரியா” என்றார் அழுகையுடன் மகள் மாசமாய் இருப்பது அறியாமல்.

“அத்தை பயப்படாதீங்க நாங்க இப்போவே சென்னைக்கு கிளம்பி வரோம்” என்ற கண்ணனோ ராயனிடம் நடந்ததை கூற ராயன் தாடையை தடவி போனை எடுத்தான்.

“மாமா நான் உங்ககிட்ட துடுக்குத்தனமா நகை வேணும் பணம் வேணும் சொத்தை பிரிச்சு கொடுங்கனு கேட்டேன்னு எங்கப்பாவுக்கு உதவி பண்ணாம விட்டிராதீங்க” என்று கைகூப்பி காலில் விழபோனவளின் கையை பிடித்து “கர்ப்பமா இருக்க பொண்ணு என் காலுல விழக்கூடாதுமா நான் பார்த்துக்குறேன் உன் அப்பாவோட சொத்துக்களை நான் வாங்கிக்கொடுக்குறேன்” என்று வாக்கு கொடுத்தவன் அடுத்த நிமிடம் சென்னையில் இருந்த கமிஷ்னர், வக்கீல் அனைவரிடமும் விசயத்தை கூறி “எனக்கு நீங்க சுமூகமா முடிச்சுக் கொடுங்க நான் சென்னைக்கு வந்துட்டே இருக்கேன்” என்றான் ராயன்.

நீலகண்டனும் தெய்வநாயகமும் “ராயா நாங்களும் வரோம்பா” என்றதும் “அப்பா, மாமா நீங்க ரெண்டு பேரும் வளைகாப்பு வேலையை பாருங்க நானும் கண்ணனும் போய்ட்டு வந்துடறோம்” என்றவனோ முல்லையை பார்த்து பத்திரமா இருக்கணும் என்று கண்ணசைத்து “கண்ணா போகலாம்டா” என்று வெளியே சென்றான்.

“கண்ணா நானும் வரேன்” என்று தீபா கூறியதும்

கோமளமோ “இப்போ பிரயாணம் பண்றது நல்லது இல்ல நீ போகக்கூடாது பெரியவன் பார்த்துப்பான் தீபா” என்றார் அதட்டலாக.

“அத்தை என் தம்பியை பார்க்கணும் அவனுக்கு என்ன ஆச்சோ தெரியலை. அவன் ட்ரக் யூஸ் பண்ணமாட்டான் குடிக்கறவங்களை கண்டாலே அவனுக்கு பிடிக்காது” என்றாள் அழுகையுடன்.

“எல்லாம் ராயன் பார்த்துப்பான் நீ அழாதேமா” என்று அழகம்மை அவளது கையை பிடித்துக்கொண்டார்.

ராயன் சென்னைக்குச் சென்றதும் பிரனேஷ்  இருக்கும் ஹாஸ்பிட்டலுக்குச் செல்ல அங்கே பரமசிவமும் மங்களமும் பிரனேஷ் இருந்த ஐ.சியுவின் முன்னே பதட்டத்துடன் நின்றிருந்தனர்.

“எப்படி மாமா நடந்துச்சு?” என்றான் பரமசிவத்தின் தோளைத்தொட்டு.

“மாப்பிள்ளை என் மகன் ட்ரக் அடிக்ட் கிடையாது. அவனோட ப்ரண்ட்ஸ் நல்லவங்க போல வேஷம் போட்டு அவனை ஏமாத்திட்டாங்க இப்போ போலீஸ் என் மகன் மேல ட்ரக் யூஸ் பண்ணிட்டான்னு கேஸ் போட்டிருக்காங்க என்னால ஒண்ணும் பண்ண முடியலை” முகத்தை பொத்திக்கொண்டு அழுதார்.

“நான் எனக்கு தெரிந்த கமிஷனர்கிட்ட பேசியிருக்கேன் மாமா பிரச்சனையை சுலபமா முடிச்சிடலாம்னு சொல்லியிருக்காரு” என்ற நேரத்தில் கமிஷனர் ராயனுக்கு போட்டார். 

“பரமசிவம் கம்பெனியோட ஆபிஸ்ல ரெண்டு கேமரா இருக்கு அதுல ஒன்னைதான் அவன் ப்ரண்ட்ஸ் உடைச்சி பிரனேஷ்க்கு ட்ரிங்ஸ் யூஸ் பண்ண சொல்லியிருக்காங்க அவரு மறுத்து இருப்பது கேமராவுல பதிவு ஆகியிருக்கு. அவரை வற்புறுத்தி குடிக்க வச்சியிருக்காங்க குடிச்ச கொஞ்ச நேரத்துல அவர் மயங்கினதும் பத்திரத்துல கையெழுத்து வாங்கின பிறகுதான் ஒரு பெண் வந்து பிரனேஷுடன் நெருக்கமா இருப்பது போல தெளிவா பதிவு ஆகியிருக்கு சோ நோ ப்ராப்ளம் கேஸ் ஈசியா முடிச்சிடலாம் கவலைவேண்டாம்” என்று ராயனிடம் கூறவும் “தேங்க்ஸ் சார்” என்று போனை வைத்திருந்தான் ராயன்.

இரவுதான் கண்விழித்தான் பிரனேஷ் சோசியல் மீடியா முழுக்க பிரனேஷ் மோசமானவன் என்று நியூஸ் வந்துவிட்டது. பரமசிவம் கம்பெனியின் பங்குகள் சரிந்து விட்டது. ஒரே நாளில் அடுத்தவர் சொத்துக்கு ஆசைப்பட்டால் இப்படிதான் ஒரே நாளில் அழிந்துவிடும்.

ராயன் பிரச்சனைகளை முடித்துவிட்டு “மாமா இங்க இருக்க வேணாம் பிரனேஷ்க்கு ஒரு சேன்ஞ் வேணும் நம்ம வீட்டுக்கு அழைச்சிட்டு வந்துடுங்க நாங்க கிளம்புறோம்” என பரமசிவத்துக்கு ஆறுதல் கூறினான்.

“ரொம்ப நன்றி மாப்பிள்ளை நீங்க இல்லைனா இந்நேரம் எங்க குடும்பம் என்ன கதியாகியிருக்குமோ தெரியலை” என்று ராயனின் கையை பிடித்துக்கொண்டு கதற ஆரம்பித்தார் பரமசிவம்.

“எல்லாம் சரியாகும் மாமா நாங்க கிளம்புறோம்” என்று கிளம்பிவிட்டனர் ராயனும் கண்ணனும். 

தீபாவோ பரம்பரை வைர அட்டிகையை முல்லையின் கழுத்தில் போட்டுவிட்டு “இந்த அட்டிகை உனக்குத்தான் எடுப்பா இருக்கும் நான் உன்னை விட நிறம் கொஞ்சம் கம்மியா இருக்கேன் முல்லை” என்றாள் புன்னகையுடன்.

தன் குடும்பத்து பிரச்சனையை தீர்த்து வைத்த ராயன் மேல மரியாதை கூடியது தீபாவிற்கு. மனம் திருந்தி விட்டாள். காசு பணம் முக்கியம் இல்லை சொந்தம் தான் முக்கியம் என்று பட்டு தெரிந்துக் கொண்டாள் தீபா.

பூங்கொடியோ குமுதாவையும் அரசியையும் வளைகாப்பிற்கு அழைத்துவந்திருந்தாள். தென்னரசுவோ வளைகாப்பு முடிந்து பந்தியை கவனிக்க நாற்காலியை போடச் சொல்லி ஆட்களிடம் வேலை வாங்கிக்கொண்டிருந்தான்.

பரமசிவம் மகனுடன் வந்துவிட்டார் வளைகாப்பிற்கு பிரேனஷ் தீபாவின் அறையை விட்டு வெளியே வரவில்லை. கலகலவென்று இருப்பவன் இப்போது பிரம்மை பிடித்தவன் போல அமர்ந்திருந்தான்.

தம்பியை அணைத்துக்கொண்டு “நீ நல்லவன் டா உன்னோட வளர்ச்சி கண்டு பொறாமையில எல்லாம் பண்ணி இருக்காங்க நீ சென்னை போக வேணாம் ராயன் மாமா கிட்ட இந்த ஊருல பிஸ்னஸ் ஏற்பாடு பண்ணி தர சொல்லுறேன்” என்றாள்.

பிரனேஷோ “இல்லக்கா நான் துவண்டு போகமாட்டேன் ராயன் மாமா என்னை சென்னையில் தான் பிஸ்னஸ் பண்ண சொல்லி இருக்காரு” என்றான் உறுதியாக.

வளைகாப்பு ஆரம்பம் ஆனது. முல்லைக்கு சந்தோசம் முகத்தில் தாண்டவம் ஆடியது. அனைவரும் ஒன்று சேர்ந்து விட்டனர். தோழி நதியா மட்டும் வரவில்லையென்று வாசலையே பார்த்திருந்தாள் முல்லை.

பாலாஜியும் நதியாவும் வீட்டுக்குள் தயங்கிக்கொண்டு வர கோமளம் மட்டும் முகத்தை தூக்கி வைத்துக்கொண்டு அங்கிருந்து நகர்ந்து விட்டார்.

தையல்நாயகி நதியாவுடன் ஒருநாள் இருந்து விட்டு வீட்டுக்கு வந்திருந்தார்.

“இப்போ காய்ச்சல் சரியாகிடுச்சுதானே?” என்று அழகம்மை நதியாவின் கன்னத்தை பிடித்தார்.

“இப்போ நான் நல்லாயிருக்கேன் அத்தை” என்றாள். 

அவளது கழுத்தில் தாலிச் செயினை தவிர வேறு எதுவும் போடவில்லை. 

நாயகியோ தன் கழுத்தில் போட்டிருந்த ரெட்டைவடச்செயினை கழட்டி நதியாவின் கழுத்தில் போட போக “வேணாம் சித்தி அம்மா ஏதும் சொல்லுவாங்க” என்று மறுத்துவிட்டாள்.

அழகம்மையோ “நதியா என்னோட நகைகள் இருக்கு வா அத்தை நான் உனக்கு போட்டு விடுறேன்” என்றதும்

“ஏன் அத்தை நான் ஒரு செயினோட வந்தா என் ப்ரண்ட்க்கு வளையல் போட விடமாட்டீங்களா?” என்றாள் விளையாட்டாக.

“அடி கழுதை என்ன பேச்சு பேசுற நாங்க எல்லாம் கழுத்து நிறைய நகை போட்டிருக்கோம் நான் வளர்த்த பொண்ணு ஒரு நகை மட்டும் போட்டிருந்தா எங்களுக்கு மனசு ஒப்புமா சொல்லு புள்ள” என்று நதியாவை செல்லமாய் மிரட்டினார்.

“எனக்கு இந்த ஒரு செயின் போதும் அத்தை” என்றவளோ முல்லையின் பக்கம் சென்று நின்றுக் கொண்டாள்.

வளைகாப்பு சிறப்பாக நடைபெற்றது. பெரியவர்கள் நலங்கு வைத்து வளையல் போட்டு விட்டனர் கோமளம் மட்டும் மகளை பார்ப்பதும் முகத்தை திருப்புவதுமாக இருந்தார்.

அத்தியாயம் 32

பாத்திரங்களை சுத்தம் செய்து வந்தவளிடம் “என்ன இது எப்போ ராயன்கிட்ட பணம் கேட்ட என்னை அவமானப்படுத்துறதே உனக்கு வேலையா போச்சு டி” என்று தன்னிடம் உண்மையை மறைத்து விட்டாளென்று கன்னத்தில் அடித்து விட்டான்.

“என்னை சும்மா சும்மா அடிக்குறீங்க என்னை அடிச்சா யாரும் வரமாட்டாங்கனுதானே அடிக்குறீங்க” என்று இதழ் பிதுக்கி அழ ஆரம்பித்தாள் நதியா.

பாலாஜிக்கு அவள் அழுததும் ஒருமாதிரி ஆகிவிட்டது. அதுவும் எனக்கு யாரும் இல்லைனு அடிக்குறீங்களா என்ற கேவலை கண்டதும் அவளது கையை பிடித்து இழுத்து நெஞ்சோடு அணைத்துக்கொண்டான். அவள் கோமளம் போல குள்ளம் கொஞ்சம் பப்ளிமாஸ் போலவும் இருப்பாள்.

“ஏய் உருண்டை அழாதடி” என்று அவளது முதுகை வருடிக்கொடுத்தான்.

நதியாவின் கையை பிடித்திருக்கிறான் இப்படி மென்மையாக பிடித்ததும் கிடையாது. ஏய், ஏன்டி, நதியா என்று கன்னா பின்னாவென்று பேசுபவன் இன்று உருண்டை என்று புதியதாய் வார்த்தையை போட்டு கூப்பிட்டிருந்தான்.

அவனது நெஞ்சில் சாய எப்போது நேரம் வரும் என்று காத்திருந்தவளுக்கு ஜாக்பாட் அடித்தது அவளை அணைத்துக்கொண்டது. அவளுக்கு சில்லென்று பனிமழையில் நின்றது போல இருந்தது. காலத்திற்கும் என்னை தொடமாட்டானா கொஞ்சமாட்டானா என்று தவம் கிடந்தவளுக்கு இன்று ஏதோ தான் செய்த தவத்துக்கு பலன் கிடைத்ததை போல இருந்தது அவனது அணைப்பு. அவளுமே அவனை இறுக அணைத்துக்கொண்டாள். இருவரும் அப்படியே நின்றுக் கொண்டிருந்தனர். அவனது தலை வருடுவது நின்றதும் தலையை நிமிர்த்தி அவனது முகத்தை அப்பாவியாய் பார்த்தாள்.

“போடி படுத்து தூங்கு” என்று அவளை விட்டு விலகினான். 

“இப்படியா காட்டுமிராண்டி போல அடிப்பாங்க கன்னம் இன்னும் எரியுது” என கன்னத்தை தடவிக்கொண்டு அவனை முறைத்தாள்.

“ரொம்ப பண்ணாதடி மூனு மணிக்கு எழும்பணும்” என்று அவளது முதுகில் கை வைத்து தள்ளிக் கொண்டு அறைக்குள் தள்ளி விட்டு சமையல்கட்டுக்குச் சென்று ஃபிரிட்ஜிலிருந்து ஐஸ்கட்டியை கண்ணாடி பவுலில் எடுத்து வந்தவன் மெத்தையில் கன்னத்தை பிடித்துக்கொண்டு படுத்திருந்தவளை “எழும்பி உட்காருடி” என்றான் சிறு அதட்டத்துடன்.

அவளோ எழும்பலைனாலும் திட்டுவாரு என்று கன்னத்தை பிடித்துக்கொண்டு எழுந்து அமர்ந்தாள்.

அவளது பக்கம் உட்கார்ந்து ஐஸ்கட்டியை அவளது கன்னத்தில் சிவந்த இடத்தில் ஒத்தடம் போல வைத்து வைத்து எடுத்தவன் “கல்யாணம் முடிச்சு மூனு நாளுல உன் அண்ணன் கம்பெனி ஆளு மூலம் உன் போனை கொடுத்துவிட்டான்ல அப்பவே போன் வேணாம்னு திருப்பி அனுப்பி வச்சிருக்கணும் பாவம் பார்த்து உனக்கு போனை வாங்கிக்கொடுத்தேன் பாரு என்னை செருப்பால அடிக்கணும்” என்று தன்னையே திட்டிக்கொண்டான் பாலாஜி.

“ஆஆ வலிக்குது” 

“ரொம்ப ஓவரா பண்ணாதே எனக்கு வர கோபத்துக்கு கடிச்சு வச்சிருவேன்” 

“ம்க்கும் கடிச்சிட்டாலும்” என்று முணகியதும்

“என்ன சொன்ன” என்றான் வேகமாக.

“இப்போ வலிக்கலனு சொன்னேன்” என்று இதழை சுளித்தாள்.

“உதட்டை சுளிக்காதடி” அவளது உதட்டை விரலில் சுண்டி விட்டான்.

“போடா வலிக்குது” என்று அவனது கையை தட்டிவிடவும் பவுலில் இருந்த ஐஸ்கட்டியெல்லாம் அவளது ஆடைகளுக்குள் போய்விட்டது. 

“ஆஆ ஜில்லுனு இருக்கு” மெத்தையில் குதித்தாள். நைட்டி மட்டும் போட்டிருக்க அவளது அழகுகள் கதை படித்தது.

“ஏய் எதுக்குடி இப்படி ஜங்கு ஜங்குனு குதிக்கற அறிவு இல்லையாடி” என்று அவளது கையை பிடித்து உட்கார வைத்ததும் 

“உங்க பனியன்குள்ள ஐஸ்கட்டியை போட்டா இப்படித்தான் நீங்களும் குதிப்பீங்க இருங்க வரேன்” என்று மெத்தையிலிருந்து வேகமாக இறங்கி சமையல்கட்டுக்குச் சென்று ஃபிரிட்ஜிலிருந்து ஐஸ்கட்டியை எடுத்து வந்தவளை பார்த்து “என்ன பண்ணுற லூசு?” என்று கேட்கும் நேரத்திற்குள் அவனது பனியனுக்குள் ஐஸ்கட்டியை போட்டுவிட்டாள்.

“ஏய் லூசு உருண்டை என்னடி பண்ணுற?” என்று அவனது பனியனுக்குள் இருந்த ஐஸ்கட்டியை எடுத்து அவளது நைட்டிக்குள் போட்டு விட்டான். 

அவள் “ஸ்ஆஆ குளிருது” என்று குதிக்க இவன் அவளை தூக்கி மெத்தையில் போட்டு “தூங்குடி வானரமே” என்று அவளது முகத்தருகே நெருக்கமாக தன் முகத்தை கொண்டுச் சென்றான்.

அவளோ அவனது முக நெருக்கத்தில் மூச்சடைத்துப்போனாள். இருவரும் முதல் முறை மோகத்துடன் பார்த்துக்கொண்டனர். கண்கள் நான்கும் காதல் கதை பேசியது. முதலில் அவன் தான் சுதாரித்தது. அடுத்த நொடி அவள் மேலிருந்து விலகி அவளுக்கு முதுகு காட்டி படுத்துக்கொண்டான்.

“இப்போ எதுக்கு முதுகை திருப்பி படுத்துக்கிட்டீங்க என் பக்கம் பார்த்தா என்னை கட்டிபிடிச்சு ஃபர்ஸ்ட் நைட் நடந்துரும்னு உங்களுக்கு பயம் அப்படித்தானே?” என்றாள் மூக்கு விடைக்கும் கோபத்தில்.

அவள் புறம் திரும்பியவன் “ஆமா அப்படியே இவ பெரிய ரதி இவ மேல ஆசைப்பட்டு கட்டிபிடிச்சு முத்தம் கொடுத்து அப்படியே உன் மேல பாயத்தோணுது” என்றான் தோரணையாக.

“நேத்து காலையில நான் வாசல் பெருக்கி கோலம் போடும்போது நீங்க என்னை சைட் அடிச்சீங்க இல்லைனு மட்டும் சொல்லாதீங்க பாலாஜி! என் கூட எட்ட நின்னு பார்த்து குடும்பம் நடத்த போறீங்களா!” என மூச்சு வாங்க பேசினாள்.

அவன் அவளையே உற்றுபார்த்திருந்தானே தவிர ஒரு வார்த்தை பேசவில்லை. அவனிடம் பதில் இல்லை. ஏன் அவளை அவனும் விரும்புகிறான். விரும்ப வைத்துவிட்டாள் நதியா. 

“நான் என்ன கொலைக்குத்தமா பண்ணிட்டேன் என்னை விலக்கி வச்சிருக்கீங்க. உங்க மேல ஆசைப்பட்டேன் அது ஒரு குத்தமா! எல்லாரும் என் அண்ணன் காதலுக்கு எதிரி இல்லனு சொல்லுறீங்க. அண்ணாகிட்ட சொல்லியிருந்தா கல்யாணம் பண்ணி வச்சிருப்பாருனும் சொல்றாங்க…அம்மாவுக்கு உங்களை அறவே பிடிக்காது பார்த்தாவே வெறுப்பா பேசுவாங்க. அப்படியிருக்க நான் அண்ணாகிட்ட போய் எனக்கு பாலாஜியை பிடிச்சிருக்கு கல்யாணம் பண்ணி வைங்கனு கேட்கவா முடியும்… அண்ணாவும் அம்மாகிட்ட நம்ம லவ் பத்தி சொல்லுவாங்க.

ஆனா அம்மா கண்டிப்பா நம்ம கல்யாணத்துக்கு ஒத்துக்கமாட்டாங்க அண்ணாவுக்கு என்னால சிரமம் வேணாம்னுதான் நான் மண்டபத்துல அப்படி பண்ணிட்டேன். இப்போதான் நான் பண்ணியது எவ்வளவு பெரிய தவறுனு புரியுது. எனக்கு நீங்க கிடைக்கணும் அவ்ளோதான் அப்போதைக்கு என் மூளைக்கு தோணுச்சு. அப்ப எதுவும் புரியலைங்க வெட்கத்தை விட்டு சொல்லுறேன் நான் உங்களோட சேரணும் எனக்கு உங்களை போல குண்டு குண்டு கண்ணோட குழந்தை பிறக்கணும்” என்று தாவி அவனை அணைத்துக்கொண்டாள்.

அவனோ அவளை அணைக்கவில்லை அப்படியே அமர்ந்திருந்தான். அவளோ அவனிடமிருந்து விலகி அவன் தன்னை அணைக்கவில்லையென்ற கோபத்தில் “நீங்களும் என்னை விரும்பறீங்கனு எனக்கு தெரியும் பாலாஜி… எனக்கு புரியுது நீங்க அண்ணனுக்கு துரோகம் பண்ணிட்டீங்கனு என்கிட்ட வர யோசிக்குறீங்க அதுக்காக அதையே இழுத்து பிடிச்சு இருக்க முடியுமா..?” என்று அங்கலாய்த்தவள் அவன் அமைதியாக அவளது முகத்தை பார்த்திருக்க அவளாக தொடர்ந்து “நீங்களா வந்து என்னை கட்டிபிடிக்காம நான் உங்க நிழலைக்கூட தொடமாட்டேன்” என்ற கோபம் வந்து மெத்தையில் படுத்துக்கொண்டவளுக்கு அழுகைதான் வந்தது. அழுதபடியே உறங்கியும் விட்டாள்.

அடுத்த நாள் காலையில் பாலாஜி எழுந்த போது அவள் எழும்பவில்லை மணியை பார்த்தான் நாலு ஆகியிருக்க “அச்சோ நேரம் ஆச்சே ஐஞ்சு மணிக்கு எல்லாம் பால்காரவங்க வந்துடுவாங்க” என்று அடித்து பிடித்து எழுந்து பால் கறக்கச் சென்றான். 

அவனுக்கு உதவியாக பாட்டியின் பேரன் கோவிந்தனை காலை மாலை பால் கறக்க மட்டும் வரச்சொல்லியிருந்தான். கட்டுத்தரைக்கு போகும்போது கோவிந்தன் பால் கறந்துக் கொண்டிருந்தான். அவசரமாக பைப்பில் தண்ணீரை பிடித்து முகம் கழுவிவிட்டு பால் சொம்பை எடுத்துக்கொண்டு மாட்டு பக்கம் சென்றவன் மாட்டை தடவி கொடுத்து பால் கறக்க ஆரம்பித்தான் பாலாஜி.

“என்ன அண்ணா எப்பவும் எனக்கு முன்னே வந்து பால் கறந்துட்டிருப்பீங்க என்னாச்சு உடம்பு கிடம்பு சரியில்லையா?” என்றான் கோவிந்தன்.

“இல்லடா நைட் உங்க அக்காகூட சின்ன சண்டைபோட்டேன் தூங்கறதுக்கு கொஞ்சம் லேட்டாகி எழும்ப நேரம் ஆச்சு” என்றான் சின்னசிரிப்புடன்.

“நான் நம்பிட்டேன் அண்ணா அக்கா உங்க மேல பிரியமா இருக்காங்க அவங்க கூட சண்டைபோட்டீங்கனு சும்மா சொல்லாதீங்க நானும் காலேஜ் போறேனல் எனக்கும் எல்லாம் தெரியும்” என்று அவன் வெட்கப்பட்டு சிரித்தான்.

“அடேய் இப்பதான் மீசை முளைச்சிருக்கு வயசுக்கு மீறி பேசாதடா” என்று அவனை செல்லமாய் திட்டிக்கொண்டே பாத்திரத்தில் கறந்த இருந்த பாலை கேனில் ஊற்றினான்.

எப்போதும் தன்னுடன் எழுந்து வாசல் தெளிப்பவள் இன்னும் தூங்குறாளே நைட் அடிச்சதுல இன்னும் கோபம் போகலை போலயே என்ற யோசனையும் பால்காரர்களுக்கு பாலை ஊற்றி கணக்கு நோட்டில் எழுதி வைத்துவிட்டு வீட்டுக்குள் சென்றான்.

