Login
தீராக்காதல் [சிறுகதை]
8 March 2025 at 01:30
அந்தத் தையலகத்தில் காத்திருந்தேன். இன்றோடு ஏழாவது முறை. பத்மா அக்கா தையல் இயந்திரத்தின் ஓர் உதிரி பாகமாவே மாறியதைப் போல் ஒன்றி தைத்துக் கொண்டிருந்தார். என்னைப் பார்த்து விட்டுப் பாராதது போல் வந்திருந்த வாடிக்கையாளரிடம் பேசியபடி சில நிமிடம் போக்குக் காட்டினார். பின் நான் வந்ததறிந்து ஆச்சரியப்படுவது போல் “இன்னும் அண்ணன் கிட்ட பேசல.” என்றார். ஒருவாரமாகத் தேய்ந்த அதே பதில். ஏமாற்றமில்லை; ஆனால் சோர்விருந்தது.
“அக்கா, தினம் இதேதான் சொல்றீங்க…”
“நாளைக்கு நிச்சயம் கேட்டு சொல்றேன்.”
“ஃபர்ஸ்ட் டைம் இன்சூரன்ஸ் ஏஜென்சி எடுத்திருக்கேன். வழக்கமா உங்ககிட்டயேதான் துணி தைக்கறேன். நீங்க எனக்கு சப்போர்ட் பண்ணுவீங்கன்னுதானே உங்ககிட்ட தினம் வரேன்” - என் குரலில் நான் இல்லை என்று நம்பிய ஏமாற்றம்தான் நிறைந்திருந்தது.
“நாளைக்கு வாயேன். பார்ப்போம்.”
வெறுப்பாய் நடந்தேன். என் கைப்பை நிறைய புதிதாக அச்சடித்த விசிட்டிங் கார்டுகள் இருந்தன. என் பெயரிட்டு எல்ஐசி அட்வைசர் என்று எழுதிய இளநீல வண்ண அட்டைகள். அட்வைசர் ஆகி பதினைந்து நாட்கள் ஆகி விட்டன. இன்னும் ஒரு பாலிசி கூட என் கணக்கில் சேரவில்லை. இதற்கெல்லாம் நான் சரிப்பட்டு வரமாட்டேன், உருப்படியாக வேறு வேலை தேடலாம் என்று தோன்றும் போதே எதிரே பைக்கில் அவன் வந்தான்.
எனக்குப் பரபரப்பும், பரவசமும் தொற்றிக் கொண்டது. என்னைக் கண்டு பைக்கை நிறுத்தியவன், மெல்லிய புன்முறுவலுடன் தலை அசைத்து விட்டு கேட்டான்.
“என்னாச்சு? ஏதாவது பார்த்தீங்களா? டூ வீக்ஸ் ஆச்சே!”
“இப்பக் கூட ஒரு கஸ்டமரை பார்த்துட்டுதான் வரேன், ஸார்.”
“குட். எந்தப் பாலிசி? எவ்ளோ ப்ரீமியம்?”
“இன்னும் ஓக்கே சொல்லல. நாளைக்கு சொல்வாங்க.”
என் மனதில் நம்பிக்கையே இல்லை. ஆனாலும் அவனிடம் அப்படி நம்பிக்கை இன்றிப் பேசலாகாது. அவன் மனங்களைப் படிக்கப் பயிற்சி எடுத்தவன் போல் கேட்டான்.
“உங்ககிட்ட கான்ஃபிடன்ஸே இல்லையே! எவ்ளோ நாளா அவங்கள பாலோ பண்றீங்க?”
“ஏழு நாளாச்சு. தெரிஞ்சவங்கதான், ஸார். போட்ருவாங்க.”
“சரி, நாளைக்கு நான் இதே டைமுக்கு வரேன். பேசிப் பாப்போம்.”
சும்மாவே எனக்குச் சரியாகப் பேச வராது. இதில் இவன் வேறு கூட இருந்தால் விளங்கின மாதிரிதான்! ஆனாலும் மறுக்கவில்லை. நாளையும் அவனைப் பார்க்க ஒரு சந்தர்ப்பம்.
பித்தேறிய மனதிற்கு ஒவ்வொரு சந்திப்பும் மருந்தாகும்; அதுவே மேலும் பித்தாக்கும்.
“சரிங்க, ஸார்.”
“ஒருத்தர்கிட்டயே கேட்டுட்டு இருக்காதீங்க, இன்னும் நிறையப் பேரைப் பாக்கணும். இப்படி வெயில்ல நடந்தே எத்தனை பேரைப் பார்க்க முடியும்? ஒரு வண்டி வாங்கலாம் செகண்ட் ஹாண்ட்ல. சீக்கிரம் அந்த அளவுக்காவது சம்பாதிக்க ஆரம்பிங்க…”
“...”
“முகத்துலயே வெயில் படுது பாருங்க. குடையாவது எடுத்துருக்கலாம்ல!”
அச்சொற்களின் அக்கறை அந்த வெயிலுக்கு இதமான பனிக்கட்டிகளாகப் பொழிந்தன.
“இப்படி வெயில்ல அலைஞ்சு ஸ்கின் டேனாகிக் களைச்சுப் போய் கஸ்டமரை எப்படி கேன்வாஸ் பண்ணுவீங்க? நம்ம வேலைக்கு நம்ம தோற்றம் ரொம்ப முக்கியம். அயர்ன் பண்ணாம, கசங்கின டிரெஸ்லாம் போட்டுட்டு யார்டயும் போய்ப் பேசாதிங்க…”
அவன் கண்கள் என்னை மேலும் கீழும் ஒருமுறை அலட்சியமாக அலசின. என் மொத்த உற்சாகமும், சந்தோஷமும் வடிந்து முகம் இருண்டது. அதைப் பற்றி அவனுக்கு எந்தக் கவலையும் இருக்காது என்பதும் எனக்குத் தெரியும்.
“சரி நாளைக்கு பாக்கலாம்” - கிளம்பினான். முன்பே இருந்த எரிச்சல் இன்னும் கூடியது.
‘இதெல்லாம் தேவையா? அந்த மருந்துக் கம்பனியில் அக்கவுண்டண்ட் வேலைக்கே போயிருக்கலாம். என் விவஸ்தைக் கெட்ட புத்தி இவனைக் கண்டதும் பின்னால் ஓடி வந்து விட்டது. இதென்ன கண்டதும் காதலா? உண்மையைச் சொன்னால் காதலென்று உறுதியாக எனக்கே தெரியாவிடினும் இது கண்டதும் ஏற்பட்ட கிறுக்குதான்.
மருந்துக் கம்பெனிக்கு நேர்முகத் தேர்வுக்கு சென்றவளை அங்கு மேலாளரிடம் ஊழியர்களுக்கான பல்க் பாலிசித் திட்டத்திற்காக காண வந்தவன் தயக்கமே இல்லாமல் அணுகினான். என்னைப் பார்த்ததும் புன்னகையா இல்லையா என்று சொல்ல முடியாத முறிந்த முறுவல் ஒன்றை வீசி விட்டு “கொஞ்சம் பேசணும்” என்றான்.
அப்போதுதான் அவனைக் கவனித்துப் பார்த்தேன். மாநிறத்திற்கு அடுத்த நிறம். மிடுக்கான உடை, சுத்தமாய் இருந்தான். தூய்மையை விட சிறந்த அழகு சாதனம் வேறில்லை. குறிப்பாக அந்தக் கருத்த விழிகள், அவனது விழியின் ஒளியிலா அல்லது விழியோரங்களின் கூடுதல் கருமையிலா, தெரியவில்லை - மிக மெலிதாக மை இட்டது போலொரு பிரமை தோன்றும் கண்கள். நான் அந்த விழிகளிலேயே தங்கி விட்டேன்.
நான் கேள்வியாய் பார்ப்பதைக் கண்டதும் மெல்லச் சிரித்தான். “நான் கண்ணன். எல்ஐசி டெவெலப்மென்ட் ஆஃபீஸர். ஒரு பத்து நிமிஷம் ஒதுக்கலாமா பேச?”
ஏன் சம்மதித்தேன் என்று அதன் பிறகு பல முறை கேட்டுக் கொண்டும் தர்க்கமில்லாத பதில்தான் கிடைத்தது. அவனை எனக்குப் பிடித்திருந்தது. அவனுடன் பேசக் கிடைத்த அந்த சந்தர்ப்பத்தை நான் தவற விட விரும்பவில்லை என்பதுதான் ஒரே காரணம்.
