லாமு தீவில், இந்திய பெருங்கடலின் கரையோரம் சிமோன் கோமுவின் பிரம்மாண்டமான வீடு அமைந்திருந்தது. பழைய அரபுப் பாணியிலான வீட்டின் வெள்ளைச் சுவர்களும், செதுக்கப்பட்ட மர ஜன்னல்களும், பச்சை நிறக் கதவுகளும் சூரிய ஒளியில் ஜொலித்தன. மூன்று நூற்றாண்டுகளுக்கும் மேலான வரலாறு கொண்ட லாமுவின் குறுகலான தெருக்களில் கழுதைகள் மட்டுமே பயணிகளைச் சுமந்து சென்றன. மோட்டார் வாகனங்கள் அனுமதிக்கப்படாத இந்த பழங்கால நகரத்தில், சிமோனின் வீடு கடலை நோக்கியபடி பனை மரங்களால் சூழப்பட்டிருந்தது.

ஜலந்தரனின் திருமணத்தினை நடத்தி வைக்க அங்கும் இங்கும் ஓடி வேலை செய்திருந்த வீரேந்தரின் பாதங்கள்  ஓர் அடி பின்னால் நகர்ந்தது. ஜலந்தரன் கோபம் அவர் அறிந்ததே,ஆனால் அவரிடம் மட்டும் இதுவரை குரலை உயர்த்தியதில்லை. மனைவி, பிள்ளைகள், வேறு ஊழியர்கள், நண்பர்கள், வாடிக்கையாளர்கள் எல்லாரிடமும் கோபம் வரும். அவரிடம் மட்டும் கோபம் வந்தாலும் தன் அறைக்குள் சென்று கதவை மூடிக் கொள்வான். அவனது மனைவியிடம் இவரைத் திட்ட வேண்டிய சொற்களைக் கொட்டுவான். இன்று அதெல்லாம் இல்லாமல் போயிருந்தது.

விடியலைத் தன் சக்தியாகக் கொண்டிருந்த, மாலை வெளிச்சத்தைக் கைப்பற்றத் தெரிந்திருந்த அந்த முதியவரின் பக்கத்தில் நடப்பதற்கு லிங் பிறந்திருக்கவில்லை. அவன் தந்தை தங்க வியாபாரி; தாய், மரகத வியாபாரியின் ஒரே மகள். அவள் ஆண் குழந்தையாகப் பிறக்காததற்காக அவளது தந்தை சபித்துவிட்டு தன்னுடைய சொத்துக்களையும் உரிமைகளையும் அவளுக்கே விட்டுச் சென்றிருந்தார்.