நதியா இன்னும் அறையைவிட்டு எழுந்து வரவேயில்லை. “ஓ மேடம்க்கு இன்னும் கோபம் போகலை போலயே இப்ப சமாதானம் பண்ண மாட்டேன் போடி” என்று மாட்டுக்கு தீவனம் வாங்குவதற்கு சட்டையை எடுத்து மாட்டிக்கொண்டு வெளியே சென்றுவிட்டான் பாலாஜி.

முல்லைக்கு ஏழு மாதங்கள் ஆகியிருக்க வளைகாப்பு போடுவதை பற்றி அழகம்மை பேச்சு எடுத்தார். தெய்வநாயகமும் “நானும் வீட்டு பெண்கள் கிட்ட பேசணும்னு இருந்தேன் நீயே பேச்சை துவங்கிட்ட அழகு வர புதன்கிழமை நாள் நல்லாயிருக்கு அப்பவே வளைகாப்பை வச்சிடலாம்” என்றார்.

தன்னிடம் வளைகாப்பை பற்றி முதலில் கேட்கவில்லை என்று முகத்தை தூக்கி வைத்துக்கொண்டிருந்தார் கோளம். 

“அண்ணி நீங்க என்ன எதுவும் பதில் சொல்லாம இருக்கீங்க?” என்றார் தெய்வநாயகம்.

“அதான் உங்க தங்கச்சிகிட்ட கேட்டுட்டீங்களே என்கிட்ட தனியா என்ன கேட்க வேண்டி கிடக்கு பொண்ணு கிடைச்சாலும் புதன் கிடைக்காதுனு சொல்லுவாங்க வளைகாப்பை புதன்கிழமை வச்சிக்கலாம். ஆனா வளைகாப்பு போட்டு புள்ளையை அவங்க தாய் வீட்டுக்கு அனுப்பி வைப்பாங்க முல்லையை எந்த வீட்டுக்கு அனுப்ப போறீங்க?” என்றார் வெடுக்கென.

“என் பொண்டாட்டிக்கு தாய் வீடும் புகுந்த வீடும் இதுதான் பெரியம்மா!” என்று கைக்காப்பை ஏத்தி விட்டுக்கொண்டு அங்கே வந்தான் ராயன்.

“வந்துட்டான் இனி எதுவும் அத்தையால பேச முடியாது” என்று முகத்தை திருப்பினாள் தீபா.

நீலகண்டனோ “முல்லைக்கு தாய் வீடு இல்லைனு யார் சொன்னாங்க அக்கா…  நாங்க கட்டி வச்ச வீடு சும்மாதான் கிடக்கு. முல்லையை நாங்க எங்க வீட்டுக்கு அழைச்சிட்டு போறோம்” என்று அழகம்மையை பார்த்தார் நீலகண்டன்.

“நான் மனசுல நினைச்சதை நீங்க சொல்லிட்டீங்க” என்றார் வாய்கொள்ளா புன்னகையுடன் அழகம்மை.

அமுதா அழகம்மைக்கு கண்களால் நன்றி கூறினார். அவரோ இருக்கட்டும்டி என்று கண்ணைச்சிமிட்டினார்.

ராயன் பக்கத்தில் வயிற்றை பிடித்துக்கொண்டு நின்றிருந்த முல்லைக்கு வளைகாப்பிற்கு தன் நண்பி நதியாவை கூப்பிடணும் அவள் தனக்கு வளையல் போட்டு விடணும் என்ற ஆசையும் இருந்தது. தன் ஆசையை யாரிடமும் சொல்ல முடியாமல் தவித்துக்கொண்டிருந்தாள்.

ராஜமாணிக்கத்தை வீட்டை விட்டு விரட்டியதும் முதல் வேலையாக பூங்கொடியை அழைத்துச் சென்றுவிட்டான் தென்னரசு.

“நம்ம சொந்தபந்தங்களுக்கு வளைகாப்பு அழைப்பு சொல்ல ஆரம்பிச்சிடலாம்” என்றார் சந்தோசமாக தையல்நாயகி.

அழகம்மையோ “ராயா ஆண் வாரிசு மனைவிக்கு சீமந்தம் நடக்குது உன் தங்கச்சி நதியா இல்லாம சபை நிறையாது உன் கோபத்தையெல்லாம் மூட்டை கட்டி வச்சுட்டு அவளுக்கு முதல் அழைப்பு கொடு” என்றார் கோமளத்தை ஓரப்பார்வையால் பார்த்தபடியே.

“அந்த ஓடுகாலி வந்தானா நான் வளைகாப்புக்கு வரல” என்று முகத்தை உர்ரென்று வைத்துக்கொண்டார்.

“பெரியம்மா எத்தனை நாளு நதியா மேல கோபமா இருக்கறது போல நடிப்பீங்க..! நேத்து நைட் உங்க அறையை தாண்டி போகும்போது நதியோட போட்டோவை வச்சு பார்த்துட்டு இருந்தீங்க அதை நான் கவனிச்சேன் பாப்பாவை நாம மன்னிச்சு ஏத்துக்கலாம்… இத்தனை பேர் சொந்தம் இருந்தும் நம்ம வீட்டுப் பொண்ணு அனாதை போல இருக்க வேண்டிய அவசியம் கிடையாது. ஏதோ சின்னப் பொண்ணு தவறு பண்ணிட்டா நாம பெரியவங்க மன்னிச்சு ஏத்துக்கணும்..! பாலாஜியும் இப்ப அவனாக காலூன்றி இருபது மாடுகளுக்கு மேல வச்சு பண்ணையம் நடத்துறான் நாம அவனுக்கு கைகொடுத்து தூக்கிவிடுவோம் நம்ம வீட்டு புள்ளை கஷ்டப்படறது என்னால பார்க்க முடியலை பெரியம்மா தப்பு பண்ணியவளை அப்படியே தண்ணி தெளிச்சு விடமுடியுமா சொல்லுங்க” என்றான் ராயன் ஆயாசமாக.

கோமளம் எதுவும் பேசாமல் எழுந்து அறைக்குச் சென்று விட்டார்.

அழகம்மையோ “அண்ணி பேசாம அமைதியா போறாங்கனா நதியாவை கூப்பிடுனு அர்த்தம் ராயா உன்னை தவிர இந்த வீட்ல யார் பேசினாலும் அண்ணி மசிய மாட்டாங்க” என்றார் புன்சிரிப்புடன்.

“சரிங்க அத்தை பெரியவங்க எல்லாரும் புறப்பட்டு இருங்க போகலாம் நானும் கிளம்பி வரேன்” என்று அறைக்குள் சென்றுவிட்டான்.

தீபாவோ ஆளுக்கு முன்னே புறப்பட்டு நின்றாள் கழுத்து நிறைய நகைகளை அள்ளிப்போட்டுக்கொண்டு.

சட்டைக்கு பட்டன் போட்டுக்கொண்டிருந்தவன் முன்னே நின்ற முல்லையோ “மச்சான் நானும் நதியாவை பார்க்க வரட்டுமா?” என்றாள் அவனது சட்டை பட்டனை திருக்கொண்டே.

“நான் வேணாம்னு சொன்னா இங்கயே இருந்துடப்போறியா அதான் ரெடியாகி இருக்கியே வா போகலாம்” என்றவனோ கதவை பார்த்தான் கொஞ்சமாய் சாத்தியிருக்க அவளது கன்னத்தில் முத்தம் கொடுத்து “அழகா இருக்கடி” என்று அவளது இதழில் பட்டும் படாமலும் முத்தமிட்டான்.

அவளோ “அய்யே இப்படித்தான் முத்தம் கொடுப்பீங்களா!” என்று கண்ணைசுருக்கி தலையை சாய்த்தாள்.

“மாசமா இருக்க புள்ளையை கஷ்டப்படுத்தக்கூடாதுனு பார்த்தேன்டி நான் அழுத்தமா கொடுத்தா தாங்கமாட்ட புள்ளை பிறக்கட்டும் அப்புறம் வச்சிக்குறேன் இருந்தாலும் நீ கேட்ட முத்தத்தை நான் கொடுக்காம இருப்பேனா” என்று அவளிதழில் முத்தக் கவிதை எழுதினான்.

“முல்லை” என்று தையல்நாயகியின் குரல் கேட்கவும் அவசரமாய் இருவரும் பிரிந்து “சேலையை சரிபண்ணுடி” என்றவனோ அவனாகவே அவளது களைந்த சேலையை சரிசெய்தான்.

“ஆஆ மெதுவா மச்சான்” என்றாள் சிணுங்கலாக.

“ஆசையா இருக்குடி” என்று அவளை ஒரு முறை அணைத்துவிட்டு “இதோ வரோம்மா” என்று அறையிலிருந்து குரல் கொடுத்ததும் “அண்ணா உங்களுக்காகத்தான் வெயிட் பண்ணுறோம்” என்றான் கண்ணன் குறும்பாக.

“மானத்தை வாங்குறான் உன் கொழுந்தன்” என்று கலைந்த கேசத்தை சரிசெய்து அறையை விட்டு வெளியே வந்தனர். 

ராயன் பின்னால் வயிற்றை பிடித்துக்கொண்டு தேர் போல நடந்து வந்தவளை பார்த்து 
பொறாமையில் பொங்கினாள் தீபா. ‘இவ எந்த மேக்கப்பும் போடறது இல்லை மினுமினு மின்னுறா’ என்று புகைந்துக் கொண்டு வெளியே சென்றாள்.

அண்ணன் தங்கை வீட்டுக்கு வருவது தெரியாமல் இன்னும் காய்ச்சலில் அனத்திக்கொண்டிருந்தாள் நதியா.

மாட்டுக்கு தீவனம் வாங்கிக் கொண்டு வந்தவன் இன்னும் தூங்குறாளா காலேஜ் லீவு விட்டாப்போதுமே தூக்கம் தான் அவளுக்கு பிரதானம் என்று மனைவியை கடிந்துக் கொண்டு வீட்டுக்குள் வந்தவன் அறையில் இன்னும் உறங்குவதை கண்டு கொஞ்சம் பதட்டம் வந்தது பாலாஜிக்கு.

“அம்மு” என்று நதியாவின் கையை தொட்டான். அனலாக கொதிக்கவும் “அம்மு என்னடி பண்ணுது?” என்று அவள் பக்கம் உட்கார்ந்து கழுத்தில் கையை வைத்தான். அவளோ அவனது கைச்சூட்டில் அவனது கையை நெஞ்சுக்குள் வைத்துக்கொண்டாள். மணி எட்டாகியிருந்தது.

இப்படி காய்ச்சல் வந்தது கூட தெரியாமல் இருந்திருக்கேனே என்று தன் மேல் கோபப்பட்டுக்கொண்டவன் “இருடி அம்மு கஞ்சி வைச்சு குடிச்சுட்டு ஹாஸ்பிட்டல் போலாம்” என்று அவசரமாக சமையல்கட்டுக்குச் சென்றவன் அரிசியை லேசாக வறுத்து மிக்சியில் பொடி செய்து கஞ்சியை வைத்து ஹாலில் ஃபேனை போட்டு ஆற வைத்து பெட்ரூம்க்கு வந்தவன் அனத்திக்கொண்டிருந்தவளை தூக்கிக்கொண்டு குளியலறைக்குள் அழைத்துச் சென்று முகம் கழுவி ஃபிரெஷ் பண்ண வைத்தான்.

“முடியல மாமா” என்றவளை நெஞ்சோடு அணைத்து தூக்கியவன் “இதுக்குத்தான் ரொம்ப கோபப்பட்ட ஆடக்கூடாது” என்று அவளை கொஞ்சமாய் கடிந்துக் கொண்டு ஹாலுக்கு தூக்கி வந்தவன் துண்டால் அவளது முகத்தை துடைத்து சோபாவில் உட்கார்ந்து அவளை நெஞ்சோடு சாய்ந்து வைத்து கஞ்சியை குடிக்க வைத்தான்.

“எனக்கு வாயெல்லாம் கசக்குது மாமா கஞ்சி வேணாம்” என்று அவன் நெஞ்சில் சாய்ந்துக் கொண்டாள்.

“ஏய் இப்ப கஞ்சியை குடிச்சாத்தான் தெம்பா இருக்கும் வம்பு பண்ணாத குடிடி” என்றான் கெஞ்சலாக.

அவனது முகத்தை வலியோடு பார்த்தவள் “இப்ப மட்டும் கெஞ்சல் கொஞ்சல் எல்லாம் வரும் நேத்து நீங்கதானே என் நைட்டிக்குள்ள ஐஸ்கட்டியை போட்டு விளையாடினீங்க அதான் காய்ச்சல் வந்துருச்சு காய்ச்சல் வந்தகாட்டிதான் என்னை நெஞ்சோடு அணைச்சு பிடிச்சிருக்கீங்க ஒரு சமயம் பாசமா இருந்துட்டு பல சமயம் எரிஞ்சு விழுந்தா எப்படி… எப்போ என்னை மனைவியா நடத்துவீங்க மாமா?” என்றாள் ஆயாசமாக வலி நிறைந்த குரலில்.

“இப்போ இந்த கஞ்சியை குடிச்சிட்டு ஹாஸ்பிட்டல் போற வழிய பார்க்கணும் பொண்டாட்டியை நினைக்காமதான் உன்னை நெஞ்சுல சாய்ச்சு வச்சிருக்கேனா இப்ப குடிக்கலைனா நேத்து நைட் ஒரு கன்னம் பழுத்தது போல இன்னொரு கன்னமும் பழுத்திடும் பார்த்துக்கோ” என்று அவன் பொறுமை இழந்து பேசவும் அவளோ அவனது கோபத்தை தாங்கமாட்டாமல் “என் பக்கம் யாருமே இல்லைனுதானே எப்போ பாரு திட்டிக்கிட்டே இருக்கீங்க என் அண்ணாவுக்கு ஒரு போன் போட்டு சொன்னேன்னா உங்க கன்னம் பழுத்துரும் தெரியும்ல” என்றாள் விசும்பிக்கொண்டே.

“ஏய் என்னை கோப்படுத்தாடி இத்தனை காய்ச்சல் அடிக்குது அப்பவும் வாய் ஓயுது பாரு ஒழுங்கா கஞ்சியை குடி” என்று கையை ஓங்கவும் ராயன் குடும்பத்தோடு வந்து நின்றவன்

“டேய் மடையா என்னடா பண்ணுற கையை கீழ இறக்குடா என் முன்னால என் தங்கச்சியை அடிக்குறியா?” என்று பல்லைக்கடித்தான்.

பாலாஜியின் நெஞ்சில் சாய்ந்திருந்த நதியாவோ ராயனின் குரல் கேட்டதும் “அண்ணா” என்று தாவி ராயனை அணைத்துக்கொண்டு “இப்பதான் இந்த தங்கச்சியை பார்க்கணும்னு உனக்கு தோணுச்சா..? நான் சின்னப் பொண்ணுதானே தப்பு பண்ணியிருந்தா மன்னிக்கமாட்டீங்களா இவன் என்னை நேத்து அடிச்சிட்டான் நீ… நீங்க ஒரு அறை அடிங்க அண்ணா” என்றாள் சிறுபிள்ளை போல தேம்பிக்கொண்டு.

ராயனுக்கு சிரிப்பு வந்துவிட்டது. அழகம்மையோ “என்னடி பேச்சு இது நாங்க வீட்டுக்குள் வரும் போது உன் புருசன் நெஞ்சுல சாய்ஞ்சு பாலாஜி கிட்ட சண்டை போட்ட இப்ப என்னடானா ராயனை பார்த்ததும் புகார் பண்ணுறியா. குழந்தை எடுப்பார் இருந்தா எக்கி எக்கி அழுகுமாம் எங்களை பார்த்ததும் உன்னை குழந்தை போல பார்த்துக்கிட்ட பாலாஜி அடிக்க சொல்லுறியா?” என்று அவர் செல்லமாக அதட்டவும்

“போங்க உங்க மகனை பத்தி உங்களுக்கு தெரியலை” என்று முகத்தை வெட்டினாள்.

நதியாவின் உடல் அனலாக கொதிப்பதை கண்ட ராயனோ “பாப்பா ஃபர்ஸ்ட் கஞ்சியை குடி” என்றான் சிறு கண்டிப்புடன்.

ராயனை கண்டதும் பாலாஜிக்கு நெஞ்சுக்குள் சந்தோசம். பலநாள் கழித்து இருவரும் முகம் பார்த்துக்கொள்கிறார்கள்.

“கஞ்சியை கொடுடா” என்று எப்போதும் போல இயல்பாக பேசினான் பாலாஜியிடம்.

கஞ்சி டம்ளரை ராயனிடம் கொடுத்தவன் “எல்லாரும் உட்காருங்க” என்று பாயை விரித்து போட்டு நாற்காலியை எடுத்தும் போட்டான். தெய்வநாயகமும் நீலகண்டனும் சிறு புன்னகையுடன் உட்கார்ந்தனர் அனைவரும் இப்போது வருவார்களென்று பாலாஜி எதிர்பார்க்க வில்லை.

“என்னை எல்லாரும் மன்னிக்கணும் மண்டபத்துல அப்படியொரு காரியத்தை பண்ணிட்டேன்” என்றவனோ அடுத்த வார்த்தை வராமல் தலையை குனிந்துக் கொண்டான்.

“எனக்கு எல்லாம் தெரியும்டா நீ உன் மேல பழியை போட்டுக்காதே! நீ என் நண்பன்டா உனக்கு துரோகம் பண்ணத்தெரியாது என் குடும்பத்து பொண்ணுக்கு கெட்ட பேரு வரக்கூடாதுனு உன் மேல் பழியை போட்டுக்கிட்ட பாரு நீ தான் என் உயிர் நண்பன். உன்னைய விட என் தங்கச்சிக்கு பெஸ்ட் மாப்பிள்ளை தேடினாலும் கிடைக்கமாட்டான்டா” என்றான் உருக்கமான குரலில்.

“எனக்கு உன்னை விட்டா யாருடா இருக்காங்க” நண்பனின் கையை பிடித்துக்கொண்டு அழ ஆரம்பித்தான் பாலாஜி. 

நதியாவோ “நான்தான் அண்ணா பாலாஜியை போன் பண்ணி நான் இருந்த அறைக்கு வரச்சொன்னேன் என் மேலதான் தப்பு” என்று அவள் அழுகவும்

“நடந்து முடிஞ்சதை பேசவேணாம் கஞ்சியை குடிச்சிட்டு ஹாஸ்பிட்டல் போய்ட்டு வாங்க” என்றார்கள் பெரியவர்கள்.

முல்லையோ “காய்ச்சலோட அழுகாதடி ரொம்ப உடம்பு முடியாம போயிடும்” என்றாள்.

கண்ணீரை துடைத்துக்கொண்ட நதியாவோ  “நான் அழலடி எல்லாரும் என்னை பார்க்க வந்ததுல என் காய்ச்சல் பறந்து போனது போல இருக்கு” என்று கஞ்சியை குடிக்க ஆரம்பித்தாள். 

கண்ணன் “பாப்பா எழும்பு ஹாஸ்பிட்டல் போகலாம் இப்போ வர காய்ச்சலுக்கு உடனே இன்ஜக்சன் போட்டுக்கணும்” என்று கண்ணனும் தங்கை பக்கத்தில் வந்தான்.

“அண்ணா” என்று கண்ணனையும் அணைத்துக்கொண்டாள். 

“ஸப்பா இந்த பாசமலர் காட்சியை பார்க்க நான் வராம இருந்திருக்கலாம்” என்று  பொருமிக்கொண்டாள் தீபா.

அழகம்மையோ “தீபா எல்லாருக்கும் டீ போட்டு கொண்டு வாமா” என்றார். 

“இந்த அம்மா எனக்கு வேலை வைக்குறதலேயே குறியா இருக்கும்” என்று சலம்பிக்கொண்டு டீ போடச் சென்றாள்.

சின்ன சமையல்அறைக்குள் டீ தூள், சர்க்கரை எல்லாம் ஈசியாய் தீபாவால் எடுக்க முடிந்தது. இங்க வந்து நான் இவங்களுக்கு வேலைக்காரி போல டீ போடணுமா என்று புலம்பிக்கொண்டு டீயை போட்டுக்கொண்டு வரவழைக்கப்பட்ட சிரிப்புடன் டீயை அனைவருக்கும் கொடுத்தாள் தீபா.

டீயை குடித்த பெரியவர்கள் “நதியா ஹாஸ்பிட்டல் போய்ட்டு வரும் வரை நாங்க இங்கயே இருக்கோம் போய்ட்டு வாங்க” என்றனர்.

பக்கத்தில் இருக்கும் க்ளீனிக்கிற்கு கூட்டிச்சென்றான் பாலாஜி. “101° ஃபீவர் இருக்கு. நாளைக்கும் காய்ச்சல் குறையாம இருந்துச்சுன்னா ப்ளட் செக்கப் பண்ணிக்கலாம் சுடுதண்ணி குடிங்க வெளியே போகாதீங்க” என்று இன்ஜக்ஷன் போட்டு மாத்திரையை எழுதிக்கொடுத்தார்.

மதியம் சமையல் செய்து வைத்திருந்தனர் ராயன் வீட்டு பெரியவர்கள். 

“எனக்கு தலைவலிக்குது அத்தை” என்று சமைக்க டிமிக்கி கொடுத்து நைசாக சோபாவில் உட்கார்ந்துக் கொண்டாள் தீபா.

மாடுகள் கட்டியிருக்கும் கட்டுத்தரைக்குச் சென்றவன் மாடுகளை பார்த்துவிட்டு வந்தான். காலியா இருக்கும் இடத்தில் இன்னும் பத்து மாடு வாங்கிப்போட்டு பிஸ்னஸை பெரிதாக்க சொல்லணும் பாலாஜிகிட்ட என்று யோசனையில் வீட்டுக்குள் வந்தான்.

நதியாவும் பாலாஜியும் வர நதியாவுக்கு சுடு தண்ணீர் கொடுத்து அவளுக்கு கஞ்சியை கொடுத்தார் தையல்நாயகி. 

கஞ்சியை குடித்தவள் மாத்திரையை போட்டு படுத்துவிட்டாள். கோமளமோ வளைகாப்பு அழைப்பு சொல்ல போனவங்க இன்னுமா வராங்க என்று தீபாவிற்கு போன் போட்டார்.

தீபாவோ “அத்தை நதியாவுக்கு காய்ச்சல் அதான் எல்லாரும் இருந்துட்டோம் நாங்க வர நைட் ஆகிடும்” என்றாள்.

“என்ன காய்ச்சலா இப்போ ஏதோ மறுபடியும் கொரோனா பரவுதாமே நல்லாயிருக்காளா?” என்றார் தவிப்பாய்.

“சாதாரண காய்ச்சல்தான் அத்தை நான் வேணா இருந்து பார்த்துக்கட்டுமா?” என்று நல்ல மருமகளாக பேசினாள்.

“இல்ல நீ வீட்டுக்கு வந்துடு. அவ புருசனே பார்த்துப்பான்” என்றார் பெரும்மூச்சுடன்.

“புள்ள ரொம்ப வாடிப்போய்ட்டா அத்தை” என்றாள் நல்லகுடிநாச்சியாக.

“சரி நான் போனை வைக்குறேன்” என்று போனை வைத்த கோமளத்திற்கு இவளுக்கு ஊசினாவே பயந்து கிடப்பாளே எப்படி ஊசி போட்டுக்கிட்டாளோ என்று மகளை பற்றி கவலைப்பட்டார்.

பாலாஜி மாலையானதும் பால் கறக்கச் சென்றான். ராயனோ நண்பனுடன் சென்றவன் “நானும் பால் கறக்குறேன்டா” என்றவனோ பாலாஜிக்கு உதவி செய்தான்.

“டேய் நீ பெரிய பால்பண்ணைக்கு சொந்தக்காரன்டா நீ ஏன் இந்த வேலையை பார்க்குற சும்மா நில்லு” என்று நண்பனிடம் இயல்பாய் பேசினான்.

“நானும் உன்னை போல மாடு வாங்கி பால் கறந்து படி படிப்படியாக முன்னேறியவன்தான் டா மச்சான்” என்று அவனது தோளில் தட்டி பாலை கேனில் ஊற்றினான்.

வியாபாரிகள் பாலை வாங்கிக் கொண்டுச் சென்றதும் “டேய் என்னை மன்னிச்சிட்டல” என்றான் மீண்டும் ராயனின் கையை பிடித்துக்கொண்டு.

“நீ என் நண்பன்டா உன் மேல கோபம் வராது” என்று பாலாஜியை அணைத்துக்கொண்டான்.

“முல்லை வளைகாப்பு புதன்கிழமை வச்சிருக்கோம் நீயும் நதியாவும் வந்துடணும் உங்களுக்காக காத்திருப்பேன்” என்றான் சந்தோச சிரிப்புடன்.

“டேய் நான் வளைகாப்புக்கு வந்தா உங்க பெரியம்மாவுக்கு பிடிக்காதே” என்றவன் முகம் சுருண்டு போனது.

“பெரியம்மா உனக்கு அழைப்பு சொல்ல சொன்னாங்க” என அவன் தோளில் கையை போட்டுக்கொண்டான்.

