TOM CLIMENT OUTLINES THE EVOLUTION OF HIS PAINTING PRACTICE AND HIS RECENT EXHIBITION AT CCI PARIS.

After I left secondary school in 1987, I studied engineering for a few years. At the same time, I was doing night classes in painting at Crawford College of Art and Design with the late Jo Allen, who encouraged me greatly. I later studied at Crawford full-time and qualified with a Fine Art degree in 1995. I’ve been working as an artist since then, later returning to college and completing a Masters by Research in 2011. 

Ten years ago, Solomon Fine Art in Dublin took me on as one of their artists. I’ve since had regular solo exhibitions, the most recent being ‘Pilgrim’ in May 2024. Exhibiting with Solomon has been a huge support to my practice, which has given me the sense of a commercial outlet for my work. As an artist, I probably started out making work for myself, but it’s important that it also goes out into the world and reaches people.

My recent exhibition at the Centre Culturel Irlandais in Paris, called ‘Wilding/État Sauvage’ (1 February – 13 April), presented a selection of paintings made over the last few years. A new book, published by Gandon Editions, was launched at the exhibition opening, with subsequent launches in Solomon Fine Art and Lavit Gallery, Cork. The 120-page hardback monograph documents my work over the last decade or so. It contains 128 illustrations and an essay by Cristín Leach, with additional texts by Mark Ewart, Carissa Farrell, Mary McCarthy, and Michael Waldron (gandoneditions.com).

For me, painting is trying to find a balance between being unselfconscious, allowing the work to be formed, and also making critical judgements. It’s a process of making the work and then reflecting on why I feel certain paintings are more successful than others. These paintings then become almost like signposts in the road ahead – reference points for the work as it progresses.

I tend to work in isolation; I don’t share a studio space, and, over the years, the work has become quite internal in nature. When I start on a new series, it’s quite a natural undertaking, and it comes to an end quite naturally too, when I feel I shouldn’t make any more of them. I don’t draw or sketch. I start each piece with a rough, almost hazy, image in my head. I want the work to reveal itself to me; through painting, things become clearer. Over time, the work takes on a life of its own and moves forward under its own weight.

What has always fascinated me about painting is the ability to make a flat, two-dimensional surface seem three-dimensional. This idea of creating space has been the cornerstone of my practice. From the early gestural paintings to my more structured work of the present, creating space that the viewer can enter is an enduring interest. The abstract structures and shapes in the paintings are mechanisms that invite the viewer to a threshold. The paintings merge references to architecture and landscape to generate contemplations on shelter, ritual and hopefulness. 

The surfaces of the paintings are also quite important to the experience of the work. When I start a piece, I first paint the whole surface one colour; as in music, this becomes the keynote of the painting. I use plaster and sand, building up the surfaces. I try to allow the history of the painting to be visible in the finished works; I want it to tell a story.

With my work over the last ten years or so, I’ve been using abstract geometric shapes and structures, almost like grids, to provide a foundation for the paint. I then start to shape them into something more recognisable; I don’t think the work I do is wholly abstract. I want there to be some way into them – some element or narrative that the viewer can relate to. I think all the work I’ve done has existed on this border between abstraction and representation. 

My most recent work, which was exhibited in CCI Paris, has more natural forms in reaction to the more hard-edged geometric shapes I had previously been using. Flowers, plants and trees are all suggested in this new series. Some are quite recognisable, while others are imbued within landscape to become abstracted shapes and natural forms. 

I’m currently developing a new series of paintings for my next exhibition at Solomon Fine Art in 2026. I don’t plan or think too much at this stage; I just allow the work to be made. As the exhibition gets closer, I’ll see what I have in the studio and start selecting work that has some overall connection and narrative.

Tom Climent is a painter based in Cork City. 

tomcliment.com

Source

JOSEPHINE KELLIHER REFLECTS ON THE PRACTICE OF MICHAEL KANE.

Michael Kane was among the first artists to join the fledgling Rubicon Gallery in 1990. We worked together intensively for 25 years and continue to collaborate. Michael’s exhibition ‘Works on Paper’ at Taylor Galleries (22 May – 21 June) coincides with his 90th birthday, so this is an ideal moment for me to reflect on the specific characteristics and narratives of his work.

The Labour of Creativity 

For decades, Michael’s home in Waterloo Road was his studio – or his studio was his home. There, I encountered a factory of creativity, a place of doers and makers. Michael alternated between the barely defined borders of his studio and living spaces, while his daughter, Aoife, and son, Oisin, worked separately on their own projects. Each had a private workspace, and everyone’s endeavour felt equally important; results and outcomes were shared and marvelled at collectively. 

In my own experience, creative projects were not often validated and categorised as ‘labour’ at that time. Similarly, ‘labour’ was not seen as creative, and the uneven process of creative labour was rarely the subject of animated conversation between adult and child. I observed there, Michael’s view on the imagination as a sacred space for creativity, a territory worth defending, in which information and emotions collage into something greater than the sum of those parts.

Michael works every day; he doesn’t wait for inspiration or any special circumstances. Michael wears work clothes, and he takes breaks for food, errands, periods of reading or news, but keeps these short. He’s intolerant of unscheduled interruptions. Michael has several projects on the go and is always starting new things. He assembles and manipulates materials and imagery; by sheer effort and trust in the process, his big bold paintings are laboriously coaxed into being.

Michael’s perspective and regard for his own labour explains his choice of subjects. Many monumental pieces portray the nobility, resilience and value of people engaged in physical labour and he celebrates mechanics, construction workers, stevedores, and factory workers as much as he does poets, gods and athletes. 

Michael’s imagery is enriched by his reading, which he dismisses as “unscholarly and unsystematic,” although his autobiography, BLIND DOGS: A Personal History (Gandon Editions, 2023) chronicles an impressive reading list, already completed in his teens. Michael’s fluency in ancient Greek and Roman literature is an important context for his work – from the series ‘Agamemnon Felled’ to others exploring the fates of Icarus, Marsyas, Narcissus and more. He also published original poems informed by the classics: REALMS (1974) and IF IT’S TRUE (2005). 

The Greeks saw their gods as utterly fallible, whose desires, ego and hubris are just like our own. Michael’s gods are full of struggle; they are sometimes depicted god-like, roaming the city, and sometimes appear in their ordinary human form. His interest in literature is balanced with an insatiable appetite for news, and both inform Michael’s understandings of human nature. 

Places and People

Born in county Wicklow, Micheal wanted access to the bigger world of his imagination and, in many crucial ways, he found that in Dublin. The city is the backdrop for so many works that he has been described as a painter of urban spaces. Speaking with curator Seán Kissane in 2008, Michael said: “I don’t think I do urban landscapes as such. I do versions of an urban atmosphere, or something like that.” 

Arriving in Dublin in his twenties, Michael interacted with writers Brendan Behan, Anthony Cronin and Patrick Kavanagh, painters James McKenna, Alice Hanratty, John Kelly, Charlie Cullen and Micheal Cullen, and several musicians, including Ronnie Drew and others in The Dubliners. Dublin was where Michael found his community of creatives and formed the “first inkling” of the possibility of life as a professional artist. 

Michael also invested in building an ecosystem to support other artists. In the 70s he founded the sociopolitical magazine, Structure, commissioning original writing and art from young creatives. He established Independent Artists, an alternative to the rigid, prevailing gallery system, and was co-founder of Project Art Centre, a radical arts venue in Temple Bar. Michael was among the first members of Aosdána. So, while it’s true that Michael was drawn to Dublin as a place, it was the community, world vision, and sense that creatives could live collectively that kept him in the city. 

Feminism and Tenderness

Michael often paints women. He is interested in the ways that women show up in the world and is aware of how the world shows up for women. His female subjects are mothers, gods, labourers, lovers, artists, survivors, students, and sex workers – each depiction, though complex, is wholly unambiguous. The women in his paintings squarely stare down or dismiss the viewer as they go about their business.

Michael never depicts women in fanciful poses; they assert themselves in the picture plane as they might assert themselves in a world that is often neither fair nor easy. He catalogues a malevolent cast of male characters circling these women – from the leering elders around the biblical Susanna to fiendish predators Michael recalls from twentieth-century Ireland. There is real tenderness in small drawings, watercolours and prints of women and girls that address violence, abuse, and cover-ups by church, school, and society. Many stories from this period recur in works throughout his career, never forgotten nor fully resolved.