“உங்களைப் பத்திச் சொல்லுங்க. பேரென்ன? இங்க பக்கத்துலதான் வீடா?”
“நான்ஸி. இல்ல, எனக்கு வீடே இல்ல. ஹாஸ்டல்ல இருக்கேன்.”
“ஓ! இப்போ எங்க ஒர்க் பண்றீங்க?”
“இன்னும் ப்ராபரா ஒரு வேலைக்குன்னு போகல. இங்க ஒரு ஆசிரமத்தில் வளர்ந்தேன். அவங்க ஹாஸ்டல்லதான் தங்கி இருக்கேன். பிகாம் சிஏ படிச்சிருக்கேன். இப்போதைக்கு சில கடைகளுக்கு அக்கவுண்ட்ஸ் பார்க்கறேன். காலைல ஒரு கடை, சாயந்திரம் ஒரு கடை. இங்க வேலை கிடைச்சா மாறிடுவேன். அப்புறம் வேற ஹாஸ்டல் பார்க்கனும்.”
“குட். நல்ல பிஜி ஏதும் வேணும்னா சொல்லுங்க.”
இது வரையில் நான் இப்படி என்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்ட யாரிடமும் உடனே வந்து முகத்தில் ஒட்டிக் கொள்ளும் காருண்யமோ, பரிதாபமோ இல்லாமல் அவன் என்னை இயல்பாக அணுகினான். அத்தனை ஆண்டுகளில் எனக்குஅது முக்கியத் தேவையாக இருந்திருக்கிறது என்பதே அப்போதுதான் புரிந்தது.
“இப்போ இந்த வேலைக்கு சேர்ந்தாலும், பத்தாயிரம் பன்னெண்டாயிரம் கிடைக்குமா? அதுல உங்க சாப்பாடு, பிஜி ரெண்ட் எல்லாம் போக என்ன மிச்சம் வரும்? எல்ஐசில அட்வைசர் ஆக விருப்பம் இருக்கா? நல்ல வருமானம் கிடைக்கும். யோசிச்சுப் பாருங்க.”
அப்போது நான் அந்த அக்கௌன்டன்ட் வேலையை முயலாமல் தவிர்ப்பேன் என்றோ இன்ஸ்யூரன்ஸ் அட்வைசர் ஆக சம்மதிப்பேன் என்றோ நினைக்கவே இல்லை. ஆனால் அவனுடன் பேசிய அந்த பத்து நிமிடங்களில் என் உலகம் மிக அழகாய்த் தெரிந்தது.
இத்தனைக்கும் அவன் பேசியது முழுக்க அவனது வேலை சம்மந்தமாக மட்டுமே. ஒரு வேளை அதுதான் என்னை ஈர்த்ததோ! எத்தனை முறை யோசித்தாலும் இன்னதுதான் காரணம் என்று குறிப்பிட்டுக் கூறவே முடியவில்லை. பார்த்த உடனே பிடிக்க வேறு என்னதான் காரணம் இருக்க முடியும்? நான் பெண், அவன் ஆண் என்பதைத் தவிர!
“ஸ்கில் பொறுத்து லட்சக்கணக்கில் கூட சம்பாதிக்கலாம். நானே சாட்சி!” - சிரித்தான்.
“எனக்கு அப்படி எந்த ஸ்கில்லும் இல்லைங்களே!” - என்னிடம் ஒரு கெட்ட பழக்கம் உண்டு. என் போதாமைகளை சங்கடம் இல்லாமல் யாரிடமும் சொல்லி விடுவேன். என்னைப் பற்றிய எந்த எதிர்பார்ப்பும் ஏற்படாமல் இருக்க அது உதவும் என்ற கணக்கு.
“அதெல்லாம் நாமளா நினைச்சுக்கறதுதான். நான் கூட இருந்து ட்ரெய்னிங் தருவேன். ஒரு முறை நீங்க பாலிசி பிடிச்சாப் போதும். அப்பறம் அவங்க ப்ரீமியம் கட்டும் போதெல்லாம் உங்க அக்கவுண்ட்ல கமிஷன் வந்துட்டே இருக்கும். இது எம்எல்எம் மாதிரி இல்லைனு புரியுதுல்ல. உண்மையாவே பல குடும்பங்களை வாழ வச்சுருக்கு. எத்தனையோ பாலிசிகள் குடும்பத் தலைவர் இறப்புக்கு பின்னாடி பெரிய பலமா இருந்திருக்கு. அவங்களுக்கும் நன்மை, நமக்கும் நல்ல வருமானம்.”
எனக்கு அப்படி பணத்தாசை எதுவும் இல்லை. ஆதரவற்ற விடுதியில் தங்கிப் படித்த எனக்கு அந்த பத்து, பதினைந்தாயிரம் போதும். நல்ல வேலை கிடைத்ததும் அந்த விடுதியில் இருந்து வெளியேறி என் செலவுகளை நானே பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும். முடிந்தால் என்னை ஆளாக்கிய அமைப்புக்கும் விடுதிக்கும் ஏதாவது உதவலாம் என்பதைத் தவிர எனக்கு லட்சியமோ பேராசையோ ஏதும் கிடையாது. ஆனாலும் அவனுடன் பணி புரியலாம் என்ற ஒரே காரணம் என்னை அசைத்தது.
நான் அத்தனை பலவீனமானவள் அல்லள். சில ப்ரோபோசல்கள் வந்திருக்கின்றன. மிக நல்ல வாய்ப்புகளை தவிர்த்திருக்கிறேன். இவனை விட தோற்றத்தில் சிறந்தவர்களும் அதில் உண்டு. ஆனால் இவன் வேறு விதமாகத் தெரிந்தான். ஓர் ஆணாக மிக ஆளுமை மிக்க கம்பீரம் இருந்தது. மிதமான உத்தரவிடும் தன்மையிலான அவனது பேச்சிற்கும் ரசிகையாகிப் போனேன். அதிகமோ குறைவோ இல்லாத அளவான பேச்சு. ஒரு துளி அதிகம் சிரிக்கவில்லை, சிடு மூஞ்சியும் இல்லை. அப்படி ஒரு கோடு போட்டது போல், தராசின் முள்ளை நேராய் நிறுத்தியது போன்ற பார்வையும், அணுகுமுறையும் இருந்தது.
“நீங்க நல்லா சம்பாதிச்சா உங்கள மாதிரி நாலு குழந்தைகளைப் படிக்க வைக்கலாம்.”
அவன் சொன்ன விஷயங்களைக் காதில் வாங்கினேன். அவனது ஆண்மையை, அண்மையை மனதில் வாங்கினேன். அவன் சொன்ன படிவத்தில் கையெழுத்திட்டேன்.
“நாளைக்கு இந்த ஏரியா ப்ரான்ச் ஆபீஸ் வந்துருங்க. எங்கேன்னு தெரியும்ல? ஃபோட்டோ ரெண்டு வேணும். ஆதார் கார்டு இருக்குல்ல? அது இல்லைனா டிரைவிங் லைசன்ஸ் இருந்தாலும் போதும், பான் கார்ட் கட்டாயம். இதுவரை எடுக்காட்டி எடுத்துருங்க.”
அன்றிரவு அறையில் ஏற்கெனவே இருந்த புகைப்படத்தை எடுத்துப் பார்த்தேன். சுமாராகத் தோன்றியது. மறுநாள் இருந்ததில் சிறந்த உடை உடுத்திக் கொண்டேன். ஃபோட்டோ ஸ்டூடியோ போய் புதிதாக நிழற்படம் எடுத்துக் கொண்டு போனேன்.
இரண்டு புகைப்படங்களை எடுத்து மேசை மேல் வைத்ததை அவன் மேலோட்டமாகக் கூடப் பார்க்காமல் எடுத்து என் படிவத்தில் இணைத்தான். அப்போதுதான் கவனித்தேன். என்னைப் போலவே மேலும் ஆறு பெண்களும், இரண்டு பையன்களும் அஙகே இதே போல் புகைப்படத்துடன் வந்திருந்தனர். அதில் ஒருத்தி மிக அழகாக இருந்தாள்.
அவள் புகைப்படத்தை அவனிடம் தந்த போது என்னை மீறி அவன் முகத்தை உற்றுக் கவனித்தேன். அவன் அதையும் அதே அலட்சியத்துடன்தான் அணுகினான். நிம்மதி மூச்சொன்று வந்தது. அவள் அவனிடம் மேலும் ஏதோ கேள்வி கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள்.