“சரி வரேன்டா” என்றான் அரைமனதாகத்தான்.

“பாலாஜி என் தங்கச்சியை தள்ளி வைக்காதேடா அவ கூட வாழ ஆரம்பி” என்றான் இதழ் விரிப்புடன்.

“சரிடா” என்றான் வெட்க புன்னகையுடன்  மாமனும் மச்சானும் சேர்ந்து விட்டனர். 

இரவு சமையல் சாப்பிட்டு முடித்தனர். நதியாவுக்கு தன் வீட்டு மக்களை பார்த்ததில் காய்ச்சல் சரியாகிவிட்டது. நாயகியோ “நான் நதியாவோட ஒருநாள் இருந்துட்டு வரேன்” என்று நதியாவுடன் இருந்துகொண்டார். அனைவரும் சந்தோசமாக கிளம்பினார்கள்.

அத்தியாயம் 31

கணவனின் மோக சிரிப்பை கண்டு மனைவிக்கு வெட்கம் வந்துவிட்டது. “போங்க மச்சான்” என்று அவன் மார்பில் கை வைத்து தள்ளி டவலுடன் குளியலறைக்குள் நுழைந்தாள் முல்லை.

அவளுக்கு முன்னே குளியலறைக்குள் நுழைந்துவிட்டான் ராயன்.

“அச்சோ மச்சான் என்ன இது விளையாட்டு இன்னும் எல்லாரும் முழிச்சிருக்காங்க” என்று முல்லை சிணுங்கினாள்.

சிணுங்கியவளை சிவக்க வைத்தான் முத்தம்கொடுத்து. இருவரும் வெகுநாட்கள் கழித்து கொடுக்கும் முத்தம் அவனுக்கு அவள் இதழில் இருந்து பிரிந்து வரவே மனமில்லை. ஆனால் பெண்ணவள் இருக்கும் சூழ் கண்டு அவள் இதழை விட்டு பிரிந்து பெரும்மூச்சு விட்டு பின்னந்தலையை அழுந்தக்கோதிக்கொண்டான் அவனது ஆசையை அடக்க முடியாமல்.

கணவனின் நிலையை புரிந்துக் கொண்டவள் ராயனின் கன்னத்தை பற்றி தன்னை பார்க்க வைத்தவள் “மச்சான் ஏன் தயக்கம் டாக்டர் நம்மளை பாதுகாப்பா சேர்ந்துக்க சொல்லியிருக்காங்க நீங்க பயப்படத்தேவையில்லை” வெட்கப்புன்னகையுடன் அவனது முன் சட்டை பட்டனை கழட்டி வெற்று மார்பில் முத்தமிட்டாள். 

“புள்ளஅஅ” என்று அவன் இதழ்கள் மோகமாய் பிதற்றியது. கோபம் மறைந்து முதல் கூடல் இருவருக்கும். அவளது சேலை எப்போது அவளது மேனியிலிருந்து காணாமல் போனது என்று அவளுக்கும் தெரியாது அவனுக்கும் தெரியாது. 

கைகளில் தன்னவளை தூக்கிக்கொண்டு கட்டில் வரை போவதற்குள் மோகம் அவனை அலைக்கழித்தது. அவளது இதழில் முத்தமிட்டுக்கொண்டே மெத்தையில் கிடத்தியவன் பெண்ணவளின் நெற்றியில் மெல்ல இதழ் ஒற்றினான். அவள் அவன் கண்களை பார்த்திருந்தாள் அவனது கோபம் போய்விட்டாதாவென்று. 

“கோபம் இப்போ இல்லடி” என்று அவளது மூக்கில் முத்தமிட்டு அவனது கன்னத்தையும் லேசாய் கடித்து வைத்தான்.

“மச்சான் நானும் கடிப்பேன் மெதுவா கடிங்க” என்றவளோ சொன்னதோடு அல்லாமல் அவனது கன்னத்தை கடித்தும் வைத்தாள்.

“நானும் கடிப்பேன்டி என்னை பத்தி தெரியும்ல” என்று இதழ்கடித்தவனின் பார்வை போன இடத்தை கண்டு “சீ போக்கிரி மச்சான்” என்று அவனது வெற்று மார்பில் மென்மைகள் அழுந்த புதைந்து கழுத்து வளைவில் முகம் புதைத்தாள். 

ராயனின் கைகள் அவளது பஞ்சுபொதிகளை ஆராய்ந்தது. அவளது காதில் ஏதோ இரகசியம் பேசினான். “ஆமா மச்சான் கொஞ்சம் பெ.” என்று அவளால் சொல்ல முடியாமல் உதடு கடித்தாள்.

அவளது ஆழிலை வயிற்றில் மெதுவாய் முத்தமிட்டான். “பட்டு பாப்பா அம்மாவுக்கு தொந்தரவு கொடுக்காதீங்க” என்று மீண்டும் மென்மையாய் ஒரு முத்தம் அவனது உதடு பட்டதில் அவளது உடலில் சிலிர்ப்பு உண்டாக “மச்சான்” என்று அவனது உச்சந்தலையை இழுத்து மேலே போட்டுக்கொண்டாள்.

அதற்குமேலும் அவனது உதடுகளும் கைகளும் சும்மா இருக்குமா! முன்னே போல முரட்டுத்தனம் இல்லாமல் பூபோல நடத்தினான் பெண்ணவளை. ஊடலுக்கு பிறகு வரும் கூடல் இனிக்கும் அல்லவா! பெண்ணவளின் மென்மையை பூ போல தொட்டு உதடுகளால் ஒத்தடம் வைத்தான். 

“மச்சான்” என்று அவள் மோகத்தில் இதழ் கடித்தாள்.

“ரிலாக்ஸ் புள்ள” என்று அவளை மெல்ல அணைத்து இதழில் முத்தமிட்டு பெண்ணவளுக்குள் நுழைந்துக் கொண்டான்.

கூடல் முடிந்து அவளது நெற்றியில் முத்தம் கொடுத்து “இப்பவும் புது பொண்ணு போலவே இருக்கடி சோ சாஃப்ட்” என்று அவளது மார்பில் தலைசாய்த்தான்.

“இருக்கும் இருக்கும் எனக்கு மூச்சு முட்டுது தள்ளிப்போங்க மச்சான்” என்று அவனது முடியை பிடித்து இழுக்க அவன் செய்த வேலையில் “ஆவ் விடுங்க மச்சான் வலிக்குது” என்று அவள் கத்த வேண்டியதாய் போச்சு. அவளுக்கு பசியெடுக்க “மச்சான் பசிக்குது” என்றாள் சிணுங்கலாக.

“குளிச்சிட்டு சாப்பிட போகலாம்டி” என்றவனோ அவளை மீண்டும் கையில் ஏந்தி குளியலறைக்குள் சென்று குளித்து வந்ததும் “இந்த மாதிரி நேரத்துல நைட்டி போட்டுக்கோடி ஃப்ரீயா இருக்கும்ல” என்று அவளுக்கு கப்போர்ட்டிலிருந்து நைட்டியை எடுத்துக்கொடுத்தான்.

“ஆமா மச்சான் வயிறு பெருசாக பெருசாக ட்ரஸ் இறுக்கமா போடக்கூடாது அறைக்குள்ள இருக்கும்போது நைட்டியே போட்டுக்குறேன் பெரியம்மா ஏதும் சொல்லுவாங்கனு தான் பயமா இருக்கு” என்றாள் கண்களை சுழட்டி.

“பெரியம்மா பேசமாட்டாங்க புள்ள நீ அவங்களுக்காக பயப்படத்தேவையில்லை” என்றவனோ டைனிங் டேபிளுக்குச் சென்றவன் இட்லியை எடுத்து வந்து அவளுக்கு ஊட்டி விட்டான். அவளுக்கு இரண்டு இட்லிக்கு மேல் சாப்பிட்டதும் குமட்டிக்கொண்டு வந்தது.

“மச்சான் சாப்பிட முடியாது வாமிட் வரது போல இருக்கு” என்று முகம் சுளித்தாள்.

“இன்னும் ஒருவாய் சாப்பிடு புள்ள” என்று அவளை செல்லமாய் அதட்டி மூணு இட்லியை ஊட்டிவிட்டான். ஆனால் அடுத்த நிமிசம் ராயனின் மேல் சாப்பிட்டதை வாந்தி எடுத்து விட்டாள்.

“அச்சோ சாரி மச்சான் நான்தான் சொன்னேனே என்னால சாப்பிட முடியாதுனு” என்று இதழ் பிதுக்கினாள்.

“இப்போ என்ன வாஷ் பண்ணினா போகுது” அவளை தூக்கிக்கொண்டுச் சென்றவன் சுத்தப்படுத்தி அறைக்குள் கொண்டு வந்து படுக்க வைத்து சமையல்கட்டுக்குச் சென்று பால் ஆத்தி எடுத்து வந்தான்.

“மச்சான் உங்களை சிரமப்படுத்துறேன்” என்று சிணுங்கியவளை “எனக்கு புள்ளைய பெத்து கொடுக்குற மகராசிக்கு என் உயிரையே தருவேன் புள்ள பாலைக்குடிச்சிட்டு தூங்கு புள்ள” என்றான் அவளது தலையை வருடி.

அவளும் “இந்த பாலாவது தங்குமானு தெரியலை மச்சான்” என்று பாலைவாங்கிக்குடித்து விட்டு கட்டிலில் சாய்ந்து உட்கார்ந்துக் கொண்டாள். கதவை அடைத்து வந்தவன் தன் மார்பில் சாய்த்துக்கொண்டு தலையை வருடிக்கொடுக்க அப்படியே கண்உறங்கி விட்டாள். அவனுமே தன்னவளை சுமந்திருக்கிறோம் என்ற ஆனந்தத்தில் உறங்கிவிட்டான்.

தீபாவுக்கு வீட்டில் உள்ள அனைவரும் முல்லையை தலையில் வைத்து தாங்குகிறார்கள் தன்னை யாரும் சாப்பிட்டியா என்று கூட கேட்பதில்லை என்று வருத்தம் அவளுக்கு.

கண்ணனுடன் இணக்கமாகத்தான் இருக்கிறாள். இந்த வீட்டில் முதல் மரியாதை ராயனுக்கு கிடைக்கிறது கண்ணனுக்கு எதுவும் கிடைக்கவில்லையே என்று ஆதங்கப்பட்டாள்.  ராயன் கண்ணனை பாசத்துடன் நடத்துவதும் அவனுக்கு தொழிலை கற்றுக்கொடுப்பதை கவனிக்க மறந்துவிட்டாள். தையல்நாயகி ராயனை விடவும் கண்ணன் மேல் பாசம் கொண்டவர் கண்ணனுக்கு பிடித்த மீன்குழம்பை தனியாக எடுத்து வைத்திருந்து அவனுக்கு சாப்பிட கொடுப்பார். இவற்றையெல்லாம் வந்த மூன்று மாதத்தில் தீபா பார்த்திராதது அவளது தவறு.

எந்நேரமும் போனும் கையுமாக அறைக்குள் அடைந்து கிடப்பாள். வீட்டில் பெரியவர்கள் பேசினால் பதில் கொடுத்துவிட்டு வந்து விடுவாள். முல்லை இந்த வீட்டில் வேலை செய்த வேலைக்காரி என்று கோமளம் கூறியதிலிருந்து நான் வசதியான வீட்டுப் பொண்ணு நானும் அவளும் ஒன்னாவென்று முல்லையை இளக்காரமாக பார்த்தாள். முல்லையிடம் அதிகம் பேச்சு வைத்துக்கொள்ளவில்லை.

அறைக்குள் கதவை லாக் பண்ணிக்கொண்டு பரமசிவத்திடம் அடிக்கடி போனில் பேசிக்கொண்டிருப்பாள். கோமளமோ போனமாதம் தீபா தலைக்கு குளித்ததும் என்ன இந்த மாசமும் தலைக்கு குளிச்சிட்டியா சீக்கிரம் மாசம் ஆகி எனக்கு பேரனை பெத்துக்கொடு அவன் இந்த வீட்டை ஆளணும் என்று அவளை வெறுப்பேத்திக்கொண்டிருந்தார்.

ஆனால் ராயனுக்கு குடும்பம் கொடுக்கும் மரியாதையை கண்டு அத்தை சொல்வது சரிதான் நாம குழந்தைக்கு ப்ளான் பண்ணனுமென்று கண்ணனுடன் காதலுடன் கலந்திருந்தாள் தீபா.

அன்று காலை நேரமே எழுந்து கிச்சனுக்கு வந்தவள் “அமுதாம்மா நான் ஏதாவது ஹெல்ப் பண்ணட்டுமா?” என்றவளோ ப்ரிட்ஜிலிருந்து காய்கறிகளை எடுத்து நறுக்க ஆரம்பித்தாள்.

“இன்னும் கொஞ்ச நேரம் தூங்கி எழுந்து வந்திருக்கலாம் மா நானே எல்லா வேலையும் முடிச்சிருப்பேன் உனக்கு ஏன் சிரமம்மா நான் பார்த்துக்குறேன்” என்றவரை

“இல்லம்மா எனக்கு நாலு பேருக்கு மட்டும் சமைக்க அளவு தெரியும் இந்த வீட்டுல யாருக்கு என்ன சமையல் பிடிக்கும்னு கத்துக்கிடலாம் பாருங்க! நான் இந்த வீட்டு சின்ன மருமகதானே உங்க மக போல இன்னும் எழுந்து வராம படுத்திருக்க முடியுமா?” என்றாள் ஊசி குத்தும் வார்த்தைகளில்.

அமுதா தீபா பேசியதில் அதிர்ந்து விட்டார். “முல்லை கர்ப்பமா இருக்காமா அதான் எழுந்து வர முடியலைமா இல்லைனா அவ என்னைக்கூட எதிர்பார்க்க மாட்டா ஒத்த ஆளா இருந்து சமையலை முடிச்சிடுவா” என்றார் கள்ளம் கபடம் இல்லாமல்.

“அப்போ எனக்கு சமைக்க வராதுனு சொல்ல வரீங்களா?” என்று மிளகாய் போல காய்ந்தாள்.

அழகம்மை டீ குடிக்க வந்தவர் “என்ன தீபா பெரியவங்க கிட்ட இப்படித்தான் வாயாடுவியா முல்லை கர்ப்பமா இருக்கா அதான் அவளால எழுந்துக்க முடியலை… உன்னையும் யாரும் இங்க கட்டாயப்படுத்தி வேலை பார்க்க சொல்லலையேமா இந்த வீட்டுக்குள்ள வேலை செய்ய இதுவரை யாரும் போட்டி போட்டது கிடையாதுமா! நீ படிச்ச பொண்ணு பக்குவமா நடந்துக்கோ..!” என்று பொறுமையாக பேசியவர்

“அமுதா எனக்கு காலையிலயே தலை வலிக்குது ஒரு டம்ளர் டீ போட்டுத்தரியா?” என்றார் தலையை பிடித்தபடியே.

“நான் பேசறதை கேட்டு உங்களுக்கு தலை வலி வந்துருச்சா சித்தி?” என்றாள் வம்பிழுக்க எண்ணி.

“என்ன சத்தம் இங்கே?” என்று வந்தார் கோமளம்.

அழகம்மையோ “அண்ணி நீங்க கூட என்னை இந்தளவு பேச வச்சதில்லை” என்று சலித்துக்கொண்டதும்

“அழகு இந்த வீட்டுப் பொண்ணு… எனக்கு கொடுக்கற மரியாதையை அழகுக்கும் கொடுக்கணும தீபா” என்றார் சிறு அதட்டலுடன்.

“நேத்து நீங்கதானே சொன்னீங்க அத்தை உனக்கு சரினு படறதை தைரியமா பேசுனு இந்தவீட்டுல உங்களுக்கு மட்டும்தான் நான் மரியாதை கொடுப்பேன் இவங்களுக்கு மரியாதை கொடுக்கணும்னு எனக்கு அவசியம் இல்லை” என்று பொரிந்து தள்ளியவளின் சத்தம் கேட்டு வந்த கண்ணனோ 

“என்னடி வாய் நீளுது கன்னம் பழுத்திடும் பார்த்துக்கோ முல்லை அண்ணி யாரையும் ஒரு வார்த்தை எதிர்த்து பேசினது கிடையாது தெரியுமா” என்று கையை ஓங்கிக்கொண்டு வந்தான்.

கோவிலுக்குச் சென்று வந்த தையல்நாயகியோ “சின்னவனே என்ன இது நடு வீட்டுல பொண்டாட்டி மேல கையை நீட்டுற பழக்கம்” என்று அவர் அதட்டியதும்

கோமளம் கண்ணனை முறைத்தார். “தீபா உன்னை யாரு சமையல்கட்டுக்கு போகச் சொன்னது?” என்றார் கோமளம் கோபத்துடன்.

“நம்ம வீட்டு பழக்கத்தை கத்துக்கட்டும்னு நான்தான் சமையல்கட்டுக்கு போச்சொன்னேன்மா இப்போதான் இவளை ஏன் சமைக்க போகச்சொன்னேனு வருத்தமா இருக்கு” என்றான் தீபாவை முறைத்தபடி கண்ணன்.

“இந்த வீட்டுல எனக்கு ஒரு மரியாதையும் முல்லைக்கு ஒரு மரியாதையும் கிடைக்குது. அவளுக்கு அழகு அம்மா ஜுஸ் கொடுக்குறாங்க..! நாயகி அத்தை இஞ்சி டீ போட்டுக்கொடுக்கறாங்க மகளுக்காக அமுதாமா சமையல்கட்டுல எல்லாம் வேலையும் பார்க்குறாங்க..! என்னை யாருமே ஒருவாய் டீ குடிச்சியானு கேட்கலையே ஒரு கண்ணுல வெண்ணெய்யும் ஒரு கண்ணுல சுண்ணாம்பும் வைக்குறீங்க” என்று எண்ணெயில் போட்ட கடுகாக வெடித்தாள்.

ராயன் தீபா பேசுவதை காதில் கேட்டுக்கொண்டுதான் இருந்தான் பெண்கள் பிரச்சனைகளில் தலையிடக்கூடாது என்று ஒதுங்கி இருந்தான்.

இதெல்லாம் தெரியாமல் முல்லை ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருந்தாள். கதவை வெளியே லாக் போட்டு விட்டு வந்த ராயனோ கண்ணனை பார்த்தவன் “கம்பெனிக்கு வராம இங்க என்ன பண்ணுற கிளம்பி வா நிறைய வேலை இருக்கு” என்றவனோ “அம்மா நான் கிளம்புறேன் ” என்று ஹேங்கரில் மாட்டியிருந்த கார் கீயை எடுத்தான்.

“ஒரு நிமிசம் நில்லுங்க ராயன்” என்றாள் தீபா.

வீட்டு பெரியவர்கள் அனைவரும் அதிர்ந்து விட்டனர். கண்ணனோ “என்னடி அண்ணாவை பேரு சொல்லி கூப்பிடற!” என்று அறைந்தே விட்டான் தீபாவின் கன்னத்தில்.

“கண்ணா இந்த பக்கம் வா” என்ற ராயனோ தீபாவின் முன்னே நின்றவன் “என்னனு சொல்லுமா” என்றான் நிதானமாக.

“எனக்கு இந்த வீட்டோட சாவிக்கொத்து வேணும் அப்புறம் பால்பண்ணையை எங்க வீட்டுக்காரர் பேர்ல எழுதி வச்சிடுங்க” என்றாள் அதிகாரமாக.

கோமளம் ராயனிடம் கேட்கமுடியாமல் மருமகளிடம் ஏவிவிட்டிருந்தார் நீ கேட்டா ராயனால் கொடுக்க மாட்டேன்னு சொல்லமுடியாதென்று.

ராயனோ கோமளத்தை ஆழ்ந்து பார்த்தவன் “கம்பெனியை கொடுக்க முடியாதுமா பெரியம்மாகிட்ட இருக்க சாவியை வேணா வாங்கி வச்சிக்கோ” என்றான் பொறுமையாக.

“ஏன் கொடுக்க முடியாது நீங்க எப்படி இந்த வீட்டு பேரனோ அதுபோலத்தான் என் புருசனும் இந்த வீட்டு பேரன்” என்றாள் தெனாவெட்டாக.

கண்ணனோ “ஏய் இதுக்கு மேல ஒரு வார்த்தை பேசினா உன்னை டைவர்ஸ் பண்ணிடுவேன்டி ராயன் அண்ணா அந்த பால்பண்ணையை உருவாக்கினவரு. எத்தனை நாள் தூக்கம் கூட இல்லாம உழைச்சு இருக்காரு தெரியுமா. ஏழு தலைமுறைக்கு உட்கார்ந்து சாப்பிட சொத்து இருந்தாலும் அதை இன்னும் ஏழு தலைமுறை உட்கார்ந்து சாப்பிட உழைச்சு உயர்த்தியிருக்காரு. அண்ணாகிட்ட கேள்வி கேட்க உனக்கு உரிமை கிடையாதுடி… என்னை மீறி அண்ணாவை கேள்வி கேட்டா இந்த நிமிசமே வெளியே போயிடு” என்று அடிக்க கையை ஓங்கியவனை “கண்ணா” என்று ராயன் குரல் உயர்ந்து தடுத்து நிறுத்தியது.

“அண்ணா அவ ரொம்ப வாய் பேசுறா அவளுக்காக நான் மன்னிப்பு கேட்குறேன்” ராயனின் கையை பிடித்துக்கொண்டான்.

“வீட்டு வேலை விசயத்துல நான் தலையிடமாட்டேன் ஆனா பால்பண்ணையை ஒருநாளும் யாருக்கும் எழுதி தரமாட்டேன் பால்பண்ணை பொதுவுலதான் இருக்கும். மத்த சொத்துக்கள் என்ன வேணுமோ கேட்டு வாங்கிக்கோ” என்று பொறுமையாகவே பேசியவன் கோமளத்தை பார்த்தான்.

கோமளோ “தீபா சின்னப் பொண்ணு ராயா அவ ஏதோ தெரியாம பால்பண்ணையை எழுதிக்கொடுக்க கேட்டுட்டா அவளை மன்னிச்சிடுப்பா அவ சார்பா நான் மன்னிப்பு கேட்குறேன்” என்றார் வருத்தமாக.

“பெரியம்மா பெரிய வீட்டு சொத்தை இதுவரைக்கும் யாரும் பிரிக்காமதான் இருந்தோம் நீங்களா பார்த்து சொத்தை பிரிச்சு வைச்சுடுங்க… நான் இதுல தலையிடமாட்டேன் எங்க கையெழுத்து போடணுமோ நான் போடறேன்” என்றதும் கோமளத்திற்கு இப்போதுதான் கண்ணன் தங்களது குலத்தொழிலை கற்றுக்கொண்டிருக்கிறான். சொத்தை பிரித்துவிட்டால் கண்ணனை கைவிட்டுவிட்டால் என்ன செய்வது கொஞ்சம் காலம் கண்ணன் தொழிலை கற்றுக்கொள்ளட்டும் சொத்து எங்கே போய்விடப்போகிறது! இப்போதைக்கு சொத்தை பற்றி பேச தேவையில்லை என்று நரித்தனமாக யோசித்தவர்

“ராயா நான் தான் சொன்னேனே தீபா சின்னப் பொண்ணு தெரியாம பேசிட்டானு நான் பார்த்துக்குறேன் எந்த சொத்தும் பிரிக்க வேணாம்ப்பா நாம எல்லாம் கூட்டுக்குடும்பமாகவே இருக்கலாம் நீ பண்ணைக்கு கிளம்பு” என்று அனைத்து பிரச்சனைக்கும் முற்றுப்புள்ளி வைத்தார்.

ராயனுக்கு எங்கே அடித்தால் எங்கே வலிக்குமென்று மந்திரம் தெரியுமே கோமளத்திடம் சூட்சமமாக பேசிவிட்டான்.

“ஏய் தீபா உனக்கு யார்கிட்ட என்ன பேசணும்னு அறிவு இல்லையா ராயன் இந்த வீட்டோட ஆணிவேர் அவன் இல்லாம ஒரு அணுவும் அசையாது” என்று கண்ணைச்சிமிட்டி அவளை அதட்டவும் 

“நீங்கதானே அத்தை என்னை பேச சொன்னீங்க” என்று அவள் குசுகுசுவென்று கோமளத்தின் காதை கடித்தாள்.

“வாயை மூடு அழகு நம்மளையே பார்க்குறா நான் என்னோட ரூமுக்கு போறேன் கொஞ்ச நேரம் கழிச்சு பேசலாம்” என்று மெல்லமாய் பேசி விட்டுச் சென்றார்.

கண்ணனோ கோமளமும் தீபாவும் பேசுவதை கண்டு எல்லாம் அம்மாவோட ப்ளான்தானா “ஏய் தீபா என்கூட வா” என்று அவனது அறைக்குள் இழுத்துச் சென்று கதவை மூடியவன் “நீ எப்படி அண்ணாவை மரியாதை குறைவா பேசலாம்?”