When I started Rubicon Gallery, I was 21 years old, and a recent graduate. Michael was 55, a senior art college lecturer, and an established artist and cultural figure. I never felt less than Michael’s equal; business and creative directions were all up for discussion. I was invited to offer robust points of view, however contrary to his own, and together we negotiated solutions. Visual artists often won’t describe what they plan to do; meaning percolates through in the making. Sometimes it’s challenging to reduce what is done to plain words, because these things are often part of a longer unfinished body of work. Working with an artist over several years, I see that glimmers of insight emerge between the cracks and meaning coalesces over time. I am privileged for the time I spend with Michael in his studio, and for his personal humour and the stories that illuminate the work.

Josephine Kelliher works internationally as a Curator, Art Advisor and Cultural Strategist.

Michael Kane’s exhibition ‘Works on Paper’ runs at Taylor Galleries from 22 May to 21 June. 

taylorgalleries.ie

Michael’s work is also being shown in ‘Staying with the Trouble’ at IMMA (2 May – 21 September).

imma.ie

Source

ANTONIA HELD REVIEWS A RECENT EXHIBITION AT WÜRTTEMBERGISCHER KUNSTVEREIN STUTTGART.

In a time when images and their contexts are consumed and forgotten in the blink of an eye, the question arises: Are we still capable of truly looking? As streaming services flood us with endless content, and algorithms dictate our viewing behaviour, reality becomes increasingly blurred. It is worth pausing and reflecting on an artist who not only utilised the medium of television but radically questioned it: Samuel Beckett.

The exhibition ‘On Television, Beckett’ at the Württembergischer Kunstverein Stuttgart (19 October 2024 – 12 January 2025) presented for the first time all seven television plays that Samuel Beckett produced between 1966 and 1985 for the South German Broadcasting Corporation (SDR, now SWR) in Stuttgart: He Joe (1966), Geister Trio (1977), … nur noch Gewölk … (1977), Quadrat I and II (1981), Nacht und Träume (1982), and Was Wo (1985).

Curated by Gerard Byrne and Judith Wilkinson, the exhibition highlighted Beckett as a visual artist, portraying him as a precise designer of his works. Newly discovered photographs and production documents from the SWR Historical Archive, which document Beckett’s creative process over three decades, demonstrate that Beckett was not only an author but also deeply involved in the direction, visual composition, and editing of his films – pushing the boundaries of television as an artistic medium. His minimalist yet innovative aesthetic infused the medium with new depth and solidified his status as a visionary artist.

In the expansive exhibition space of the Kunstverein, the film works were projected within four cubes, which together formed an open, slightly offset fifth space, resembling a courtyard, the design of which borrows from Geistertrio. This was supplemented by two CRT monitors, one displaying Beckett’s film, Film (1965), the other a part of Alexander Kluge’s Deutschland im Herbst (1978), alongside a conversation with Otto Schily – lawyer for the far-left militant group, Red Army Faction (RAF) – and Eberhard Itzenplitz’s 1970 film, Bambule, which had originally been written by RAF member, Ulrike Meinhof, and therefore had for some time been banned from broadcast.

The exhibition vividly connected Beckett’s collaboration with SDR to the political history of Stuttgart. During the German Autumn of 1977, when the city was in the international spotlight, due to the actions of the RAF and the Stammheim trials, Geister Trio and … nur noch Gewölk … were created. Beckett’s themes – isolation, repetition, and the search for meaning – reflect the societal tensions of that time and touch on questions of freedom, control, and existence.

In Beckett’s television plays, he employed a radical reduction that questioned the very nature of the medium itself. That contemporary artists continue to engage with these works not only shows Beckett’s enduring relevance but also underscores the transformation and evolution of the media landscape since then. This was impressively addressed and expanded upon in the artists’ talks on 11 January.

The event included a conversation between Declan Clarke and Gerard Byrne about Clarke’s new film, If I Fall, Don’t Pick Me Up (2024), which had been shown to the audience the previous evening. Known for his cinematic investigations into modernity, conflict, and the hidden stories behind historical upheavals, Clarke brings a narrative sensitivity that can be compared to Beckett’s storytelling. While Beckett used television as a medium to abstract movements and question the structure of time, Clarke does something similar in his cinematic examinations of history and ideology.

Another engagement with Beckett’s ideas was found in the works of Doireann O’Malley, who merges virtual reality, artificial intelligence, and 3D technologies with cinematic and installation techniques. While Beckett explored television as a technological frontier, altering perceptions of body and space, O’Malley starts from a similar point, but in a world where machine intelligence and digital identities are already part of our daily lives. In their conversation with Judith Wilkinson, it became clear that their works address not only media transformations but also identity, gender, and perception, reflecting the changing narrative strategies in art. Beckett’s characters, often caught between dissolution and repetition, thus find a modern counterpart in O’Malley’s explorations of fluid identities and alternative states of consciousness.

The programme also addressed the artistic research projects of 2014 Turner Prize winner, Duncan Campbell, and the subsequent conversation between the artist and the curator bridged Beckett’s work with the present, opening up space for discussions. Campbell’s films, which deal with historical figures and political topics, explore the boundaries between documentary truth and narrative construction. This approach recalls Beckett’s staging of language and memory; where Beckett used forgetting, unreliability, and fragmentation as narrative strategies, Campbell questions the mechanisms by which history is constructed and passed down. Just as Beckett blended absurdity and seriousness, Campbell works with the tensions between documentary accuracy and narrative manipulation. In both, what appears as fact often remains a subjective and manipulable representation of reality.

‘On Television, Beckett’ made clear, through its combination of archival research, a comprehensive presentation of Beckett’s works, and conversations involving contemporary artistic reflections, that creative innovation often arises not from an abundance of possibilities, but from the conscious limitation to the essential – an idea more relevant than ever in times of information overload and manipulative media strategies. Perhaps herein lies answers to the yearning for authenticity in an increasingly simulated world. Beckett showed us the way – now it is up to us to truly look and continue his gaze.

Antonia Held is an art historian based in Stuttgart, Germany.

Source

JOANNE LAWS INTERVIEWS DAPHNE WRIGHT AHEAD OF HER SOLO EXHIBITION AT THE ASHMOLEAN MUSEUM.

Joanne Laws: We both studied in Sligo RTC (now Atlantic Technological University). I studied Fine Art in the late-90s, during an inspiring period for female Irish sculptors. Was there a sense of optimism at this time, or did momentum happen against the odds?

Daphne Wright: Well, everybody left in the 80s – the recession was brutal. I left Ireland in 1989. In the 90s, I just remember going from fellowship to fellowship and residency to residency, in order to sustain my practice. I was a fellow in Cheltenham, a Henry Moore fellow in Manchester, and spent a year in the British School at Rome. During my education in Sligo in the early 80s, really strong women sculptors were constantly being pointed out to us; I was learning all the time through talking and conversation. The teaching staff in Sligo at the time included Seán Larkin, Seán McSweeney, Fred Conlon, Con Lynch, Nuala Maloney, Ruairí Ó Cuív, Seán O’Reilly, and John O’Leary. There was also Robert Stewart and Peter Charney – he was Australian and came with a completely different viewpoint. I studied sculpture and ceramics, but we were such a small year group that we were all friendly with each other. 

JL: Now that you’re back in Dublin, do you have a studio?

DW: I’ve made two rooms of my house into one space, and that’s where I normally work. I’m very grateful for that because renting a studio is just so expensive. That’s how I’ve had to do it, ever since I had children; it has become a particular kind of process, and I love the routine. When I’m fabricating a large sculpture, I temporarily rent the workshop of a cabinet maker in the northwest of Ireland. 

JL: What does your day-to-day studio routine look like?

DW: I would spend a lot of time testing, exploring, and making things. I’m not just testing the materials; I also read, research, and feed my brain at the same time. Once I start to understand what I’m doing, then I make – which is often the nicest part. On occasion, I would work up to a really large piece, which is not just about making, but also about raising the money to fund it.

JL: The life-size figures of your two sons have previously featured in your work. Were they made through casting processes?

DW: When the boys were smaller, I made Kitchen Table (2014) in hand-painted Jesmonite, which involved casting each of them separately in smaller pieces. This was while they were just emerging from being children and going into adolescence. Over ten years later, I’ve gotten consensus to cast them again, now that they are on the cusp of manhood, for a new work called Sons and Couch (2025) which will be exhibited for the first time this summer. 

The figures are complete casts and are hollow. They were fabricated using the old-fashioned life cast skill, and that’s really important. It’s not computer-generated or 3D printed; it’s a very labour intensive, traditional process. It’s also quite an undertaking for the person being cast, because the body is completely encased, albeit at different times. You use the plaster to take a mould of the body, as if trapping a moment in time. 