ஆங்கிலத்தில் உரையாடிக் கொண்டிருந்தவளை கூர்ந்து கவனித்தேன். “கண்ணா… கண்ணா…” என்று அழைத்தாள். அந்தக் ‘கண்ணா’வில் ஒரு கொஞ்சல் இருந்தது. பெயரே கண்ணம்மா, கண்ணா என்று இருப்பவர்களை இயல்பாகவே கொஞ்சித்தான் அழைக்க முடியும் போல. வெறுப்பாக இருந்தது. நான் அதன் பின் பல முறை முயன்றும் அவனை ‘கண்ணா’ என்று அழைக்க முடிந்ததே இல்லை. அந்தக் கொஞ்சல் வராமல் என்னால் நிச்சயம் அழைக்க இயலாது என்பதாலேயே தவிர்த்தேன். ஸார், ஸார், ஸார்…
எங்கள் வகுப்புகள் ஆரம்பித்தன. பயிற்சி தர அவன் வருவான் என்ற என் எதிர்பார்ப்பு நடக்கவில்லை. அதற்கென வேறு சிலர் வந்தனர். பல கிளைகளில் இருந்தும் சேர்ந்த நூறு இளைஞர்கள். தேர்வும் உண்டு. நடுநடுவே அவன் வந்து அவனால் சேர்க்கப்பட்ட எங்கள் குழுவை விசாரித்தான். இப்போது என் குறிக்கோள் அவன் மெச்சுமளவு நல்மதிப்பெண் எடுக்க வேண்டும் என்பதாக மாறி இருந்தது. தீவிரமாகத் தேர்வுக்குத் தயார் செய்தேன்.
ஓரளவு நல்ல மதிப்பெண்கள் பெற்றேன். தேர்ச்சி பெற்றவர்களை அழைத்து தனிப்பட்டு அவன் செலவில் சிறியதாக ஒரு தேநீர் உபசரிப்பு நடத்தினான். என் மதிப்பெண்தான் அக்கூட்டத்தில் அதிகம், என்னை அவன் பாராட்டும் கணத்திற்காகக் காத்திருந்தேன்.
“இந்த எக்ஸாம், மார்க்ஸ் இதெல்லாம் இதில் முக்கியமே இல்லை. இது நுழையறதுக்கு மட்டும்தான். இனி நீங்க செய்யப்போற வேலைதான் முக்கியம். ஜஸ்ட் பாஸ் ஆனவங்க திறமையா பல பாலிசிகள் விற்கறவங்களா இருப்பாங்க. நூத்துக்கு நூறு வாங்கினவங்க வருடத்தின் டார்கெட் கூட முடிக்காம ஒதுங்கவும் செய்வாங்க. ரெண்டு வகை ஆளும் பார்த்திருக்கேன். இங்க க்ரௌண்ட ஒர்க்தான் முக்கியம். சலிக்காம ஓடணும்.”
என் மதிப்பெண்கள் என்னைப் பரிதாபமாகப் பார்த்தன. ஒரு வார்த்தை பாராட்டிச் சொன்னால்தான் என்னவாம்! குறைந்தா போய் விடுவான்? மனம் அடங்கவில்லை. பார்ட்டி முடிந்ததும் விடை பெரும் சாக்கில் “82% வாங்கிட்டேன் ஸார்!” என்றேன்.
“நாந்தான் பார்த்தேன்ல. நாளைல இருந்தே ஒர்க் ஸ்டார்ட் பண்ணுங்க, எப்போ என்ன டவுட்னாலும் என்னைக் கேளுங்க, எந்த நேரமானாலும் சரி. தயங்க வேண்டாம்.”
“ம்க்கும்.”
மறுநாளில் இருந்து அக்கம் பக்கம், சுற்றம் நட்பு என்று அணுக ஆரம்பித்தேன். முதலில் எனக்குப் பெரும் நம்பிக்கை இருந்தது. என்னைப் பிடிக்கும் பேரன்பு மக்கள் என்னைச் சுற்றி உள்ளனர் என்பதுதான் மூலக் காரணம். நான் புழங்கும் சிறுகடைகள், மெடிக்கல் ஷாப், டெய்லர் என்று ஆரம்பித்தேன். சின்னச் சின்ன தொகை ப்ரீமியமாக உள்ள பாலிசிகளையே என்னை சுற்றி உள்ள நடுத்தர மக்களிடம் அறிமுகம் செய்தேன்.
ஆரம்ப வாழ்த்தைத் தொடர்ந்து சொல்லி வைத்தது போல அனைவருமே “உனக்கெதுக்கு இந்த வேலை, அழகா ஆஃபிஸ்ல போய் வேலை பாக்கலாம்ல! வீட்ல எல்லாருமே முன்பே பாலிஸி போட்டிருக்கோம். இருந்தாலும் நீ கேட்டதால் யோசிச்சு சொல்றேன்” என்றனர்.
என்னைத் தவிர அனைவருமே ஒரு பாலிசியோடே வாழ்கிறார்கள் என அப்போதுதான் புரிந்தது. முதல் ஒரு வாரத்திலேயே இது சிரமமான காரியம் என்பது புரிந்து போயிற்று. இதெல்லாம் வேண்டாம் என முடிவெடுக்கலாமா என்று யோசிக்கும்போது அழைத்தான்.
“என்னாச்சு? உங்ககிட்ட இருந்து ஒரு அப்டேட்டும் இல்லையே!”
“நாலைஞ்சு பேர்ட்ட சொல்லி வச்சுருக்கேன் ஸார். சொல்றேன்னு சொல்லி இருக்காங்க.”
“நாலைஞ்சு பேரா? ரொம்பக் குறைவு. ஒரு நாளைக்கு நீங்க புதுசா பத்து பேரையாவது மீட் பண்ணனும். பேசணும். அப்போதான் அதில் ஒருத்தர் சரிப்பட்டு வருவாங்க.”
“சரிங்க ஸார்.”
இவனிடம் மறுக்க எது என்னை தடுக்கிறது என்று தெரியவில்லை. அவன் பேசினாலே அடங்கி விடுகிறேன். அது பிடித்தும் இருக்கிறது. சரி, ஆனது ஆயிற்று இதில் இறங்கி முழு உழைப்பையும் போட்டு விடுவது என்று முடிவு செய்தேன். ஆனால் அப்படி இறங்கிய பின் இன்னும் சோர்ந்தேன். திரும்பத் திரும்ப ஒரே வாசகங்களை மனனம் செய்தது போல் அனைவரிடமும் சொல்லவும் கேட்கவும் கூச்சமாக இருந்தது. “நாளைக்கு வாங்க” என்று சொன்னதற்காக நாளைக்கே போவதா என்று அதற்கடுத்த நாள்தான் போவேன். “நேத்தே வர சொன்னேன்ல. இப்போ காசு செலவாயிருச்சு. அடுத்த வாரம் பாக்கலாம்.” என்பர். சொன்ன தினமே போய் நின்றால், “இன்னிக்குனா இன்னிக்கே வருவேன்னு நினைக்கல. அடுத்த மாசம் சம்பளம் வரட்டும்.” என்பர். கதைகள், காரணங்கள்…
இதோ இந்த டெய்லர் அக்காவிடம் பத்து நாளாக நடக்கிறேன். என் மேல யாருக்கும் பெரிய பிடித்தமெல்லாம் இல்லை. எல்லாம் வார்த்தைகள்தாம் என்று புரிந்தது போல் இருந்தது. இத்தனை கசப்புக்கும் நடுவில் அவனை நாளைக்கும் பார்க்கலாம் என்பது இனித்தது. உண்மையாகவே இந்த உணர்வை எனக்கு புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. அவன் என்னைத் தனிப்பட்டு மதித்ததாகக் கூடத் தெரியவில்லை. அவனுக்கு நான் அந்தக் குழுவில் ஒருத்தி. இன்னும் சொன்னால் பத்தோடு பதினொன்று. எனக்கு என் சுயத்தின் மேல் சந்தேகம் வந்தது. என் எதிர்காலம் பற்றியோ, வாழ்வு பற்றியோ, வேலை சார்ந்தோ, சம்பாத்யம் சார்ந்தோ எந்தக் குறிக்கோளும் இல்லாமல் பதின்மச் சிறுமி போல் செயல்படுகிறேன் என்பது உறைத்தது. இதைத் தவிர்த்து விட வேண்டும். அவன் கூறும் அளவு வாடிக்கையாளர்களை நான் சேர்க்க முடியாதென்று எனக்கே தெரியும். அதிலிருந்து என் வாழ்வுக்கு தேவையான வருமானமும் ஈட்ட முடியாது. நாளை ஒரு நாள் பார்க்கலாம். பத்மா அக்கா இழுத்தடித்தால், அதையே காரணமாகக் கூறி விலகிடலாம்.