“அத்தைதான் இந்த வீட்டுல உனக்கு மரியாதை கிடைக்கணும்னா எல்லாரையும் எதிர்த்து சண்டை போடணும்னு சொன்னாங்க” என்று பழியை தூக்கி கோமளத்தின் மீது போட்டாள்.

“இங்கபாருடி குடும்பம் ஒத்துமையா இருக்கணும்னா நாம விட்டுக்கொடுத்து போகணும். சும்மா காசு பணம்னு எப்பவும் அலையக்கூடாது… சொந்தம் பந்தம்தான் நாளைக்கு ஏதோ ஒன்னுனா கூட இருப்பாங்க. பணம் பணம்னு ஆசைப்பிடிச்சு திரிஞ்சா ஆபத்துலதான் முடியும். அம்மா ஏதாவது உளறி வைப்பாங்க கடைசியா ராயன் அண்ணா மடக்கி பேசினதும் அவங்க நீ சொல்றது சரிதான் ராயானு அந்தர் பல்டி அடிச்சிருவாங்கடி நீதான் வாயாடி மருமகள்னு பேர் எடுக்கணும். நான் அப்போ உனக்கு உதவிக்கு வரமாட்டேன் பார்த்துக்கோ” என்று தீபாவுக்கு எச்சரிக்கை கொடுத்து பால் பண்ணைக்கு கிளம்பியிருந்தான்.

தூக்கம் தெளிந்து எழுந்து வந்த முல்லையை “இப்படித்தான் ஏழுமணி வரை தூங்குவியாடி?” என்று கடிந்துக் கொண்டார் அமுதா.

“அம்மா எனக்கு நைட் தூக்கமே வரலை காலையிலதான் அசந்து தூக்கம் வந்துச்சு” என்று சமாளித்தாள் கணவனும் மனைவியும் விடிய விடிய தூங்கவில்லை என்று அம்மாவிடம் சொல்ல முடியாமல் மறைத்துவிட்டாள்.

மேலோட்டமாக விசயத்தை கூறிய அமுதாவோ “நாளையிலிருந்து கொஞ்சம் நேரமே எழுந்து சின்ன சின்ன வேலையை பாருடி உன்னால இந்த வீட்டுல பிரச்சனை வரக்கூடாது பார்த்துக்கோ” என்று மகளை கண்டித்தார்.

“சரிங்கம்மா நான் நாளையிலிருந்து நேரமே எழுந்து வேலை பார்க்குறேன். ஆனா தீபா மச்சானை பேர் சொல்லி கூப்பிட்டிருக்க கூடாதுல” என்று கணவனின் தன்மானம் அடிப்பட்டதே என்று கவலைப்பட்டாள்.

“ராயன் தம்பி பெரிசா எடுத்துக்கல. கண்ணன் தம்பி தீபாவை அடிச்சிட்டாரு முகமெல்லாம் வீங்கிப்போச்சு” என்றார் மனத்தாங்கலாக.

“வயசுல பெரியவங்களுக்கு மரியாதை கொடுக்கணும்னு தீபா அக்காவுக்கு தெரியலை அதான் கண்ணன் மாமா அவங்களை அடிச்சிருக்காரு எல்லாம் சரிதான்மா எனக்கு பசிக்குது சாப்பாடு போடுங்க” என்று டைனிங் டேபிளில் அமர்ந்தாள்.

நாளும் பொழுதும் காத்திருக்காமல் சென்றது. 

நதியாவோ காலையில் பாலாஜி எழும்போது எழுந்து குளித்து சாணத்தில் வாசல் தெளித்து கோலம் போட்டு பூஜையறையில் விளக்கேற்றி சாம்பிராணி போட்டு வீட்டை தெய்வீகமாக மாற்றிக்கொண்டிருந்தாள். அனைத்தும் பக்கத்து வீட்டு பாட்டி கொடுக்கும் டிப்ஸ்… நாயகியையும் அழகம்மையையும் கோவிலில் பார்த்த நதியா “சித்தி, அத்தை நீங்க கூட என்னை பார்க்க வரவேயில்லை என்னை மறந்துட்டீங்கல்ல” என்று இருவரையும் அணைத்துக்கொண்டே மூக்கை உறிஞ்சினாள்.

“உன்னை யாரும் மறக்கல கண்ணு..!” என்று நாயகி மகளின் முதுகை வருடிக்கொடுத்தார்.

“என்னை ஒருநாளாவது வீட்டுல வந்து பார்த்தீங்களா அத்தை தென்னரசு அண்ணாவும் பூங்கொடியும் லவ் பண்ணுறாங்கனு தெரிஞ்சு அவங்களுக்கு காதல் கல்யாணம் செய்து வச்சீங்க… என்னோட காதலை மட்டும் ஏத்துக்கல நீங்க” என்று அவள் பண்ணிய தவறை மறந்து பேசிக்கொண்டிருந்தாள்.

அழகம்மையோ “பூங்கொடி தென்னரசுவை லவ் பண்ணுறேன்னு ராயன்கிட்ட சொல்லியிருக்கா எனக்கு பிடிக்கலைனாலும் அவ விரும்பிட்டானு கல்யாணம் பண்ணி வச்சோம்… நீயும் மண்டபத்துல நம்ம வீட்டுக்கு தலைகுனிவு வரும்படி நடந்துக்கிட்ட பூங்கொடியோட காதலை ஏத்துக்கும்போது உன் காதலுக்கு நாங்க ஏன் மறுப்பு தெரிவிக்கப்போறோம்?

உன் அம்மா முதலில் கத்துவாங்க அப்புறம் ராயன் எடுத்துச்சொன்னா கேட்டுவாங்க ஆனா நீயோ உங்க அம்மா மாதிரி எடுத்தோம் கவிழ்த்தோம்னு பண்ணி வச்சிருக்க. நாங்களே உன்னை பார்க்க வீட்டுக்கு வரதா இருந்தோம்” என்றதும் “அப்போ இப்பவே வாங்க வீட்டுக்கு போகலாம் அத்தை” என்று அழகம்மையின் கையை பிடித்துக்கொண்டாள் நதியா.

“இந்த வாரத்துல நல்லநாள் பார்த்து உனக்கு சீர் கொண்டு வரோம் கண்ணு அம்மாவையும் சமாதானம் செய்து கூட்டிட்டு வரோம்” என்றிருந்தனர் நாயகியும் அழகம்மையும்.

“நீங்க வருவீங்கனு எதிர்ப்பார்ப்போடு இருப்பேன் சித்தி” என்றாள். 

“வரோம் கண்ணு” என்று கோவிலிருந்து கிளம்பியிருந்தனர். வீட்டுக்கு வந்து கோமளத்திடம் கூறவும் “நான் அவளை பார்க்க வரமாட்டேன் என்னை சொந்தங்கள் மத்தியில சந்தி சிரிக்க வச்சவளை பார்க்க மாட்டேன்” என்று உறுதியாக கூறிவிட்டார்.

ராயனிடம் “நம்ம நதியா யாரும் அவளை பார்க்கப்போகலைனு ஒரே அழுகை ராயா” என்று வருத்தப்பட்டு கூறவும்

“பெரியம்மா போகலாம்னு சொன்னதும் நாம போகலாம் அத்தை அவளுக்கு நான் பண்ண வேண்டியதை பண்ணிக்கிட்டுதான் இருக்கேன் நீங்க நதியா பாப்பாவை பத்தி கவலைப்படாதீங்க” என்றிருந்தான் பெரும்மூச்சுடன்.

ஆஹா ஓஹோவென்று சமைக்கவில்லையென்றாலும் வாய்க்கு ருசியாக சமைத்து வைக்கிறாள் நதியா. பக்கத்து வீட்டு பாட்டியை தெய்வமாக பார்த்தாள் நதியா. 

நதியாவுக்கு தேவையானதை அவள் கேட்கும் முன் வாங்கி வந்து கொடுத்து விடுவான் பாலாஜி. இப்போதெல்லாம் அவளை திட்டுவதில்லை. திட்டுவதற்கான காரணமும் இருக்கவில்லை. அதுபோல பாலாஜி என்ன நினைக்கிறான் என்று அவன் கண்ணை வைத்து கண்டு பிடித்து விடுகிறாள் நதியா. இருவரும் ஒரே வீட்டில் இருந்தாலும் தாமரை இலை போல ஒட்டியும் ஒட்டாமலும்தான் வாழ்கின்றனர். இருவரும் சேர்ந்து இரவு உணவு உண்கிறார்கள். ஒரே மாறாக இருவரும் ஒரே அறையில் உறங்குகின்றனர். பாலாஜி தூக்கத்தில் கூட நதியாவின் பக்கம் திரும்பி படுக்கமாட்டான்.

பாலாஜி இன்னும் பத்து மாடுகள் லோன் போட்டு வாங்கிவிடலாம் என்று லோன் கேட்டு பேங்கிற்குச் சென்றான். பேங்கில் லோன் கேட்டு சென்ற போது பேங்க் மேனேஜர் “என்ன ஷுரிட்டி இருக்கு யாராவது ஜாமீன் போடச்சொல்லுங்க…” பாலாஜி அமைதியாக இருக்கவும் “இப்போ வேலை இருக்கு நாளைக்கு வாங்க” என்று தாட்டு வார்த்தை பேசி அனுப்பியிருந்தார்.

ராயன் நேத்து பேங்கிற்கு வந்தவன் பாலாஜி லோன் கேட்டு மேனேஜர் நாளைக்கு வாங்க என்று கூறியதை பார்த்துவிட்டான். பாலாஜி மேனேஜர் அறையிலிருந்து லோன் கிடைக்கவில்லையென்று முகம் வெளிறிபோய் வெளியே வந்ததை கண்ட ராயனுக்கு மனம் பதறியது.

“என் நண்பனுக்கு லோன் இல்லைனு சொல்லிடுவாங்களா?” என்று மேனேஜர் அறைக்குள் வேகமாக நுழைந்ததும் “வாங்க ராயன் சார் உட்காருங்க” என்று அவனுக்கு மரியாதை கொடுத்தார். இந்த பேங்கில்தான் ராயன் கணக்கில் பல லட்சம் போட்டு வைத்திருக்கிறான்.

“சார் இப்போ லோன் கேட்டு வந்துட்டு போனாருல அவருக்கு நான் ஜாமீன் போடுறேன் எத்தனை லட்சம் கேட்குறாரோ அந்த பணத்தை கொடுத்துடுங்க” என்றிருந்தான் உயர்ந்த குரலுடன்.

“சார் உங்க பேரை அவர் சொல்லியிருந்தா ud லோன் கொடுத்திருப்பேன்” என்றிருந்தார் பேங்க் மேனேஜர். 

அடுத்தநாள் பாலாஜி பேங்க் மேனஜரை பார்க்க போகும்போது அவனிடம் ஷுரிட்டி எதுவும் கேட்கவில்லை.

“வல்வராயன் சாரை தெரியும்னு சொல்லியிருந்தா நேத்து உங்களுக்கு லோன் சாங்ஷன் பண்ணியிருப்பேனே” என்று மேனேஜர் வாயெல்லாம் பல் தெரிய சிரித்தார்.

‘டேய் ராயா எனக்கு இன்னும் எத்தனை நல்லது பண்ணுவடா என்னை மேலும் மேலும் கடன்காரன் ஆக்குற! எனக்கு எப்பவும் நல்லது செய்யுற உனக்கு நான் நம்பிக்கை துரோகம் பண்ணிட்டேன்டா’ என்று மனம் சுணங்கினான்.

லோன் பணத்தில் இன்னும் பத்து மாடுகளை வாங்கிவிட்டான். சாணத்தை நாற்றம் அடிக்குது என்று சொல்லிய நதியாவோ இன்னும் மாட்டுச் சாணங்களை அவள் தான் சுத்தம் செய்கிறாள். பாலாஜிக்கு ஏற்ற மனைவியாக மாறிவிட்டாள். 

அன்றிரவு பாலாஜியும் நதியாவும் சாப்பிட்டு முடித்து நதியா பாத்திரங்களை சுத்தம் செய்துக் கொண்டிருந்தாள்.

“ஏய் உன் போன் கொடு என் போன்ல சார்ஜ் இல்லை” என்று நதியாவின் போனை எடுத்தவன் போன் பேசி முடித்து ஏதேச்சையாக அவளது அக்கௌண்டை செக் பண்ணினான்.

ராயன் அக்கௌண்ட்டிலிருந்து பணம் வந்திருந்தது. பணம் வேணும்னா என்கிட்ட கேட்டு இருக்க வேண்டியதுதானே எதுக்கு அண்ணாகிட்ட கேட்டு வாங்கியிருக்கா… அதுவும் பணம் போட்டு இரண்டு மாதங்களாக என்னிடம் மறைத்திருக்கிறாளே என்ற கோபம் அவனுக்கு. நதியா ராயன் போட்ட பணத்தை திருப்பி அனுப்பினால் அண்ணனுக்கு மரியாதையாக இருக்காது என்று எண்ணி பணத்தை தன் அக்கௌண்டில் வைத்துக்கொண்டாள்.

பாத்திரங்களை சுத்தம் செய்து வந்தவளிடம் “என்ன இது எப்போ ராயன்கிட்ட பணம் கேட்ட என்னை அவமானப்படுத்துறதே உனக்கு வேலையா போச்சு டி” என்று தன்னிடம் உண்மையை மறைத்து விட்டாளென்று கன்னத்தில் அடித்து விட்டான்.

“என்னை சும்மா சும்மா அடிக்குறீங்க என்னை அடிச்சா யாரும் வரமாட்டாங்கனுதானே அடிக்குறீங்க” என்று இதழ் பிதுக்கி அழ ஆரம்பித்தாள் நதியா.

அத்தியாயம் 30

மகன் அடித்து விட்ட அதிர்ச்சியில் எழுந்து நிற்க கூட முடியவில்லை ராஜமாணிக்கத்தால்.

“அப்பாஆஆ” என்று ஓடிவந்த அரசியை “உள்ளே போ அரசி” என்ற தென்னரசுவின்  சிம்மக்குரலில் பயந்து வீட்டுக்குள் ஓடியவள் “அம்மா அப்பாவை அண்ணா அடிக்குறாங்க” என்று தாயிடம் புகார் கூறினாள் அவளுக்கு தந்தையின் முழு பரிமாணமும் தெரியாமல் போய்விட்டதே!

குமுதாவோ மகளுக்கு தன் கணவனின் போக்கிரித்தனம் தெரியக்கூடாதென அரசியை அறைக்குள் தள்ளி கதவை மூடிவிட்டார்.

குமுதா பக்கத்து ஊரில் நர்ஸாக இருந்தவர் அவரை எப்படியோ தன் வார்த்தை ஜாலத்தில் பேசி மயக்கி தனக்கு கல்யாணம் ஆகி மனைவி இறந்து விட்டாள் ஏழு வயதில் மகன் இருக்கிறான் என்ற விசயத்தையே மறைத்து குமுதாவுடன் வாழ்ந்துக் கொண்டிருந்தார் ராஜமாணிக்கம்.

அரசி பிறந்த பிறகுதான் குமுதாவிற்கு ராஜமாணிக்கத்தை பற்றி முழு விவரமும் தெரிய வந்தது. “என்னை ஏன் ஏமாற்றினீங்க?” என்று அழுது புலம்பிய குமுதாவை “உன்னை கடைசி வரை சந்தோசமா வாழ வைக்குறேன் நீதான் என் பொண்டாட்டி ஆனா நாம ஒன்னா வாழறது யாருக்கும் தெரியக்கூடாது” என்று சத்தியம் வாங்கிக்கொண்டார்.

குமுதா காதல் திருமணம் செய்துக் கொண்டதால் அவரை அவரின் பெற்றோரும் ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. ராஜமாணிக்கத்தை விட்டு வேறு ஊருக்கு போய்விடலாம் என்று எண்ணியிருந்தார். ஆனால் என்னை விட்டு போனா உன்னையும் பிள்ளையையும் கொன்னுடுவேன் என்று மிரட்டியிருக்க குமுதாவிற்கு வேறு வழி தெரியாமல் ராஜமாணிக்கத்துடன் வாழ ஆரம்பித்தார்.

இப்போது ராஜமாணிக்கத்தை தென்னரசு அடிக்கும் போது அவரின் மனதில் அழுத்திக்கொண்டிருந்த பாரம் இறங்கியிருந்தது. என்னை போல நிறைய பொண்ணுங்களை ஏமாற்றியவனுக்கு தாமதமாக தண்டனை கிடைச்சிருக்கு என்று பெரும்மூச்சு விட்டு சமையல்கட்டுக்குள் சென்றார் குமுதா.

“டேய் என் வீட்டுக்குள்ள இருந்துக்கிட்டு என்னையே அடிக்குறியா இந்த பஞ்ச பரதேசிகளை கூட்டிட்டு வெளியே போயிடு இது என்னோட வீடு” என்று வேஷ்டியை மடித்துக்கட்டிக்கொண்டு மகனிடம் எகிறிக்கொண்டு வந்தார் ராஜமாணிக்கம்.

“அட போயா நீதான் இந்த வீட்டை விட்டு வெளியே போகணும்… தோப்பு, வீடு எல்லா சொத்தும் என் பேர்ல இருக்குனு மறந்து போய்ட்டியா..! நைட் முழுக்க இருந்தியே அந்த தோட்டத்து வீடு மட்டும்தான் உன் பேர்ல இருக்கு அங்கேயே போய் கிடந்து சாவு என்னை பெத்த தாயை தள்ளி விட்டு கொன்ன உன்னை இப்பவே அடிச்சு சாகடிச்சுடுவேன் ஆனா நீ உயிர் போற வலியை அனுபவிக்கணும் அதை நான் பார்க்கணும்டா வெளியே போடா” என்று ராஜமாணிக்கத்தின் கழுத்தை பிடித்து வெளியே தள்ளினான். 

ராஜமாணிக்கமோ “நீ வல்லவராயன் பேச்சை கேட்டு தப்பு செய்யாத அப்பன் மேல வீணா பழிப்போடுற டா மகனே” என்று நல்லவனை போல நாடகம் ஆடி கண்ணீர் விட்டார்.

“என்னை ஏமாத்த நான் என்ன வாய்ல விரல் வைச்சு திரியுற சின்னப் பையனா இந்த வீட்டுப்பக்கம் தலை வச்சு படுத்திராதே ஓடி போயிடு” என்று நடுவீதியில் வைத்து அவமானப்படுத்தினான் தென்னரசு.

ஊர் மொத்தமும் ராஜமாணிக்கத்தை காறிதுப்பியது. ராஜமாணிக்கத்தின் வயலுக்கு வேலைக்கு போன பெண்களை வார சம்பளம் கொடுக்கும்போது அவர்களது விரலை தொட்டும் அசிங்கமாக பேசிய பெண்கள் ராஜமாணிக்கத்தை ஏளனமாக பார்த்து சிரித்தனர். 

ராஜமாணிக்கம் கீழே விழுந்து எழமுடியாமல் தடுமாற “எழுந்திருங்க” என்று அவருக்கு கையை கொடுத்தான் ராயன்.

“புள்ளையும் கிள்ளிவிட்டு தொட்டிலும் ஆட்டி விடுறியாடா என் மகனை என்கிட்ட இருந்து பிரிச்சிட்டல உன் குடும்பத்தை நிம்மதியா வாழ விடமாட்டேன்” என்று அவனது கையை உதறிவிட்டு தரையில் கையை ஊன்றி தட்டுமாறி எழுந்தார் ராஜமாணிக்கம்.

ராயனனோ “கத்தி எடுத்தவனுக்கு கத்தியால தான் சாவுனு உனக்கு தெரியாதா ராஜமாணிக்கம்?” என்று ஏளன புன்னகை சிந்தினான் ராயன். இதற்கு மேல் அங்கே நிற்பாரா ராஜமாணிக்கம் உடல் முழுக்க அழுக்கு கொண்ட மனிதன் திருந்துவானா? அடிப்பட்ட கிழட்டு நரி போல ஓடிப்போனார் தோட்டத்து வீட்டுக்கு.

கண்ணனும் தீபாவும் காஷ்மீர் ஹனிமூன் சென்று விட்டு வந்தனர்.

ஒருவாரம் ரெஸ்ட் எடுத்துவிட்டு காலேஜ் செல்ல தொடங்கினாள் முல்லை. மூன்று மாதங்கள் முடிந்து விட்டது காலையில் ராயன்தான் முல்லையை காலேஜ் அழைத்துச் செல்வான். மாலையில் நீலகண்டன் முல்லையை அழைத்துச் செல்வார். மகளும் தந்தையும் வீட்டுக்குள் பேச முடியாததை காரில் வரும் போது பேசிக்கொள்வார்கள் ராயனால் முல்லையிடம் கோபத்தை இழுத்து பிடித்து வைத்திருக்க முடியவில்லை. ஆனாலும் அவள் தன்னிடம் உண்மையை மறைத்துவிட்டாளே என்ற ஆதங்கத்தில் அவன் மனதில் நெருடல் இருக்கவே அவளிடம் நெருங்க முடியவில்லை அவனால்.

நதியாவுக்கு கை காயம் ஆறியிருக்க மீண்டும் அவளிடமிருந்து தள்ளியே நின்றான். காலையில் நதியாவை காலேஜில் இறக்கிவிட்டான் பாலாஜி. மாலை பால் கறந்து  பால்காரர்களுக்கு பாலை கொடுக்க வேண்டும் சாய்ந்தரம் காலேஜ் முடிந்து நதியா பஸ்ஸில்தான் வந்தாக வேண்டிய நிலை. கேட்டருகே சென்றவளுக்கு பாலாஜியிடம் பணம் வாங்க மறந்தது நினைவு வர பாலாஜியை திரும்பி பார்த்தாள் அவன்  பைக்கை எடுத்துவிட்டான். 

“மாமா நில்லுங்க” என்று பாலாஜியின் அருகே ஓடினாள் அவனோ பிரேக்போட்டு நிறுத்தி “என்ன” என்று புருவம் உயர்த்தினான்.

“செமஸ்டர் ஃபீஸ் கட்டணம் காலையில கேட்கணும்னு இருந்தேன் மறந்துட்டேன்” என்றாள் தயங்கியபடியே .

“வீட்டுலயே கேட்க வேண்டியதுதானே நான் என்ன பரம்பரை பணக்காரனா
எந்நேரமும் பாக்கெட்டுல பணத்தோட இருக்க! இரு ஏ.டிம்ல பணம் எடுத்துட்டு வரேன்” என்று காய்ந்து விட்டு பைக்கை எடுத்தான்.

பாலாஜியின் பின்னால் ராயனின் கார் வந்து நின்றது கவனிக்கவில்லை பாலாஜி.

தங்கையை மிரட்டிக்கொண்டிருப்பதை கண்டு கை முஷ்டியை இறுக்கினான். தங்கை கணவனாக தன் நண்பனாகவே இருந்தாலும் தன் கண் முன்னால் நதியாவை திட்டுவதை அவனால் சகித்துக்கொள்ள முடியவில்லை. ரோட்டுல வச்சு இப்படித்தான் கோபமா பேசணுமா பாலாஜியின் மீது ஆத்திரப்பட்டான் ராயன்.

முல்லையோ ராயன் கை முஷ்டியை இறுக்குவதை பார்த்தவளுக்கு ‘பாலாஜி அண்ணாகிட்ட சண்டைக்கு போயிடுவாரோ’ என்று பயந்தாள். ராயன் நதியா மேல் பாசத்தை கொட்டி வைத்திருக்கிறான். அதிலும் பாலாஜி அதட்டியதில் அவள் கண்கள் கலங்க நின்றிருந்ததையும் பார்த்த முல்லை பெரிய பிரயளம் வந்துவிடுமோ என்று அச்சத்தோடு ராயனையே பார்த்திருந்தாள்.

ஆனால் ராயனோ தன் கோபத்தை கட்டுக்குள் கொண்டு வந்தவன் “இறங்கு புள்ள சாய்ந்தரம் நான் வந்து அழைச்சிட்டு போறேன்” என்றவனோ காரை எடுத்துச் சென்றுவிட்டான் அங்கே நின்றால் பாலாஜியை அடித்து விடுவோமோ என்று அச்சப்பட்டு சென்றுவிட்டான் ராயன்.

நதியாவோ முல்லையை முதல் நாள் காலேஜில் பார்த்ததும் “முல்லை உன்கூட பேசி எத்தனை நாள் ஆச்சு என்னை மன்னிச்சுடுடி உனக்கு தேவையில்லாம கெட்ட பேரு வாங்கிக்கொடுத்துட்டேன்” என்றாள் கண்ணீருடன் வருத்தமாக.