When the casts are assembled as a complete sculpture, everything is then painted in a subdued kind of colour – one that has the essence of memory. It isn’t real colour but how one might remember colour. The figures are then assembled into an installation or sculptural scene. That’s what I’m grappling with at the moment, because I sometimes have more elements than I need. It can be a painful process, editing down to just what is necessary and what functions. 

JL: The domestic seems to be a reoccurring subject matter within your sculptural arrangements, which includes figures, personal items, plants, and household appliances. Why is that?

DW: Well, there are a couple of things that make this kind of complicated. Firstly, you go to museums and discover that there are very few women artists represented in collections. There’s something really interesting about the casts and the trapping of time that monumentalise the domestic, while placing motherhood and the feminine at the heart of the museum. In addition, I often wonder why there are certain objects within our museums that are mute or silent. They become stagnant, I suppose, and their sense of being an artwork actually disappears. For me, that’s a central concern. When an artwork has a presence and a soul of its own, then the other things just become props.  

Aside from Sons and Couch, there will be other objects in the show, including Fridge Still Life (2021) – an open refrigerator made from unfired clay, containing the usual things on the shelves, such as a chicken, ready for the oven. On top of the fridge, there’s a large vase of tulips in the process of decay. So, in many ways, it’s a contemporary still life, evoking questions at the centre of domestic life: who fills the fridge, who empties the fridge, and who are we cooking for? 

JL: A solo exhibition of your work will be presented at the Ashmolean Museum in Oxford this summer. It will feature new work, developed in response to sculptures in the Ashmolean Cast Gallery. What can you tell us about this show?

DW: The exhibition title, ‘Deep Rooted Things’, is taken from a line in the Yeats poem, The Municipal Gallery Revisited (1939): “My children may find here Deep-rooted things.” The Ashmolean Cast Gallery is quite amazing. It contains ancient Greek and Roman casts that are almost complete. There’s a fascinating collection of athletes that really do still hold the qualities of young men. I took the children to the Ashmolean a lot when they were small, so in a way, it forms part of their upbringing and their learning. One’s fascination, as a mother and as an artist, looking at objects, imbues them, in turn, with fascination. 

The exhibition also responds to the Hugh Lane Gallery Collection, looking specifically at the still life painting tradition. The collection contains flower paintings by some of the very first Irish women to have gone to university or art college, many of them studying in the UK or France. Their flower paintings are quite beautiful and quietly radical. There are also some very poignant portraits, including a beautiful one of W.B. Yeats as a boy reading a book, painted by his father, John Butler Yeats, in c.1886. 

These artworks will be reproduced in an accompanying publication, alongside  writing by Emily LaBarge and from Ashmolean Museum Director, Alexander Sturgis, and Hugh Lane Gallery Director, Barbara Dawson. The show is about combining those institutions and looking at the differences in their collection: one is a world class collection of antiquity; while the other is a more modern national collection containing contemporary works. They employ different languages, but for me, it’s all museology, permeated by the domestic.  

JL: There seems to be the recurring theme of young men, portrayed throughout the ages? 

DW: That’s true – young men at a pivotal point in their lives, whether the young athletes in the Ashmolean collection, or my own sons on the cusp of adulthood. Arguably, there were similar pressures for young men in both the classical and contemporary eras. A lot of this subtext is not verbal; however, we know it instinctively. I think that is largely where my work exists – at these kind of thresholds that are universally understood.

‘Ashmolean Now, Daphne Wright: Deep-Rooted Things’ will be presented at the Ashmolean Museum in Oxford from 13 June 2025 to 8 February 2026. The making of new works for this exhibition has been supported by a Visual Art Project Award from The Arts Council of Ireland.

ashmolean.org

Source

KATHRYN MAGUIRE OUTLINES HER LATEST RESIDENCY AND RECENT DEVELOPMENTS WITHIN HER PRACTICE.

I am a visual artist and educator whose practice incorporates socially engaged projects, environmental awareness projects, and public art projects. I create sculptural installations and interventions to explore ideas with communities and within the gallery space. A recurrent theme in my work focuses on voices of the silenced and the non-human, exploring how they might have agency in memory and history.

Exploring geology, the history of materials, and the circular economy, my current work concentrates on lithics, minerals, and mining. I examine rocks and minerals from various international locations, through a situated, land-based practice. Increasingly, my work engages processes of making, informed by my earlier training as a jewellery-maker and sculptor. I create artworks that convey the complexities of deep time, visible in materials. 

I want to reveal fundamental and invisible forces and energies, explored by scientists and experts alike; these concepts are central to my practice. Works such as Microns 1 & 2 (2024) have used scientific technology to reveal the geomythologies we inhabit and host. Taking the form of large, printed banners, these works feature electron micrographs of river clay samples, depicting metal pollution. Geologist Dr Tim Newman sourced clay samples and other geological strata for me, from the site of the River Thames Tideway project, where the Super Sewer construction is situated. I then took these samples to Innes Clatworthy, Electron Microscopist in the Imaging and Analysis Core Research Laboratories in The Natural History Museum in London, and we used an electron microscope to create the Electron Micrographs, with the spherules of iron oxide silicates pushing out of the clay. The banners were exhibited in ‘When We Cease to Understand the World’, curated by Marysia Więckiewicz-Carroll at Interface in Connemara (14 – 28 July 2024). 

Another work exploring scientific analysis was Mountain Mapping (2024), exhibited in my solo show ‘To the Mountain’ at Leitrim Sculpture Centre (30 August – 21 September 2024). Three local mountains (Benbo, Slieve League, and Iron) were 3D-printed from digital contour maps and mounted on surveyor’s tripods, painted gold for tuning and communing with the earth’s magnetism. The work incorporates geological specimens from each of the mountains: Iron Nodule, Paragneiss and Quartzite. The suspended rocks demonstrate a simple geological experiment to determine ‘specific gravity’. 

‘To the Mountain’ exhibition was the outcome of my three-month residency at Leitrim Sculpture Centre, exploring the mapping of mountains. The mapping of Ireland was developed by the early Ordnance Survey (OS) in 1824 to facilitate taxation and the ‘underground potential’ of geological and material value. The mapping was done by creating a series of primary triangles; sightings were taken between stations using theodolites on top of selected mountains. This, and my question, ‘Do Mountains commune with us?’ inspired the fabrication of artworks in the show. Many of these works were informed by my research into magnetism, Earth Sciences and measurement, geological phenomena, and experiments in the field. The exhibition asked: How can we shift away from over-mining and endless extraction of the Earth’s minerals towards a circular economy?

The work, Mount Ida (2024), conjures the magical and mythical, whilst attempting to comprehend the mystery of magnetism and its name-origin. A pair of traditional Greek shoes, known as tsarouchi, are cast in iron and attached to a strong welding magnet. This work was inspired by the myth of Magnes, associated with a shepherd, reputedly the first to notice magnetism, when his shoes got stuck to lodestone/ magnetite on the ground at Mount Ida. It was also informed by time spent exploring the magnetic cores of Iceland. I visited a geological drill core archive in East Iceland and documented the magnetic power of the cores with very strong magnets (neodymium).

I am intrigued by alchemical changes in metals, minerals, and spirituality. Materials and matter have an ancient importance as Prima Materia. Using metal and stone supports these interests, because the materials are always changing and breathing. This is important to my understanding of deep time. Cast in Jesmonite with black stone-shungite pigments, my snake sculpture, The Keeper (2021), holds the secrets of stones and guards the thresholds. It was exhibited in ‘Hivernal’, curated by Eamonn Maxwell at Roscommon Arts Centre (1 November – 21 December 2024). 

Cast in pigmented Jesmonite with gold, shungite and iron oxide, the work Mineral Mountain (2024) was an attempt to commune with the sacred elements within mountains and rocks. The mountain sculptures are inspired by geodata forms of the Iron Mountain in Leitrim. Rocks, metals and plants are ground up to become homoeopathic and offer healing: shungite (for protection), gold (representing the sun, and a vital element in balancing energies) and dragon blood powder (to neutralise negative energies). 

My solo exhibition ‘To the Mountain’ at Leitrim Sculpture Centre (30 August – 21 September 2024) considered how we commune with the Earth, its divinity, scientific knowledge, and colonial histories to explore alchemical traits and forms. I was subsequently awarded a six-month Artist Studios Residency (from August 2025 to January 2026) at The Model in Sligo. My forthcoming show, ‘Material Acts’, will run from 11 to 27 September at Pallas Projects/Studios, as part of the Artist-Initiated Projects programme for 2025. ‘Material Acts’ will present a sculptural investigation relating to geology, alchemical changes, and environmental colonialism.