மறுநாள் நான் டெய்லர் கடைக்குச் சென்ற இரண்டு நிமிடங்களுக்குள் அவனும் வந்து விட்டான். என்னைத் தெருவில் நிற்க வைத்து வேண்டா வெறுப்பாய்ப் பதிலளித்த அக்கா அவனைக் கண்டதும் எழுந்து நின்றாள். ஸ்டூல் போட்டு அமரச் சொன்னாள். அவன் பத்மாவிடம் “ஹாய் நல்லா இருக்கீங்களா?” என்று சிரித்து ஆரம்பித்தான்:
“நான்ஸி எக்ஸ்ப்ளைன் பண்ணுங்க அந்தப் பாலிசியை அவங்களுக்கு.”
“ஏற்கனவே சொல்லிட்டேன், ஸார்.”
“இல்ல, இப்போ ஒருக்கா சொல்லுங்க.”
நான் அந்த பாலிசி பற்றி இருபது நிமிடங்கள் எடுத்துச் சொன்னேன். அதன் பலன்களைச் சொல்லி விட்டு “அக்கா, ஃபர்ஸ்ட் பாலிசி நீங்க உங்க கையால ஆரம்பிச்சு வச்சா ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கும். இன்னும் ஒரு பாலிசி கூட யாரும் போடலக்கா” என முடித்தேன்.
அவன் குறுக்கிட்டான்.
“பத்மா மேம், நீங்க இந்த ப்ளான்ல அடையப் போற லாபம் வெறும் பணம் மட்டுமில்ல. உங்க குடும்பத்துக்கே பாதுகாப்பு. மற்ற ப்ரைவேட் பாலிசிஸ் போல இல்லை. எல்ஐசி அரசாங்க நிறுவனம், உங்க பணத்துக்கு கவர்மெண்ட் உத்தரவாதம். நீங்க வேற ஊர் போனாலும் இந்தியாவில் எந்த ஊர்லயும் இந்த பாண்ட் வச்சு தொகை வாங்கிக்கலாம். பாலிசி போடறவங்களுக்கு ஏதும் ஆனாலும் முழுப்பணம் குடும்பத்துக்கு கிடைச்சிரும். ஆனா உங்க கையாலயே பணம் வாங்குவீங்கன்றதுதான் உண்மை. போட்டு விடுங்க.”
வசீகரமாக சிரித்தான். வாடிக்கையாளர்களுக்கென தனிச் சிரிப்பு வைத்திருக்கிறான்!
“சரிங்க ஸார், எங்க கையெழுத்து போடணும்?”
‘ஏன்டா உனக்கு இவ்ளோ சிரிக்கத் தெரியுமா?’
‘ஏன்டி, இதேதானேடி பத்து நாளா நான் உங்கிட்ட சொல்லிட்டு இருந்தேன்!’
என் மனம் குமுறும்போதே, என் பக்கம் திரும்பினான்.
“சைன் வாங்குங்க. உங்க முதல் பாலிசி. முதல் கஸ்டமர்.”
இன்னும் சில மில்லிமீட்டர் விரிந்த புன்னகை. அதற்கு மேல் எனக்கு வேறு சிந்தனைகள் இல்லை. கையெழுத்து வாங்கிக் கொண்டேன். முதல் பிரீமியம் தொகையையும்.
வெளியே வந்ததும் “ஐஸ்க்ரீம் சாப்டறீங்களா?” என்றான். வேகமாகத் தலையாட்டினேன்.
“போலார் பியருக்கு போலாம்.”
“அது எங்க இருக்கு?”
“இதே ஏரியாதானே நீங்க? இங்க மெயின் ரோட்லயே இருக்கே!”
இதுவரை நான் அப்படி உயர்தர பார்லருக்கு சென்றதில்லை. இங்கிருந்து ஐந்து நிமிட நடைதான். அவன் தன்னுடன் வண்டியில் வருகிறாயா என்று கேட்காமலே சொன்னேன்.
“நீங்க வண்டில போங்க. நான் வந்துடறேன்.”
“சரி வந்துடுங்க” - மறுக்கவோ அழைக்கவோ இல்லாமல் உடனே கிளம்பி விட்டான்.
அங்கே மெனு கார்ட் பார்த்து எது வேண்டுமென்று கூட சொல்லத் தெரியவில்லை. அவன் தேர்ந்த அதே ஐஸ் கிரீம் எனக்கும் சொல்லுங்க என்றேன். எனக்குக் கொஞ்சம் கர்வமாக இருந்தது. முதல் பாலிசி வெற்றிகரமாக முடிந்தது. இப்படி மாதம் பத்து பாலிசி பிடித்தால் கணிசமான கமிஷன் வரும். நம்பிக்கையோடு அவனைப் பார்த்தேன். இன்றோடு இதை தலை முழுக நினைத்த என் அறியாமையை எண்ணி சிரித்துக் கொண்டேன்.
அவன் சம்பந்தமே இல்லாமல் அருகில் இருந்த பாத்திரக் கடையைப் பார்த்தான்.
“ஐஸ்க்ரீம் சாப்டுட்டு அந்தக் கடைக்கு போலாமா?”
எனக்கு புரியவில்லை. ஆனாலும் ‘பாத்திரம் வாங்க என்னைக் கூப்பிடறான்னா அப்போ அதானே இருக்கும்? என்று விவஸ்த்தையே இல்லாமல் ஒரு கணம் மின்னல் வெட்டியது.
“போலாம், ஸார். வீட்டுக்கு ஏதாவது பாத்திரம் வாங்கணுமா?”
“இல்ல, உங்களுக்குதான்.”
“எனக்கு எதுக்கு சார்? முதல் பாலிசிக்கு ஏதும் கிஃப்டா?” - இளித்தேன்.
“ஆமா ஒரு திருவோடு. ஒவ்வொரு கஸ்டமர் கிட்டயும் பிச்சை எடுக்கணும்ல…”
என் முகம் மாறியது. கண்கள் கலங்குவதைக் கண்டுகொள்ளாமல் தொடர்ந்தான்.
‘கொஞ்சம் கூட கான்ஃபிடென்ஸ் இல்லாத பேச்சு உங்களோடது. விட்டா கால்ல விழுந்துருவீங்க போல. மொதல்ல இதுனால உங்களுக்கு என்ன நன்மைனு சொல்லி அவங்களக் கெஞ்சற டோன் மாத்துங்க. அவங்களுக்கு நீங்க உதவறீங்கன்னுதான் அங்க நிரூபிக்கணும். உங்களுக்காக அவங்க ஏன் பாலிஸி போடணும்?”
“…”
“எனக்கு முதல் பாலிசி. கொஞ்சம் பாத்து போடுங்கனு நீங்க கேக்கறதுக்கும் காலைல இருந்து சாப்பிடல காசு போடு சாமினு சொல்றதுக்கும் என்ன வித்தியாசம்?”
“…”
“முதல்ல கான்ஃபிடன்ஸ் வளர்த்துக்கங்க. பேசும்போது மென்னு முழுங்காம தைரியமா பேசுங்க. மனுஷங்களைப் பார்த்ததும் அவங்க மனசைப் படிக்கத் தெரியணும். யார் கிட்ட எப்படி பேசினா வேலையாகும்னு புரியனும். நம்ம வேலைக்கு அதான் மூலதனம். நம்ம எந்த வேலை செய்யறோம்கறதை விட எதிலும் கெத்து விடாம இருக்கணும்.”
எனக்கு கண்களை மறைத்தது. அவன் அதைக் கண்டுகொண்டான்.
“சரி முதல் பாலிசி முடிச்சாச்சு. ஃப்ரெண்ட்ஸ்க்கு எதாவது ஸ்வீட் வாங்கிட்டு போங்க. இல்ல, நான் வாங்கித் தரவா?” - சமாதானப்படுத்தும் குழைவு லேசாய் கலந்து ஒலித்தது.