“கையை எடுடி எனக்கு மட்டுமா கெட்ட பேரு வாங்கிகொடுத்த உங்க அண்ணா நிமிர்ந்த நெஞ்சோடு ஊருக்குள்ள நடப்பாரு அவரை மண்டபத்தல கூனிக்குறுக வச்சிட்டியே! என்கூட மச்சான் முகம் கொடுத்து சரியா பேசறது கிடையாது தெரியுமாடி! உனக்கு கொஞ்சம் கூட அறிவு இல்லையாடி மண்டபத்துல அத்தனை பேர் முன்னாடி பாலாஜி அண்ணாவை வரவைச்சு அவருக்கும் கெட்ட பேரு வாங்கி கொடுத்து இருக்க பைத்தியகாரத் தனமா நடந்திருக்க… நம்ம வீட்டு பெரியவங்க எல்லாரையும் அவமானப்பட்டு நிற்க வைச்சிட்ட” என்று அவளது கன்னத்தில் ஓங்கி அறைந்து விட்டாள் முல்லை.

“என்னை அடிக்க உனக்கு உரிமையிருக்குடி நான் அவரசப்பட்டு எடுத்த முடிவு எவ்வளவு பெரிய விபரீதம்னு எனக்கு அப்போ தெரியலை உங்களை எல்லாம் விட்டு பிரிஞ்சு வந்தபோதுதான் என்னால குடும்பத்துக்கு எவ்வளவு பெரிய தலைகுனிவை வரவச்சுட்டேன்னு தவிச்சேன். நம்ம குடும்பத்தை ரொம்ப மிஸ் பண்ணுறேன்டி! அம்மாவை போன வாரம் கோவிலில் பார்த்து பேச போனேன் அம்மா என்னை திட்டிட்டு போயிட்டாங்கடி யாரும் என்கிட்ட முகம் கொடுத்து பேசலை நீயாவது என்கிட்ட பேசுடி” என்று கண்ணீர் விட்டாள் நதியா.

“மச்சான் உன்கிட்ட பேசவேணாம்னு சொல்லியிருக்காரு” என முகத்தை திருப்பிக் கொண்டாள்.

“இருக்காதுடி அண்ணா நிச்சயமா என்கிட்ட உன்னை பேசவேணாம்னு சொல்ல மாட்டாரு” என்று மூக்கை உறிஞ்சினாள்.

“உனக்கு செய்த கொடுத்த சத்தியத்துனாலதான் உன் காதல் விசயத்தை அவருக்கிட்ட மறைச்சேன் அதுக்கு தண்டனையும் இப்போ அனுபவிச்சிட்டு இருக்கேன்டி..! இனிமே உன்கிட்ட பேசமாட்டேன்” என்று வேகமாக பேசி சென்றுவிட்டாள். 

நதியாவோ “நீயாவது என்கிட்ட பேசுவேனு நினைச்சேன்டி ஆனால நீயும் பேசலை எனக்கு பிறந்த வீடு பக்கம் யாருமே சப்போர்ட் இல்லை” என்று சோர்ந்த முகத்துடன் முல்லையின் பக்கம் உட்கார்ந்தாள்.

முல்லையே வேறு இடத்தில் சென்று உட்கார்ந்துக் கொண்டாள். நதியாவாக பேசினாலும் அவளுடன் பேசுவதை தவிர்த்து வந்தாள். இன்று பாலாஜி அவளை திட்டுவதை பார்த்தவளுக்கு நதியாவை பார்க்க பாவமாய் இருந்தது. அவளது கையில் எப்போதும் பணம் புரண்டுக் கொண்டேஇருக்கும் வீட்டில் நீலகண்டன், தெய்வநாயகம், ராயன் என்று அனைவரும் அவளுக்கு பணத்தை கொடுத்துக்கொண்டே இருப்பார்கள்.  கேண்டீனில் அவளை சுற்றி நண்பிகள் கூட்டம் இருந்து கொண்டே இருக்கும். இப்போதெல்லாம் அவள் கேண்டீன் செல்வது கூட இல்லை. 

முல்லை பாலாஜியையும் நதியாவையும் தாண்டித்தான் சென்றாக வேண்டும். அவளுக்கு சங்கடமான நிலை.

என் தங்கச்சியை திட்டுவியா என்று ராயன் காருக்குள் உட்கார்த்து பார்த்த பார்வையில் பாலாஜிக்கு முகம் கருத்துவிட்டது.

பாலாஜியோ முல்லையிடம் பேசவில்லை. அவள் கர்ப்பமாய் இருப்பது தெரியும் எப்படி இருக்கனு கூட கேட்க முடியாத நிலை பாலாஜிக்கு. இதற்கு காரணமான நதியாவின் மேல் அத்தனை கோபமும் திரும்பியது.

“ஏன் டி வீட்லயே பணம் என்கிட்டே கேட்டிருந்தா நான் உன்னை திட்டியிருக்க வேண்டிய நிலை வந்திருக்காது. உன் அண்ணா என்னை முறைச்சு பார்த்துட்டு போறான்! என்னை வில்லனா ஆக்கிட்டியே” என்று அவளை கரித்துவிட்டு ஏ.டிம் சென்று பணம் எடுத்து வந்தவன் “சாய்ந்தரம் பார்த்து வா” என்று கூறிவிட்டு பைக்கில் கிளம்பிவிட்டான். 

“எல்லாரும் என்னை திட்டுங்க! ஆசைப்பட்டவன் கிடைக்க வேறு வழி எனக்கு தெரியலை!” என்று புலம்பிக்கொண்டே காலேஜிற்குள் சென்றாள்.

பாலாஜியுடன் சந்தோசமாக இருப்பாளென்று நினைத்திருந்தாள் முல்லை. ஆனால் இன்று பொது இடத்தில் பல பேர் பார்க்க பாலாஜி நதியாவை திட்டியது அவளுக்கு உறுத்திக்கொண்டிருந்தது.

நதியா அவள் இடத்தில் உட்கார்ந்ததும் “பணம் இல்லைனா என்கிட்ட சொல்லு நான் தரேன்டி” என்றாள் மெல்லிய குரலில்.

“இப்ப மட்டும் பணம் கொடுத்தா அண்ணாவுக்கு சந்தேகம் வராதா எங்ககிட்டயே பணம் இருக்கு நீ ஒண்ணும் தரவேணாம்” என்று முகத்தை தூக்கிக்கொண்டாள் நதியா. 

ஆனால் கொஞ்ச நேரத்தில் நதியாவின் அக்கௌண்டிற்கு ஒரு லட்சம் பணம் போட்டு விட்டிருந்தான் ராயன். நதியா சாப்பிடும் நேரம் “ஐ அண்ணா எனக்கு ஒன் லேக் அமௌன்ட் போட்டு இருக்காரு. என் அண்ணன் கோபம் தீர்ந்து என்னை வீட்டுக்கு அழைச்சுட்டு போவாரு” பக்கத்தில் அமர்ந்து சாப்பிடும் முல்லையின் காதில் விழுமாறு பேசினாள். 

மாலையில் ராயன் முல்லையை அழைத்து வரச் சென்றிருந்தான். நதியா பஸ் ஸ்டாப்பில் நின்றுக் கொண்டிருந்தாள் மழை தூறல் போட ஆரம்பித்தது. அவள் போக வேண்டிய பஸ் வரவில்லை. நிழற்குடையில் நிறைய பேர் நின்றிருக்க மழையும் வேகமாக வந்துவிட்டது. யாரிடமோ போனில் பேசினான். அடுத்த சில நிமிடங்களில் நதியாவின் பக்கத்தில் குடையில்லாமல் நின்றிருந்தவர்களுக்கு “எங்க கம்பெனி எம்.டிக்கு கல்யாண நாள் கொஞ்ச பேருக்கு கிஃபிட்டா குடை கொடுக்குறோம்” என்று குடையை  கொடுத்துக்கொண்டிருந்தார். 

நதியாவுக்கு தெரியும் இது அண்ணாவோட வேலைதான் என்று தன் மேல் கோபம் இருந்தாலும் பாசம் குறையவில்லையென்று அவளுக்கு கண்கள் கலங்கி “தேங்க்ஸ் அண்ணா” என முணகினாள்.

முல்லை காரில் ஏறியதும் ராயன் நதியாவை பார்த்துக்கொண்டிருப்பது தெரிந்தது நமக்கு என்ன வந்தது அண்ணனும் தங்கையும் உடனே சேர்ந்துடுவாங்க நம்மளைத்தான் டீலில் விட்டுடுவாங்க என்று சலித்துக்கொண்டு அமைதியாக உட்கார்ந்துக் கொண்டாள். 

காரில் முல்லை ராயனை திரும்பி திரும்பி பார்த்துக்கொண்டே வந்தாள். “என்ன” என்று அவன் புருவம் உயர்த்தவும் “ஒன்னுமில்லை” என்று தலையை ஆட்டினாள்.

மறுபடியும் ராயனை பார்த்தாள் காரை ஓரமாக நிறுத்தியவன் “என்ன புள்ள ஏதாவது வேணுமா?” என்றான் அழுத்தமாக.

“ஆமா புளிப்பா மாங்கா வேணும் வாங்கி தருவீங்களா?”

பழமுதிர்சோலை முன்னே காரை நிறுத்தியவன் ஒருகூடை நிறைய மாங்காயோடு வந்தான். 

“சும்மா பேச்சுக்கு கேட்டேன் மனுசன் இப்படியா ஒருகூடை வாங்கிட்டு வருவாங்க கோபத்தையும் பாசத்தையும் ஒரேமாதிரி காட்டினா எப்படி” என்ற மலைத்துப்போனாள் முல்லை.

மாங்காயை பின் சீட்டில் வைத்துவிட்டு டிரைவர் சீட்டுக்கு வந்தவன் “இன்னும் வேற வேணுமா?” என்றான் அவளது கண்களை பார்க்காமல். ராயனால் ஒரு கட்டத்துக்கு மேல கர்ப்பமாய் இருக்கும் காதல் மனைவியிடம் அவனது கோபத்தை காட்டமுடியவில்லை. எத்தனை நாள் முகம் பார்க்காமல் ஒரே அறைக்குள் இருப்பான். அவளின் விசும்பலை கேட்டு அவனின் இதயம் அதி வேகமாய் துடிக்கும்..! அழாதே புள்ள என்று அவளை தாவி அணைத்து தலையை வருட கைகள் தவிக்கும். காதலை உள்ளே வைத்து வெளியே கோப முகத்துடன் நடித்துக் கொண்டிருக்கிறான் ராயன்.

“ஆமா என் மச்சான்கிட்டயிருந்து முத்தம் வேணும் ரொம்ப நாள் ஆச்சு முத்தம் கொடுத்து வாங்கி கொடுங்க” என்றாள் தைரியத்தை வரவழைத்து.

“என் பொண்டாட்டி கூட சண்டைங்க நான் முத்தமெல்லாம் தரமாட்டேன்னு சொல்லிடுங்க” என்றான் அவனும் விடாப்பிடியாக.

“சரிங்க எனக்கு தரவேணாமுங்க அவரோட குழந்தை முத்தம் கேட்குது குழந்தைக்காவது முத்தம் கொடுப்பீங்களானு கேட்டுச் சொல்லுங்க” என்றாள் ராகமாக.

“என் குழந்தைக்கு முத்தம் கொடுப்பேன் ஆனா காருக்குள்ள கிடையாது வீட்டுக்கு போய் தருவேன்னு சொல்லிடுங்க” என்றான் கார் ஸ்டேரிங்கில் தாளம் போட்ட படியே.

“இப்பவே குழந்தை முத்தம் கேட்டு உதைக்குது” என்று நாக்கை கடித்துக்கொண்டாள்.

“என்ன” என்று அவளை முறைத்தான்.

“எனக்கு இப்ப முத்தம் வேணும் கொடுக்க முடியுமா முடியாதா மச்சான்?” என்றாள் வெட்கத்தை விட்டு.

“கொடுக்க முடியாதுடி” என்று முகத்தில் அடித்தாற் போல பேசி காரை எடுத்தான். அவள் துவண்டு போகவில்லை.

“மாசமா இருக்க பொண்ணு ஆசைப்பட்டதை கொடுத்துடணுமாம் இல்லைனா பொறக்கப்போற குழந்தைக்கு காதுல சீழ் வரும்னு பெரியவங்க சொல்லுவாங்க” என்று இதழை சுளித்தாள். ராயன் உதட்டுக்குள் சிரித்துக்கொண்டான். 

காரை விட்டு இறங்கியதும் மழை ஜோராக பெய்தது “ஏய் நில்லு புள்ள மழையில நனைஞ்சா ஜலதோசம் பிடிச்சிக்கும்” என்று காருக்குள் இருந்த குடையை எடுத்து மனைவிக்கு பிடித்தான்.

கோமளமோ வாசலுக்கு வந்தவர் “ம்க்கும் இவன் பொண்டாட்டிதாசன்” என்று முகத்தை திருப்பினார்.

ராயன் அவரை பொருட்டாக பார்க்கவில்லை. வீட்டுக்குள் வந்ததும் முல்லை “அச்சு அச்சு” என்று வயித்தை பிடித்துக்கொண்டு தும்மினாள்.

“தலையை துவட்டு கண்ணு இஞ்சியை தட்டிப்போட்டு சூடாக டீ கொண்டு வரேன்” என்று சமையல்கட்டுக்குள் சென்றுவிட்டார். ராயனும் முல்லையும் கீழே உள்ள அறைக்குள் நுழைந்துக் கொண்டதும் துண்டை எடுத்து ராயனுக்கு கொடுத்தாள்.

ராயனோ “நீதான் நனைஞ்சு இருக்க தலையை துவட்டு” என்று அவளிடம் கொடுக்க அவளோ “துவட்டி விடுங்க மச்சான்” என்று கையை கட்டிக்கொண்டாள் அவனது விழிகளை பார்த்துக்கொண்டே காதலாக.

“என்னடி வம்பு பண்ணுறியா?”

“நான் வம்பு பண்ணத்தான் நினைக்குறேன் என் வீட்டுக்காரர் என் மேல கோபமா இருக்காரு நான் என்ன பண்றது நான் பண்ணிய தப்புக்கு இப்போகூட காலுல விழத்தயாரா இருக்கேன்” என்று அவனது காலில் பொசுக்கென விழுந்துவிட்டாள்.

“ஏய் புள்ள எதுக்கு குனியறவ வயித்துப்புள்ளைக்கு ஏதாவது ஆகிடுச்சுனா” என்று பதறி விட்டான் ராயன்.

“இப்போ உங்க புள்ள மேல மட்டும்தான் கரிசனம் என் மேல கிடையாது அப்படித்தானே நான் உங்க மாமா பொண்ணுனு தெரிஞ்சுதான் என் கழுத்துல தாலி கட்டியிருக்கீங்க. நான் ஒரு வேலைக்காரியா இருந்தா என்னை கல்யாணம் பண்ணியிருப்பீங்களானு சந்தேகம்தான்! உங்க தங்கச்சியை பாலாஜி அண்ணா திட்டியதும் உங்களுக்கு கோபம் வந்துச்சு அவ மழையில நனையுறானு குடை வாங்கிக்கொடுக்குறீங்க!

நதியா அக்கௌவுண்டல பணம் போட்டு விடுறீங்க எனக்கு என் புருசனை தவிர வேற யாரும் இல்லைங்க நான் சொல்ல வந்தததை ஒரு நிமிஷம் காது கொடுத்து கேட்க மாட்டேன்னு இருந்துட்டீங்க” என்றாள் இத்தனை நாள் பிடித்து வைத்திருந்த கோபத்தையெல்லாம் கொட்டினாள் மடை திறந்த வெள்ளம் போல.

“பேசி முடிச்சிட்டியா?” என்றான் மார்புக்கு குறுக்கே கையை கட்டிக்கொண்டு.

“இன்னும் நிறை பேசுவேன் பாலாஜி அண்ணா உங்க தங்கச்சியை லவ் பண்ணவே இல்ல! உங்க தங்கச்சி தான் அண்ணா பின்னாடி லவ் பண்ணுறேன்னு அவருக்கு தொந்தரவு கொடுத்தா அண்ணன் உன் காதலை ஏத்துக்க முடியாது ராயனுக்கு என்னால துரோகம் பண்ண முடியாதுனு பொறுமையா எடுத்து சொன்னாரு நதியா அண்ணா சொல்லுவதை காது கொடுத்து கேட்கலை… மண்டபத்துல அவ அப்படி ஒரு கூத்து பண்ணுவானு எனக்கு தெரியாம போச்சு… மாசமா இருக்க என்னைய என்ன சொல்ல வரேன்னு நிதானம் இல்லாம என்னைய அடிச்சுட்டீங்க” என்று இத்தனை நாள் மனதில் உள்ளதை கொட்டி விட்டாள்.

அவன் அமைதியாக அவளையே பார்த்திருக்க   எங்கே தன் மேல் கோபம் கொண்டு இன்னும் பேசாமல் இருந்து விடுவானோ என்று பயம் வந்தது முல்லைக்கு.

“நீ என் மாமா பொண்ணுகிறதால மட்டும் கல்யாணம் பண்ணல. சும்மா மொசக்குட்டி போல துறுதுறுவென சுற்றித்திரியும் புள்ள மேல ஆசைப்பட்டேன்டி வருசா வருசம் தீபாவளிக்கு நானே கடைகடையா ஏறி இறங்கி உன் எலுமிச்சை நிறத்துக்கு ஏத்தபடி தாவணி பாவாடை ஆகட்டும் சுடிதாராகட்டும் எடுத்து தருவேன்டி. எனக்கு வயசாகிடுச்சு சின்னப் பொண்ணு மேல ஆசைப்படுவது தவறோனு என் ஆசையை கட்டுப்படுத்திப்பேன்டி உன்னை எவ்ளோ பிடிக்கும்னு கேட்டா சொல்லத்தெரியாது. ஆனா ரொம்ப பிடிக்கும் என்னோட உயிர் போறதா இருந்தா உன் மடியிலதான் போகணும்டி உன் மேல ரொம்ப நாளைக்கு என்னால கோபத்தோட இருக்க முடியலையேடி என்னை என்ன வசியம் பண்ணி வச்சிருக்க” என்றான் உயிர் உருகும் குரலில்.

“இப்படிபட்ட மனுசன்கிட்ட உண்மையை மறைச்சது ரொம்ப தப்பு மச்சான்” என்று அவனது நெஞ்சில் சாய்ந்து குலுங்கினாள்.

“ஏய் புள்ள அழாதே என் பாப்பாவுக்கு வலிக்கக் போகுது” என்று முல்லையை தூக்கி விட்டு அவளை அணைத்துக் கொண்டவன் “என் நண்பன் நதியா பாப்பாவுக்காக தன் மேல பழியை போட்டுக்கிட்டான்னு தெரியும். ஆனா அவன் என்கிட்டே முன்னமே நதியா அவன்கிட்ட லவ் சொன்னதை சொல்லி இருந்தா இவ்ளோ பிரச்சனை வந்திருக்காதே ..! என்கிட்ட உண்மையை மறைச்சுட்டான் அதான் இன்னமும் பேசாம இருக்கேன். என்னவா இருந்தாலும் காலையில நதியாவை அவன் பொது இடத்துல வைத்து திட்டி இருக்க கூடாது. எங்க வீட்டுப் பொண்ணு கண்ணு கலங்கி நிற்குறதை பார்க்க முடியலடி” என்றான் ஆதங்கத்துடன்.

“என் மச்சான் ரொம்ப நல்லவரு” என்று அவனை அணைத்துக்கொண்டாள்.

“ரொம்ப நேரம் வயிறு அழுந்த கூடாதுடி பாப்பாவுக்கு வலிக்கும்ல” என்று அவளை மெதுவாய் விலக்கி விட்டான்.

“பையன்னு சொல்லு மச்சான் எனக்கு உன்னை போலவே எல்லாருக்கும் பாதுகாப்பு கவசமா இருக்கற மாதிரி மகன் வேணும்” என்றாள் குழைவான குரலில் அவனது சட்டை பட்டனை திருகிக்கொண்டு.

“முதல்ல பொண்ணை பெத்துக்கொடு அப்புறம் பையனை பெத்துக்கொடுடி” என்று அவளது நெற்றியில் முட்டினான்.

“முல்லை” என தையல்நாயகியின் குரல் கேட்கவும்

“அச்சோ அத்தை வந்துட்டாங்க மச்சான்” என்று இருவரும் பிரிந்து நின்றனர்.

“கண்ணு இந்த டீயை குடி குளிருக்கு இதமா இருக்கும்” என்று மருமகளின் கையில் கொடுத்தார். 

“தேங்க்ஸ் அத்தை” என்று அவளின் முகத்திலிருந்த புன்னகையே கூறியது மகனும் மருமகளும் பிணக்கு முடிந்து இணக்கமாகிவிட்டனர் என்று நிம்மதியானார் நாயகி.

“பச்சத்தண்ணி ஊத்திடாதே காய்ச்சல் வந்துடும் சுடுதண்ணியில குளி கண்ணு” என்று மருமகளிடம் பாசமாய் பேசி விட்டு வெளியேறினார் தையல்நாயகி.

“குளிப்போமா புள்ள!” என்றான் கண்ணைச் சிமிட்டி ராயன்

அத்தியாயம் 29

“நீங்க சொல்றதை நான் நம்ப மாட்டேன் பொய் சொல்லுறீங்களா எங்களை போல பணம் இருக்க பெரிய மனிதர்களை பார்த்து காசு பிடுங்க பார்க்குறீங்களா இந்த மாதிரி எத்தனை போட்டோ வேணும் நான் ரெடி பண்ணித்தரட்டுமா?” என்று அவன் தந்தையின் மேல் உள்ள நம்பிக்கையில் குமுதாவிடம் எரிந்து விழுந்தான்.

“நான் சொல்றது உண்மை தம்பி உங்கம்மா இறந்து போன கொஞ்ச நாளுல என்னை கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டாரு இதோ அவரு கட்டின தாலி” என்று குமுதா அவர் கழுத்தில் போட்டிருந்த தாலியை எடுத்து காட்டியதும் தென்னரசுக்கு கால்கள் தரையில் நிற்க முடியாமல் தடுமாறியது தூணை பிடித்து நின்றுக் கொண்டான்.

“ஆமா அண்ணா அம்மா சொல்றது உண்மைதான் எங்க வீட்டுக்கு தினமும் நைட் வந்துட்டு காலையில போயிடுவாரு என் மேல பாசமாத்தான் இருந்தாரு ஆனா இந்த ஒரு மாசமா அவரு வரவேயில்லை போன் போட்டா சுவிட்ச் ஆஃப்னு வருது. போன வாரம் நானும் அம்மாவும் இங்க வந்தப்ப அப்பா வீட்டுக்குள்ள இருந்துக்கிட்டே வீட்ல வேலை பார்க்கறவங்ககிட்ட அப்பா வீட்ல இல்லைனு சொல்ல சொன்னாரு ஆனா அப்பாவோட காரு இதோ இந்த இடத்துலதான் இருந்துச்சு அப்பாவை பார்க்காம நான் அழுதுக்கிட்டே போனேன் தெரியுமா அண்ணா” என்றாள் அரசி சிறு கேவலுடன்.

“நான் சொன்னா நம்புவியா தென்னரசு?” என்று அங்கே கை காப்பை ஏத்திவிட்டுக்கொண்டு வந்தான் ராயன்.

“அ.அண்ணா அப்பா தப்பு பண்ணியிருப்பாருனு என்னால நம்ப முடியலை நம்பாம இருக்கவும் முடியலை” என்றான் தவிப்பாக.

“உன் தோட்டத்து வீட்ல போய் பார்த்துட்டு வா உன் அப்பாவோட லீலைகளை” என்றான் அவன் காதுக்கு மட்டும் கேட்கும்படி.

தென்னரசு தோட்டத்து வீட்டுக்கு வேகமாய் நடந்துச் சென்றான். வீட்டு பக்கம் சென்றதும் ஜன்னல் வழியே கண்ட காட்சியில் உறைந்து நின்றான். வேலைக்காரி சரசு பாதி ஆடையில் ராஜமாணிக்கத்துடன் நெருக்கமாய் இருந்ததை கண்டு “ச்சே” என்று சுவற்றில் கையை குத்திக்கொண்டான் தந்தையின் மேல் வைத்திருந்த மரியாதை சீட்டுக்கட்டு போல சரிந்து விழுந்தது.

சுவற்றில் சாய்ந்து அமர்ந்து “அம்மா” என்று வாயை பொத்திக்கொண்டு அழுதான் தாய் இறந்த காரணம் தெரிந்தால் இன்னும் என்ன பாடுபாடுவானோ தெரியவில்லை. அப்போதே கதவை உடைக்க எழுந்து நின்றவனின் கையை பிடித்துக்கொண்டான் ராயன். தென்னரசு ஆத்திரத்தில் முட்டாள் தனமாக முடிவு எடுத்து விடுவான் என்று தென்னரசு பின்னே சென்றிருந்தான்.

“இப்போ உன் அப்பாவை பத்தின இன்னொரு ரகசியத்தை பத்தி தெரிஞ்சுக்கற நேரம் வந்துருச்சு” என்றவனோ ராஜமாணிக்கம் வீட்டில் வேலை பார்க்கும் முனியனை கூப்பிட்டான். 