Kathryn Maguire is an artist based in Sligo.

kathrynmaguire.net

Source

The White Pube

Particular Books, 2024, 320 pp.

Poor Artists by The White Pube, the collaborative identity of Zarina Muhammad and Gabrielle de la Puente, is a compelling object. Its flamingo pink cover is a flamboyant addition to my bookcase. The London and Liverpool-based critics have been writing bombastic online criticism, filled with emojis, abbreviations, and feelings, since 2015 and graciously, this content has largely been free for readers to consume. Following nine years of producing weekly blog posts, reflecting on exhibitions, art institutions, and visual culture more broadly, the pair have published their first book with Particular Books, an imprint of Penguin. Poor Artists is a material translation of the online community they have earnestly created, capturing the agitator spirit they have come to represent for their readership.  

The book narrates the endeavours of fictional art school graduate, Quest Talukdar, as they attempt to pursue a career as an artist after college. The difficulties of maintaining a creative life under capitalism are made immediately apparent to the protagonist. Grappling with the divide between the positives of art education and its frustrating incompatibility with societal structures, The White Pube expresses a similar criticism put forward by Claire-Louise Bennett in her novel, Checkout19 (Penguin Random House, 2021) which portrays the empty promises of the schooling system for working-class children. The core tension of Poor Artists – how we can live with art in our lives – remains largely unresolved, but I take some comfort in the fact that the protagonist ultimately decides to continue life as an artist, in spite of countless obstacles, and is buoyed by their reimagining of ‘success’ as simply being able to ‘make’.

The overt naming of the protagonist ‘Quest’ is one of many examples of the writers’ playful and expanded approach to criticism, which straddles different literary genres. The book is at times a memoir, with Quest an amalgamation of the authors’ own backgrounds, while also embracing fantasy and fiction, complete with tropes of quest-narratives, including a knight and king. A particularly enjoyable sequence analyses the role of art school in the development of criticality, with a surreal depiction of the head of the college as a pile of discarded artworks that its students have progressed through. At times, the writers eschew formalism altogether and embrace the polemical, with character monologues espousing opinions on topical conversations, from ableism to anarchism. The book is informed by interviews, conducted with anonymised individuals, artists, curators and gallerists, and this construction is evident in the strong opinions of different characters. 

A critique levelled at Poor Artists by ArtReview suggests that publishing with a mainstream press like Penguin undercuts the book’s articulation of anarchist ideals.¹ This seems misguided, given that we operate within particular power structures, and publishing is a method of disseminating  ideas that can be activated. It is perhaps more productive to consider what it means to have this strange book – a hybrid of different writing styles – accepted by conventional media. Muhammad and de la Puente are both art school graduates, and while this is a well-established career path for many critics, I am intrigued by the creativity of this book. 

The dematerialisation of the art object, as prognosed by Lucy Lippard in the 1970s, did not blanketly occur. However, Poor Artists highlights financial situations in determining the pursuit of material-focused or ‘dematerialised’ practices (de la Puente’s college loans are cited in footnotes throughout the narrative). 

Oscar Wilde’s The Critic as Artist (1891) was an early originator of the school of thought that viewed criticism as an art form in and of itself, describing it as a “record of one’s own soul.” Poor Artists adopts this idea wholly by creating its own form and rationale. For many reasons, the fields of art writing and creative criticism have seen renewed interest in recent years. The general distribution of this book platforms these timely modes of creative expression for broader readerships to engage with and experience.

By converting the dominant ideas, discussed on their website and media channels, into the materiality of a book, The White Pube has created a talisman, a record of collective discordance with the opportunities for pursuing a life with art. In a way, the most appropriate review of this book would be to survey an array of practitioners – the eponymous ‘poor artists’ that the book seeks to champion and address. The interviews that inform the book demonstrate The White Pube’s community-oriented approach to criticism, with Poor Artists reaffirming their allegiance to their readership and the makers of the world. 

Sarah Long is an artist and writer based in Cork.

sarahlongartist.com

¹ Rosanna McLaughlin, ‘‘Poor Artists’ by Gabrielle de la Puente and Zarina Muhammad, Reviewed’, ArtReview, October 2024.

Source

LISA FINGLETON REFLECTS ON A MONTH-LONG RESIDENCY AT NAVDANYA BIODIVERSITY AND CONSERVATION FARM IN NORTHERN INDIA.

“We are all connected through food. We are all connected through soil. We are all connected through life. And those are the interconnections that we have to build consciously now.”¹  

For over 20 years, much of my life and art practice have been focused on food systems, and the increasingly radical acts of growing and eating local and organic food.

I regularly wonder how we have reached this point, where most of the food and seed in the world is controlled by a small number of global corporations. Why are we eating poisoned and ultra-processed food, even though we know it is damaging our guts and making us and our loved ones sick? Why are we, as an island, so dependent on imported food? How can we feed ourselves in increasingly precarious climactic conditions and protect biodiversity at the same time?

These questions propelled me to travel all the way from our farm in Kerry to Navdanya at the foothills of the Himalayas in India. Navdanya biodiversity and conservation farm was founded by Dr Vandana Shiva in 1987 (navdanya.org). Vandana is a prolific writer, internationally renowned food activist, and environmental thinker. She not only resists capitalist food systems at an international level, but she and her team grow 750 varieties of rice, fruit and vegetables in the living seed bank on the farm, as a way to protect and save indigenous seeds.

I travelled with my partner, photographer Rena Blake, to take part in a month-long agro-ecology residency at the Earth University in Navdanya, with 20 other diverse artists and activists from around the world. All the food for the month was vegetarian, organic and locally sourced. The programme started each day with herbal tea at 6:30am, breakfast, an opening circle and shramdaan (shared tasks in the communal area) before heading to the fields to do whatever jobs were needed: harvesting, seed saving or weeding. I was really glad to have a cold bucket shower after even a short stint of working outdoors in 35 degrees and high humidity. This was followed by lectures, practical workshops and opportunities to present our own projects until around 8:30pm each evening. It was brilliant and intense in equal measure.

I drew in journals every day as a way of processing the experience, both for myself and so that I could share it with others upon my return. I set up an outdoor studio for myself on the balcony outside our room overlooking the mango orchard. One of the absolute highlights of the trip was being in the stillness of the seedbank and drawing with the seed savers Sheela Godiyal and Kavita Negi. There was something deeply moving about being surrounded by seeds grown with such love and passion for this planet we call home.

Vandana was extremely generous with her time and energy, delivering lectures with lots of time for discussion afterwards. It was a real privilege to interview her about the interconnectedness between food, creativity and climate change for my short film, The Radical Art of Living (2025). She had strong cautionary messages for Ireland in terms of protecting small growers and food producers. “Just remembering the Irish famine, I would just say, if the current trends continue, every place will be a place for a potential famine.”

Dr Mira Shiva, Vandana’s sister, was with us for a few days, weaving stories from her lifelong experience as a medical doctor and activist. She talked about an international meeting, where a scientist was proposing to create square tomatoes to facilitate easier packaging. Those present, reminded him that everyone knew tomatoes were round, and therefore would know that this was not natural. He responded, “In one generation they will forget that tomatoes were round.” 

Mira cautioned us against this collective amnesia and shifting baseline, whereby each generation assumes that their degraded ecological environment is ‘normal’. ‘The Square Tomato’ formed in my mind as a symbol for so many things that are challenging within the current food system. I decided to use it as the title for my current exhibition at Siamsa Tíre in Tralee, which includes the film and drawings from Navdanya.

Before leaving, I asked Vandana how she sustained her energy, and she said “Living truth. Expressing truth is my oxygen.” It’s not always easy to digest hard truths but I left Navdanya with a renewed sense of urgency. People have asked me many times if it was a life changing trip, but I feel it was more life affirming. I didn’t get answers to all my questions but rather a validation for my concerns and a clearer call to action. As Vandana says in the last line of her book, The Nature of Nature, “With every seed we sow, every plant we grow, every morsel we eat, we make a choice between degeneration and regeneration.”² My choice is clear.

Lisa Fingleton is an artist, writer and organic grower based at The Barna Way, an organic farm, woodland and wildlife sanctuary in Kerry.

lisafingleton.com

Fingleton’s film, The Radical Art of Living: An Interview with Dr Vandana Shiva (2025), is being screened as part of her solo exhibition, ‘The Square Tomato’, which continues at Siamsa Tíre until 22 March.

siamsatire.com

¹ Vandana Shiva, The Nature of Nature: The Metabolic Disorder of Climate Change (New Delhi: Women Unlimited Ink, 2024).