“வேண்டாம்.” - நான் பேசினால் அழுது விடுவேன் என்று புரிந்தது.
“உங்கள ட்ராப் பண்ணனுமா?”
“வேண்டாம்.” – அவ்வளவுதான். கிளம்பி விட்டான். இப்படி இரக்கமற்ற ஒருவனுக்காக நான் இந்த வெய்யிலில் அலைந்து நாய் படும் பாடு பட வேண்டுமா?
அறைக்கு வந்து யோசித்த போது “ஸ்வீட் வாங்கித் தரவா?” என்று அவன் கேட்டதை நினைத்துக் குளிர்ந்தது. ஆனால் உடனே திருவோடு வாங்கித் தருவதாகக் கூறியது குறுக்கே வந்தது. சிலர் அப்படித்தான். கடுமையாகத்தான் அவங்களுக்கு பேச வரும். நான் எனக்குள்ளே அவனுக்காக வாதாடி என்னைத் தோற்கடித்துக் கொண்டிருந்தேன்.
ஆனால் அப்படி இல்லை என்று எனக்குத் தெரியும். அவன் பத்மா அக்காவிடம் அந்தக் கடுமை காட்டவில்லை. மீட்டிங்கில் பேசும் போது காட்டுவதில்லை. காரியத்தை பொறுத்தே கடுமையும் இனிமையும். அதைத் தவறென்றும் எண்ண முடியவில்லை. எனக்கு என்னமோ அந்த மதியத்தில் அப்படி ஒரு வைராக்கியம் வந்தது. இவன் மெச்சும்படி நான் இந்த வேலையில் நின்று காட்ட வேண்டும். சூளுரைத்தேன்.
யாருமற்ற நேரம் அறையில் இருந்த கண்ணாடி முன் நின்று அவனைப் போல் பேசிப் பார்த்தேன். கண்ணாடியில் இருந்த எனக்கு கை கொடுத்து அறிமுகப்படுத்தினேன். “ஹாய், நான் நான்ஸி, இன்ஸ்யூரன்ஸ் அட்வைசர்.” - அளவாய் சிரித்தேன். கொஞ்சம் அழகாய்தான் இருந்தேன். தன்னம்பிக்கை தரும் கம்பீரத்தை முதன் முறை கண்டேன்.
எங்கள் குழுவுக்கென ஒரு வாட்ஸாப் குரூப் ஆரம்பித்திருந்தான். தினப்படி அவரவர் முன்னேற்றத்தை அதில் தெரிவிக்க வேண்டும். அந்தச் சிங்காரி அதற்குள் நான்கு பாலிசிகள் சேர்த்திருந்தாள். இன்னும் சிலரும் இரண்டு, மூன்று எனத் தம் பங்களிப்பை நிகழ்த்தி இருந்தனர். அப்படிப் புதிதாக சேர்த்த பாலிசிகளைப் பற்றிய விவரங்கள் அனுப்பும்போது அவன் அந்த செய்தியை தேர்ந்து ஒரு ‘Good!’ ரிப்ளை அனுப்புவான்.
நான் அந்த ‘Good!’க்காக ஓட ஆரம்பித்தேன். யாருக்கு அவனிடம் ‘Good!’ கிடைத்தாலும் எனக்குப் பொறாமை எழுந்தது. என்னை நான் பக்குவமானவளாக நினைத்திருந்த பிம்பம் என்னாலேயே உடைக்கப்பட்டது. மெல்ல மெல்ல என் முன்னேற்றமும் நடந்தது.
அடுத்த ஒரு மாதத்தில் பத்து பாலிசிகள் சேர்த்தேன். பேசக் கற்றுக் கொண்டேனா அல்லது மனித மனங்களைப் படிக்கக் கற்றுக் கொண்டேனா என உறுதியாகத் தெரியவில்லை. எங்கள் குழுவிலேயே பலரும் பாராட்டினர். ஆனாலும் எனக்கு அவனது ஒற்றை ‘Good!’ தரும் மகிழ்ச்சியும் பரவசமும் தனி. ஒவ்வொரு ‘Good!’ கிடைக்கும் போதும் போலார் பியர் ஐஸ்க்ரீம் உண்டேன். எந்த மகிழ்வுச் செய்தியையும், இனிய தருணத்தையும் அங்குள்ள வெவ்வேறு ஐஸ்க்ரிம்கள் உண்டு கொண்டாடினேன்.
ஒரு மாதம் முடிந்ததும் கமிஷன் தொகை கணக்கில் ஏறியிருந்தது. எனக்கது கணிசமான தொகைதான். மறுநாள் புதிதாக வாங்கிய ஆடையை அணிந்து சென்றிருந்தேன். இதுவரை நான் வாங்கியதில் கொஞ்சம் விலை கூடிய தரம். “இது நல்லா இருக்கு. இப்படி கொஞ்சம் பளிச்சுனு கலர்ல உங்களை பார்த்ததே இல்லை இதுவரை. குட்.” என்றான்.
அவன் புத்தாடையை கவனிக்கிறான் என்பதே வியப்பைத் தந்த நிலையில் அந்த குட் பதற்றத்தைத் தந்தது. யாராவது பதற்ற நிலை நீடிக்க விரும்புவார்களா? நான் அது தந்த பரவசத்தை விரும்பினேன். அவனுக்குத் தெரியவும் கூடாது. கண்ணாடி வளையல்கள் அணிந்து துளி சப்தம் வராமல் காக்கும் அவஸ்தைக்கு ஒப்பாக இருந்தது இந்த இம்சை.
“நீங்க ஓரளவு பிக்அப் பண்ணிக்கற ஆள்தான். இன்னும் கொஞ்சம் ட்ரெயின் ஆகணும். ஒருத்தர்கிட்ட பேசும்போதே அவங்க நம்மகிட்ட பாலிசி போடுவார்களா இல்ல சும்மா அலைய விட்றவங்களானு கணிக்கத் தெரியணும். தினம் ஒரு மணி நேரம் என் ஆபீஸ் வாங்க. நான் சில டிப்ஸ் தரேன். வரவங்ககிட்ட நான் பேசறதை கவனிங்க. பேசும்போது என்ன கேட்கணும், எதெல்லாம் நமக்குத் தேவையில்லாத தகவல்னு புரிஞ்சுக்கோங்க.”
அவன் தனியே வாடிக்கையாளரை சந்திக்க ஒரு சிறிய அலுவலகம் வாடகைக்கு எடுத்து வைத்திருந்தான். எனக்கு வேலையை மீறி தினமும் அவனுடன் நேரம் செலவிட முடிவது குறித்த கிளர்ச்சி எழுந்தது. அதை அவன் முன் காட்ட முடியாத தவிப்பில் திணறினேன். தினம் ஒரு மணி நேரம் என்பது சில நாட்கள் அரை மணியானது, சில நாட்கள் இரண்டு மணி நேரங்களானது. பாடமென்றால் நடத்துவதில்லை. உற்று கவனிப்பதின் மூலம் கற்பது. பிடித்த எதிர்பாலினத்தை உற்றுக் கவனிப்பதை விட சுகமான கற்றல் உண்டா!
“சுவாரஸ்யமா பேசக் கத்துக்கணும். சுருக்கமாவும். சில கஸ்டமர்ஸ் அவங்க மூதாதை காலத்து விஷயத்துலருந்து ஆரம்பிப்பாங்க. கட் பண்றதே தெரியாமக் கத்தரிக்கனும்.”
“உங்கள மாதிரியா?”
“என்னது?”
“இல்ல, உங்கள மாதிரி சுவாரஸ்யமா பேசணுமா?”
அவன் முகத்தில் புன்னகை என்று உறுதியாகக் கூற முடியாத அளவில் இதழ்கள் லேசாய் விரிந்து அடங்கியது. நான் ஒரு நாளைக்கு நூறு கேள்விகள் கேட்டேன். உலகைக் கற்றுக் கொள்ளும் குழந்தையின் ஆர்வத்துடன் பணிக்கு சம்பந்தம் உள்ளது, இல்லாதது என எல்லாம் கேட்டேன். சலிக்காமல் சொன்னான். சில நேரம் பதில் தெரிந்தும் கேட்டேன். பிடித்தவருடன் பேசிக் கொண்டிருக்க காரணங்கள் உருவாக்கப் படுகின்றன.