“என்ன இரகசியம் அண்ணா சொல்லுங்க”  என்று கழுத்தை தடவிக்கொண்டு கேட்டான் தென்னரசு. 

தன் மாமன் நீலகண்டனை  ஊர் முன்னால அவமானப்படுத்த எண்ணிய ராஜமாணிக்கத்தை சமயம் பார்த்து அவரை தலைகுனிய வைக்க திட்டமிட்டு காய் நகர்த்தி வந்திருந்தான் தென்னரசு வீட்டிற்கு ராயன். 

“நடந்தது என்னனு சொல்லுங்க முனியன் அண்ணா” என்றான் சிறு அதட்டலோடு.

முனியனோ “தம்பி ஐயாவுக்கு தெரிஞ்சா என்னை கொன்னு போடுவாரு” என்று தலையை சொறிந்தான்.

“இப்ப நீங்க உண்மையை சொல்லலைனா நான் உங்களை என்ன பண்ணுவேன்னு எனக்கே தெரியாது” என்று பல்லை கடித்துக்கொண்டு  முனியனை மிரட்டி கையை ஓங்கிச் சென்றான் ராயன்.

“அடிக்காதீங்க தம்பி நா.நான் உண்மையை சொல்லிடறேன்” என்றவரோ தென்னரசுவின்  தாய் ராணியை அடித்து கொடுமை படுத்தியதையும் அவரை தள்ளி விட்டு   ராஜமாணிக்கம்தான் கொன்றார் என்பதை கூறியதும் கற்சிலையாக நின்றுவிட்டான் தென்னரசு. 

“உன் அம்மா மேல காதலா இருந்தேன் அவ உன்னை என் கையில கொடுத்துட்டு போய்ட்டா  என்கிட்ட எப்படியெல்லாம் நடிச்சான் அந்த ஆளு” என்று நரம்புகள் புடைக்க கொதித்து பேசினான். ராஜமாணிக்கத்தை அப்பா என்று  பாசமாக அழைப்பவன் இன்று “அந்த ஆளு” என்று பேசும் அளவிற்கு ராஜமாணிக்கத்தின் மீது வெறுப்பு வந்தது. 

“எங்க அம்மாவை கொன்னவனை இப்போதே கொல்லப்போறேன் அண்ணா” என்று மோட்டுவலையில் சொருகியிருந்த அரிவாளை எடுத்துக்கொண்டு ஐய்யனார் போல நின்றவனின் கையிலிருந்த அரிவாளை வாங்கிப்போட்டவன் “ஆத்திரப்படலாம் அவசரப்படக்கூடாது உன் சித்திக்கு தெரியும் உன் அப்பம் பொம்பளை பொறுக்கினு… ஆனா உன் தங்கச்சி உன் அப்பன் நல்லவன்னு நம்பிக்கிட்டு இருக்கு… இப்போ நீ உன் அப்பாவோட தவறை வெளியே தெரியப்படுத்தினா… நீ இப்போ எப்படி உன் அப்பாவை பத்தி தெரிஞ்சு துடிக்கிறியோ அதுபோல உன் தங்கச்சியும் அப்பா கெட்டவருனு துடிக்கணுமா! உங்கப்பாவுக்கு தண்டனை கொடு அவருக்கு உயிர் போகக்கூடாது உயிர் போகிற வலியை கொடு ஏன்னா உங்கப்பாவால  பல குடும்பம் பாதிக்கப்பட்டு இருக்கு!” என்றான் அடக்கப்பட்ட கோபத்தோடு.

“நான் தண்டனை கொடுக்குறேன் அண்ணா எங்கப்பாவை பத்தி எனக்கு தெரியப்படுத்தினதுக்கு உங்களுக்குத்தான் கோடி முறை நன்றி சொல்லணும்” என்று மூக்கை உறிஞ்சியவன் ராயனின் கையை பிடித்துக் கொண்டு அழுக ஆரம்பித்தான்.

“டேய் நீ ஆம்பிள்ளைடா இப்படி பொண்ணு போல அழற” என்ற அவனது தோளில் தட்டிக்கொடுத்தான் ஆதரவாக ராயன்.

“அண்ணா அப்பா மேல ரொம்ப நம்பிக்கையா இருந்தேன் என் நம்பிக்கை குப்பையா போச்சு அண்ணா” என்று ராயனின் தோளில் சாய்ந்து அழுதான். அவன் அழுது முடியட்டும் என்று காத்திருந்தவன் அவனது அழுகை நின்றவனுடன் “நாம வந்து ரொம்ப நேரம் ஆச்சு வா போகலாம்” என்று குமுதாவின் பக்கம் வந்து நின்றனர்.

அரசியோ “அண்ணா அப்பா எங்களை பார்க்க வரமாட்டேன்னு சொல்லிட்டாரா இந்த செமஸ்டர் ஃபீஸ் கட்ட முடியாதா?” என்று புலம்பியவளை தோளோடு அணைத்துக்கொண்டவன் “அப்பா ஃபீஸ் கட்டலைனா என்னடா இந்த அண்ணா இனிமே உன் படிப்பு செலவை பார்த்துப்பேன் இனிமே அண்ணாகூட இந்த வீட்டுலதான் இருப்பீங்க நீ சந்தோசமா இருக்கலாம்” என்றான் கண்ணைச்சிமிட்டி.

“ஐ இவ்ளோ பெரிய வீட்ல நான் இருக்கப்போறேனா ஹேப்பி அண்ணா” என்று துள்ளிக்குதித்தாள் அரசி.

“அச்சோ தம்பி அவருக்கு தெரிஞ்சா இங்க எதுக்கு வந்தேனு என்னை கொன்னு போடுவாரு நாங்க கிளம்பறோம். இவ அப்பாவை பார்க்கணும்னு அடம் பிடிச்சா அதான் கூட்டிட்டு வந்தேன்” என்றார் குமுதா  தயங்கியபடியே.

“சித்தி வீட்டுக்குள்ள போங்க அவரு வந்து என்ன பண்ணுறாருனு நான் பார்க்குறேன்” என்றான் கோபக்குரலுடன்.

“அம்மா அண்ணாதான் போக சொல்றாங்கல்ல வாங்க போகலாம்” என்ற தாயின் கையை பிடித்துக்கொண்டு தென்னரசுவின் வீட்டுக்குள் சென்றாள்.

“அப்போ நான் கிளம்புறேன் தென்னரசு… கோபத்துல ஏதாவது கிறுக்குத் தனமா பண்ணிடாதே உன்னை நம்பி பூங்கொடியும் தியாவும் மட்டுமல்ல இப்போ உன் சித்தி உன் தங்கச்சியும் இருக்காங்க மறந்துடாதே” என்று எச்சரிக்கை செய்து விட்டுச் சென்றான் ராயன்.

நதியாவோ இரவு சமையல் எப்படி செய்வது என்று வெளியே வீட்டு திண்ணையில் அமர்ந்து யோசனையில் இருந்தாள்.

‘இந்த நேரம் எங்க வீட்டுல இருந்தா சித்தி காபி போட்டு கொடுத்திருப்பாங்க காபி போடக்கூட தெரியலை எனக்கு! சமையல் கத்து வச்சிருந்தா இன்னேரம் விதவிதமா சமைச்சு பாலாஜி மனசுல இடம்பிடிச்சிருக்க முடியும்’ என்று கவலைப்பட்டு உட்கார்ந்திருந்தாள். 

பக்கத்து வீட்டு பாட்டியோ “என்ன கண்ணு தனியா உட்கார்ந்திருக்க உன் வீட்டுக்காரனை காணோம் இந்த வீடு கட்டும்போது அடிக்கடி என்கிட்ட வந்து பேசிட்டு நான் சுட்டுக்கொடுக்கும் வடையை சாப்பிட்டு  இரண்டு வடை நூறு ரூபாய் கொடுத்துட்டு போகும் நல்ல குணம் தம்பிக்கு” என்று சிரித்தவரிடம்

“பாட்டி எனக்கு சமையல் கத்துக்கொடுக்குறீங்களா?” என்று பாட்டியிடம் அவசரமாக கேட்டாள்.

“ஏன் கண்ணு உனக்கு சமைக்க வராதா?” என குமட்டில் கைவைத்துக் கேட்கவும்

“தெரியாது” என்று இதழ் பிதுக்கினாள்.

“வீட்ல செல்லப்பிள்ளையா வளர்த்தாங்களோ?”

“ஆமா பாட்டி எங்க வீட்டுல எல்லாருக்கும் நான் செல்லப்பிள்ளைதான்”  

“சமையல் என்ன கம்பசூத்திரமா நான் சொல்லிக்கொடுக்குறேன் வா” என்று வீட்டுக்குள் நதியாவை அழைத்துச்சென்றவர் “சப்பாத்தி மாவு இருக்கா?” என்று கேட்கவும் 

“ஓ நேத்து நைட் மளிகை சாமான் எல்லாம் வாங்கிட்டு வந்துட்டாரு” என்று மாவு டப்பாவை எடுத்து பாட்டியின் கையில் கொடுத்தாள்.

“நான் எப்படி மாவு பிசையுறேன்னு கவனமா பாரு எப்பவும் பொண்டாட்டி சாப்பாடு விசயத்துல தான் புருசனை கட்டிப்போட முடியும். அப்புறம் இப்படி தலை வாராம ஏதோ பத்து நாள் காய்ச்சல படுத்து எழுந்தவ போல இல்லாம விளக்கு வைக்கும் நேரம் குளிச்சிட்டு தலைவாரி பூ வைச்சு கை நிறைய கண்ணாடி வளையல் போட்டு சாய்ந்தரம் வேலை முடிஞ்சு வர புருசனை வரவேற்கணும் நீ என்னமோ இப்படி அழுக்கு முகத்தோட நிற்குற” என்று சலித்துக்கொண்டே மாவை பிசைந்து முடித்தவர் குருமா எப்படி வைக்கணும் என்பதை வெங்காயம் நறுக்கி தாளித்து மசாலா போடுவது முதல் ஒவ்வொன்றாக சொல்லிக்கொடுத்தார் பாட்டி. 

பாலாஜியின் மனதில் எப்படியாவது இடம்பிடிக்கவேண்டுமென்று பாட்டி சொல்லி கொடுத்ததை கற்பூரம் போல கற்றுக்கொண்டாள் நதியா. 

“சரி கண்ணு எங்க வூட்டுக்காரர் எனக்காக சாப்பிடாம காத்திருப்பாரு நான் கிளம்புறேன் அப்புறம் வரேன்” என்று கிளம்பிவிட்டார். 

நதியாவோ குளித்து முடித்து தலைவாரியவள் இப்போ பூவுக்கு என்ன பண்ணறது என்று யோசித்துகொண்டிருக்க வீட்டுக்கு பின்னே மல்லிகை பூத்திருந்ததை பார்த்தது நினைவு வர பூவை பறித்து வந்து பந்தாக கோர்த்து தலையில் வைத்துக்கொண்டு சாமிபடத்துக்கு பூ வைத்து விளக்கு ஏற்றி பாலாஜிக்காக காத்திருந்தாள். எட்டு மணி ஆகியும் பாலாஜி வரவில்லை. 

“ப்ச் போனும் என்கிட்ட இல்லை இப்ப எங்க இருக்காருனு தெரியலையே! தனியா இருப்பாளே எனக்கு ஒரு போன் வாங்கித்தரணும்னு தோனுச்சா என் மாமாவுக்கு” என்று பாலாஜியின் மீது கோபமும் வந்தது நதியாவுக்கு.

ஒன்பது மணியாகவும் நதியாவுக்கு பசி எடுக்க ஆரம்பித்தது. சரி ஒரு ரெண்டு சப்பாத்தி சுட்டு சாப்பிடலாம் என்று சமையல்கட்டுக்குள் சென்றவளுக்கு சப்பாத்தி சாப்பிட விருப்பமில்லை பூரி சாப்பிடணுமென்று தோன்ற கடாயில் எண்ணெயை ஊத்தி விட்டு எண்ணெய் காய்ஞ்சதும் மாவை தேய்க்க தெரியாமல் பிய்த்து எப்படியோ வட்டமாக தேய்த்து மாவை எண்ணெய்க்குள் வேகமாக போட்டதும் எண்ணெய் அவளது கையில் தெறித்துவிட்டது.

“ஆஆ அம்மா கையில எண்ணெய் பட்டிருச்சு” என்று கத்தி கூப்பாடு போட்டதும் நல்ல வேளை பாட்டி வீட்டுக்குள் வந்துவிட்டார்.

அவள் கையை உதறி துடிப்பதை கண்டு “என்ன பாப்பா இப்படியா கவனம் இல்லாம சமையல் பண்ணுவ நான் வரேன்னு சொல்லி இருதேன்ல” என்று அவளை கடிந்துக் கொண்டவர் ஹாலுக்கு நதியாவை கூட்டி வந்து உட்கார வைத்தவர் வேகநடையுடன் அவரது வீட்டுக்குச் சென்று தோசை மாவை எடுத்து வந்து அவளது கையில் எண்ணெய் தெறித்த இடத்தில் போட்டு விட்டதும்தான் அவள் அலறுவதை நிறுத்தினாள். அவளது கண்களில் மாலையாக கண்ணீர் சொரிந்துk கொண்டே இருந்தது.

“உங்க கல்யாணம் காதல் கல்யாணமா கண்ணு?” என்று நதியாவின் தலையை வருடிக்கொண்டு கேட்க

“ம்ம் ஆமா பாட்டி ராயன் பால்பண்ணை வீட்டோட பொண்ணு நான்” என்றாள் கண்ணீரைத்துடைத்துக்கொண்டு.

பாலாஜியின் பைக் சத்தம் கேட்டு எழுந்து “அவரு வந்துட்டாரு போல பாட்டி” என்று வேகமாக எழுந்தவள் வாசலுக்கு போக பெரிய வேன் வாசல் முன்னே நின்றது அதில் ஐந்து கறவை மாடுகளும் கன்றுக்குட்டியும் மே மே என்று கத்திக்கொண்டிருந்தது.

“பார்த்து மெதுவா இறக்குங்க” என்று மாடுகளை இறக்குபவர்களிடம் கவனமாய் இருந்தான் பாலாஜி.

தன் வீட்டுக்கு பின்னே இருந்த காலியிடத்தை வாடகைக்கு கேட்டிருந்தான். மாடுகள் புது இடமாக இருக்க கத்திக்கொண்டே இருந்தது. மாடுகளை தொழுவத்தில் கட்டி விட்டு மாட்டு வியாபாரிகளுக்கு பணத்தை கொடுத்தவன் “ரொம்ப நன்றிங்க வீட்டுக்கே மாடுகளை கொண்டு வந்து கொடுத்ததுக்கு” என்று கையெடுத்து கும்பிட்டான்.

“ராயன் தம்பியோட நண்பன் நீங்க உங்களுக்கு இதுகூட பண்ணலைனா எப்படி..! நீங்க மாடு வேணும்னு எனக்கு போன் பண்ணியதும் நான் ராயன் தம்பிக்குத்தான்னு நினைச்சு ராயன் தம்பிக்கு போன் போட்டேன். அவருதான் மாடு நான் கேட்கல என் நண்பன் கேட்டு இருப்பான் உங்க வீட்டுக்கே மாட்டை கொடுத்துட்டு வாங்கனு சொன்னாரு” என்றார் புன்னகையுடன்.

பாலாஜிக்கு கண்கள் கலங்கிவிட்டது. உன்னை போல நண்பன் கிடைக்க நான் கொடுத்து வச்சிருக்கணும்டா நான் தான் உனக்கு துரோகம் பண்ணிட்டேன் விழியோரம் கசிந்த நீரை துடைத்துக்கொண்டு திரும்பினான்.

கையை பின்னால் மறைத்துக்கொண்டு நின்றிருந்தாள் நதியா. ராயனும் தானும் பிரிவதற்கு நதியாதானே காரணம் அவளை தன் கண்முன்னே பார்த்ததும் “என்னடி” என்றான் எரிச்சலாக.

“நாம பால் வியாபாரம் பண்ணப்போறோமா!” 

“இல்ல பன்னிக்குட்டி வியாபாரம் பண்ணப்போறோம் பசிக்குது உனக்குதான் ஒரு மண்ணும் செய்ய தெரியாது நான்தானே ஏதாவது சமைக்கணும் தள்ளிப்போடி மனுஷனை கடுப்பேத்திக்கிட்டு” என்று அவளது கையை பிடிக்கவும் “ஆஆ அம்மா வலிக்குது” என்று கத்திவிட்டாள். 

“என்ன பண்ணித்தொலைச்சடி” என்று மிரட்டினாலும் அவளது கையை பிடித்துப்பார்த்தான்.

கையில் எண்ணெய் பட்ட இடமெல்லாம் சிவந்து கொப்பளம் போட்டிருந்தது.

“ஏன் டி இம்சை என்னை படுத்துற வண்டியில ஏறுடி” என்ற கடுகடுத்தவன் பைக்கில் ஏறி அமர்ந்து எக்ஸ்லேட்டரை முறுக்கினான் பாலாஜி.

“இல்ல கை வலிக்கல” என்று அவனுடன் பைக்கில் ஏறாமல் திரும்பி நின்றாள்.

“என் கோபத்தை கிளறாதே நதியா” என்று மீண்டும் காய்ந்ததும் பைக்கில் ஏறியதும் உட்கார முடியாமல் தடுமாறினாள் பிடிப்பு இல்லாமல்.

“தோளுல சாய்ஞ்சுக்கோடி” என அவன் குரல் இளகி வரவும் அடுத்த நொடி அவனது முதுகில் சாய்ந்திருந்தாள் நதியா.

பக்கத்தில் இருந்த கிளீனிக்கில் அவளது காயத்தை ஆராய்ந்த மருத்துவரோ “பார்த்து வேலை பார்க்க வேணாமா மா” என்றபடியே மருந்தை எழுதிக்கொடுத்து “இன்ஜக்சன் போடணும்” என்றதும் 

“எ.எனக்கு மாத்திரை கொடுங்க டாக்டர் இன்ஜக்சன் வேணாம்” என்றாள் பயத்தோடே. 

“இன்ஜக்சன் போடலனா செப்டிக் ஆகிடும்மா என்னப்பா தம்பி உங்க வொய்ஃப் கிட்ட சொல்லுங்க” என்றதும் 

அவன் பார்த்த பார்வையில் அமைதியாகி விட்டாள் நதியா.

இன்ஜக்சன் போடும் போது பாலாஜியின் கையை இறுக்கிப்பிடித்துக்கொண்டு கண்ணைமூடிக்கொண்டாள். அவனோ அவளது தோளில் கைபோட்டுக்கொண்டான் அக்கறையோடு. 

வெளியே மழைக்காற்று வீசிக்கொண்டிருந்தது. பாட்டி பாலாஜி வீட்டு வாசலிலேயே அமர்ந்திருந்தார். 

“பாட்டி இந்த பேய் காத்துல ஏன் வெளியே உட்கார்ந்திருக்கீங்க?” என்று பைக்கிலிருந்து இறங்கினான் பாலாஜி.

“இல்லப்பா பாப்பா கையில எண்ணெய் பட்டுச்சுல அவளால வேலை பார்க்க முடியாது நான் உங்க ரெண்டு பேருக்கும் தோசை சுட்டு கொண்டு வந்தேன் உங்க பைக் வெளியே போனதை பார்த்துட்டு இப்படியே உட்கார்ந்துட்டேன் தம்பி” என்றவர் “இப்போ கைவலி எப்படி இருக்கு கண்ணு?” என்றார்  நதியாவிடம்.

“இப்போ வலி குறைஞ்சிருக்கு பாட்டி” என்று கூறிக்கொண்டிருக்க மழை பெய்யத்துவங்கிவிட்டது.

“நீங்க சாப்பிடுங்க மழை வேகமாக வருவதற்குள்ள வீட்டுக்குள்ள போயிடறேன்  நான் காலையில வந்து பார்க்குறேன்” என்று பாட்டி கிளம்பி விட்டார்.

“வீட்டுக்குள்ள போய் உட்காரு மாட்டுக்கு தீவனம் வச்சிட்டு வந்துடறேன்” என்றவனை 

 “மழை வருது”

“வீட்டுக்குள்ள போடினு சொன்னேன் ரொம்பத்தான் அக்கறை” என்று பல்லைக்கடித்ததும்

நதியா கதவோரம் நின்றவள் பாலாஜியை பார்த்து நின்றாள். அவன் மாடுகளுக்கு தீவனம் வைத்து விட்டு வீட்டுக்குள் வந்தவனுக்கு பயங்கர அலுப்பாக இருந்தது குளித்து விட்டு வந்தவன் பாட்டி சுட்டு வைத்த தோசையை போட்டு வந்து நதியாவின் முன்பு அமர்ந்தவனிடம் “எனக்குத்தான் கையில அடி பட்டிருக்கே” என்று பாவமாய் விழித்தாள். 

“நீயே சாப்பிடுனு நான் சொன்னேனாடி என்கிட்ட திட்டு வாங்கணும்னு உனக்கு தலையெழுத்தா?” என்றபடியே அவளுக்கு தோசையை பிய்த்து ஊட்டி விட்டான். அவளுக்கு கண்ணீர் வந்துவிட்டது. 

“யாரு குழம்பு வச்சாங்க?”

“பாட்டிதான் வச்சாங்க”

“காரமா இருக்கா?” தண்ணீர் டம்ளரை எடுத்துக்கொடுத்தான்.

“இல்ல என் மேல கோபமா இருந்தாலும் ஊட்டி விடறீங்கல்ல என் மேல பாசம் வந்துருச்சுனு சந்தோஷத்துல” கண்ணீர் என்றதும்

“ஒழுங்கா வாயை மூடிக்கிட்டு சாப்பிடு எரிச்சலை கிளப்பாதே” என்று கடிந்துக் கொண்டதும் 

“இதுக்கு நான் பட்டினியாவே இருந்திருக்கலாம் இப்படி திட்டினா எனக்கு தோசையே வேணாம்” என்று முகத்தை திருப்பினாள்.

“சரி பேசல சாப்பிடுடி மாத்திரை போடணும்ல” என்று முதன்முறை அவளிடம் பொறுமையாக பேசினான். 

அவள் சாப்பிட்டு முடித்ததும் கொட்டாவி விட்டாள். அவளுக்கு வாயை துடைத்து விட்டு  தட்டை சிங்கில் கழுவி வைத்து விட்டு தானும் இரண்டு தோசையை சாப்பிட்டவன் சமையல்கட்டை ஒழுங்குபடுத்திவிட்டு ஹாலுக்குச் சென்று பார்க்க நதியா சாமியாடிக்கொண்டிருந்தாள். 

“மாத்திரையை போடு” என்று அவளிடம் நீட்ட 

“மாத்திரை கசக்கும் எனக்கு வேணாம்” முகத்தை திருப்பினாள்.  

“ஓங்கி அறைஞ்சிடுவேன் பார்த்துக்கோ” என்றதும் மாத்திரையை வாங்கி போட்டு தண்ணீரைக்குடித்தாள்.

“ரூம்க்குள்ள போய் படு” என கதவை அடைத்து வந்து ஹாலில் பாயை விரித்தான்.

“நானும் இங்கயே படுத்துக்கட்டுமா வானம் இடி இடிக்குது எனக்கு பயமா இருக்கும்” என்றாள் தயங்கியபடியே.

“படுத்துத்தொலை” என்று தலையணையும் போர்வையும் அவளுக்கு எடுத்து வந்து கொடுத்தவன் இன்னொரு பாயை போட்டு படுத்துவிட்டான் படுத்தவன் உடனே உறங்கியும் விட்டான்.

வெளியே இடி பயங்கரமாக விழவும் “அர்ச்சுனா அர்ச்சுனா” என்று மனதிற்குள் சொல்லிக்கொண்டே பக்கத்தில் படுத்திருக்கும் பாலாஜியை பார்த்தாள் அவனோ ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருந்தான். 

“பாவம்ல என்னால ரொம்ப கஷ்டப்படுறாரு”  என்று உச்சு கொட்டியவள் கண்ணை இறுக்கி மூடிக்கொண்டாள். நடுஜாமத்தில் நதியாவுக்கு குளிரெடுத்தது முணக ஆரம்பித்தாள்.

சட்டென பாலாஜி கண்விழித்தவன் குளிரில் நடுங்கிக்கொண்டிருந்த நதியாவை பார்த்தான். அவனுக்கு பயம் வந்துவிட்டது “ஏய் நதியா என்னாச்சு?” என்று படுத்தவாறே கூப்பிட்டான் அவள் அனத்தல் நிற்கவில்லை. பட்டென்று எழுந்து வந்தவன் அவளது கழுத்தில் கைவைத்தான் அனலாக உடம்பு கொதித்தது. அவளை தூக்கி மடியில் போட்டுக்கொண்டு அவளது கையை தேய்த்துவிட்டான். அவளோ அவனது இடுப்பைக்கட்டிக்கொண்டாள். 

“ஏய் அம்மு” என்று அவளது கன்னத்தை தட்டினான்.

“குளிருதுடா மாமா” என்று உளறினாள்.