² Ibid.

Source

செல்லினம் செயலியில் தொழில்நுட்பக் கட்டுரைகளை வாசிக்கும் பயனர்களின், வாசிப்பு அனுபவத்தை மேம்படுத்த புதிய பதிப்பு கொண்டுவரப்பட்டுள்ளது.

அஞ்சல் மொபைல் என்ற பெயரோடு அறிமுகமாகி பின்னர் செல்லினம் என்ற புதிய பரிமாணத்தைப் பெற்று, இருபது ஆண்டுகளுக்கும் மேலாகப் பயணம் செய்து வருகிறது செல்லினம். தமிழில் தட்டச்சு செய்வது கடினமாக இருந்த காலத்திலேயே செல்பேசிகளில் பயனர்கள் தமிழில் தட்டெழுதும் அனுபவத்தை எளிமைப்படுத்தியது செல்லினம். அதன் பிறகும் தொடர்ந்து ஐஓஎஸ், ஆண்டிராய்டு என எல்லா இயங்குதளங்களிலும் சிறப்பாகச் செயல்பட்டு தமிழில் தட்டெழுத உதவுகிறது..

தமிழ் தட்டெழுத்துடன் நின்றுவிடாமல், உலக அரங்கில் தொழில்நுட்ப உலகில் நடக்கும் செய்திகளை பயனர்களுக்குத் தருவதையும் நோக்கமாகக் கொண்டது செல்லினம். பொதுவாகத் தமிழில் தொழில்நுட்பக் கட்டுரைகளுக்கென தனியாக தளங்களைப் பார்ப்பது மிகவும் அரிதான ஒன்றுதான். அதனைக் கருத்தில் கொண்டும், பயனர்கள் பிற தொழில்நுட்பங்களை எளிதில் பயன்படுத்த உதவும் வகையிலும் செல்லினம் செயலியில் கட்டுரைகள் வெளியிடப்பட்டு வருகின்றன.

அதற்குப் பயனர்கள் மத்தியில் நல்ல வரவேற்பும் கிடைத்து வருகிறது. பலர் தங்கள் கருத்துகளை பகிர்ந்து வருகின்றனர். உங்களுடைய ஒவ்வொரு கருத்துகளும் செல்லினம் கட்டுரைகளின் தரத்தை மேம்படுத்த உதவுகிறது. இந்நிலையில் கட்டுரைகளில் பயன்படுத்தப்படும் சொற்களின் அளவு மிகவும் சிறியதாக இருப்பதாகவும், அதனால் வாசிக்கச் சிரமமாக இருப்பதாகவும் பயனர்கள் தங்கள் சிக்கலைப் பகிர்ந்துள்ளனர். அதனைச் சரி செய்வதற்காக, முதற்கட்டமாக ஐபோன் மற்றும் ஐபேடில் செல்லினம் 5.5 என்ற புதிய பதிப்பைக் கொண்டுவந்துள்ளோம்.

இனிமேல் நீங்கள் கட்டுரைகளை உற்றுநோக்கி வாசிக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லை. ஆப்பிளின் பிஞ்ச் சைகையைப் பயன்படுத்தி பயனர்கள் உரை அளவை பெரியதாகவோ அல்லது சிறியதாகவோ மாற்றிக்கொள்ளும் அம்சம் புதிய பதிப்பில் கொண்டுவரப்பட்டுள்ளது. இதன் மூலம் பயனர்கள் படங்களின் அளவைப் பெரிதாக்கிப் பார்ப்பதைப் போலவே கட்டுரைகளையும் பார்க்கலாம். நீங்கள் ஒரு முறை விரும்பிப் பயன்படுத்திய அளவை நினைவில் வைத்து, அதே அளவில் அடுத்தடுத்த கட்டுரைகளைக் காண்பிக்கும். சிறந்த வாசிப்பு அனுபவத்திற்காக முகப்புப் பக்கத்தில் காட்டப்பட்டுள்ள தலைப்புகளின் அளவையும் அதிகரித்துள்ளோம்.

செல்லினம் செயலியின் பயனர்கள், தொழில்நுட்பக் கட்டுரைகளைத் தமிழில் படிப்பது குறித்து நேர்மறையான கருத்துக்களை வழங்கியுள்ளனர். இக்கருத்துகள் ஊக்கமளிப்பதாக உள்ளன. வளர்ந்து வரும் தொழில்நுட்பங்கள் பற்றிய உள்ளடக்கங்களை தரத்துடன் வழங்குவதென உறுதிபூண்டுள்ளோம். குறிப்பாக நம் அன்றாட வாழ்வில் மாற்றம் ஏற்படுத்தும் செய்திகளை உடனுக்குடன் தர முயல்கிறோம்.

தற்போது சேர்க்கப்பட்டுள்ள இந்தப் புதிய அம்சம் அனைவருக்கும் சிறந்த வாசிப்பு அனுபவத்தை வழங்கும் என நம்புகிறோம்.

The post செல்லினம் செயலி பதிப்பு 5.5 appeared first on செல்லினம்.

-மேகலா இராமமூர்த்தி

மாந்தர்களாகிய நாம் வாழ்ந்துவரும் இந்தப் புவியானது சூரியக் குடும்பத்திலுள்ள (Solar System) எட்டுக் கோள்களுள் ஒன்றாகும். செவ்வாய், புதன், வியாழன், வெள்ளி, சனி, யுரேனஸ், நெப்டியூன் ஆகியவை மற்ற கோள்களாகும். புளூட்டோ எனும் சிறிய கோளும் சூரியக் குடும்ப உறுப்பினராகத்தான் கடந்த காலத்தில் இருந்தது; ஆனால் வானியலாளர்கள் வரையறுத்த கோளுக்கான அளவைவிட அது சிறியதாக இருந்தபடியால் கோள் எனும் தகுதியை இழந்து, 2006ஆம் ஆண்டு ஆகஸ்டு 24 அன்று, சூரியக் குடும்பத்திலிருந்து வெளியேற்றப்பட்டுவிட்டது.

இப்போது ’சூரியக் குடும்பம்’ எனும் சொல்லாட்சி அனைவரும் அறிந்த ஒன்றாக இருப்பினும் உலகம் அதனை அத்தனை எளிதில் கண்டடைந்துவிடவில்லை; அதற்குப் பன்னூறாண்டுகள் ஆயின என்பதுதான் வரலாறு காட்டும் உண்மை.

புவி மையக் கோட்பாடு (Geocentrism):

தொடக்க காலத்தில் பேருலகம் (Universe) புவியை மையமாகக் கொண்டது என்றும், ஏனைய கோள்கள் புவியையே சுற்றிவருகின்றன என்றும்தான் எண்ணியிருந்தனர் மக்கள். இந்தக் கருத்துருவுக்கு புவி மையக் கோட்பாடு என்று பெயர்.

பிளேட்டோ (Plato): கி.மு. 4ஆம் நூற்றாண்டைச் சார்ந்த கிரேக்கத் தத்துவ அறிஞரும் கருத்துமுதல்வாதியுமான பிளேட்டோ விண்மீன்கள், கோள்கள், பருப்பொருள்கள் அனைத்தையும் உள்ளடக்கிய பேருலகிற்கு மையமாக இருப்பது புவியே எனும் கருத்தைக் கொண்டிருந்தார்.

அரிஸ்டாட்டில் (Aristotle): பிளேட்டோவின் புகழ்வாய்ந்த மாணவரும் சிந்தனையாளருமான அரிஸ்டாட்டிலும் புவியானது நிலையாக இந்தப் பேருலகின் மையத்தில் அமைந்திருக்க, ஏனைய கோள்கள் வட்ட வடிவில் அதனைச் சுற்றிவருகின்றன என்று வாதிட்டார்.

கிளாடியஸ் தாலமி (Claudius Ptolemy): அரிஸ்டாட்டிலின் கருத்துக்கு வலுசேர்க்கும் வகையிலும் புவி மையக் கோட்பாட்டை ஆழமாக நிறுவும் வகையிலும் எகிப்தைச் சேர்ந்த வானியல் அறிஞரும் கணிதவியலாளருமான கிளாடியஸ் தாலமி, கி.பி.150இல் தம் வானியல் ஆய்வுகள் குறித்த விவரங்களை ’Almagest’ (Meaning: The Great Compilation – பெருந்தொகுப்பு) எனும் பெயரில் நூலாக வெளியிட்டார். அதில் பேருலகின் மையமாகப் புவியே விளங்குகின்றது என்றும் சூரியன், நிலவு, கோள்கள், உடுக்கள் அனைத்தும் புவியையே சுற்றிவருகின்றன என்றும் அவர் குறிப்பிட்டார்.