நாங்கள் கொஞ்சம் நட்பாகி இருந்தோம். அன்று மாலை ஏதோ பணி இருப்பதால் மதியம் அலுவலகத்திற்கு வரச் சொல்லி இருந்தான். நான் சென்று காத்திருந்தேன். தாமதமாக உள்ளே வந்தவன், “பைக் பிரேக் டௌன். அங்க மெக்கானிக்கும் இல்ல. கொஞ்ச தூரம் தள்ளிட்டு வந்தேன்” என்றவாறு மூச்சு வாங்கியபடி அமர்ந்தான்.
முதல் முறையாக வியர்த்திருந்த அவனைக் கண்டேன். நெற்றி, மார்பு, கழுத்து, மூக்கு நுனி என்று வியர்வையின் துளிகள். இதுவரை அவனை ரசித்ததிலிருந்து இந்த உணர்வு வித்தியாசமாக இருந்தது. ஒரு முறை நான் மலர்ந்து மூடினேன். இதுவரை எந்த ஆணைக் கண்டும் தோன்றாத உணர்வு. இவனைக் கண்டுமே இது நாள் வரை இப்படி ஒரு பூ பூத்ததில்லை. இதுவரை முகம் சுளித்தோ, கேலி செய்தோ கடந்திருந்த காமத்தை முதன் முறையாய் உணர்ந்தேன். இத்தனைக்கும் தொடுகை இல்லை, அதைப் பற்றிய பேச்சு கூட இல்லை. எனக்கும் வியர்க்கத் தொடங்கியது. இதற்கு மேல் அவனை அன்று வேறு எண்ணத்தில் காண முடியாது என்று தோன்றிய போது கிளம்ப முடிவு செய்தேன்.
“ஏற்கனவே லேட் ஆயிருச்சு. நீங்க வேற களைச்சு இருக்கீங்க. நான் நாளைக்கு வரவா?”
“இல்ல, இருங்க. இப்போ ஒரு கஸ்டமர் வருவாங்க. நீங்க இருந்து ஃபார்ம் பில் பண்ணுங்க. நம்ம வேலைல களைப்பெல்லாம் கணக்கில்லை. வந்தது பெண். கோதுமை நிறமும், மின்னும் தோலுமாய் இருந்தாள். மிக மென்மையானவள். மெலிந்த இடையும், விரிந்த தோள்களும் கொண்டவள். எனக்கு மனம் கோணியது. என்ன அபத்தம்! ஆணைப் பெண் விஷயத்தில் அடக்கி வைக்க முடியுமா? உலகப் பெண்களை ஒருவரிடமிருந்து ஒளித்து வைக்க முடியுமா? ரசிக்கத்தான் செய்யட்டுமே என்று சமாதானம் செய்து கொண்டேன்.
அவள் பேசிச் சென்ற பின் அவனை அறியாமல் முணுமுணுத்தான்.
“இப்படி அழகான புள்ளைக வரப்பதான் நான் இப்படி வியர்த்து போய் இருக்கணுமா?”
எனக்கு அவள் மேல் வந்த பொறாமையை விட அவனை விட்டுத் தர முடியாத அவசரம். என்னை மீறின சொற்கள்: “இன்னிக்குதான் நீங்க எப்போவும் விட அழகா இருக்கீங்க.”
“எது இதுவா? கசகசன்னு…”
நனைந்த சட்டையை பிடித்துக் காட்டினான். பிடித்த வேகத்தில் சட்டை விலகி அவன் மார்பு முடிகளின் முகப்பு தெரிந்தது. அவசரமாக பார்வையை விலக்கினேன்.
“ஆமா அதனால என்ன? இதான் ஒரு மாதிரி மேன்லியா இருக்கு.”
நிமிர்ந்து என்னைப் பார்த்தான். அதீதமாகப் பேசிவிட்டேனோ! என்ன கட்டுப்பாடற்ற நாக்கு! நான் இம்முறை கிளம்புவதாக சொன்ன போது மௌனமாக தலை அசைத்தான்.
என் பேச்சும் அவன் மௌனமும் பற்றி அன்று இரவு திரும்பத் திரும்ப யோசித்த போது அவனுக்கு என் பேச்சு பிடிக்கவில்லை என்பது புரிந்தது. பேச்சு இல்லை; என்னையே பிடிக்கவில்லை. பிடித்திருந்தால் நான் சொன்னதற்கு கிஞ்சித்தேனும் மகிழ்ச்சி அவன் கண்களில் தெரிந்திருக்கும். நான் என் கற்பனைகளை, விருப்பத்தை நிறுத்திக் கொள்ள வேண்டும். விருப்பமில்லாத ஒருவனை மனதில் நிறுத்தி ரசிப்பது முறை இல்லைதான்.
அன்று இரவு முதன் முறையாக என் கனவில் அவன் வந்தான். என்னை அதே வியர்வைச் சட்டையுடன் அணைத்துக் கொண்டான். நான் கனவிலிருந்து அதிர்ந்து விழித்த பின்னும் அக்காட்சி திரும்பத் திரும்ப ஓடியது. இது வெறும் ஈர்ப்பில்லை. தீவிரமடைந்து வருகிறது.
என்னை இது வரை யாருமே அணைத்துக் கொண்டதில்லை என்ற உண்மை உறைத்தது. யாருமற்று வளரும் பிள்ளைகளுக்கு சோறும் வீடும் கிடைத்து விடுவது போல் அன்பும் அணைப்பும் கிடைப்பதில்லை. கனவென்றாலும் அந்த அணைப்பு இன்னும் கொஞ்சம் நீடித்திருக்கலாமே என்ற ஏக்கம் எழுந்தது. இயற்கையின் நேரடிச் சங்கதியான காமம் தாண்டி மனிதன் ஏற்படுத்திக் கொண்ட காதல் வெற்றி பெறுவது இப்படிப்பட்ட நுண்ணுணர்வுகளால்தாம். எனில் எனக்கு வந்திருப்பது காதலா! காதல் என்றே வைப்போம். வெறும் காமம் என்றால் கொஞ்சம் அசிங்கமாகத்தான் இருக்கிறது.
இந்த ஏக்கமும் தவிப்பும் ஒரு பக்கம் மட்டுமே இருந்தால் அதன் வலியை நினைக்கவே பயமாக இருந்தது. நான் இதிலிருந்து இருபதாவது முறையாக விலகத் தீர்மானித்தேன்.
அடுத்த சில நாட்கள் போகவில்லை. கொஞ்சம் அதற்கு பழகி விட்டது போல் உணர்ந்து நிம்மதியாய் உறங்கிய ஒரு நாளின் விடியலில் குழுவில் அல்லாமல் தனிச்செய்தியில் “உடம்பு ஏதும் சரி இல்லையா?” என்று அனுப்பி இருந்தான். சரியாகி இருந்த காய்ச்சல் திரும்பப் பற்றிக் கொண்டது. “இல்ல மனசுதான், இப்போ ஓகே.” என்று பதில் அனுப்பிய பிறகு, ‘மனசுக்கு என்ன?’ என்று கேட்டால் என்ன சொல்வதென்று நாக்கைக் கடித்தேன். ஆனால் அப்படி ஒன்றும் அக்கல் கரையவில்லை. “ஓகே. டேக் கேர்’ என்று பதில் வந்தது. அதானே! ஆனால் இடையில் வந்த என் வீம்பும் வைராக்கியமும் மறைந்திருந்தது. நானே லேசானது போல் உணர்ந்தேன். அன்று அவனைச் சந்தித்தபோது புன்னகை செய்தான்.
“என்ன அதுக்குள்ள வந்துடீங்க? நார்மல் ஆயாச்சா?”
‘ஆக்கிட்டீங்க’ என்ற மனக்குரலை “ஆயிருச்சு” என்று மட்டுப்படுத்தினேன்.
அன்று நான் அழகாக இருந்ததாக எனக்கே தோன்றியது. என் சுயம் இத்தனை மோசமாக வீழ்ந்து அழிவதை நான் ரசிப்பதே அதிர்ச்சியாக இருந்தது. தினம் அவனிடம் ஏதாவது சந்தேகத்தைத் தூக்கிக் கொண்டு போவேன். அக்கேள்விகள் வேலை சம்பந்தப்பட்டதில் இருந்து மாறி அரசியல், சினிமா என்று விரிந்திருந்தன. சில நேரம் குழுவில் இருந்த மற்றவரைப் பற்றியதாகவும் இருக்கும். நெருக்கம் கூடக் கூட அவனது சொற்களில் எனக்கான சமிக்ஞைகள் ஏதும் முத்து போல் அரிதாக உதிர்கிறதா என நானே தேடித் தேடிப் பொருள் புரிந்து கொள்ள முனைந்தேன். திரும்பினால் இடித்துக் கொள்ளும் நெருக்கத்தில் இருந்தோம். திரும்புதல் எதேச்சையாக அமையத்தான் காத்திருந்தோம்.