அவளை அணைத்துக்கொண்டு படுத்துக்கொண்டான் மோகம் அவனுக்கு வரவில்லை அவள் மீது பரிதாபம்தான் வந்தது. 

“ஏன் டி உன் அண்ணன் பார்த்துவைத்தவனை திருமணம் செய்திருந்தா இப்படி என்கூட வந்து கஷ்டப்படவேண்டிய அவசியம் இருந்திருக்காதுல” என்றான் அவள் உறங்குகிறாள் என்று நினைத்து.

அவளோ ‘என்ன கஷ்டம்னாலும் உன் கூட இருக்கறதுனா நான் தாங்கிப்பேன்டா’ என்று மனதிற்குள் சொல்லிக்கொண்டு அவனது அணைப்பில் அப்படியே உறங்கியும்விட்டாள்.

ராயன் மெதுவாக அறைக்கதவை திறந்து உள்ளே வந்ததும் தூங்குவது போல  கண்ணைமூடிப்படுத்திருந்தாள் முல்லை. 

அவனோ அவளது பக்கம் வந்து அவளையே உற்றுப்பார்த்துக்கொண்டிருந்தான் அவளது கருமணிகள் அசையவும் “தூங்கமாத்தான் படுத்திருக்காளா கேடி” என்று முணுமுணுத்தவன் சட்டையை கழட்டி வைத்து குளிக்கச் சென்றவன் டீசர்ட் பேண்ட்டுடன் வந்தவன் தலையை துவட்டி துண்டை சோபாவின் மேல் காய வைத்துவிட்டு அவளது அருகே எப்போதும் போல படுத்துக்கொண்டான் ராயன்.

அவளோ ராயன் மேல் தூக்கத்தில் கை போடுவது போல அவனது இடுப்பில் கையை போட்டு காலை அவனது கால் மீது போட்டாள். 

“ரொம்ப படுத்துறாளே” என்று இதழ் குவித்து ஊதினான்.

ராயனோ அவளது கையை மெதுவாக எடுத்து விட்டு திரும்பி படுத்தான். அவளோ அதற்கு மேல் ஒருபடியாக அவன் பக்கம் நெருங்கி வந்து அவனது முதுகோடு ஒட்டிப்படுத்துக்கொண்டாள்.

“வயித்துல புள்ள இருக்கு ஞாபகம் இருக்கட்டும்” என்றான் இயந்திர குரலில்.

“மெதுவாத்தான் கட்டிபிடிச்சிருக்கேன் மச்சான். உங்களுக்கு பிடிக்கலைனா கையை எடுத்துக்குறேன்” என்று மூக்கை உறிஞ்சி அவன் இடுப்பிலிருந்து கையை எடுக்க அவளின் கையை பிடித்து நெஞ்சில் அழுத்தி வைத்துக் கொண்டான். 

அவனாக தன்னை அணைக்கவில்லையே என்ற ஏக்கம் இருந்தாலும் இந்தளவு அவனை தொட விடுகிறானே என்று கண்ணில் கசிந்த நீரை துடைத்துக்கொண்டு அவன் முதுகோடு ஒட்டிப்படுத்துக்கொண்டாள்.

அவள் உறங்கிவிட்டாள் என்று உறுதிப்படுத்தியவன் அவளது புறம் திரும்பி படுத்து அவளை தூக்கி தன் நெஞ்சில் போட்டுக்கொண்டவன் அவளது வயிற்று சேலையை விலக்கி மெதுவாக வருடியவன் “பாப்பா உன்னை கொஞ்ச கூட என்னால முடியலை உன் அம்மா பண்ணியிருக்க காரியம் அப்படி… அவகிட்ட நான் கல்யாணம் ஆன நாளுல இருந்து எதையும் மறைச்சது கிடையாது ஆனா அவளுக்கு என் தங்கச்சி காதல் தெரிந்தும் அதை பற்றி ஒருநிமிசம் என்கிட்ட பேச நேரம் இல்லையா… என் தங்கச்சி காதலை என்கிட்ட சொல்லியிருந்தா எங்க குடும்பம் அத்தனை பேர் முன்னாடியும் அவமானப்பட்டு நின்றிருக்கவேண்டிய அவசியம் இல்லையே..! உன் அம்மாவுக்கு  தண்டனையை கொடுத்துட்டு நானும் தினம் தினம் வேதனைப்படுறேன்” என்று சத்தம் வராமல் ஊமையாக அழுதான் ராயன்.

முல்லையின் வயிற்றை வருடியதும் கண் முழித்துக்கொண்டாள். தான் கண் முழித்து விட்டேனென்று தெரிந்தால் இப்படி தன்னவன் நெஞ்சில் சாய்ந்திருக்க முடியாதே என்று மனம் வெதும்பியவள் மனதிற்குள்ளே அழுதுக் கொண்டு அப்படியே தூங்குவது போல நடித்துக்கொண்டிருந்தவள் ‘மச்சான் என்னை மன்னிச்சுடுங்க நான் சொல்ல வந்த நேரம் பண்ணைக்கு தீ வைச்சிட்டாங்க உங்க கோபம் எப்போ தணியும் அந்த நாளுக்கு காத்திருக்கேன் மச்சான்’ என்று அழுகையை கட்டுப்படுத்திக்கொண்டாள்.

அடுத்த நாள் காலையில் நதியா எழுந்த போது பாலாஜி மாட்டுத்தொழுவத்தில் இருந்தான் பால்காரர்கள் வண்டி வீட்டின் முன்னே நின்றிருந்தது. அதிகாலை மூன்று மணியிலிருந்து பால்கறந்து பால்காரரின் கேனில் ஊற்றிக்கொண்டிருந்தான்.

“நாளையிலிருந்து பால் கணக்குக்கு கார்டு போட்டு கொடுக்குறேன் அண்ணா” என்றதும் “சரிங்க தம்பி” என்று பால்காரரும் கிளம்பி விட்டார்.

நதியா நின்றுக் கொண்டிருப்பதை கண்டு பால் சொம்புடன் அவளருகே வந்தவன் “இப்போ வலி எப்படி இருக்கு?” என்றான் முகம் இறுக்கத்துடன்தான்.

“இப்போ வலி குறைஞ்சிடுச்சு”

“வெளியே வரும்போது மேல ஷால் போட்டுக்கிட்டு வந்து நில்லு இனிமே நம்மகிட்ட பால் வாங்க நிறையபேர் வருவாங்க அப்போ நீ இப்படி நின்னா நல்லாயிருக்காது” என்றவனோ வீட்டுக்குள் நுழைந்திருந்தான்.

பாலாஜி பின்னால் குட்டி போட்ட பூனையாக சென்றவளை “வீட்டு வேலை செய்ய வேண்டி பயந்து கையில காயத்தை பண்ணிவச்சிக்கிட்ட போய் தொந்தரவு பண்ணாம உட்காரு” என்று அதட்டினான்.

அவளோ “நைட் என்னை ஹக் பண்ணி படுத்திருந்தீங்கதானே ஐ லவ் யு பாலாஜி” என்றவளை திரும்பி முறைக்கும் முன் ஹாலுக்குள் ஓடிவிட்டாள்.

இவள் என்ன டிசைனோ என்று இதழ் குவித்து ஊதிக்கொண்டு பாலை காய்ச்சி டீ போட்டு இரண்டு டம்ளர்களில் கொண்டுச் சென்றவன் அவள் கையில் ஒரு டம்ளரை கொடுத்து விட்டு “பல்லு விலக்குனியா” என்றதும் “ம்ம்  விலக்கிட்டேன் பசிக்குது” என்று டீ டம்ளரை வாங்கிக்குடித்தாள்.

“இவ வேணும்னே நடந்துக்கறாளா இவ இயல்பே இப்படித்தானா” என்று குழம்பிக்கொண்டே டீயை குடித்து முடித்து காலை சமையலை அவனாகவே செய்து வைத்து விட்டு மாட்டு தொழுவத்தை சுத்தம் செய்து வந்தவன் “இன்னும் குளிக்கலையா?” என்றதும் “கையில காயம் இருக்கு ட்ரஸ் கழட்ட முடியலை” என்றாள் தயங்கியபடியே.

“வந்து தொலை தாலி கட்டி இருக்கேன்ல” என்று அவனது அறைக்குள் இருக்கும் குளியலறைக்குள் கூட்டிச்சென்று அவளது கைக்கு பாலீதின் கவர் போட்டு விட்டு கண்ணைமூடிக்கொண்டு அவளது சுடிதார் கழட்டுவதற்கு உதவி செய்தான். 

“பொண்டாட்டிதானே பார்த்தா தப்பில்ல” என சிரித்தவளின் கன்னத்தில் மெதுவாய் அடி வைத்து அவளுக்கு குளிக்க வைத்து அவளுக்கு சுடிதார் போட்டு விடவும் செய்தான். 

அவளோ ‘இப்படி எனக்கு பார்த்து பார்த்து எல்லாம் பண்ணுவார்னு தெரிஞ்சிருந்தா இன்னொரு கையையும் எண்ணெய்க்குள் விட்டிருப்பேன்’ என்றாள் மனதிற்குள்.

அவளுக்கு தலைமுடியை துவட்டி கிளிப் போட்டு விட்டு சாப்பாடு போட்டு வந்து கிட்டத்தட்ட குழந்தையை பார்த்துக்கொள்வது போல பார்த்துக்கொண்டான் பாலாஜி.

ராஜமாணிக்கம் சரசுவுடன் சல்லாபம் கொண்டு கைகளை நெட்டி முறித்து “ராஜமாணிக்கம் நீ எப்பவும் ராஜாதான் டா அந்த காலத்துல வாழ்ந்த ராஜாவை விட தினம் தினம் ஒரு பொண்ணோட மஜா பண்ணுறேன்” என்று சந்தோசமாக கிணற்றில் தண்ணீரை இறைத்து குளித்துவிட்டு கொடியில் காய்ந்த வேஷ்டியை எடுத்துக்கொண்டவர் தோட்டத்து வீட்டில் மாடத்தில் வைத்திருந்த திருநீறை அள்ளி நெற்றி நிறைய பூசிக்கொண்டு நல்லவனை போல வீட்டுக்குச் சென்றவர் வீட்டு வாசலில் அமர்ந்து படித்துக்கொண்டிருந்த அரசியை கண்டு அதிர்ச்சியில் பேயறைந்தது போல நின்றார்.

குளித்து விட்டு கையில் வாட்ச்சை கட்டிக்கொண்டு வந்த தென்னரசுவோ  “என்னப்பா அப்படி பார்க்குற இந்த பொண்ணை உனக்கு தெரியுமா?” என்றான் கை முஷ்டியை இறுக்கி அடக்கப்பட்ட கோபத்துடன்.

“ஓ எல்லாம் உனக்கு தெரிஞ்சுடுச்சா ஆமாடா எனக்கு இன்னொரு குடும்பம் இருக்கு உன்கிட்ட சொல்லி உன் மனசை காயப்படுத்த வேணாம்னு சொல்லலை. நானே ஒருநாள் உனக்கு சித்தியும் ஒரு தங்கச்சியும் இருக்காங்கனு சொல்லலாம்னு இருந்தேன் அதுக்குள்ள இவங்க என்னை தேடி வந்துட்டாங்க” என்றார் அசால்ட்டாக.

அடுத்த நொடி தரையில் கிடந்தார் ராஜமாணிக்கம் தென்னரசு அறைந்த வேகத்தில்.

அத்தியாயம் 28

“ஏய் சரசு காபியில சர்க்கரை அள்ளி போட்டிருக்க எனக்கு சர்க்கரை வியாதி வரணுமா?” என்று வேலைகாரியிடம் கடினமாக பேசுவது போல நடித்தார் ராஜமாணிக்கம்.

வேலைக்காரியோ “அய்யா மன்னிச்சுடுங்க கைதவறி போட்டுட்டேன்” மன்னிப்பு கேட்பது போல் அவளும் நடித்து விட்டாள்.

நேற்றிரவு தென்னரசு வீட்டுக்கு வந்த நேரம் ராஜமாணிக்கம் அறையில் இல்லை. தோட்டத்து வீட்டில் லைட் எரிய அம்மாவோட நினைப்பு வரும் போதெல்லாம் அப்பா அங்க போயிடுறாரு என்று நினைத்திருந்தான் தென்னரசு.

“உன் அம்மா நினைவு வரும்போது தோட்டத்து வீட்டுக்கு போயிடுவேன்பா நானும் உன் அம்மாவும் நிறைய நேரம் தோட்டத்து வீட்டுல தான் இருப்போம்” என்று ராஜமாணிக்கம் விசனப்பட்டு பல முறை கூறுவதை கேட்டிருக்கிறான் தென்னரசு.

ஆனால் இப்போது தான் பார்க்கும்போது வேலைக்காரி சரசுவிடம் சிரித்து பேசியவர் என் தலையை கண்டதும் முகத்தை மாற்றி கோபமாக பேசுறாரே! என்று தாடையை தேய்த்தவன் ராஜமாணிக்கம் பக்கம் போய் உட்கார்ந்தவன் சரசுவின் கை நடுங்குவதை பார்த்துவிட்டான்.

ஆனால் எதையும் பார்க்காதது போல “அப்பா தோட்டத்துல தேங்காய் லோடு ஏத்த வரேன்னு சொல்லியிருக்காங்க நான் பார்த்துட்டு வந்துடறேன்” என்றான் சட்டையை மடித்துவிட்டுக்கொண்டே.

“இங்க என்ன வேடிக்கை தென்னரசுக்கு டிபன் எடுத்து வை” என்று சரசுவை விரட்டினார். இருவரும் ஜாடை செய்துக் கொள்வதை பார்த்துவிட்டவனுக்கு நெஞ்சே அடைத்துவிட்டது. தாயை தவிர வேறு யாரையும் நினைத்து பார்க்கமாட்டார் அப்பா என்று நம்பியிருந்தோமே என்று உடைந்து விட்டான்.

இல்ல இருக்காது கண்ணால் பார்ப்பது பொய் தீர விசாரிப்பதே மேல் என்று நினைத்து பெரும்மூச்சு விட்டு “நான் ராயன் அண்ணா வீட்ல சாப்பிட்டுக்குறேன் அப்பா” என்றதும் “எனக்கு ஆகாதவன் வீட்டுக்கு போகாதேனு பல முறை சொன்னாலும் கேட்க மாட்டேகின்ற பொண்டாட்டி கிறுக்கு பிடிச்சிருக்கு உனக்கு!” என்று மகனிடம் சண்டைக்கு வந்துவிட்டார்.

“என்னால என் பொண்டாட்டியையும் புள்ளையையும் பார்க்காம இருக்க முடியாதுப்பா!” என்று வேகமாக பேசியவனோ கார் சாவியை எடுத்துக்கொண்டு கிளம்பிவிட்டான்.

காரை ஓட்டும்போது அவனுக்கு ராஜமாணிக்கமும் சரசுவும் சிரித்தது கண்முன்னே நிழலாடியது. சில நாட்கள் முன்னே ராயன் உன் அப்பாவை பற்றி தெரிஞ்சுக்கிட்டு வாடானு சொன்னது அவன் காதில் ஒலிக்கவும் அப்பா அப்போ ஒழுக்கம் சரியில்லாதவரா இருக்காது என்று மனதை போட்டு குழப்பிக்கொண்டே சென்றான் ராயன் வீட்டுக்கு பூங்கொடியையும் தியாவையும் பார்த்தால் கொஞ்சம் மனதிற்கு நிம்மதியாக இருக்குமென்று…

முல்லை எழும்பும் நேரம் ராயன் அவள் பக்கம் இல்லை நேரமே எழுந்து குளித்து பால்பண்ணைக்குச் சென்றிருந்தான். மெல்ல எழுந்தவளுக்கு தலையை சுற்றிக்கொண்டு வர அப்படியே உட்கார்ந்து விட்டாள். கிறுகிறுப்பு நின்றவுடன் எழுந்துச் சென்றவள் குளித்து விட்டு தலையை துவட்டிக்கொண்டு வந்தவளுக்கு பால் ஆத்தி கொண்டு வந்தார் தையல்நாயகி.

“நீங்க எதுக்கு மேல வந்தீங்க அத்தை நானே கீழ வந்துருப்பேனே” என்றவளோ தலைமுடியை துவட்டி கிளிப் போட்டுக்கொண்டாள்.

“அம்மாடி உன் புருசன் நேரமே பண்ணைக்கு கிளம்பி போகும்போது மருமகளை அடிக்கடி கீழ படி இறங்க விடாதீங்க சாப்பாடு பால் என்னவா இருந்தாலும் உன் அறைக்கே கொண்டு வந்து கொடுக்கச் சொல்லியிருக்கான்மா நான் கூட உன் மேல கோபத்தை இழுத்து பிடிச்சு இருப்பான்னு நினைச்சேன். ஆனா உன் மேல ஒரு துளி கோபம் கூட இல்ல மா” என்று சிலாகித்துக் கொண்டவர் பால் டம்ளரை முல்லையிடம் கொடுத்தார்.

முல்லையோ “ஆமா அத்தை என் மேல கோபம் போயிடுச்சு” என்று அவரிடம் தங்களுடைய சலிப்பை காட்டிக்கொள்ளவில்லை பாலை குடித்துவிட்டு “நான் கொஞ்ச நேரம் உங்க கூட கீழ இருந்துட்டு மேல வரட்டுமா அத்தை?” என்றாள் கண்ணைச்சுருக்கி.

“எங்க அறைக்கு பக்கம் இருந்த ராயனோட பழைய அறை பெயிண்ட் அடிக்காம இருந்துச்சு நேத்து பெயிண்ட் அடிக்க சொல்லியிருக்கான் பெயிண்ட் அடிச்சு முடிச்சதும் அந்த அறையிலதான் நீங்க ரெண்டு பேரும் இருக்க போறீங்களாம் வயிறு பெரிசாக பெரிசாக உன்னால படி ஏற முடியாதுல உன் மேல உள்ள பாசத்தால அறையை ரெடி பண்ணிட்டு இருக்கான் கண்ணு” என்றார் சின்னச் சிரிப்புடன்.

“உங்க மகனுக்கு என்மேல கொள்ளை பிரியம் அத்தை நான்தான் அவர்கிட்ட நதியா விசயத்தை சொல்லாம மறைச்சு அவரை காயப்படுத்திட்டேன்” என்று விம்மியவளை அணைத்துக்கொண்டு “முடிஞ்ச விசயத்தை தோண்டி துருவக்கூடாது. அவன் கோபத்துல ரெண்டு வார்த்தை கூட பேசினாலும் நீ கொஞ்சம் பொறுத்து போகணும். வாயும் வயிறுமா இருக்க பொண்ணு அவன் பேசியதை மனசுக்குள்ள போட்டு புழுங்கக்கூடாது சரியா! ரெண்டு பேரும் சந்தோசமா இருந்தாதான் பெரியவங்க நாங்களும் நிம்மதியா இருப்போம் தங்கம்” என்று மருமகளின் உச்சியில் முத்தமிட்டார்.

“சரிங்க அத்தை நீங்க சொல்றது படியே நான் நடக்குறேன்” என்றாள் சிறு இதழ் விரிப்புடன்.

“நீ உட்கார்ந்து டிவி பாரு அம்மா டிபன் எடுத்துட்டு வருவாங்க” என்று கீழே சென்றுவிட்டார்.

ராயனுக்கு போன் போட்டாள் முல்லை. முன்னேல்லாம் முதல் ரிங்கிலேயே எடுத்து “சொல்லு புள்ள” என்பவன் இன்று கடைசி நிமிசத்தில் போனை ஆன் செய்து காதில் வைத்தான் ஆனால் பேசவில்லை.

அவளின் மனதின் வலியின் மூச்சுக் காற்று அவனது செவியில் பட்டது. “சொல்லு” என்றான். அவனது சொல்லு புள்ள என்ற உரிமை மொழி இன்று அவன் வாயிலிருந்து வரவில்லை.

“சா.சாப்பிட்டீங்களா மச்சான்?” என்றாள் தடுமாற்றக்குரலுடன்.

“சாப்பிட்டேன் நீ சாப்பிட்டியா?” என்று மட்டுமே கேட்டான் அவ்ளோதான்.

“வேற பேசணுமா?”

“இ.இல்ல சு.சும்மாதான்” என்று குரல் கமறியது.

“சாப்பிட்டு மாத்திரை போடு” என்றவனோ போனை வைத்துவிட்டான்.

“ஓ என் மேல கோபம் போகல என்னை விரும்பவும் இல்ல போல நான் நீலகண்டன் அப்பா பொண்ணு அதான் என்னை கல்யாணம் பண்ணியிருக்காரு” என்று அவளாக ஏதோ நினைத்து மனதை போட்டு அலட்டிக்கொண்டிருந்தாள்.

ராயனோ பூங்கொடிக்கு போன் போட்டான். தென்னரசுவிற்கு சாப்பாட்டு போட்டுக்கொண்டிருந்தவள் “மாமா போன் பண்ணுறாங்க” என்று போனை எடுத்தவள் “சொல்லுங்க மாமா” என்றாள் பவ்யமாய்.

“முல்லைக்கு காலேஜ் லீவு அவ தனியா இருந்தா எதாவது மனசை போட்டு குழப்பிக்கிட்டே இருப்பா மா தியாவுக்கு பசியாத்தி முல்லைகிட்ட விட்டு வந்துடு” என்றதும்

“சரிங்க மாமா” என்று போனை வைத்து விட்டாள்.

“பங்காளி பொண்டாட்டி மேல இவ்வளவு அக்கறையா இருக்கவரு அந்த பொண்ணுக் கிட்ட கடுகடுனு முகத்தை காட்டுறாரு உங்க மாமா புரியாத புதிர்டி” என்றான் தலையை ஆட்டிக்கொண்டு.

“நாம எப்ப தனியா போறோம்?” என்று பூங்கொடி பேச்சை மாற்றவும்

“போலாம் போலாம் இப்ப என்ன அவசரம் நாயகி அம்மாவோட கைப்பக்குவம் நல்லாயிருக்கு வாய்க்கு ருசியா சாப்பிடுறேன் நாம தனியா போனா உன்னோட உப்பு சப்பில்லா சாப்பாட்டை சாப்பிடணும்” என்றவனை இடுப்பில் கையை வைத்து முறைத்தவள் அவனது முடியை பிடித்து ஆட்டி “ஏன் டா என்னோட சாம்பார் நல்லாயிருக்கு இன்னும் கொஞ்சம் ஊத்துனு சாப்பிட்டுட்டு இப்போ அத்தை சமையல் நல்லாயிருக்குனு என்னை வெறுப்பேத்துறியா உங்கப்பனை விட்டு உன்னால வரமுடியலை இனிமே என் கையால சாப்பாடு போட மாட்டேன் போடா” என்று கோபமாக கத்திவிட்டு தரையில் விளையாடிக்கொண்டிருந்த தியாவை இடுப்பில் தூக்கி வைத்துக்கொண்டு முல்லையின் அறைக்குச் சென்றுவிட்டாள் பூங்கொடி.

“அப்பா சாமி நான் துரத்தி துரத்தி இவளை லவ் பண்ணி கல்யாணம் பண்ணி இப்போ தினமும் இவ கையால அடி வாங்கறதே எனக்கு வேலையா போச்சு” என்று சலித்துக் கொண்டு தட்டில் கையை கழுவி எழுந்தவனிடம் “ரோசம் மானம் உள்ளவன் மாமனார் வீட்டுல வந்து சாப்பிடமாட்டான்” கோமளம் ஜாடை பேசி சாப்பிட அமர்ந்தார்.

அவனோ இந்த பெரியம்மா பேசறதையெல்லாம் காதுல வாங்கக்கூடாது என்று கையை கழுவிச் சென்று விட்டான்.

கோமளமோ கண்ணனின் அறையை பார்த்தார். அறை இன்னும் திறக்காமல் இருக்க “இந்த காலத்து பொண்ணுங்களுக்கு தினம் பாடம் எடுக்க வேண்டியிருக்கு எழுந்து வரட்டும் தீபாவுக்கு எடுக்குறேன்” என்று கோபம் கொண்டவர் மகள் இருக்கும் நினைவில் “ஏய் நதியா இன்னுமாடி தூங்குற?” என்று சத்தம் போட்டவருக்கு அவள்தான் நேற்று அனாதை பயலை கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டு போய்ட்டாளே என்று நினைவு வந்தது.

“கழுதை கஷ்டப்பட்டு அழுதுக்கிட்டு வரட்டும் செவினில நாலு போடுறேன்” என்று மகளை கறுவிக்கொண்டிருந்தார்.

மாவுபாக்கெட் வாங்கி வந்த பாலாஜியோ தக்காளி தொக்கு எப்படி வைக்கணும் என்று நதியாவுக்கு சொல்லிக்கொடுத்தான் அவளோ தலையை நாலாப்புறமும் ஆட்டிக்கொண்டு கேட்டிருந்தாள்.

“தோசையாவது ஊத்த தெரியுமா?” என்றான் முறைப்புடன் நக்கல் தொனியில்.