பிளேட்டோ, அரிஸ்டாட்டில் ஆகியோரின் தத்துவார்த்த அவதானிப்புகளைப்போல் அல்லாமல் தாம் வடிவமைத்த கணித மாதிரியை (mathematical model) அடிப்படையாகக் கொண்டு தாலமி புவி மையக் கோட்பாட்டை வரையறுத்திருந்தாலும் அவரின் சிந்தனைக்கு அடிப்படையாக அமைந்தது அவ்விருவரின் சிந்தனையோட்டமே. தொலைநோக்கிகள் கண்டுபிடிக்கப்படாத அக்காலத்தில், புழக்கத்திலிருந்த வானியல் கருவிகளான ஆஸ்ட்ரோலேப் Astrolabe, நோமோன் (Gnomon) போன்றவற்றின் உதவியோடும், வெறும் கண்களால் தாம் இரவு வானில் கண்டறிந்த வான்வெளி உண்மைகளை அடிப்படையாகக் கொண்டும் தம் கணித மாதிரியைத் தாலமி உருவாக்கினார். கிட்டத்தட்ட ஆயிரத்து நானூறு ஆண்டுகட்குத் தாலமியின் நூலான ’Almagest’ புவி மையக் கோட்பாட்டுக்கு வலுவான ஆதாரமாய்த் திகழ்ந்தது.

தாலமிக்குப் பிறகும் நீண்டகாலத்துக்குப் புவி மையக் கோட்பாடே நிலைபெற்றிருந்தது; அதற்கு முதன்மையான காரணம் மதங்களின் செல்வாக்கே. விவிலியத்தின் ஆதியாகம நூலானது (Book of Genesis), புவியின் படைப்பு கடவுளால் வேண்டுமென்றே செய்யப்பட்ட செயலென்றும், புவியே அவரது படைப்பின் அசையாத மையப்புள்ளியென்றும் (Psalm 104:5) விவரித்தது. இசுலாமிய சமயத்தின் புனிதநூல் கோட்பாடுகளும் புவியை மையப்படுத்தியதாகவே அமைந்திருந்தன; ஆதலால் இவ்விரு சமயத்தினரும் புவி மையக் கோட்பாட்டை ஆதரித்தனர். எனவே, கி.பி. 15ஆம் நூற்றாண்டுவரை புவி மையக் கோட்பாடே உலகோரால் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டிருந்தது.

சூரிய மையக் கோட்பாடு (Heliocentrism):

அரிஸ்டார்கஸ் (Aristarchus of Samos): அரிஸ்டாட்டிலுக்குக் காலத்தால் சற்று முற்பட்டவரும் (310–230 BCE) கிரேக்கத் தீவான சாமோஸில் வாழ்ந்தவருமான வானியலாளரும் கணிதவியல் வல்லுநருமான அரிஸ்டார்கஸ், சூரிய மையக் கோட்பாட்டை முன்மொழிந்தவர் என்பது நமக்கு வியப்பளிக்கக்கூடிய செய்தியே. புவி, தன்னுடைய அச்சில் சுழல்கின்றது என்பதையும் இரவும் பகலும் மாறிமாறித் தோன்றுவதற்கு அதுவே காரணம் என்பதையும் கண்டறிந்துரைத்த அறிஞர் அவர். சூரியனானது புவி, நிலவு ஆகியவற்றைவிட அளவில் பெரியதாகத் தோன்றுவதையும், அவையிரண்டையும்விட அதிகத் தொலைவில் இருப்பதையும் கவனித்த அரிஸ்டார்கஸ், சூரியனே சூரிய மண்டலத்தின் மையமாக இருக்கவேண்டும் எனும் தம் கருத்தைத் தெரிவித்தார். எனினும், அரிஸ்டாட்டில், தாலமி ஆகியோரின் கருத்துக்களுக்குப் பொதுமக்களிடமும், மக்களை வழிநடத்திய மதங்களிடமும் இருந்த செல்வாக்கால் அவரின் கருத்து எடுபடாமல் போனது.

நிக்கோலஸ் கோப்பர்னிகஸ் (Nicolaus Copernicus): அரிஸ்டார்கஸின் கருத்து விதை, அவர் காலத்தில் முளைவிடாமல் போனாலும் கி.பி. 15/16ஆம் நூற்றாண்டுகளில் வாழ்ந்த போலந்து நாட்டைச் சார்ந்த கணிதவியலாளரும் வானியலாளருமான நிக்கோலஸ் கோப்பர்னிகஸ் மூலமாக முளைவிட்டு எழுந்தது. அவரும் அரிஸ்டார்கஸைப் போலவே புவி மையக் கோட்பாட்டை மறுத்துச் சூரிய மையக் கோட்பாட்டையே முன்வைத்தார். 1543ஆம் ஆண்டு வெளிவந்த ’De revolutionibus orbium coelestium’ (’On the Revolutions of the Celestial Spheres’ – வான்கோளங்களின் சுழற்சி) எனும் தம் நூலில், சூரியனே இப்பேருலகின் மையம்; புவி அன்று எனவும், புவியும் பிற கோள்களும் சூரியனைச் சுற்றிவருகின்றன’ எனவும் அவர் குறிப்பிட்டிருந்தார். இந்தக் கருத்தை அவர் கணிதவியல் அடிப்படையில் விளக்கிக் கோள்களின் இயக்கங்களுக்குக் குறிப்பாக அவற்றின் பின்னோக்கிய இயக்கங்களுக்கு (retrograde motion) எளிய விளக்கங்களைத் தந்திருந்தார்.

சூரிய மையக் கோட்பாட்டைக் கோர்ப்பனிகஸ் கண்டறிந்தது எப்படி?

தாலமியின் புவி மையக் கோட்பாட்டு வரைபடத்தைக் கண்ட கோப்பர்னிகஸ், அதில் கோள்களின் முன்னோக்கிய பின்னோக்கிய சுழற்சிகளை விவரிக்கச் வட்டத்துக்குள் வட்டமிடும் சிக்கலான முறைகள் கையாளப்பட்டிருந்ததைக் கவனித்தார். செவ்வாய், வியாழன், சனி போன்ற கோள்கள் சில நேரங்களில் பின்னோக்கி நகர்வதை விளக்குவதில் தாலமியின் புவி மைய வரைபட மாதிரி இத்தகு சிக்கலை எதிர்கொள்வதைக் கோப்பர்னிகஸ் உணர்ந்தார்.

கோள்களின் இயக்கம் அவற்றின் வேகம் குறித்த விவரங்களைத் தாலமி, அவருக்கு முற்பட்ட வானியலாளரான ஹிப்பார்கஸ் (Hipparchus) ஆகியோரின் வரைபடங்கள், மாதிரிகள், கணிதவியல் கருத்துக்கள் ஆகியவற்றின் வாயிலாக அறிந்த கோப்பர்னிகஸ், கோள்களின் இயக்கம் குறித்துத் தாம் கண்டறிந்த விவரங்களோடு அவற்றை ஒப்பிட்டுப்பார்த்து, புவியைப்போல் சூரியனுக்கு அருகிலுள்ள கோள்கள், தொலைவிலுள்ள கோள்களைக் காட்டிலும் வேகமாகச் சுழல்வதையும், புவி மெதுவாக இயங்கும் வேறொரு கோளை முந்திச்செல்லும்போது அந்தக் கோள் பின்னோக்கிச் செல்வதுபோன்ற மாயத்தோற்றம் ஏற்படுவதனையும் புரிந்துகொண்டார். [சான்றாக நாம் மகிழுந்தில் வேகமாகச் செல்வதாக வைத்துக்கொள்வோம்; நாம் செல்லும் திசையிலேயே நம்மைவிடக் குறைந்த வேகத்தில் செல்லும் மற்றொரு மகிழுந்தை நாம் கடக்கும்போது முன்னோக்கிச் சென்றுகொண்டிருக்கும் அம்மகிழுந்து பின்னோக்கி நகர்வதுபோல் நமக்குத் தோற்றமளிக்கும்; இதே நிகழ்வுதான் கோள்களின் வேறுபட்ட வேகச் சுழற்சியின்போதும் நிகழ்கின்றது.]

எனவே, புவி உட்பட அனைத்துக் கோள்களும் சூரியனைச்சுற்றி இயங்குவதாகக் கொண்டால், கோள்களின் இயக்கத்தை இயல்பாக – எவ்விதச் சிக்கலுமின்றி விளக்கமுடியும் என்றார் கோப்பர்னிகஸ்.