நான் அமரும் மேசையில் பேனாவால் சிறுபிள்ளை போல என் முதல் எழுத்தையும் அவன் முதல் எழுத்தையும் கிறுக்கி வைத்திருந்தேன். ஒவ்வொரு முறை அவன் அந்த மேசைக்கு வரும்போதும் பார்த்து விடுவானோ என்ற பதற்றமும், பார்த்து விட மாட்டானா என்ற ஏக்கமும் ஒன்று போல் எழும். ஆனால் அவன் கையில் எப்போதும் கோப்போ, மடிக்கணினியோ இருக்கும். வருபவன் நேராக என் கிறுக்கலின் மேல்தான் கோப்பை வைப்பான். அல்லது மடிக்கணினியை. ஒரு முறை கூட அவன் பார்வை எதேச்சையாகக் கூட அதில் பட்டதில்லை. என் காதலின் மேல் படாததைப் போலவே.
சட்டென எதையும் மறக்கும் எனக்கு அவன் ஒரு வாரத்தின் எந்தெந்த நாளில் எந்தெந்த நிற சட்டை அணிந்திருந்தான் என்பது அத்துப்படி. ஒரு பக்கம் எல்லாம் மறந்து விட இவனே மூளையின் முழு கட்டுப்பாட்டையும் எடுத்துக் கொண்டதும் காரணமோ என்று கூடத் தோன்றியது. அவனுக்கு இப்படி நான் அணிந்து வரும் சுடிதாரோ ஜிமிக்கியோ கண்ணாடி வளையல்களோ நினைவிருக்குமா என்ற குறுகுறுப்பு எழும்போது அவனது கண்களில் தேடுவேன். எப்போதும் போல அவை சலனமற்றே காணப்படும். பச்.
நான் தனியாக ஓராளாக இல்லாமலே போனேன், அவன் பற்றிய நினைவுகளே நானாகி இருந்தேன். நட்பின் வழியாக நானறிந்த ரசனையில் நாங்கள் இரு வேறு துருவங்கள். அவன் ரசிக்கும் பெண்களின் சாயல் ஏதும் எனக்கில்லை. அவன் விரும்பும் நடிகர்கள் என் கோப்பையில் இல்லை. அவனது அறிவின் விசாலத்தை, தர்க்க விவாதங்களை எப்போதும் அண்ணாந்து கழுத்து வலிக்க எதிரில் நின்று பார்க்கும் ரசிகையாகத்தான் இருந்தேன். இணையாக உடன் நிற்கும் எண்ணத்திற்கு இவையே தடையாக மாறின.
என் முன் அமர்ந்து தட்டச்சும் அவன் விரல்கள் சுத்தமாக நகங்கள் இன்றி இருப்பதை ரசித்துக் கொண்டே இருப்பேன். அந்தப் புறங்கை பகுதி தீரும் இடம் தொட்டு மெல்ல ஒரு வனத்தின் எல்லை போல் மெல்லிசாகத் தொடங்கும் கை ரோமங்கள் அடர்ந்து முழங்கை வரை பரவி இருக்கும். என் விரலால் என்றேனும் அந்த ரோமங்களை வருடித் தரும் ஆசை ஒவ்வொரு முறையும் எழும். அந்த கரத்தைப் பற்றிக் கொண்டால் அதன் அழுத்தமும், திண்மையும் எப்படி இருக்கும் என மானசீகமாகக் கற்பனை செய்வேன். ஏதேனும் சாக்கிட்டு ஒரு கை குலுக்கல் நடத்துவது அப்படி ஒன்றும் பெரிய காரியம் இல்லைதான். ஆனாலும் செய்யவில்லை. தானாக அவன் கை நீளும் நாளுக்காகக் காத்திருந்தேன்.
குழுவாக இல்லாமல் அவனுடன் தனித்து ஒரு புகைப்படமும் எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. அவனருகே நின்று அவன் உயரத்திற்கும் எனக்குமான வித்தியாசத்தை ஒருமுறையாவது அளந்து விட விரும்பியே அந்தத் தோள்களை பார்ப்பேன். எல்லாமே சொன்னதும் கேட்டதும் நடந்து விடக் கூடிய சமாச்சாரங்கள்தாம். ஆனால் நான் கேட்கவில்லை.
அவனுக்குத் தோன்றாத ஒன்றை அழுத்தம் தந்து பெற எப்போதும் விரும்பவில்லை. முதலில் ஆண் தான் விருப்பத்தை கூற வேண்டும் என்ற கட்டுப்பெட்டித்தனம் இல்லை. அப்படிக் காதலாக நினைக்கத் தோன்றாத ஒருவனிடம் அதை வெளிப்படுத்துவது எத்தனை சங்கடத்தைத் தரும் என்பதுதான் என் தயக்கம். உண்மையில் அவனைத் தவிர்க்கவும் நானே காரணங்கள் கண்டுபிடித்துக் கொண்டிருந்தேன் என்று பட்டது.
அவனிடம் என் விருப்பம் சொல்லும் எண்ணம் ஒரு கட்டத்தில் முற்றாய் அழிந்திருந்தது. என் அன்பைப் பணத்திற்காகவோ, உதவிக்காகவோ வந்த காரியக் காதலாக நினைத்து விடுவானோ என்ற பயமும் இருந்தது. இது நட்பாகத் தொடரட்டும். என்ன குறைந்து விடப் போகிறது! இது காதல் இல்லை என்று நானே நம்ப விரும்பினேன். எதிர்பார்ப்புகள் தரும் ஏமாற்றத்திற்கு அஞ்சிய மனது, ஏமாற்றத்தையே எதிர்பார்ப்பாக்கிக் கொள்கிறது.
ஆனால் என் தீர்மானத்தை என் பள்ளி நண்பன் ஒருவன் குலைத்தான். பாலிசி பற்றி பேச அவனைச் சந்தித்தேன். பேசிக் கொண்டிருக்கும் போது “உன்னை அப்போல இருந்தே பிடிக்கும். அப்போ சொல்லல. இப்போ சொல்றேன். யோசிச்சு பாரேன்.” என்றான்.
எனக்கு அழுகை வந்தது. அதில் என்ன தவறு? இதற்கு முன்பு சிலர் இப்படி ப்ரபோஸ் செய்த போது வராத அழுகையும் ஆற்றாமையும் வரக் காரணம் இவனல்ல; அவன்தான். அவன் இடத்தை இன்னொருவன் கேட்கிறான் என்பதை என்னால் தாங்க இயலவில்லை.
“இல்லடா. அது வேணாம்.”
“வேற யாரையாவது லவ் பண்றிய?”
“தெரியல” - விரக்தியாய் சொன்னேன்.
அன்று அலுவலகத்தில் கண்ணனைப் பார்த்ததும் என் கண்கள் நிறைந்தன. அவனுக்கு துளியாவது என் மீது ஆர்வம் உள்ளதா என்பதை அன்று அறிந்து விட நினைத்தேன்.
“இன்னிக்கு என் ஸ்கூல் பிரண்ட் கிட்ட பேசினேன். நிச்சயம் ஒரு யூலிப் போடுவான். ஐடி எம்பிளாயி. பெரிய பாலிசியா இருக்கும்.”
“குட். ஃபாலோ பண்ணிக்கோங்க.”
“ஆனா ஒரு சிக்கல். அவன் திடீர்னு ப்ரபோஸ் பண்ணிட்டான். அதான் மேற்கொண்டு பேசணுமான்னு இருக்கு…”
“ஓ! நல்ல விஷயம்தானே! நல்ல வேலைன்னும் சொல்றீங்க. அவர் ஃபோட்டோ இருக்கா?”
“…”
“எல்லாம் நல்லா இருந்தா ஓகே சொல்லலாம்ல! அடுத்த டைம் நான் வரேன் கூட.”