தெரியாது என்று சொன்னால் கழுவி ஊத்துவானென்று பயந்து “ம்ம் ஊத்தத்தெரியும்” என்றாள்.

“அப்போ ஊத்துடி” என்று கையை கட்டி சமையல்கட்டு திண்டில் உட்கார்ந்தான்.

தோசைக்கல்லில் உடனடியாக தோசை ஊத்தலாம் என்று கல்லைத்தான் நேற்று வாங்கி வந்திருந்தான்.

அவளுக்கு தோசை ஊற்றவே தெரியவில்லை மாவை மொத்தமாக எடுத்து ஆப்பம் போல ஊத்தியதும் அவள் பிடறியில் லேசாய் தட்டியவன் “தள்ளுடி ஒரு தோசை மாவு கூட ஊத்த தெரியல” என்று அவளது கையிலிருந்த கரண்டியை வாங்கி தோசையை திருப்பி போட்டு முதல் தோசையாக இருக்க தனியாக எடுத்து போட்டு மெலிதாய் தோசையை ஊற்றியவனை பார்த்து “நீங்க எப்படி இவ்ளோ அழகா தோசை சுடுறீங்க?” என்றவளை பார்த்து முறைத்தவன் “வாய் மட்டும் பேசினா போதாதுடி” என்றவன் ரெண்டு தோசை ஊற்றி விட்டு தட்டில் போட்டுக் கொண்டு “உனக்கு நீயே சுட்டு தின்னு” என்று தோசையை தட்டில் ஊற்றி திண்டில் உட்கார்ந்து சாப்பிட்டு தட்டை கழுவி வைத்தவன் “நான் வெளியே போய்ட்டு வரும் வரை கதவை சாத்திட்டு இரு யாரும் வந்து கதவை தட்டினா ஜன்னல் வழியே பார்த்துட்டு கதவு திறந்து விடு இந்த ஏரியாவுல திருடங்க கூட்டம் இருக்குனு கேள்விப் பட்டேன்” என்றான் அசால்ட்டாய்.

“என்னது திருடனுங்க வருவாங்களா நா.நான் கதவை திறக்கமாட்டேன்ப்பா” என்று பயந்து அரண்டாள்.

“ராயன் தங்கச்சினு வெளியே சொல்லாதடி எல்லாரும் சிரிப்பாங்க ரொம்ப பயந்தவ போல சீன் போடாதே நான் வர நைட் ஆகும் மதியத்துக்கு ஏதாவது சமைச்சு சாப்பிடு” என பைக் சாவியை எடுத்தவனை “ஏன் கார்ல போகலையா?” என்று அவன் முன்பு நின்றாள்.

“காருக்கு பெட்ரோல் அடிக்க நீ காசு தரியாடி வாயை மூடிக்கிட்டு தோசை சுடு” என்று எரிந்து விழுந்தான்.

“கொஞ்சம் பாசமா பேசமாட்டீங்களா?” என்று முகத்தை சுளித்தாள்.

“ஆமா உன்னை துரத்தி துரத்தி லவ் பண்ணி கல்யாணம் கட்டிட்டு வந்திருக்கேன் பாரு சும்மா கண்ணே மணியேனு கொஞ்சறதுக்கு ப்ளான் போட்டு எனக்கு நம்பிக்கை துரோகி பட்டம் வாங்கிக்கொடுத்தவகிட்ட இப்படித்தான் பேச முடியும்” என்று சுள்லென்று பேசிவிட்டுச் சென்றுவிட்டான்.

நதியாவுக்கு பாலாஜி பேசுவது சுருக்கென்று தைத்தாலும் தான் செய்து விட்ட தவறிற்கு தண்டனையாக அவனின் கோபத்தை பொறுத்துக்கொண்டாள் பெண்ணவள்.

எட்டு மணிக்கு மேல் கண்ணனின் அறைக்கதவு திறந்தது. டாப்பும் ஜீன்ஸுமாக வந்தவளை கண்டு கடுப்பாகி விட்டார் கோமளம்.

“ஏய் என்ன மண்ணாங்கட்டி ட்ரஸ் இது ஒழுங்கா சேலையை கட்டிட்டு வா” என்றார் முகத்தை கடுகடுவென வைத்து.

“இந்த ட்ரஸ்க்கு என்ன குறைச்சல் அத்தை?” என்று கோமளம் முன்னே கால் மேல் கால் போட்டு அமர்ந்தாள்.

“என்னடி பெரியவங்க முன்னாடி மட்டு மரியாதை இல்லாம கால் மேல கால் போட்டு உட்கார்ந்திருக்க அதுவும் பொண்ணுங்க கால் மேல் கால் போட்டு உட்கார கூடாது படிச்ச உனக்கு தெரியாதா?” என்று மூச்சு வாங்க பேசியதும்

காதை குடைந்துக் கொண்டு காலை சரியாக வைத்தவள் “போதுமா அத்தை” என்றாள் சலித்துக்கொண்டு.

“இன்னிக்கு ஒருநாள் நேரம் கழிச்சு எழுந்து வந்தா பரவாயில்ல நாளைக்கு காலையில ஐஞ்சு மணிக்கு எழுந்து வந்திருக்கணும் வீட்டு வேலை எல்லாம் பார்க்க தெரியும்தானே?”

“ம்ம் சமைக்கத்தெரியும் அத்தை ஆனா நான் எதுக்கு சமைக்கணும் ஏழு தலைமுறை தாண்டியும் உட்கார்ந்து சாப்பிடற அளவுக்கு சொத்து மதிப்பு வச்சிக்கிட்டு சமைக்க ஆள் போடலையா நீங்க?” என்றாள் அசால்ட்டாக.

“அமுதாவை தவிர நாங்க வீட்டு வேலைக்கு யாரையும் வீட்டுக்குள்ள விட்டதில்லை. நானெல்லாம் உன் வயசுல நாலு ஆளு வேலையை ஒத்த ஆளா செய்வேன் தெரியுமா! இப்படி என் மாமியார் முன்னால உட்கார்ந்து பேசமாட்டேன். நீ என்னடானா எனக்கு மரியாதை கொடுக்காம கால் மேல கால் போட்டு உட்கார்ந்திருக்க போய் எனக்கு சூடா சர்க்கரை கம்மியா டீ போட்டு கொண்டு வா பார்க்கலாம்” என்றார் அதிகாரமாக.

“முதல் முறை கேட்குறீங்கனு போட்டு கொண்டு வரேன்” என்று எழுந்து தீபாவும் சமையல்கட்டுக்குள் சென்றாள். அமுதா பாத்திரங்களை கழுவிக் கொண்டிருந்தவர் தீபாவை பார்த்ததும் புன்னகை புரிந்தவர் “ஏதாவது வேணுமா பாப்பா?” என்றார் கனிவான குரலுடன்.

“இல்ல நீங்க பாருங்க நான் அத்தைக்கு டீ போட வந்தேன் நான் கண்ணன் எழுந்து வந்ததும் அவன்கூட சாப்பிட்டுக்குறேன்” என்றாள் மெலிதான புன்னகையுடன்தான்.

“நா.நான் சொல்றேன்னு தப்பா எடுத்துக்காதே பொண்ணு கண்ணன் தம்பியை என் முன்னால கூப்பிட்டது போல இந்த வீட்டு பெரியவங்க முன்னே பேர் சொல்லி கூப்பிட வேணாம் பாப்பா..! பெரியம்மா யார் இருக்காங்கனு பார்க்க மாட்டாங்க உன்னைத்தான் திட்டிடுவாங்க..! பட்டணத்துல புருஷன் பேரு சொல்லி கூப்பிட்டுக்கறது அங்க நடைமுறைக்கு சரிப்பட்டு வரும்..! இங்க கிராமத்துல சரியா வராதுமா” என்றவரை பார்த்து “நீங்க உங்க வேலையை பார்த்தா மட்டும் போதும் எனக்கு எங்க எப்படி பேசணும்னு தெரியும்” என்று முகத்தில் அடித்தாற் போல பேசவும் “மன்னிச்சிடுங்க பாப்பா” என்று அமுதா அவரது வேலையை பார்க்க ஆரம்பித்தார்.

அழகம்மையோ தீபா அமுதாவை எடுத்தெறிந்து பேசும் போது வந்துவிட்டார். பாத்திரம் விலக்கி முடித்ததும் அமுதா பின்வழியாக வீட்டிற்குச் சென்றுவிட்டார்.

“எனக்கும் டீ கிடைக்குமா இல்ல உங்க மாமியார்க்கு மட்டும் டீ போட்டுத்தருவியா?” என்றார் சிரித்தபடியே

“வாங்க சித்தி டீ சேர்த்து தான் வச்சிருக்கேன் இருங்க டம்ளர்ல ஊத்தி தரேன்” என்று டீயை ஆத்தி இரண்டு டம்ளரில் ஊற்றியவளிடம் “ஏம்மா அமுதா உன்கிட்ட பொறுமையா தானே பேசினாங்க ஏன் நீ அவங்க முகத்துல அடிச்சாப்பல உங்க வேலையை பாருங்கனு சொல்லுற அமுதா நம்ம வீட்டுல ஒருத்தவங்க மாதிரி பெரியவங்க கிட்ட இப்படித்தான் பேசுவியா?” என்று சற்று கோபத்துடன் தான் கேட்டார்.

“வீட்டு வேலைக்காரவங்களை வைக்கற இடத்துல வைக்கணும் சித்தி” என்றாள் தீபா வெடுக்கென.

“என்னது அமுதா வீட்டு வேலைக்காரியா ராயன் தம்பியோட மாமியார் அமுதா, கிட்டத்தட்ட எனக்கு என்ன உரிமை இருக்கோ அதே உரிமை அமுதாவிற்கு உண்டு நீ படிச்ச பண்பான பொண்ணுனா அவங்க கிட்ட இனிமே எடுத்துதெறிஞ்சு பேசாதம்மா” என்றார் கொஞ்சம் அதட்டலாகத்தான்.

தீபாவோ அமுதா ராயன் மாமியார் என்பதை மறந்திருந்தாள். “சாரி சித்தி இனிமே நான் அமுதா அம்மாவுக்கு மரியாதை கொடுக்குறேன்” நல்லவள் போல நடிப்புடன் டீ டம்ளரை அழகம்மையிடம் கொடுத்து விட்டு “வரேன் சித்தி” எப்படியோ சமாளிச்சிட்டேன் என்று கண்ணை சுழட்டிக்கொண்டு ஹாலுக்குச் சென்று கோமளத்திடம் டீயை கொடுத்தாள்.

டீயை குடித்த கோமளமோ “ம்ம் டீ நல்லாத்தான் போட்டிருக்க ஆனாலும் நான் போடறது போல இல்ல” என்று சலித்துக்கொண்டு குடிக்கவும் அவரது தலையில் நங்கென்று கொட்டு வைக்கணும் போல இருந்தது தீபாவிற்கு.

“தீபா இங்க வந்து என் பக்கம் உட்காரு” என்றதும் அவளும் கோமளம் பக்கம் உட்கார்ந்து “சொல்லுங்க” என்றாள்.

“ஆமா நேத்து ரெண்டு பேரும் சந்தோசமா இருந்தீங்களா… நீயும் சீக்கிரம் மாசமாகணும். நான் ஜோசியம் பார்த்தேன் ராயனுக்கு முதல்ல பொண்ணுதான் பொறக்கும்னு சொல்லியிருக்காங்க ஆனா உனக்கு பையன்தான் பொறக்கும்னு சொல்லியிருக்காரு ஜோசியக்காரர். ராயன் முன்னால என் மகன் கையை கட்டி நிற்குறான்னு கவலையா இருந்தேன் இப்போ என் பேரன் முன்னால ராயன் மகளும் மகனும் கையை கட்டி நிற்கணும் அதை பார்த்து ஆனந்தப்படுவேன்” என்று அல்ப ஆசைபட்டார் கோமளம்.

“சீக்கிரமா பேரனை பெத்துக்கொடுக்குறேன் அத்தை ஒரு வேளை ராயனுக்கு பையன் பொறந்துட்டா என்ன பண்ணுவீங்க?” என்றாள் புருவம் உயாத்தி.

“உன் வாயை பினாயில் போட்டு கழுவுடி நான்தான் ராயனுக்கு பொண்ணுதான் முதல்ல பிறக்கும்னு சொன்னேன்ல” என்றார் எரிச்சலாக.

“சரி கோபப்படாதீங்க” என்று இருவரும் ராசியாக கைகோர்த்தனர்.

கண்ணன் குளித்து வெளியே வந்தவன் கண்ட காட்சியில் ‘நேத்து ரெண்டு பேரும் சண்டைக்கோழியாக நின்னாங்க இப்ப என்னடானா ரெண்டு பாச பறவைகள் கொஞ்சிக்கிறாங்க ரெண்டு பேரும் டேன்ஜரான ஆளுங்க கொஞ்சம் சூதானாமா இருக்கணும்’ என்று தோளைக்குலுக்கிக் கொண்டவனோ “தீபா சாப்பாடு எடுத்து வை பசிக்குது” என்று அவர்கள் பக்கம் வந்ததும் “டேய் நாளையிலிருந்து நேரம் காலமா எழுந்து பால்பண்ணைக்கு போகிற வழியா பாருடா” என்றதும்

“அடுத்த வாரம் போறேன்மா இந்த வாரம் நானும் தீபாவும் ஹனிமூன் காஷ்மீர் போறோம்” என்றான் தீபாவை பார்த்து ஒற்றைக்கண்ணைச் சிமிட்டி.

“என்கிட்ட சொல்லவே இல்லை கண்ணா” என்றவளோ நாக்கை கடித்துக்கொண்டு “நீங்க சொல்லவேயில்லையே” என்றாள் கோமளத்தை ஓரக்கண்ணால் பார்த்தபடியே.

“சர்பிரைஸ்டி” என்றவன் கையை பிடித்து “வாங்க சாப்பிட போகலாம்” என்று இருவரும் ஜோடியாக போவதை பார்த்து “என்னமோ சந்தோசமா இருந்தா சரி” என்று டீவி ரிமோட்டை எடுத்து டிவியை ஆன் செய்த கோமளத்துக்கோ நதியா வீட்டுக்குள் இல்லாதது ஒரு மாதிரி மனச் சங்கடமாக இருந்தது.

‘கழுதைக்கு ஒரு வேலையும் பார்க்க தெரியாது என்ன பண்ணுறாளோ தெரியலை?’ என்று புலம்பவும் செய்தார்.

அன்று மதியம் தீபாவை அழைத்துக்கொண்டு வயற்காட்டிற்குச் சென்றான் கண்ணன். வெயிலில் தலைக்கு முந்தானை சேலையை கட்டிக்கொண்டு வேலை பார்த்துக்கொண்டிருந்தனர் பெண்கள்.

“அப்பாடி இந்த வெயிலுல எப்படி கண்ணா இவங்க எல்லாம் வேலை பார்க்குறாங்க கால் சுடாதா செருப்பு கூட போடாம வேலை பார்க்குறாங்க எப்படிடா முடியுது இவங்களால” என்று அவர்களை அதிசயமாய் பார்த்துக் கொண்டே நடந்தவள் சேற்றில் காலை வைத்துவிட்டாள். “ஐயே சேறு” என்று காலை உதறினாள்.

ஹாஹாவென்று சிரித்த கண்ணனோ “நான் தோட்டத்துல வேலை பார்ப்பேன் எல்லாரையும் அதிகாரம் பண்ணுவேன்னு சொன்ன இங்க பாருடி இவங்களெல்லாம் வெயில் பார்க்காம சேத்துல இறங்கி வேலை பார்த்ததுனாலதான் நாம ஏசி ரூம்ல உட்கார்ந்து சாப்பிட்டு சம்பளம் வாங்கினோம் சேறுதான் டி பல பேருக்கு சோறுபோடுது. பம்பு செட்டு தொட்டியில தண்ணியிருக்கும் காலை கழுவலாம்” என்று அவளை கூட்டிக்கொண்டு போக “கண்ணா சினிமாவுல வரது போல என்னை தூக்கிட்டு போகமாட்டியா?” என்றாள் கொஞ்சல் மொழியுடன்.

கண்ணனோ வயற்காட்டை சுற்றிப்பார்த்தான் அனைவரும் குனிந்து வயலில் வேலை பார்த்துக்கொண்டிருந்தனர். தீபாவை கையில் தூக்கிக்கொண்டு பம்பு செட்டுக்குச் சென்றவன் மோட்டார் தொட்டிக்குள் போட்டு விட்டு தானும் குதித்ததும் “ஏய் ஜாலியா இருக்கு கண்ணா” என்று கண்ணனின் கையை பிடித்துக்கொண்டதும்

“எனக்கு உன்னை இப்படி பார்த்ததும் டெம்ப்ட்தான் ஆகுது” என்றான் அவளது ஆடை விலகிய அழகுகளை பார்த்து.

“ஏய் கேடி நாம இப்ப வெளியே இருக்கோம்டா அடங்கி இரு” என்று அவனது முகத்தில் தண்ணீரை அள்ளி அடித்தாள்.

அவனோ “இந்த நேரம் யாரும் வரமாட்டாங்கடி” என்று அவள் மேல் தண்ணீரை அள்ளி தெளித்து இருவரும் தண்ணீருக்குள் விளையாடிக்கொண்டிருந்தனர். கண்ணனுக்கு கிணற்று தண்ணீருக்குள் இருந்து பழக்கம் ஆனால் தீபாவிற்கோ கொஞ்ச நேரத்தில் தண்ணீருக்குள் இருக்கவே குளிரில் நடுங்கினாள்.

அவள் நடுங்குவதை கண்ட கண்ணனோ “தோப்புக்கு வந்தா தங்கறதுக்கு அறை இருக்கு ட்ரஸை காயவச்சிட்டு போகலாம்” என்று அவளை தூக்கிக்கொண்டு சிறியதாய் இருக்கும் வீட்டுக்குள் நுழைந்தவன் அவளை ஈர ஆடையில் பார்த்தவனுக்கு ஹார்மோன்கள் எக்குதப்பாய் ஆர்ப்பரித்தது அவளை ஆளவேண்டுமென்று அவளது கன்னத்தில் அழுத்தமாய் முத்தமிட்டான்.

“டேய் வீட்டுக்கு போகலாமா?” என்று அவனது தோளில் சாய்ந்துக் கொண்டாள் வெட்கத்தில்.

“இந்த இயற்கைக்கு நடுவுல இருக்க வீட்டுக்குள்ள நாம ஒண்ணா சேர்ந்தோம்னா அதுல ஒரு கிக்குடி” என்று கண்ணடித்தவனோ அங்கிருந்த கயிற்று கட்டிலில் தீபாவை மெல்ல படுக்க வைத்தவன் அவள் எதிர்பார்க்காத நேரம் அவளது ஈரமான சேலையை உருவினான்.

அவளுக்கோ வெட்கம் வந்து மார்புக்கு குறுக்கே கையை வைத்து மறைத்துக்கொண்டாள். இந்த நாளுக்காய்த்தான் காத்திருந்தேன் என்று அவளது அருகே நெருங்கிப்படுக்கவும் “இங்க யாரும் வரமாட்டாங்களா பயமா இருக்குடா” என்று அவனது மார்பில் படுத்துக்கொண்டாள்.

“இங்க யாரும் வரமாட்டாங்கடி கதவு லாக் போட்டு இருக்கு நான் உன் பக்கம் இருக்கேன் என்ன பயம்” என்றபடியே அவளது கழுத்தில் முகம் புதைத்தான்.

“கூசுதுடா கண்ணா” என்று சிணுங்கினாள்.

“கூசாம எப்படி பண்ண முடியும்” என்று அவளது நெற்றியில் முத்தம் கொடுத்து அவளது இதழில் இளைப்பாறினான். நீண்ட நெடிய முத்தம் முடிவுக்கு வந்து அவளது அங்க வனப்புகளில் அவனது பார்வை பதிய அவளோ “போடா” என்று அவனது முதுகில் அடி வைத்தாள்.

“எனக்கு எல்லாம் வேணும்டி” என மோகத்தில் பிதற்றியவன் அவளது வனப்பில் முகம் புதைத்தான்.

“கண்ணா” என்று அவனது பின்னந்தலைக்குள் கையை நுழைத்துக்கொண்டாள்.

அவளது ஆடைகளுக்கு மேலாக அவளை கொஞ்சி தீர்த்தவன் ஆடையில்லாமல் பார்க்க அவனது இதழ்கள் ஏங்கியது. பரபரவென அவளது ஆடைகளை களைந்தவன் அவளது இதழ்களை கவ்வி சுவைத்தான்.
இருவருக்கும் இதழ் முத்தம் புதிதல்ல ஆனால் திருமணம் ஆன பிறகு மெதுவாய் தன் பொண்டாட்டி என்ற உரிமையில் அவன் கொடுக்கும் முத்தம் அவனுக்கு புதிதாய் தோன்றியது.

அவனது இதழ்கள் அவளது மேனியில் தங்கு தடையின்றி விளையாடியது. அவளது அழகுகளின் மொக்குகளில் அவனது பற்தடம் பட்டு அவள் கண்சொருகினாள். அவளது கண் சொருகலில் அவனது ஆண்மை பேயாட்டம் போட்டு அவளுக்குள் மெதுவாய் மென்மையாக பூவை பறிப்பது போல பெண்மைக்குள் நுழைந்துக் கொண்டான் ஆணவன்.

“கண்ணாஆஆ” என்று வாய்திறந்தவளின் இதழ்களை கவ்விக்கொண்டான். முழுதாய் இருவரும் தாம்பத்தியத்தை இனிதாய் துவங்கிவிட்டனர். கூடல் முடிந்து அவளது நெற்றியில் முத்தமிட்டவன் “உனக்கு பிடிச்சிருந்ததா” என்றவனை “எனக்கு பெயினா இருக்குடா மண்டையா பிடிச்சிருந்ததானு கேட்குற” என்று அவனது மார்பில் அடித்தாள்.

“ஃபர்ஸ்ட் டைம் அப்படித்தான்டி இருக்கும்” என அவளது கன்னத்தில் முத்தமிட்டான்.

“ம்ம் கொஞ்சம்தான் வலி ஆனா சந்தோசமா இருந்தேன்டா” என்று அவனது கன்னத்தில் எக்கி முத்தமிட்டாள். இருவரும் மீண்டுமொரு முறை கூட மாலை மங்கியது. தண்ணீர் தொட்டியில் இருவரும் குளித்துவிட்டு காய்ந்த துணிகளை போட்டுக்கொண்டு வீட்டுக்குச் சென்றனர்.

தென்னரசுவிற்கு இரவு தூக்கம் வரவில்லை தோட்டத்து வீட்டுக்கு போய் பார்த்துட்டு வந்துடலாமா அப்பாவை தப்பா நினைக்க கூடாது என்று அவன் மனம் துடித்தது.

இல்ல போய் பார்த்துட்டு வந்துடலாமென்று வெளியே வந்தவன் முன்னே ராஜமாணிக்கம் ஊருக்கு தெரியாமல் குடும்பம் நடத்திய குமுதாவும் ராஜமாணிக்கத்துக்கு பிறந்த மகள் அரசியும் தென்னரசுவின் முன்னால் நின்றனர்.

“யாரு நீங்க இந்த நேரத்துல இங்க வந்துருக்கீங்க அதுவும் வயசு பொண்ணை கூட்டிக்கிட்டு வந்திருக்கீங்க?” என்றதும்

“நா.நாங்க அப்பாவை பார்க்க வந்திருக்கோம். அப்பா எங்களை பார்க்க வந்து ஒரு மாசம் ஆச்சு… எனக்கு காலேஜ் ஃபீஸ்க்கு பணம் தரேனு சொன்னாரு அப்பா ஆனா வீட்டுக்கு வரவேயில்லை” என்றாள் அழுகையுடனே அரசி.

“யாரு பாப்பா உங்கப்பா நீங்க அட்ரஸ் மாறி வந்துட்டீங்கனு நினைக்குறேன்?” என்றவன் அங்கிருந்த நாற்காலியில் உட்கார்ந்துக் கொண்டான்.

“ரா.ராஜமாணிக்கம்தான் என்னோட அப்பா இதோ நான், அப்பா, அம்மா மூணுபேரும் சேர்ந்து எடுத்துக்கிட்ட போட்டோ” என்று அவளது மொபைலில் இருந்த போட்டோவை காண்பித்ததும் ஆடிப்போய்விட்டான் தென்னரசு.

அவனுக்கு முகம் முழுக்க வியர்த்துக்கொட்டியது. தன் தந்தை தாயை தவிர யாரையும் ஏறெடுத்து பார்க்கமாட்டாரு என்று ஆணித்தரமாக நம்பியிருந்தவன் தலையில் பேரிடியாக ராஜமாணிக்கம் ஒருபெண்ணுடன் சேர்ந்து நிற்க ராஜமாணிக்கத்தின் தோளில் கைபோட்டு சிரிப்புடன் நின்றிருந்த அரசியை கண்டதும் அதிர்ச்சியில் எழுந்து நின்றான்.