வானியல் ஆய்வில் தாம் கண்டுணர்ந்த சூரிய மையக் கோட்பாட்டை வெளிப்படுத்தி நூலெழுதியவரான கோப்பர்னிகஸ், திருச்சபை மதகுருமாராக (Clergy) இருந்தவர் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. அவரது போலந்து நாட்டுத் திருச்சபையும் கத்தோலிக்கக் கிறித்தவத்தைச் சார்ந்ததுதான்; அதனால், தாம் கண்டறிந்து ஆவணப்படுத்திய உண்மைகளை அவர் தீவிரமாகப் பரப்புரை செய்யவில்லை; அத்தோடு கத்தோலிக்கத் திருச்சபை, இறைவனின் படைப்புக் கோட்பாட்டுக்கு எதிரான சூரிய மையக் கோட்பாட்டையும் அதனை முன்மொழிந்தவர்களையும் முழுவீச்சில் ஆராய்ந்து தண்டிப்பதற்கு முன்பாகவே அவர் இயற்கை எய்திவிட்டார்.

ஜார்ஜ் ஜோச்சிம் ரெட்டிகஸ் (Georg Joachim Rheticus): கோப்பர்னிகஸின் மாணவரான ரெட்டிகஸ் சூரிய மைய மாதிரியை ஆதரித்தவராவார். கோப்பர்னிகஸ் தம்முடைய ‘De revolutionibus orbium coelestium’ நூலை வெளியிடுவதற்குப் பேரூக்கம் தந்தவர் இவர்.

ஜியோர்டானோ புருனோ (Giordano Bruno): வானியலில் மிகுந்த ஆர்வம்கொண்ட மெய்யிலாளரான புருனோ, சூரியனை மையமாகக் கொண்டே புவியும் பிற கோள்களும் இயங்குகின்றன எனும் கோப்பர்னிகஸின் கோட்பாட்டை வழிமொழிந்தார். சூரியன் என்பது உடுக்களுள் ஒன்று, எண்ணிறந்த உடுக்களையும் கோள்களையும் கொண்ட இந்தப் பேருலகம் எல்லையற்றது என்பவை இவரின் கண்டுபிடிப்புகளாகும்.

புருனோ கிறித்த மதத்தைச் சார்ந்தவராக இருந்தபோதிலும் ஏசுநாதரின் தெய்வீகத்தன்மை, திருப்பலியின்போது உரொட்டியும் மதுவும் முறையே ஏசுநாதரின் உடலாகவும் குருதியாகவும் மாறும் என்பன போன்ற கருதுகோள்களையும், நரகம் குறித்த கிறித்தவ மத நம்பிக்கையையும் அறிவுக்குப் பொருந்தாதவை என ஏற்க மறுத்து அவற்றை வினாக்களுக்கு உட்படுத்தினார்.

சூரிய மையக் கோட்பாட்டை ஆதரித்ததற்காகவும் கிறித்தவ மத நம்பிக்கைகளுக்கு எதிரான கருத்துக்களைத் தெரிவித்ததற்காகவும் சிறையிலடைக்கப்பட்டுத் தம் கருத்துக்களைத் திரும்பப் பெறுமாறு கத்தோலிக்கத் திருச்சபையால் சித்திரவதை செய்யப்பட்டார் புருனோ; அப்படியும் அவர் தம்முடைய கருத்துக்களைத் திரும்பப்பெற மறுத்ததால் திருச்சபையின் உத்தரவின்பேரில் பிப்ரவரி 17, 1600இல் கழுமரத்தில் கட்டப்பட்டு உயிரோடு எரித்துக்கொல்லப்பட்டார்.

”அன்பே வடிவான ஏசுகிறிஸ்துவின் போதனைகளைப் பின்பற்றுபவர்கள் நாங்கள்” என்று மார்தட்டிக்கொண்ட கத்தோலிக்கத் திருச்சபையின் செயற்பாடு, அவர்களின் பரப்புரைக்கும் நடைமுறைக்கும் உள்ள இடைவெளி மலைக்கும் மடுவுக்குமானது என்பதைத் தெளிவாய்ப் பறைசாற்றுகின்றதல்லவா?

ஜோஹன்னஸ் கெப்ளர் (Johannes Kepler): ஜெர்மானிய வானியலாளரான இவர், கோப்பர்னிகஸின் சூரிய மையக் கோட்பாட்டை ஆதரித்ததோடு, அக்கோட்பாட்டை விரிவுபடுத்திக் கெப்ளரின் கோளியக்க விதிகளை (Kepler’s Laws of Planetary Motion) உருவாக்கிய சிறப்புக்குரியவராவார். கோள்கள் வட்டவடிவச் சுற்றுப்பாதையில் சூரியனைச் சுற்றிவருகின்றன எனும் கோப்பர்னிக்கஸின் கருத்தை மறுத்து, அவை நீள்வட்டப் பாதையில் சூரியனைச் சுற்றிவருகின்றன எனும் உண்மையைத் தம் கணிதவியல் கணக்கீடுகளின் அடிப்படையில் முதன்முதலில் வெளியிட்டவர் இவரே.

துல்லியமான கணிதத்தை அடிப்படையாகக் கொண்ட கெப்ளரின் ஆய்வுப் பணியானது ஊக அடிப்படையிலான முந்தைய மாதிரிகளிலிருந்து வேறுபட்டிருந்தது.

கெப்ளர் ஜெர்மானியராக இருந்ததாலும், கத்தோலிக்கப் பிரிவைச் சாராது லூத்தரனாக (Lutheran – a major branch of Protestant Christianity) இருந்ததாலும் கத்தோலிக்கத் திருச்சபையினரின் அடக்குமுறைகளிலிருந்தும் கொலைத் தண்டனையிலிருந்தும் தப்பித்தார்; இல்லையேல் அவரையும் கழுவேற்றியிருப்பர் திருச்சபையினர்.

கலிலியோ கலிலி (Galileo Galilei): இத்தாலிய வானியலாளரும் இயற்பியலாளருமான கலிலியோ, தாம் செம்மைப்படுத்திய தொலைநோக்கியின் உதவியோடு வானியல் ஆய்வுகள் மேற்கொண்டு சூரிய மையக் கோட்பாட்டை உறுதிப்படுத்தினார். வியாழனின் நிலவுகளை அவர் கண்டறிந்தார் (இவற்றைக் கலிலியோவின் நிலவுகள் என்றழைத்தார் அவர்); இக்கண்டுபிடிப்பானது வானிலுள்ள கோள்கள் புவியைச் சுற்றிவரவில்லை என்பதற்கான சான்றாக அமைந்தது. அவ்வாறே வெள்ளிக்கோளில், நிலவையொத்த, வளர்நிலை தேய்நிலைகள் இருப்பதனை அவதானித்த அவர், வெள்ளி, சூரியனைச் சுற்றிவந்தால் மட்டுமே இவை சாத்தியம் என்பதனை உணர்ந்தார். பால்வீதியை ஆய்வுசெய்த அவர், அது நெபுலாவால் (nebula – a cloud of gas and dust) ஆனது எனும் முந்தைய கருதுகோள் உண்மையன்று; மாறாக எண்ணற்ற உடுக்களால் ஆனது என்பதனையும் கண்டுபிடித்தார்.

தம் வானியல் கண்டுபிடிப்புகளை வெளிப்படுத்தி அவரெழுதிய நூலான ’Sidereus Nuncius’ (’நட்சத்திரத் தூதர்’) 1610இல் வெளியீடு கண்டது. இந்நூல், வானியல்துறையில் ஒரு புரட்சிகரமான படைப்பு எனில் மிகையில்லை.

திருச்சபையினர் தம் மதவாதச் சிந்தனையை மாற்றிக்கொள்ளாமல் தொடர்ந்து சூரிய மையக் கோட்பாட்டுக்கு எதிரானவர்களாகவே இருப்பதனை அறிந்த கலிலியோ தம்முடைய ’Dialogue Concerning the Two Chief World Systems’ எனும் நூலில் அறிவியலை ஏற்க மறுக்கும் அறிவிலிகள் என்று திருச்சபையினரை மறைமுகமாகச் சித்திரித்தார்.

