கேள்வி: விடுமுறை முடிந்து என் குழந்தை பள்ளிக்குச் செல்கிறாள். பெற்றோர் என்ற முறையில் செய்யவேண்டியது என்ன? பதில்: என்னம்மா! பள்ளிக்கூடம் நடைமுறைகளுக்கு ரெடியாகிவிட்டீர்களா? குழந்தை தானே பள்ளிக்கு போகணும்? அப்பா அம்மாவுக்கு என்ன என்று...
The post பள்ளி திறந்தாச்சு! first appeared on Her Stories.
மிஸ்ஸியம்மா 1955-ம் ஆண்டு வெளியான திரைப்படம். தெலுங்கு மற்றும் தமிழில் ஒரே நேரத்தில், எடுக்கப்பட்டத் திரைப்படம். இதற்கு முன் பாதாள பைரவி 1951-ம் ஆண்டு இவ்வாறு எடுக்கப்பட்டாலும், இரண்டிலும் நடிகர் நடிகர் பெரும்பாலும் ஒருவரே....
The post மிஸ்ஸியம்மா first appeared on Her Stories.
இந்த உலகில் பிறக்கும் ஒவ்வொரு குழந்தையின் அடிப்படை எதிர்பார்ப்பு சமூகத்தில் ஒருவராக ஏற்றுக்கொள்ளப்படுதல் என்பதே. அதீத சாதிப் பற்று கொண்ட சென்ற தலைமுறை ஆட்களோ அல்லது அத்தனைக்கும் ஸ்டோரி வைக்கும் இன்ஸ்டா தலைமுறையோ, இவர்களின்...
The post பெண்களும் சமூக அங்கீகாரமும் first appeared on Her Stories.
தேவிகா, வரிசையில் காத்திருந்த நோயாளிகளை ஓவ்வொருவராக அழைத்து விசாரித்து, பின்னர் அவர்களைச் சோதித்து குறிப்பெழுதி மருத்துவர் அறைக்குள் அனுப்பினாள். முதல் ஆள்களாக ஈஸ்வரியும் நிகாவும் நுழைந்தனர். அவர்களைப் பார்த்ததுமே அகல்யா, “என்ன தேவி. உன்...
The post இரு கோடுகள் first appeared on Her Stories.
வன்முறைச் செயல்கள் கணக்கற்றவை. ஒருவரைக் காயப்படுத்துவது அல்லது நோவூட்டுவதைக் கண்ணால் பார்த்தோ அல்லது காதால் கேட்டோ புரிந்துகொள்கிறோம். ஆனால், ஒரு சிலர் நுட்பமான செயல்களால் காயப்படுத்தும் போது அதைப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். சில...
The post முத்தமழையும் க்ரீன்டாட்டும் first appeared on Her Stories.
The bells of St. Mary’s Ah, sweetly they’re callin Awakening all brightness And laughter and cheer என்று தொடங்கும் கல்லூரிப் பாடலை கல்லூரி விழாக்களில் பாடும்போது ஒருவித உற்சாகம்...
The post ‘உப்புமா’ சிறப்பு கல்லூரி இதழ்! first appeared on Her Stories.
கொச்சின் அரசு (Kingdom of Cochin) பெரும்படப்பு சுவரூபம் என அறியப்பட்ட கொச்சி, 12வது நூற்றாண்டில் சேரர்களின் வீழ்ச்சிக்குப் பிறகு தன்னாட்சி பெற்றது. வாஸ்கோடகாமா வந்து இறங்கிய காலகட்டத்தில், கொச்சி அரசு, சமோரின் அரசின்...
The post கேரள அரசுகளின் தபால்தலைகள் first appeared on Her Stories.
அவர்கள் வேக வேகமாக நடந்து அந்த ஆலமரத்தடிக்குச் சென்றார்கள். தலையைச் சீவாமல் பரப்பிக் கொண்டு நூற்றாண்டுகள் கடந்த அந்த ஆலமரம் ‘ஹோ’வென்று நின்றிருந்தது. அங்கிருந்த சிறிய கல்மேடையில், வலது காலை மடித்து வைத்து, வலது...