விட்டால் இவன் மண்டபம் புக் செய்து கேட்டரிங் அட்வான்ஸ் கொடுப்பான். நான் தான் இவனைக் கடக்கும் பெண்களிடம் கூட பொஸஸிவ் ஆகிறேன். இவனுக்கு நான் யாரோ. இவனுக்கு இவ்வழியில் இன்னொரு பாலிசி கிடைத்தால் போதும். வெறுப்பாக இருந்தது.
“இல்ல. எனக்கு விருப்பம் இல்ல.”
“ஏன்?”
“ஏனோ விருப்பம் இல்லை. விடுங்க.”
“ஓகே.”
இதில் இவ்வளவுதான் அவனது எதிர்வினை. திரும்பக் கூட்டுக்குள் சுருங்கினேன்.
உன் ரசனையும்
என் ரசனையும்
எதிரானவை என்பது
உன்னை நானும்
என்னை நீயும்
ரசிப்பதிலிருந்தே தெரிகிறது!
என்று ஒரு நாள் வாட்சப்பில் ஸ்டேட்டஸ் வைத்தேன்.
“என்ன இது?”
“சும்மா ஒரு முயற்சி. நல்லாருக்கா?”
“இதுக்கெல்லாம் டைம் வேஸ்ட் பண்ணாதீங்க. இந்த மாச டார்கெட் இன்னும் முடியல.”
“ஓகே ஸார்.”
அதை எழுதியதற்கு பென்ச் மேல் நிற்கச் சொல்லாமல் விட்டது வரை புண்ணியம்.
கொஞ்சம் மட்டுப்படுவதும் பொங்கி எழுவதுமாக என் உணர்வுகள் ஒரு நெளிவில் ஓடிக் கொண்டிருந்த காலத்தில் ஒரு நாள் அவன் திருமணப் பத்திரிகையை நீட்டினான்.
“கண்டிப்பா வந்துருங்க.”
இத்தனை நாளாக பார்த்து மாய்ந்து ரசித்த கரத்தை நானாகப் பற்றிக் குலுக்கினேன் இதுவரை அறிந்திராத அத்தொடல் என்னை பல நூறு துன்ப பிம்பங்களாக உடைத்தது. துயரம் காட்டாமல் சிரிப்பதென்பது வெறும் நடிப்பில்லை. நடிப்பென்பது வேறொன்றாய் மாறுவது. இச்சிரிப்பு நிஜமான என்னை மறைப்பது. நடிப்பை விட சிரமமாக இருந்தது. இனி ஒரு போதும் சொல்லவியலா லவ் யூ என் நாவில் ஒரு துளி அமிலமாக மிடறி தொண்டையில் இறங்கிக் கொண்டது.
“ரொம்ப சந்தோஷம்.”
ஆனால் அவனுக்கான என் மகிழ்ச்சி உண்மைதான். அதில் எந்தப் போலித்தனமும் இல்லை. என்னுடன் இல்லாவிடில் என்ன! என் மகிழ்ச்சியில் அவன் நலமும் அடங்கும்.
“தேங்க்ஸ்.”
திருமணத்தன்று எனக்கு உடல்நிலை சரியில்லை என்பதால் போக முடியவில்லை. அது இயற்கையாகவே அப்படி அமைந்தது. அதில் நிம்மதி வந்தது. அதன் பின்னும் நான் அவ்வப்போது அவன் அலுவலகம் சென்றேன். மதியங்களில் அவன் இப்போதெல்லாம் வீட்டிற்கு சென்று விடுகிறான். அவன் வரும் வரையில் வாடிக்கையாளர்களை நான்தான் சந்திக்கிறேன். அப்படிச் சேரும் பாலிசிகளை என்னுடைய கணக்கிலேயே வைத்தான். என் வளர்ச்சியில் அவனது பங்கு மறுக்க முடியாதது. வேறு அறை எடுத்து விட்டேன்.
அதன் பிறகு அவனுடன் அத்தனை இணக்கமாகப் பேச முடியவில்லை. முன்பு மட்டும் என்ன இணக்கமாகப் பேசி விட்டாய்? என்ற மனசாட்சியின் கேள்விக்கு பதில் இல்லை.
எங்கள் நட்பு தொடர்ந்தது. நானாக எண்ணிக் கொண்ட கிறுக்குத்தனங்களுக்கு அவன் எப்படிப் பொறுப்பாவான்? நான் இச்சூழலை ஏற்றுக் கொள்ள என்னை மெல்ல மெல்லப் பழக்கி வந்தேன். அலுவலகம் செல்லும்போதெல்லாம் அந்த மேசையில் அமர்ந்து நான் கிறுக்கி இருந்த எழுத்துக்களை வருடிக் கொள்வேன். அவை என் ப்ரியத்தின் பிள்ளைகள்.
ஒரு நாள் அந்த எழுத்துக்களைப் பார்த்து புன்னகைத்துக் கொண்டிருந்த போது அவன் வந்தான். செய்ய வேண்டிய பணிகளைச் சொல்லி விட்டு எழுந்தவன், நின்று கேட்டான்:
“ஒன்னு கேட்கவா? ஒரு க்யூரியாசிட்டி.”
“கேளுங்க.”
“கல்யாணத்துக்கு முன் நான் ப்ரபோஸ் பண்ணி இருந்தா ஓகே சொல்லி இருப்பீங்களா?”
என் காதுகளை நம்ப முடியவில்லை – “என்ன? ஏன் திடீர்னு?”
“இல்ல, எனக்கு அப்படி ஒரு எண்ணம் இருந்தது. உங்களைக் கட்டிக்க நினைச்சேன். ஆனா உங்ககிட்ட அது மாதிரி ஒரு சின்ன சிக்னல் கூட தெரியல. தினம் உங்களை மட்டும் ஆஃபீஸ் வரச் சொன்னதெல்லாம் வச்சு என் மனசைப் புரிஞ்சுப்பீங்கனு நினைச்சேன். ஆனா நீங்க எதுமே சொல்லல. அதனால நானும் தயங்கிக் கேட்கல. இருந்தாலும் அது உறுத்திட்டே இருந்தது.”
‘சேச்சே… அப்படிலாம் எண்ணம் இல்ல ஸார்’ மூளை உத்தரவிட்ட சொற்களைப் பேச வந்தவளுக்கு அவன் கண்களின் தவிப்பு புரிந்தது. இவ்வளவு நாளும் நான் கொண்டிருந்த அதே தவிப்பு! 'கட்டிக்க நினைச்சேன்' என்ற சொற்களைக் கேட்டதும் கனவில் அவன் கட்டிக் கொண்ட காட்சி நினைவில் சிலிர்த்தது. சொல்ல உத்தேசித்ததை மறுத்து, முக மலர்ச்சி அடக்கிச் சொன்னேன்:
“ஆமாம் எனக்கும் உங்களை ரொம்பப் பிடிச்சிருந்தது.”
அவன் தவிப்பு குறைந்து நிம்மதி பரவியது. எனக்கும்.
நம் ப்ரியத்தின் பேராறு கரை புரண்டு ஒடுகிறது. மறுகரையில் நீ!
“சொல்லி இருக்கலாம்ல?”
“ஆமா, நீங்கதான் மனுஷங்க மனசைப் படிக்கறதுல மன்னனாச்சே! படிச்சுருப்பீங்கனு நினைச்சேன்.” - சூழலை இலகுவாக்க முயன்றேன்.
“…”
“சரி, உங்ககிட்ட ஒரு விஷயம் சொல்லணும்.”
“ம்.”
“நானும் தனியா ஆஃபீஸ் போட்டுக்கலாம்னு முடிவு பண்ணி ஒரு வாரமாச்சு. சொல்ல நினைச்சுட்டே இருந்தேன். இன்னிக்குதான் ஃப்ரியா இருக்கீங்க. அதான் சொல்றேன்.”
“ஓ!”
“புது ஆஃபீஸ் வேலைகளைக் கவனிக்கணும். நாளைல இருந்து இங்க வரது கஷ்டம்.”
வெளியே வந்ததும் போலார் பியர் ஐஸ்க்ரீம் கடைக்குப் போனேன். மனமும், உடலும் பூரித்திருந்தது. நாங்கள் அன்று அமர்ந்திருந்த இருக்கை இன்று காலியாக இருந்தது.
அங்கு போய் அமர்ந்தேன். அதே ஃப்ளேவர் ஆர்டர் செய்தேன். ரசித்து ருசித்து உண்டேன்.
***