கலிலியோவின் செயற்பாடுகளால் எரிச்சலடைந்த திருச்சபை, அவர் தம்முடைய கருத்துக்களைத் திரும்பப்பெற வேண்டும் எனும் நெருக்கடியைத் தொடர்ந்து அளித்துவந்தது. அவர் அதனை ஏற்கமறுக்கவே, அவருடைய நூல்களைத் தடைசெய்து 9 ஆண்டுகள் அவரை வீட்டுக்காவலில் வைத்தது. அப்போதும் அவர் தம் அறிவியல் ஆராய்ச்சிகளைத் தொடர்ந்து மேற்கொண்டும், நூல்களை எழுதிக்கொண்டுமே இருந்தார். அக்காலக்கட்டத்தில் அவரெழுதிய நூல்தான், ’Two New Sciences.’ நவீன இயற்பியலுக்கு (modern physics) அடித்தளம் அமைத்துத்தந்த நூலாக அது கருதப்படுகின்றது; அதன் காரணமாக கலிலியோ, ’நவீன அறிவியலின் தந்தை’ (Father of Modern Science) என்றழைக்கப்படுகின்றார்.

தொடர்ந்து வானியல் ஆய்வுகள் மேற்கொள்ள இயலாதபடி கண்புரை நோய் (Cataracts) கலிலியோவைப் பாதித்து அவரின் பார்வையைப் பறித்தது. எனினும், தம் உதவியாளர்களை வைத்து அவர் தம் எழுத்துப் பணிகளை மேற்கொண்டதாகத் தெரிகின்றது. வீட்டுக் காவலில் இருந்த சூழலிலேயே தம்முடைய 77ஆவது அகவையில் அவர் மரணமடைந்தார்.

சர் ஐசக் நியூட்டன் (Sir Isaac Newton): கெப்ளர், கலிலியோ ஆகியோருக்குப்பின் வந்த அறிவியலாளர்களுள் குறிப்பிடத்தக்கவர் நியூட்டன். இயற்பியல், கணிதம், வானியல்சார் ஆய்வுகளை அவர் மேற்கொண்டார். இயற்பியலாளராக இயக்க விதிகளையும், ஈர்ப்பு விதியையும் (the laws of motion and gravity) உருவாக்கினார். கணிதவியலாளராக கால்குலஸ் (calculus) எனும் கணிதப் பிரிவை அறிமுகப்படுத்தினார். வானியலாளராக தமக்கு முன்பு புழக்கத்திலிருந்த, கலிலியோ பயன்படுத்திய தொலைநோக்கியைப் புதுப்பித்தார். அந்தத் தொலைநோக்கியின் உதவியோடு அவர் மேற்கொண்ட ஆய்வுகள் சூரிய மையக் கோட்பாட்டுக்கு வலுசேர்ப்பனவாக அமைந்தன.

17ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் கெப்ளரின் கோளியக்க விதிகளும், நியூட்டனின் ஈர்ப்பு விதிகளும் சூரிய மையக் கோட்பாட்டின் உண்மைத்தன்மையை ஐயத்திற்கிடமின்றி நிறுவியபிறகு அக்கோட்பாடு அறிவியலாளர்களால் பரவலாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது.

கத்தோலிக்கத் திருச்சபை 1822ஆம் ஆண்டு கலிலியோவின் புத்தகங்களுக்கு விதித்திருந்த தடையை நீக்கி அவற்றை வெளியிட அனுமதித்தது. எனினும் கலிலியோவை நடத்திய விதத்தில் தன் தவற்றை உணர்ந்து அது மன்னிப்புக் கேட்டதென்னவோ அவர் இறந்து 350 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகுதான். ஆம், கலிலியோ இறந்தது 1642இல்; கத்தோலிக்கத் திருச்சபையின் தலைவரான போப் இரண்டாம் ஜான் பால் (Pope John Paul II) கலிலியோ விசயத்தில் திருச்சபை தவறிழைத்துவிட்டது என்று தம் உரையினிடையே குறிப்பிட்டது 1992இல்.

இன்று சூரிய மையக் கோட்பாடும், அதன் நீட்சியான சூரியக் குடும்பமும் (Solar System) அனைவரும் அறிந்த ஒன்றாகிவிட்டது.

மதவாதச் சிந்தனைகள் அறிவியல் வளர்ச்சிக்குப் பெருந்தடையாக இருந்ததோடல்லாமல் அறிவியலாளர்களின் உயிருக்கே ஊறு விளைவித்தன என்பதனைக் கடந்தகால வரலாறுகள் தெளிவாய் நமக்கு அறியத்தருகின்றன. அறிவியலில் மத நம்பிக்கைகளைக் கலவாமலிருப்பதே அறிவியல்துறையின் வளர்ச்சிக்கும், மாந்தகுலத்தின் அறிவு வளர்ச்சிக்கும் துணைசெய்யும் என்பதே காலம் நமக்குணர்த்தும் பாடம்.

*****

கட்டுரைக்குத் துணைசெய்தவை:

1. https://en.wikipedia.org/wiki/Geocentric_model#:~:text=In%20the%204th%20century,Eudoxus%27%20system.&text=and%20planets%20were%20carried,Eudoxus%27%20system.&text=celestial%20sphere.%20In%20his,Eudoxus%27%20system.&text=worked%20with%20Plato%2C%20developed,Eudoxus%27%20system.
2. https://futurism.com/from-geocentrism-to-heliocentrism
3. https://en.wikipedia.org/wiki/Aristarchus_of_Samos#:~:text=Like%20Anaxagoras%20before%20him%2C,heliocentric%20theory.%5B7%5D%5B8%5D&text=the%20Sun%2C%20albeit%20farther,heliocentric%20theory.%5B7%5D%5B8%5D&text=of%20the%20geocentric%20theories,heliocentric%20theory.%5B7%5D%5B8%5D&text=%27moving%20Earth%27%20theory%2C%20although,heliocentric%20theory.%5B7%5D%5B8%5D
4. https://en.wikipedia.org/wiki/Copernican_heliocentrism#:~:text=Copernican%20heliocentrism%20is%20the,of%20the&text=model%20developed%20by%20Nicolaus,of%20the&text=published%20in%201543.%20This,of%20the&text=positioned%20the%20Sun%20at,of%20the
5. https://earthobservatory.nasa.gov/features/OrbitsHistory#:~:text=Galileo%20discovered%20evidence%20to,Beginning%20on&text=support%20Copernicus%27%20heliocentric%20theory,Beginning%20on&text=when%20he%20observed%20four,Beginning%20on&text=moons%20in%20orbit%20around,Beginning%20on
6. https://newsroom.ucla.edu/releases/the-truth-about-galileo-and-his-conflict-with-the-catholic-church#:~:text=Sixteen%20years%20after%20his,Roman%20Inquisition.&text=published%20his%20%E2%80%9CDialogue%20on,Roman%20Inquisition.&text=and%20the%20pope%2C%20Urban,Roman%20Inquisition.&text=This%20time%20he%20was,Roman%20Inquisition.
7. https://en.wikipedia.org/wiki/Isaac_Newton#:~:text=In%20the%20Principia%2C%20Newton,by%20experiment.%5B18%5D&text=gravity%20to%20derive%20Kepler%27s,by%20experiment.%5B18%5D&text=introduced%20the%20three%2Dbody%20problem.%5B17%5D,by%20experiment.%5B18%5D&text=confirmed%20by%20the%20geodetic,by%20experiment.%5B18%5D

Baskar Seshadri

What a transformation is this? Decades back this luz junction was a free place with no traffic and was not dense. Even there were no shops on the pavements and it was even free to walk on the pavement close to Nehru News Mart. This was a Major Bus Route even those days with many routes plied through this Junction on all the four sides. interestingly the idea of One-way traffic did not catch up those days. Later when the commercial market developed in a bigger way this area had become congested in spite of the fact that the roads were too wider on all the sides. Most of the Prominent points vanished in late eighties which Includes Parthaas. Sawaan Restaurant, Shanthi VIhar, an elite club with bar, Ganapathi Medicals, and recently Bombay Halwa House few Years. Who can forget the mail van of Postal department that reaches Luz Amrutanjan at seven thirty sharp in the evening? Who can forget the crowded matinee Shows of Kamadhenu, Hot chai of Select and Chilled Juice of Himalayas?

Now the whole of Luz had changed totally in all aspects and after the roads are shut the area is now totally under the control of CMRL.

Two days ago, when i had been there i had a chat with Field staff of Metro Rail who told that the old Roundata Point and Police cabin area will be the Luz Metro Station. Three years or slightly more the reality will be happened. This station in its full form may be ready in 2028.

But for all these many residents, Commercial establishments in and around this area have lost their Livelihood Luz. How can this sufferings be compensated to all those. The other side of Luz is Dark and sad soaked.