The post நவீன காந்தாரி first appeared on Her Stories.
மக்களுக்காகப் போராடும் நீலக்குயில்
நியூ இங்கிலாந்தின் கன்னியாஸ்திரி
திருமணத்தை மீறிய உறவு தீர்வாகுமா? – 2
காவேரி, 1955 ஆம் ஆண்டு வெளிவந்த திரைப்படம். ஏ.எஸ்.ஏ.சாமி எழுதி, கிருஷ்ணா பிக்சர்ஸ் தயாரித்த இப்படத்தை, டி.யோகானந்த் இயக்கியுள்ளார் சிவாஜி கணேசன் விஜயன் NS கிருஷ்ணன் மணிமொழி MN நம்பியார் ஞானாமிருதம் வீரப்பா செங்கனல் ...
The post காவேரி first appeared on Her Stories.
கேள்வி குழந்தைகளுக்கு கதைகள் சொல்வது முக்கியமா! என்ன? பதில் இந்த தொடரின் தலைப்பை ஞாபகப்படுத்திக் கொள்ளுங்கள். குழந்தை வளர்ப்பு 2.0 இதை இன்னும் விரிவுபடுத்தி 3.0, 4.0 என்று கூட நீடிக்கலாம். குழந்தைகள் பிறக்கின்றனர்,...
The post குழந்தைகளுக்கு கதைகள் சொல்வது முக்கியமா? first appeared on Her Stories.
நிழலும் நிஜமும் – திரைப்படங்கள்
நம் குழந்தைகளைச் சரியாக வளர்க்கிறோமா?
குற்றவுணர்வு கொள்ளும் அம்மாக்களின் கவனத்திற்கு…
முகத்தில் அத்தனை சுவாரசிய சிரிப்பு. அவள் பார்த்து வியப்பதைக் கண்டு நானும் வியந்தேன். பூங்கா ஒன்றிற்கு நண்பர்களின் குடும்பத்துடன் நானும் என் கணவரும் எங்கள் ஒரு வயது மகளுடன் சென்றோம். மாற்று உடைகள், டயபர்,...
The post குழந்தையுடன் ஓர் உலா first appeared on Her Stories.
நியூ இங்கிலாந்தின் கன்னியாஸ்திரி
யூன் ஃபாஸ்ஸயின் அமைதிக்கான தேடல்
திருமணத்தை மீறிய உறவு தீர்வாகுமா? – 2
Lismore Castle Arts
22 March – 26 October 2025
The kunstkammer or wunderkammer, the ‘cabinet of curiosities’, is, by its very nature, ostentatious. It represents wealth and worldliness, a capacity to not only collect various rare treasures but to showcase them in a suitably resplendent setting. There is a vanity to such endeavours, as noted in Samuel Quiccheberg’s 1565 advice to Duke Albrecht V of Bavaria on assembling a “repository of artificial and marvelous things”: “We are not dividing up for philosophers, precisely in line with nature itself, all natural objects: rather, we are sorting out for princes, into certain uncomplicated orderings, objects that are mostly pleasant to observe.”1 The kunstkammer is intended not just to be shown, but to be shown off.
The current exhibition at Lismore Castle, owned by the Duke and Duchess of Devonshire, would thus seem to qualify on account of its prestigious lineage alone. Yet, rather than simply presenting family heirlooms, ‘Kunstkammer’ invites Robert O’Byrne to curate “a re-creation and a re-invention of the genre,” combining historical artefacts, everyday accoutrements, contemporary artworks and esoteric oddities – as per Gabriel Kaltemarckt’s 1587 definition, comprising paintings and sculptures, local and foreign rarities, and “antlers, horns, claws, feathers and other things belonging to strange and curious animals.”2
Two full-length pier mirrors are adorned with hand-painted scenes of grotesque creatures and protruding sculptural busts of cherubs. A sphere of snail shells cluster into an impenetrable, self-contained mass. Cabinets of sinuously carved hardwood open up to reveal bronze bowls, spilling over with angular shards of coloured glass. The exhibition display, which demarcates the gallery’s central space into a series of compartments and corridors, stages a number of such distinct tableaux, some more fantastical than others.
A particular novelty is The Prize Fight (c.1900) by William Hart & Sons, a whimsical construction that features stuffed squirrels engaged in a boxing match. The scenario, which begins with the rodents shaking hands and ends with one pugilist collapsed across the canvas, takes place over six sequential dioramas, resembling a comic strip. Like the best parts of a kunstkammer, it defies description or categorisation, with its very indefinability indicating only the idiosyncrasies of its makers and the unorthodox taste of its owner.
The pairing of a sculpture of the Cavendish Serpent – a recurring motif in the Devonshire family heraldry – with a standing lamp incorporating a taxidermied snake, makes for a tense encounter, as the two reptiles lock gazes, perpetually frozen in anticipation. Of the contemporary artworks, John Kindness’s pieces feel especially at home. His acrylic drawings of scenes from Greek mythology, delicately rendered on antique cotton breeches, feel suitably otherworldly: Circe (2012) portrays twinned, conjoined hybrids of a sailor in naval rig and his monstrous, tattooed, porcine alter-ego (the title alludes to the enchantress who turned Odysseus’s crew into pigs). The image is doubled, reversed, like a playing card, and, like the undergarments themselves, evinces a peculiarly old-fashioned salaciousness. Kindness repeats the trick with Scylla and Charybdis (2012) a pair of cast resin toilet seats rendered with stylised beasts, schematic figures and decorative flourishes. Odysseus had to chart a narrow passage between the two sea monsters, an adventure that idiomatically refers to choosing between two evils. There is a juxtaposition of the profound and the profane here that would likely have amused Quiccheberg’s patron – and his guests.
In spite of these exceptions, the presentation of other contemporary artworks is less considered. Pieces such as Alice Maher’s aforementioned agglomeration of snail shells, The Four Directions (2005), or Dorothy Cross’ eerily discomfiting Red Rest and Red Baby (both 2021) with their immaculately carved ears embedded in ‘pillows’ of red-veined marble, aren’t just strange; they have an inherent strangeness on their own terms. Both artists have a conceptual intent, referentiality, sensitivity to materials, and history of delving into notions of the body, metamorphosis, nature, memory and mythology that belies the inclusion of their works as mere ‘curiosities’.
Monster Chetwynd’s handmade, oversized moths, constructed from cardboard, paint and latex, have been an abiding presence in her sprawling installations and ecstatic performances, but, here, clinging onto the gallery walls and devoid of any curatorial context, they appear as facsimiles of outsider art. Similarly, it’s hard to know what Sarah Lucas’ suspended assemblages of stuffed tights, plastic buckets and lounge chairs are supposed to contribute, other than a general atmosphere of abject deflation.
Given that ‘Kunstkammer’ largely eschews an overall contextualisation of the collective works as well as written descriptions of the individual objects, the inference is that their selection is largely determined by taste, an intuitive affinity for the bizarre or unexpected. That’s not necessarily a complaint: historical wunderkammers have themselves revolved around the often-unarticulated preferences of their owners. Yet, as a ‘re-invention of the genre’, the exhibition feels tentative, even restrained. It is caught between its own Scylla and Charybdis, neither willing to commit to a more taxonomical display of its contents – a ‘making sense’ of the otherwise incommensurable – or to diving headlong into its eccentricities through an immersive, overwhelming, pell-mell profusion of artefacts. The straight path isn’t generally the most interesting one.
Chris Clarke is a critic and curator based between Cork and Vienna.
1 Mark A. Meadow and Bruce Robertson (Eds. and trans.), The First Treatise on Museums: Samuel Quiccheberg’s Inscriptiones 1565 (Los Angeles: Getty Publications, 2013).
2 Gabriel Kaltemarckt, ‘How a Kunstkammer should be formed’ (1587) reproduced in Journal of the History of Collections, Volume 2, Issue 1, 1990, pp. 1–6.
திருவிதாங்கூர் அரசு, ஆங்கிலேயக் கிழக்கிந்தியக் கம்பெனி, நவாப் ஆகியோரின் கூட்டணி பற்றி அகிலத்திரட்டின் வரிகள் இவை. கதையின் தொடர்ச்சி: பத்மநாப சுவாமியாக இருந்த திருமால் திருச்செந்தூருக்கு சென்ற பிறகு முருகனாக மாறி விட்டார். முருகனாக...
The post அகிலத்திரட்டில் நவாபும் ஆங்கிலேய அரசும் first appeared on Her Stories.
அகல்யா மருத்துவமனைக்குக் கிளம்பிக் கொண்டிருந்தாள். அழைப்பு மணி அடிக்கவும், ‘யார் அது கிளம்புற நேரத்துல’ என்று சலித்துக் கொண்டே வந்து எட்டிப் பார்த்தாள். வாசலில் நின்ற பெண்ணைப் பார்த்ததும் அவள் முகம் வியப்படைந்தது. “அட...
The post ஆனந்தக் கண்ணீர் first appeared on Her Stories.
ஹலோ தோழமைகளே, நலம். நலம்தானே? இப்போது நாம் சுயநேசத்தின் அடுத்த அம்சத்தைப் பார்ப்போம். தன்னை அறிதல் (Self Discovery). ஏன் நம்மை அறிய வேண்டும்? என்னை எனக்குத் தெரியாதா என்பவர்களுக்காக ஒரு சிறிய பயிற்சி....
The post நீ தேடும் வாழ்க்கை எங்கோ உனைத் தேடுதே! first appeared on Her Stories.
“வாங்கண்ணே… வாங்க. உங்களுக்காகவே வந்திருக்கு பீமபுஷ்டி அல்வா. ஆரஞ்சு கலர் வேணுமா, பச்சைக்கலர் வேணுமா..? மஞ்சக்கலர் வேணுமா, ஊதாக் கலரு வேணுமா..? பல கலர்ல இருக்குண்ணே… பீமபுஷ்டி அல்வா, சின்னக் குழந்தைகளுக்கு வாங்கிக் கொடுங்கண்ணே…...
The post களைகட்டும் வீரபாண்டித் திருவிழா first appeared on Her Stories.
கோடை விடுமுறைக்காலம். திரையரங்குக்கு செல்வோம் என்று குழந்தைகள் அடம்பிடிக்கிறார்கள். கூட்டிச் செல்லலாமா? பதில்: கோடைகாலத்தில் பள்ளி விடுமுறை நாட்களில் ஒரு நாள் சினிமாவுக்கும் மறுநாள் கடற்கரைக்கும் செல்லவேண்டும் என்றுதானே குழந்தைகள் எதிர்பார்ப்பார்கள். எப்படிப்பட்ட படம்...
The post கோடை விடுமுறையில் குழந்தைகளுக்கு சினிமா கட்டாயமா? first appeared on Her Stories.
ராபர்ட் கிளைவ், 1757-ம் ஆண்டு பிளாசி போரில் வெற்றி பெற்றதைத் தொடர்ந்து மெதுவாக ஆங்கில கிழக்கிந்திய ஆட்சி, இந்தியாவின் பெரும்பான்மை இடங்களில் நீண்டது. சில இடங்களில் மன்னராட்சி நடைபெற்றது. East India Company, Salute...
The post மன்னராட்சி அரசுகள் – ஹைதராபாத் first appeared on Her Stories.
வன்முறை நிகழ்வுகளை நாம் தினமும் பார்க்கிறோம். அதைப் பற்றிப் படிக்கிறோம். வன்முறை என்பது எப்போதும் உயிரைப் பறிப்பதாக இருக்க வேண்டியதில்லை. உடல் மீது மட்டும் நிகழ்த்தப்படுவதாகவும் இருக்க வேண்டியதில்லை. சிறிய சிறிய வழிகளில் அடக்குமுறையைக்...
The post திறன்களை வளர்த்துக்கொள்ளும் வழிகள் first appeared on Her Stories.
TOM CLIMENT OUTLINES THE EVOLUTION OF HIS PAINTING PRACTICE AND HIS RECENT EXHIBITION AT CCI PARIS.
After I left secondary school in 1987, I studied engineering for a few years. At the same time, I was doing night classes in painting at Crawford College of Art and Design with the late Jo Allen, who encouraged me greatly. I later studied at Crawford full-time and qualified with a Fine Art degree in 1995. I’ve been working as an artist since then, later returning to college and completing a Masters by Research in 2011.
Ten years ago, Solomon Fine Art in Dublin took me on as one of their artists. I’ve since had regular solo exhibitions, the most recent being ‘Pilgrim’ in May 2024. Exhibiting with Solomon has been a huge support to my practice, which has given me the sense of a commercial outlet for my work. As an artist, I probably started out making work for myself, but it’s important that it also goes out into the world and reaches people.
My recent exhibition at the Centre Culturel Irlandais in Paris, called ‘Wilding/État Sauvage’ (1 February – 13 April), presented a selection of paintings made over the last few years. A new book, published by Gandon Editions, was launched at the exhibition opening, with subsequent launches in Solomon Fine Art and Lavit Gallery, Cork. The 120-page hardback monograph documents my work over the last decade or so. It contains 128 illustrations and an essay by Cristín Leach, with additional texts by Mark Ewart, Carissa Farrell, Mary McCarthy, and Michael Waldron (gandoneditions.com).
For me, painting is trying to find a balance between being unselfconscious, allowing the work to be formed, and also making critical judgements. It’s a process of making the work and then reflecting on why I feel certain paintings are more successful than others. These paintings then become almost like signposts in the road ahead – reference points for the work as it progresses.
I tend to work in isolation; I don’t share a studio space, and, over the years, the work has become quite internal in nature. When I start on a new series, it’s quite a natural undertaking, and it comes to an end quite naturally too, when I feel I shouldn’t make any more of them. I don’t draw or sketch. I start each piece with a rough, almost hazy, image in my head. I want the work to reveal itself to me; through painting, things become clearer. Over time, the work takes on a life of its own and moves forward under its own weight.
What has always fascinated me about painting is the ability to make a flat, two-dimensional surface seem three-dimensional. This idea of creating space has been the cornerstone of my practice. From the early gestural paintings to my more structured work of the present, creating space that the viewer can enter is an enduring interest. The abstract structures and shapes in the paintings are mechanisms that invite the viewer to a threshold. The paintings merge references to architecture and landscape to generate contemplations on shelter, ritual and hopefulness.
The surfaces of the paintings are also quite important to the experience of the work. When I start a piece, I first paint the whole surface one colour; as in music, this becomes the keynote of the painting. I use plaster and sand, building up the surfaces. I try to allow the history of the painting to be visible in the finished works; I want it to tell a story.
With my work over the last ten years or so, I’ve been using abstract geometric shapes and structures, almost like grids, to provide a foundation for the paint. I then start to shape them into something more recognisable; I don’t think the work I do is wholly abstract. I want there to be some way into them – some element or narrative that the viewer can relate to. I think all the work I’ve done has existed on this border between abstraction and representation.
My most recent work, which was exhibited in CCI Paris, has more natural forms in reaction to the more hard-edged geometric shapes I had previously been using. Flowers, plants and trees are all suggested in this new series. Some are quite recognisable, while others are imbued within landscape to become abstracted shapes and natural forms.
I’m currently developing a new series of paintings for my next exhibition at Solomon Fine Art in 2026. I don’t plan or think too much at this stage; I just allow the work to be made. As the exhibition gets closer, I’ll see what I have in the studio and start selecting work that has some overall connection and narrative.
Tom Climent is a painter based in Cork City.
Login